Madilim na ang langit nang bumukas ang gate ng mansyon. Sa likod ng mga kurtina, tahimik na sumilip si Coleen mula sa bintana ng sala. Tila ba sinadya ng gabi na maging saksi sa panibagong sugat na ibabaon ni Gregory sa kanyang puso.
At heto na siya—matangkad, maangas, palaging mukhang kontrolado ang lahat. Ngunit hindi siya nag-iisa.
Nakapulupot sa kanyang braso ang isang babae—maputi, makurba, halos wala nang saplot. Halos sumubsob ito sa leeg ni Gregory habang magkahinang ang kanilang mga labi. Walang pakundangan. Walang respeto. Parang wala silang alam sa salitang hiya.
Mabilis na umatras si Coleen mula sa bintana, kumakabog ang dibdib. Hindi dahil sa selos. Mas masakit pa roon—pagkabigo. Pagkaalipusta.
Ganito na nga ba ang kinahinatnan ng kasal nila?
Hindi pa man ganap na winawasak ni Gregory ang mundo niya, sinisigurado nitong dudurugin niya ito hanggang sa pinakahuli.
Pinunasan ni Coleen ang mga luhang ayaw tumigil sa pagdaloy. Nanginginig ang mga kamay niya, pero pinilit niyang tumindig. Hindi niya hahayaang ipahiya siya sa mismong kulungang tinawag nilang tahanan.
Pagkarinig niya ng pagbukas ng pintuan, hinarap niya ang papasok.
“There she is,” bulalas ng babae, tuwang-tuwang nakasandal sa dibdib ni Gregory. “You didn’t tell me your maid was still here.”
Napangiwi si Coleen. Ngunit bago pa siya makapagsalita, narinig niya ang malamig na tinig ni Gregory.
“She’s not the maid,” aniya, walang bahid ng pag-aalinlangan. “She’s my wife.”
Saglit na napako ang ngiti ng babae. Ngunit sa halip na mapahiya, mas lalo pa itong ngumisi. “Oh. That kind of marriage,” tugon nito sabay tingin kay Coleen mula ulo hanggang paa. “No wonder she looks... miserable.”
Hindi na napigilan ni Coleen ang sarili. Lumapit siya sa dalawa, walang takot sa kabila ng panginginig ng kanyang laman.
"You must be so proud," mariing sabi ni Coleen. "Bringing home a woman who kisses you in front of your wife like she’s the one wearing the ring.”
Tumaas ang kilay ng babae. “Excuse me?”
“No,” sagot ni Coleen, matalim ang boses. “Excuse you. You’re standing in a house that doesn’t belong to you. Sleeping with a man who’s married to someone else. Do you even have the slightest ounce of self-respect?”
"Watch your mouth!" singhal ni Gregory, lumalalim ang titig sa kanya. “Don’t you dare speak to her like that.”
Hindi makapaniwala si Coleen sa narinig.
“Don’t dare?” napatawa siya, mapait. “I am your wife, Gregory. I may not be your choice, but I’m still the woman you dragged into this goddamn marriage. I didn't ask for this, but you gave me your name, your ring, and now you're parading around some woman like I’m invisible?”
“That’s enough!” bulyaw ni Gregory.
Pero hindi siya tumigil.
“You're disgusting,” aniya, nanginginig ang tinig sa galit. “You act like you're above everyone, but look at you. You're a cheater. A coward. A man who can't even face the truth that he married someone he can’t control the way he wants!”
Biglang sumabat ang babae. “Look, sweetheart, I don’t know what drama you two have, but clearly, this marriage isn’t working. Why don’t you just—”
“I wasn’t talking to you!” sigaw ni Coleen, sa tono ng boses niya ay may apoy na hindi pa niya kailanman nailabas. “You’re just a moment. A body he’ll forget after tonight. Don’t mistake your place here—you don’t belong in this house. You don’t belong beside him. And you will never replace me.”
“You’re delusional!” sigaw ng babae, ang mukha'y puno ng galit. “You’re just jealous he wants someone like me and not a little crybaby like you.”
“Jealous?” napangisi si Coleen, kahit tuloy-tuloy ang luha. “I’d rather be a crybaby than a whore who settles for someone else's husband.”
“Coleen, enough!” sigaw ni Gregory. Nilapitan niya ito, at bigla niyang sinunggaban ang braso ng babae, pinisil nang mariin.
“Let go of me!” sigaw ni Coleen, ngunit lalo lamang humigpit ang pagkakahawak ng lalaki.
“You don’t get to talk to her like that,” galit niyang bulong habang hinihila palapit ang babae. “You don’t get to embarrass me in my own house.”
“Your house?” matalim ang tingin ni Coleen habang pilit niyang binubunot ang braso niya. “You think this place is still your kingdom? You turned it into a goddamn motel the moment you brought her here.”
