Chapter One

Faith’s POV

Napahawak ako sa batok ko. Namamanhid na kasi ito sa sobrang pagod. Kasalukuyan kasi akong resident doctor sa pampublikong ospital. Madami kasing inoperahan nang araw na ito. May malaki kasing traffic incident ang nangyari kanina. Narito ako sa harap ng nursing station. Naroon si Lalaine ang matalik kong kaibigan. Binasa ko ang mga charts na nakatambak sa harapan ko. 

“Nurse Lalaine, pakihanda iyong discharge slip ni Mrs. Montes. All her test results were good. Pwede na siyang umuwi. I will be doing rounds soon. I will inform her later. Isusulat ko na lang ang prescription na dadalhin niya on her discharge bago ako mag-rounds,” utos ko kay Lalaine na nurse sa ospital na ito at bestfriend ko.

Nakangiti lamang siyang tumango at ini-encode na ang mga details ng pasyente. Iniunat ko ang dalawang braso ko. Saka ako bumuntong-hininga. Isang malaking biyaya sa akin nang ako ay maging isang ganap ng doktor. Nakapagtapos ako sa sarili kong sikap. Lahat ng raket pinatos ko na maliban lang sa mga gawaing illegal.

Ako lamang kasi ang inaasahan ng aking pamilya. Kaya naman kahit na sa edad na trenta hindi pa rin ako nag-aasawa. Batugan kasi ang aking ama-amahan. Si Nanay naman ay nagtitinda lamang ng mga gulay sa palengke. Pero kahit ganoon kami kahirap, hindi ko pa din sinukuan ang pangarap ko. Isa ako sa nakatanggap ng scholarship na inihandog ng sikat na surgeon ng bansa na si Dr. Hector Spencer. Siya ay tinitingala ko maging ang kanyang anak na si Dr. Liam Spencer o mas madaling sabihin na crush ko dati pa. Nasa med school palang ako ay pinagpapantasyahan na siya ng mga kababaihan. Napangiti ako.

Natigil lamang ako sa pagmumuni-muni nang kalabitin ako ni Lalaine. Tinuro niya ang cellphone ko na kanina pa pala nagri-ring. Si Jordan iyon ang boyfriend ko. We were dating for almost two years. Isang siyang regular na empleyado sa isang kumpanya. Almost 2 months din kaming hindi nagkita. Naging busy kasi ako masyado sa trabaho ko. Gayundin naman siya. Nasa business trip pa rin ito hanggang ngayon. Nawala lahat ng pagod ko sa katawan. Tumatawag naman siya sa akin paminsan-minsan pero iba pa din talaga ang personal na pagkikita. Namimi-miss ko na talaga siya. Nasa ilalim ng desk ko pa naman yung latest na cellphone na pinapabili niya sa akin. Pati na iyong mamahaling relo. Tiyak na matutuwa siya dahil pinagbigyan ko ang hiling niya. Wala eh! Mahal ko talaga ang lalaking ito. Napapangiting pinindot ko ang answer button.

“Babe? How are you? Kailan ka babalik dito sa Manila?” masaya kong bungad sa kanya.

Kinutuban ako dahil maingay sa kabilang linya. May nagkakantahan at nagsisigawang mga babae sa kabilang linya. Hindi ito sumasagot bagkus ay patuloy lamang sa pag-iingay ang mga babae doon. Umiinit ang bumbunan ko kapag nakakarinig ako ng matitinis na sigaw ng mga babae. Ano bang ginagawa ng h*******k na ito? Bakit napakaingay naman sa kinaroroonan niya?

“Jordan, ito ba yung number ng girlfriend mo? Pwede ko bang sabihin sa kanya na hihiramin kita ngayong gabi?” malanding tanong ng babae sa kabilang linya.

