Chapter 5

Pagmulat ng kanyang mga mata, agad na naramdaman ni Coleen ang kirot sa buong katawan—isang matinding paalala ng gabing puno ng init, galit, at kawalan ng kontrol. Napakagat siya sa labi, pilit pinipigil ang sariling damhin ang hapdi ng bawat galaw, ang init ng mga alaala ni Gregory na parang apoy na hindi mawala sa balat.

Tahimik ang silid. Tanging ang mahinang pag-ihip ng hangin mula sa bintanang bahagyang bukas ang tanging tunog sa paligid. Pinilit niyang buuin sa isip ang mga pangyayari: ang kasal, ang gabi ng pagkakakulong sa bisig ng isang lalaking hindi niya minahal, at ang mga halik at haplos na walang halong pagmamahal—tanging pag-angkin.

Dahan-dahan siyang bumangon, inayos ang gusot na kobrekama at ang sarili. Ngunit isang bagay ang agad na nakakuha ng pansin niya—isang maliit na papel na nakapatong sa nightstand.

Kinabahan siya.

Nang basahin niya ang sulat, parang piniga ang kanyang dibdib:

> “Huwag kang umasa ng masyado, Mrs. Alvarez. Ang pagiging asawa ko ay hindi isang pribilehiyo—isa itong kaparusahan. Masanay ka na.”

Nanginig ang kanyang kamay habang hawak ang papel. Bawat salita ay tila kutsilyong unti-unting bumaon sa kanyang dibdib. Hindi siya asawa sa mata ni Gregory. Isa lamang siyang bayad-utang. Isang laruan na maaari nitong paglaruan, angkinin, at isantabi kapag nagsawa na.

Pinunit ni Coleen ang papel, ngunit kahit napira-piraso niya ito, hindi nabawasan ang sakit. Nakatatak na sa puso niya ang kahulugan ng mensahe.

Mula sa araw na iyon, araw-araw siyang pinaramdamang wala siyang halaga.

Sa harap ng mga tauhan ni Gregory, hindi siya kailanman itinuring na asawa. Madalas siyang nilalampasan na parang hindi umiiral. Sa mga business gatherings at charity events, palamuti lang siya sa braso ng lalaki—suot ang magagarang damit, may alahas sa leeg, ngunit walang boses. Walang identidad. Hindi bilang isang Alvarez. Hindi bilang babae.

Isang gabi, sa isang charity gala, pilit niyang ginampanan ang papel ng perpektong asawa. Ngiti, tikas, tahimik na suporta. Ngunit agad siyang pinahiya.

"Gregory," bulong ni Coleen habang magkatabi silang nakaupo sa table. Maingat niyang iniunat ang kamay para hawakan ang kanya. "You haven’t introduced me to your associates."

Tiningnan lang siya nito. Umangat ang kilay ni Gregory bago ito lumapit at bumulong sa tenga niya. "Why would I? They don’t need to know the details of my investments."

Napakapit siya sa baso ng champagne, pilit pinipigil ang panginginig ng loob. Isa lang siyang investment.

Ang kasal na ito, na inakala niyang pansamantalang sakripisyo, ay naging tanikala. Sa loob ng mansyon, wala siyang boses. Maging ang mga tauhan ay walang respeto sa kanya—dahil mismong asawa niya ang nagturo sa kanilang huwag siyang ituring bilang bahagi ng kanilang mundo.

Sa hapag, hindi siya kinakausap ni Gregory. Sa umaga, wala ito. Sa gabi, dumarating ito kapag alam nitong tulog na siya.

Ngunit may mga pagkakataong pinapansin siya—at iyon ang mga sandaling mas masakit kaysa sa pananahimik.

Isang gabi, nagdesisyon si Coleen na maglakad sa hardin upang kahit papaano ay makalanghap ng sariwang hangin. Tahimik siyang nakaupo sa gazebo nang lapitan siya ni Rafi, isa sa mga tauhan ni Gregory.

"Good evening, Mrs. Alvarez," bati ng lalaki, may magaan na ngiti sa labi. "Hindi ko akalaing mahilig ka rin palang maglakad-lakad sa gabi."

Bahagyang ngumiti si Coleen. Alam niyang may kautusan si Gregory na huwag siyang kausapin ng mga tauhan. Kaya't nagtaka siya sa tapang ng lalaking ito.

“Maganda ang hangin dito,” tipid niyang sagot, nagbabakasakaling matapos agad ang usapan.

Ngunit bago pa siya makaalis, isang malamig na boses ang pumunit sa katahimikan.

“Rafi.”

Kapwa sila napalingon.

Mula sa anino ng isang puno, lumitaw si Gregory. Malamig ang titig, at ang galit sa mga mata nito ay matalim at hindi maitatago.

Dahan-dahan itong lumapit. Mabigat ang bawat hakbang—tila dagundong sa dibdib ni Coleen.

“Wala bang nagturo sa ’yo ng tamang paggalang sa asawa ng amo mo?” tanong ni Gregory, malamig ngunit punung-puno ng banta.

Agad na yumuko si Rafi, bakas sa mukha ang takot. “Pasensya na po, boss. Wala po akong intensyong bastusin si Ma’am—”

Ngunit hindi na siya pinatapos ni Gregory. Isang iglap lang at sinunggaban niya ito sa kwelyo, marahas na isinandal sa pader ng gazebo.

“Gusto mong subukan kung gaano ako kaawa sa mga lalaking tumitingin sa kanya?” bulong niya, malapit sa mukha ni Rafi.

Nagpumiglas ang lalaki, ngunit hindi siya makawala.

“Gregory, tama na!” awat ni Coleen, nagmamadaling lumapit.

Ngunit hindi siya pinansin ni Gregory. Sa halip, iniwan si Rafi at lumapit sa kanya. Hinawakan niya ang baba ni Coleen gamit ang dalawang daliri, marahang itinaas iyon.

“You’re mine,” bulong niya, malamig ang tinig. “At kahit kailan, hindi kita ibabahagi kahit kanino.”

Napalunok si Coleen, ang puso’y kumakabog sa kaba.

Sa gabing iyon, tuluyang bumuo sa kanyang isip ang katotohanang matagal na niyang tinatanggihan: si Gregory ay hindi kailanman naging asawa sa paraang inaasam niya. Sa mata ng lalaki, hindi siya isang babae. Isa siyang pag-aari.

At ang pinakamasakit sa lahat—wala siyang kawala.