Napangisi si Gregory, mapanganib ang ngiti. “And what do you expect me to do? Pretend we’re a happy couple? That this is a real marriage?”
“I expected you to at least pretend to be human!” sigaw ni Coleen. “You don’t have to love me. You don’t even have to care. But don’t humiliate me like this. I didn’t choose this marriage, but I respected it.”
Sa saglit na katahimikan, naroon ang bigat ng galit na pilit pinipigil ni Gregory.
"You’re so good at playing victim," malamig niyang sabi. "So pure, so fragile. But deep down, you’re just like the rest of them—clinging to a man who never wanted you in the first place."
"You dragged me into this," bulong ni Coleen, nagbabanta ang tinig na mabibiyak. "You made me your wife. And now you make me watch you love someone else in front of me?”
Walang sagot si Gregory.
"You’re a coward, Gregory," dugtong niya. "You hide behind arrogance because you’re too scared to feel anything real. So you fuck your way through women like her... and pretend it makes you whole."
Tahimik.
Hanggang sa tumawa ang babae. “She’s crazy. I’m not staying here with her.”
“Good,” mariing sagot ni Coleen. “Leave. Get out of this house before I throw you out myself.”
“You wouldn’t dare—”
“Try me,” malamig na sambit niya. “Because I’ve had enough.”
Nilingon siya ni Gregory. “Go. I’ll call you later.”
Napailing ang babae, halatang hindi makapaniwala, bago tuluyang lumabas ng bahay habang nagsisigaw.
Sa gitna ng sala, naiwan si Coleen at Gregory. Tahimik. Mainit ang hangin. Mabigat ang bawat paghinga.
Muli siyang hinarap ni Gregory. Ngunit sa pagkakataong ito, wala nang apoy sa mga mata nito. Mga anino na lang.
“You’re not as weak as I thought,” aniya.
“No, I’m not,” sagot ni Coleen, taas-noo. “You can hurt me, but I won’t let you break me.”
Tumango si Gregory, tila may gustong sabihin. Ngunit sa huli, tumalikod na lamang siya at lumakad palayo.
Babawi ako nito kapag hindi na busy. Pasensiya na po. Hindi ko aakaling may nagbabasa pa pala nito. Maraming salamat po. Busy pa ako sa acads ngayon. Hays.
Mainit pa ang simoy ng araw pero malamig ang pakiramdam ni Coleen habang naglalakad sa sidewalk. Isang pa-simpleng tingin sa paligid, at wala naman siyang napansing kahina-hinala. Pero hindi niya alam na sa bawat hakbang niya, may mga matang matagal nang nakatutok.Paglampas niya sa isang tahimik na bahagi ng daan—biglang bumusina ang isang itim na van. Napalingon siya. Agad bumukas ang sliding door. Bago pa siya makatakbo, dalawang lalaki ang bumaba, mabilis, parang sanay na sanay sa ganitong galaw.“Miss, saglit lang—”Hindi na siya nakasigaw.Isang pares ng malalakas na braso ang humablot sa kanya mula sa likod. Isinakal ang isang tela sa bibig niya na may matapang na amoy—chloroform. Namilipit siya. Pumalag. Tinadyakan ang isa sa mga lalaki. But she was outnumbered. Outmatched."Bitawan n’yo ako!" sigaw niya, pilit na humihiyaw kahit inaapakan na ng isa ang binti niya."Put her in the van!" utos ng lalaking may tattoo sa leeg, si Marco—kanang kamay ng Valderrama Mafia boss.Nabuhat
Pagkatapos ng lahat ng nangyari, si Jane lang ang naisip ni Coleen.Kaibigan. Kakampi. Isa sa mga iilang taong pinagkakatiwalaan niya sa mundong puno ng panlilinlang. Tinawagan niya ito habang nasa biyahe, halos hindi maipinta ang boses dahil sa pagod, galit, at sakit."Pwede ba akong tumuloy sa iyo kahit ilang araw lang?" mahina niyang tanong.“Of course, Coleen,” sagot ni Jane. “You can stay as long as you need. I’ll even help you find a job.”Bahagyang gumaan ang loob niya. Sa dami ng nawala sa kanya, may isa pa ring hindi nagbago—si Jane. Pagdating niya sa condo, nagmamadali siyang umakyat dala ang isang maliit na bag. Tulad ng dati, hindi na siya nag-abala pang kumatok. Jane never minded. Pero pagbukas ng pinto... doon tumigil ang mundo ni Coleen.Sa loob ng sala, doon mismo sa couch na madalas nilang tambayan noon habang nanonood ng cheesy romcoms, nakita niya ang eksena—isang tanawing parang mula sa bangungot. Sina James at Jane ay magkayakap. Magkadikit ang katawan. Nakapaton
