Chapter 3

"Marry me.”

Halos malaglag ni Coleen ang hawak niyang wine glass nang marinig ang mga salitang binitiwan ni Gregory. Nakaupo ito sa harapan niya, nakasandal sa mamahaling leather chair sa private lounge ng isang five-star hotel. Sa isang kamay ay hawak ang baso ng whiskey, habang ang tingin nito sa kanya ay matalim, hindi bumibitaw—parang may inaangkin.

Hindi niya alam kung paano siya nauwi rito. Isang tawag lang kanina, at ngayon, muli na naman siyang nasa harapan ng lalaking minsan na niyang ginustong kalimutan.

Dahan-dahan siyang nag-angat ng tingin, sinusubukang basahin ang intensyon sa malamig nitong mukha.

“Excuse me?” tanong niyang may bahid ng inis.

Bahagyang umangat ang sulok ng labi ni Gregory sa isang ngiting mapanganib. “Narinig mo ako, Coleen.”

Napabuntong-hininga siya, pilit panatilihin ang kanyang composure. “Gregory, I don’t know what kind of game you’re playing, but I’m not interested.”

Akala ni Coleen, tapos na ang lahat. Akala niya, ang gabing iyon ay mananatiling isang pagkakamaling ibabaon niya sa limot. Pero he was back. At dala niya ang isang bagay na hindi niya inaasahang maririnig mula rito.

A marriage proposal.

Tumaas ang isang kilay ng lalaki habang iniikot ang baso ng whiskey sa kamay, tila nagpapasya kung ipagpapatuloy pa ang usapan. “Not interested? You might want to rethink that answer, Coleen.”

May kakaiba sa tono nito. Something heavy. Something dangerous.

Pilit siyang tumawa—mapait, sarkastiko. “I don’t know what kind of twisted fantasy you’re trying to play, pero—”

“Your family is in debt.”

Tumigil ang mundo ni Coleen.

Nanigas ang katawan niya, at unti-unting nanlamig ang daliri niyang nakakapit sa baso. “What?”

Pinag-aralan siya ni Gregory, nakatagilid ang ulo nito, parang hinuhulaan kung paano siya magre-react. “Your father. Santos Group of Companies is hanging by a thread. You know that, don’t you?”

Hindi siya agad nakasagot. Oo, alam niya ang pinagdadaanan ng kumpanya ng pamilya niya. Pero paano... paano nalaman ni Gregory?

Muli silang nagtagpo ng tingin. At sa isang iglap, alam niyang alam nito lahat.

Umabot si Gregory sa gilid ng mesa, dinampot ang isang puting sobre, at maingat na itinulak iyon papunta sa kanya. “Go ahead. Open it.”

Nanginginig ang kanyang mga daliri habang kinukuha ang sobre. Pagkabukas, bumungad sa kanya ang sunod-sunod na dokumento—mga utang, legal complaints, foreclosure notices, at isang buyout proposal mula sa isang malaking grupo ng investors.

Mga investors na, ayon sa header ng dokumento, ay pagmamay-ari ng isang kompanya sa ilalim ni Gregory Alvarez.

Parang lumamig ang buong silid.

“Hindi…” bulong niya.

“Yes, Coleen,” sagot ni Gregory, habang marahang ibinababa ang baso ng whiskey sa mesa. “I own your family’s debt. I can erase it… or let them suffer.”

Hindi siya makagalaw. Hindi siya makapagsalita. Ang dibdib niya ay parang nilamukos, at ang isip niya ay naguluhan sa dami ng impormasyong kailangang i-process.

“I gave you a choice,” muling sambit ni Gregory, mababa at mabagsik ang tono. “You can say no, walk away, and watch your family crumble. Or…” Lumapit siya, halos magdikit ang kanilang mga mukha. Ramdam ni Coleen ang init ng hininga nito. “…you can marry me, and I’ll make sure your family stays afloat.”

Mahigpit ang hawak ni Coleen sa mga papel sa kanyang mga palad. Alam niyang hindi ito tungkol sa pag-ibig. Ito ay tungkol sa kapangyarihan.

He wasn’t asking. He was cornering her.

