Hello! Nagkaroon po ng major revision kaya ngayon lang may update. Hopefully tuloy-tuloy na ang update ko. Pasensiya na po.
Mainit pa ang simoy ng araw pero malamig ang pakiramdam ni Coleen habang naglalakad sa sidewalk. Isang pa-simpleng tingin sa paligid, at wala naman siyang napansing kahina-hinala. Pero hindi niya alam na sa bawat hakbang niya, may mga matang matagal nang nakatutok.Paglampas niya sa isang tahimik na bahagi ng daan—biglang bumusina ang isang itim na van. Napalingon siya. Agad bumukas ang sliding door. Bago pa siya makatakbo, dalawang lalaki ang bumaba, mabilis, parang sanay na sanay sa ganitong galaw.“Miss, saglit lang—”Hindi na siya nakasigaw.Isang pares ng malalakas na braso ang humablot sa kanya mula sa likod. Isinakal ang isang tela sa bibig niya na may matapang na amoy—chloroform. Namilipit siya. Pumalag. Tinadyakan ang isa sa mga lalaki. But she was outnumbered. Outmatched."Bitawan n’yo ako!" sigaw niya, pilit na humihiyaw kahit inaapakan na ng isa ang binti niya."Put her in the van!" utos ng lalaking may tattoo sa leeg, si Marco—kanang kamay ng Valderrama Mafia boss.Nabuhat
Pagkatapos ng lahat ng nangyari, si Jane lang ang naisip ni Coleen.Kaibigan. Kakampi. Isa sa mga iilang taong pinagkakatiwalaan niya sa mundong puno ng panlilinlang. Tinawagan niya ito habang nasa biyahe, halos hindi maipinta ang boses dahil sa pagod, galit, at sakit."Pwede ba akong tumuloy sa iyo kahit ilang araw lang?" mahina niyang tanong.“Of course, Coleen,” sagot ni Jane. “You can stay as long as you need. I’ll even help you find a job.”Bahagyang gumaan ang loob niya. Sa dami ng nawala sa kanya, may isa pa ring hindi nagbago—si Jane. Pagdating niya sa condo, nagmamadali siyang umakyat dala ang isang maliit na bag. Tulad ng dati, hindi na siya nag-abala pang kumatok. Jane never minded. Pero pagbukas ng pinto... doon tumigil ang mundo ni Coleen.Sa loob ng sala, doon mismo sa couch na madalas nilang tambayan noon habang nanonood ng cheesy romcoms, nakita niya ang eksena—isang tanawing parang mula sa bangungot. Sina James at Jane ay magkayakap. Magkadikit ang katawan. Nakapaton
Mainit pa ang pakiramdam ng balat ni Coleen nang idilat niya ang mga mata. Naramdaman pa rin niya ang lambot ng silk sheets sa ilalim niya—mamahalin, malambot, at banyaga.Nasa master’s bedroom siya ng isang penthouse unit. Malaki, tahimik, at... malamig.Pero ang pinaka-malamig sa lahat ay ang katotohanang mag-isa na lang siya.Humaplos siya sa bahagi ng kama kung saan dapat naroon si Gregory. Wala na roon ang init ng katawan nito. Wala ni isang bakas ng presensiya niya.Wala na si Gregory.Napaupo si Coleen, pilit binubuo ang alaala ng nangyari kagabi. Ilang oras pa lang ang nakalipas mula nang ibigay niya rito ang sarili niya. Ang una. Ang tanging siya.Kagabi, hinayaan niyang mahulog. Hinayaan niyang tangayin siya ng init, ng damdamin, ng pag-asang baka... baka hindi siya tulad ni James. Baka iba si Gregory.Pero ngayon, parang sinampal siya ng katotohanang hindi pa rin natututo ang puso niya.Napatingin siya sa sahig, kung saan nakalatag ang puting kumot na parang iniwang alaala—g
Magsasalita pa sana si Coleen, ngunit biglang ibinaba ni Gregory ang suot niyang lace panty. Napalunok siya, nanlaki ang mga mata nang marahan siyang buhatin ng lalaki at paupuin sa malamig na marmol ng lababo.Walang pag-aalinlangan, ibinaba ni Gregory ang sariling pantalon habang itinatukod ang dalawang binti ni Coleen sa magkabilang balikat niya. The sudden shift made her breath hitch—caught between shock and arousal.“What the hell, Mr. Alvarez?” singhal ni James, halatang napuno na ang galit.Gregory’s gaze was icy. “Hindi mo ba nakikita? I’ll f*ck my wife. You’re our audience.”Napalingon si Coleen sa lalaking kaharap niya—nakakunot-noo, namumutla. Ngunit mas lalong kinabahan siya sa susunod na bulong ni Gregory sa kanyang tainga.“Don’t worry. I won’t touch you… not really. Just act. Moan. Moan my name.”Hindi man niya maintindihan ang dahilan ng lahat, sumunod si Coleen. Nang maramdaman niya ang mainit na dulo ng pagkalalaki ni Gregory na dumampi sa balat niya, tila nagtaasan a
Napasinghap si Coleen, hindi na niya alam kung alin ang nangingibabaw sa dibdib niya—galit, kaba, o ang mas malalim pang damdaming ayaw niyang pangalanan.“You’re insane,” mahina niyang bulong.“I’m serious,” ani Gregory, ang mga mata’y nagliliyab sa determinasyon. “I want to erase that memory from you. Replace it with one where you were wanted. Desired. Worshipped.”Umiling si Coleen, sinusubukang pigilan ang apoy na unti-unting lumalagablab sa dibdib niya. “That’s not going to fix me.”“No,” sagot ni Gregory, lumalapit, ang labi’y bahagyang humaplos sa kanyang tainga. “But it will remind you that you’re still whole. That you still have power. That you’re not a victim of his choices.”“Gregory…” usal niya.“You’re not his shadow, Coleen,” patuloy nito, ang mga daliri’y marahang dumudulas sa braso niya. “You’re not his leftover. You’re fire. And he should’ve burned for you.”Napapikit siya. The way he looked at her—it wasn’t just lust. It was a vow. A challenge.“Let’s go,” bulong nito
"Stay close,” bulong ni Gregory habang mariing hinawakan ang kamay ni Coleen.Hindi siya sumagot. Sa panlabas ay kalmado ang kilos niya, ngunit sa loob, tila may unos na sumisigaw sa kanyang dibdib. Hindi pa rin siya makabawi mula sa halik na iyon—ang halik na ginawa sa gitna ng party, sa harap ni James, na parang pagmamarka ni Gregory sa kanya.At ngayon, magkasabay silang lumalakad patungo sa isang grupo ng mga taong mukhang may-ari ng mundo.Matataas ang mga kilay. Matatalim ang mga mata. Kahit walang sinasabi, ramdam ni Coleen ang mga tingin—ang pagtitimbang, ang pagtatasa. Parang sinasala ang pagkatao niya sa bawat yapak niya sa loob ng ballroom.At siya? Siya ang asawa ni Gregory.Gregory Alvarez—the man everyone respected, feared, and followed.Huminto sila malapit sa vintage wine station, kung saan naroon ang isang grupo ng mga prominenteng negosyante. Agad lumapit ang isang lalaki kay Gregory at masiglang tinapik ito sa balikat.“Greg!” masiglang bati ng lalaki, may mayamang t