Mainit pa ang pakiramdam ng balat ni Coleen nang idilat niya ang mga mata. Naramdaman pa rin niya ang lambot ng silk sheets sa ilalim niya—mamahalin, malambot, at banyaga.Nasa master’s bedroom siya ng isang penthouse unit. Malaki, tahimik, at... malamig.Pero ang pinaka-malamig sa lahat ay ang katotohanang mag-isa na lang siya.Humaplos siya sa bahagi ng kama kung saan dapat naroon si Gregory. Wala na roon ang init ng katawan nito. Wala ni isang bakas ng presensiya niya.Wala na si Gregory.Napaupo si Coleen, pilit binubuo ang alaala ng nangyari kagabi. Ilang oras pa lang ang nakalipas mula nang ibigay niya rito ang sarili niya. Ang una. Ang tanging siya.Kagabi, hinayaan niyang mahulog. Hinayaan niyang tangayin siya ng init, ng damdamin, ng pag-asang baka... baka hindi siya tulad ni James. Baka iba si Gregory.Pero ngayon, parang sinampal siya ng katotohanang hindi pa rin natututo ang puso niya.Napatingin siya sa sahig, kung saan nakalatag ang puting kumot na parang iniwang alaala—g
Magsasalita pa sana si Coleen, ngunit biglang ibinaba ni Gregory ang suot niyang lace panty. Napalunok siya, nanlaki ang mga mata nang marahan siyang buhatin ng lalaki at paupuin sa malamig na marmol ng lababo.Walang pag-aalinlangan, ibinaba ni Gregory ang sariling pantalon habang itinatukod ang dalawang binti ni Coleen sa magkabilang balikat niya. The sudden shift made her breath hitch—caught between shock and arousal.“What the hell, Mr. Alvarez?” singhal ni James, halatang napuno na ang galit.Gregory’s gaze was icy. “Hindi mo ba nakikita? I’ll f*ck my wife. You’re our audience.”Napalingon si Coleen sa lalaking kaharap niya—nakakunot-noo, namumutla. Ngunit mas lalong kinabahan siya sa susunod na bulong ni Gregory sa kanyang tainga.“Don’t worry. I won’t touch you… not really. Just act. Moan. Moan my name.”Hindi man niya maintindihan ang dahilan ng lahat, sumunod si Coleen. Nang maramdaman niya ang mainit na dulo ng pagkalalaki ni Gregory na dumampi sa balat niya, tila nagtaasan a
Napasinghap si Coleen, hindi na niya alam kung alin ang nangingibabaw sa dibdib niya—galit, kaba, o ang mas malalim pang damdaming ayaw niyang pangalanan.“You’re insane,” mahina niyang bulong.“I’m serious,” ani Gregory, ang mga mata’y nagliliyab sa determinasyon. “I want to erase that memory from you. Replace it with one where you were wanted. Desired. Worshipped.”Umiling si Coleen, sinusubukang pigilan ang apoy na unti-unting lumalagablab sa dibdib niya. “That’s not going to fix me.”“No,” sagot ni Gregory, lumalapit, ang labi’y bahagyang humaplos sa kanyang tainga. “But it will remind you that you’re still whole. That you still have power. That you’re not a victim of his choices.”“Gregory…” usal niya.“You’re not his shadow, Coleen,” patuloy nito, ang mga daliri’y marahang dumudulas sa braso niya. “You’re not his leftover. You’re fire. And he should’ve burned for you.”Napapikit siya. The way he looked at her—it wasn’t just lust. It was a vow. A challenge.“Let’s go,” bulong nito
"Stay close,” bulong ni Gregory habang mariing hinawakan ang kamay ni Coleen.Hindi siya sumagot. Sa panlabas ay kalmado ang kilos niya, ngunit sa loob, tila may unos na sumisigaw sa kanyang dibdib. Hindi pa rin siya makabawi mula sa halik na iyon—ang halik na ginawa sa gitna ng party, sa harap ni James, na parang pagmamarka ni Gregory sa kanya.At ngayon, magkasabay silang lumalakad patungo sa isang grupo ng mga taong mukhang may-ari ng mundo.Matataas ang mga kilay. Matatalim ang mga mata. Kahit walang sinasabi, ramdam ni Coleen ang mga tingin—ang pagtitimbang, ang pagtatasa. Parang sinasala ang pagkatao niya sa bawat yapak niya sa loob ng ballroom.At siya? Siya ang asawa ni Gregory.Gregory Alvarez—the man everyone respected, feared, and followed.Huminto sila malapit sa vintage wine station, kung saan naroon ang isang grupo ng mga prominenteng negosyante. Agad lumapit ang isang lalaki kay Gregory at masiglang tinapik ito sa balikat.“Greg!” masiglang bati ng lalaki, may mayamang t