“This is insane,” bulong niya, halos hindi naririnig ang sarili.

Ngumiti si Gregory, mabagal at mapanukso. “I’m not forcing you. I’m simply presenting you with a choice.”

Napapikit si Coleen, pilit kinakalma ang sarili. Gusto niyang tumayo. Gusto niyang lumabas. Ngunit hindi niya kayang isnabin ang katotohanang hawak ng lalaking ito ang tanging alas para mailigtas ang kanyang pamilya.

“Bakit ako?” tanong niya, halos pabulong.

Hindi agad sumagot si Gregory. Tila iniisip pa kung paano sasagutin ang tanong na iyon. Sa huli, isang diretso’t malamig na sagot ang binitiwan niya.

“You were convenient. You were there. You were vulnerable. And more importantly… you are a Santos.”

Nanlamig si Coleen.

“What?”

“You think this is about love?” Malamig ang tawa ni Gregory. “No. This is about something much bigger. You’re nothing but a pawn in a game that started long before you even met me.”

Parang may malamig na kamay na dumapo sa batok ni Coleen. “So this is revenge?”

Gregory just shrugged. “Call it what you want.”

Napatingin si Coleen sa kanya. Tinignan niya itong parang estranghero, kahit ilang beses na silang nagtagpo. Sa unang pagkakataon, wala na siyang makitang maskara. Lahat ng ito ay totoo.

“You’re sick,” pabulong niyang sabi.

Ngumisi lang si Gregory. “I’ve been called worse.”

He was calm. In control. Parang alam na niyang siya ang panalo sa larong ito.

And the worst part?

He was right.

Because she had no choice.

Kung tatanggihan niya ito, magugunaw ang lahat ng pinaghirapan ng kanyang pamilya. Mawawala ang negosyo. Masisira ang pangalan. Ang ama niyang nagsakripisyo ng lahat para sa kanila, mawawalan ng pag-asa.

But if she agreed…

“Anong kapalit?” tanong niya, diretsahan.

Nagtagpo muli ang kanilang mga mata. Sa pagkakataong ito, wala nang biro o panunuya sa mukha ng lalaki.

“You’ll be my wife. In every sense of the word.”

Tumigil ang paghinga ni Coleen. “You expect me to just—”

“Yes.” Lumapit si Gregory, halos madikit na ang mga tuhod nila. Ang tinig nito ay mas mababa, mas mapanganib. “You will stand by my side. You will be my wife in public, in private… in every way that matters.”

Napahigpit ang hawak ni Coleen sa armrest ng kanyang upuan. “And if I refuse to be that kind of wife?”

Bahagyang umikot ang daliri ni Gregory sa labi ng kanyang baso. “You won’t.”

Hindi niya alam kung pananakot iyon o pangakong may halong babala. Ngunit alam niya… wala siyang takas.

“How long?” tanong niya sa wakas, tinig niya ay halos wala nang emosyon.

Kumurap si Gregory, bahagyang nagulat sa tanong.

“This marriage,” paliwanag ni Coleen. “Gaano katagal?”

Bahagyang umangat ang kilay ng lalaki bago sumagot. “Two years.”

“Two years?” Halos pabulong niyang ulit.

“After that, you’re free,” aniya. “Your family’s business will be stable. You can walk away.”

Two years.

Two years ng pagkakakulong sa isang kasunduang hindi niya pinili.

Dahan-dahang bumalik ang tingin niya kay Gregory. At sa pagkakataong ito, hindi na niya nakita ang lalaking minsan niyang pinayagang halikan siya.

Sa harapan niya ngayon ay si Gregory Alvarez—ang lalaking may hawak sa kinabukasan ng pamilya niya.

At siya, si Coleen Santos, ang babaeng napilitang pumirma sa isang kasunduang hindi kayang balewalain.

Huminga siya nang malalim. Tumindig nang diretso. At sa pinakamalamig na boses na kaya niya, sinabi ang salitang magpapabago sa buhay niya.

“Fine. I’ll marry you.”

Isang ngiting mapanganib ang gumuhit sa labi ni Gregory. “Good girl.”

Pero ang hindi niya alam…

Hindi lang siya ang marunong maglaro.