Uminit ng husto ang ulo ko. Bwisit! Bakit ba pinapakialaman nito ang cellphone ng boyfriend ko? At tsaka sino ba tong babaeng ito?! Kung nasa harap ko lang talaga itong babaeng ito, tiyak na kakalbuhin ko ito! Nagsalubong ang kilay ko sa bwisit. Nakakuyom ang isa ko pang kamay. Handa nang manapak!

“Bakit magpapaalam ka pa sa kanya? Nasa harap mo na nga ako hindi ba? I am only dating her because she’s very beautiful and hot. I just wanted to f*ck her. Pero kahit kailan hindi pa niya binigay sa akin yung pangangailangan kong iyon!” galit ang tono ng pananalita ni Jordan.

Napasinghap ako sa narinig. Nangingilid yung luha sa mga mata ko. Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Kasabay ng sakit na nararamdaman ko. Anak ng pitumput-pitong tupa! Pero hindi ako nagpadala sa nararamdaman, tinigasan ko ang aura ko. Hindi ko dapat iyakan ang mga ganitong lalaki. He is not worthy! Iyon lamang pala ang tingin niya sa akin. Parausan lamang! 

“Do you love her, Jordan?” malanding tanong ng babaeng nasa kabilang linya.

Pinigilan ko ang paghinga. Ayokong masaktan! Hindi ako dapat maapektuhan sa isasagot niya. Narinig ko ang pagsinghap ng babae sa kabilang linya. Narinig ko din ang pagtutukaan nilang dalawa. Alam na alam ko ang ginagawa nila kahit na naririnig ko lamang sila mula sa aking cellphone. Gustong-gusto ng malaglag ng mga luha ko pero iniangat ko ulo sa kisame upang hindi tuluyang malaglag ang mga luha sa mga mata ko. He doesn’t deserve it!

“No, I never loved her. Pinagpapasensyahan ko lamang siya kahit na hindi ko siya nadidiligan. Mas gusto ko sa mga tulad mo. Handang ibigay ang lahat sa akin. Gusto ko lang din naman humingi ng mga pangangailangan ko sa kanya. Madami siyang pera kasi doctor siya. Mabibili niya lahat ng luho ko.” Humahagihik ito sa kabilang linya.

Hindi ko napigilan ang sarili ko. Nahampas ko ang front desk ng nursing station. Napatingin ang mga nurses sa akin. Tila nagtataka sa ginawa ko. Maging ang ilang pasyente sa corridor ng ospital. Nagtatanong ang mga tingin nito. Iniisip siguro nila na anytime magwawala na ako!

“Pasensya na may lamok lang,” ngiting-aso ang ginawad ko sa kanila.  

I turn-off my cellphone. Hindi ko na kayang sikmurain pa ang naririnig ko sa kabilang linya. Pumunta ako sa sa department office namin. Katulad ng inaasahan ko. Makalat ang opisina. I heaved a sighed! What a day?! Umiinit ang ulo ko habang isa-isang pinagpupulot ang mga nagkalat na damit sa sahig. Isinalansan ko rin ang mga nagkalat na papel sa mesa. 

Napabaling ako sa pinto nang may pumasok. Isa iyon sa mga intern ng ospital. Si Harold Jacinto. Tulad ko ay stress din ang aura nito. Gulong-gulo ang buhok nito maging eyebags niya ay halatang-halata na. Hindi naman siya ang nagkakalat dito sa opisina. Iyong matandang bugnutin na professor din sa medisina. Isa lamang ang opisina namin dahil hindi pa kasi siya nakakalipat ng opisina. Wala pang budget para sa opisina niya. Beteranang doctor din kasi ito. Chief din namin siya ngayon.

“Pasensya na po, Dra. Alonzo. Nakalimutan ko pong ayusin ang mga gamit ni Dra. Hernandez. Nagmamadali kasi ako kanina. Marami pa akong thesis na ginagawa at palagi din akong tinatawag ng iba pang resident doctor para i-assist ang mga pasyente,” panghihinging paumanhin nito.

Hindi ko lamang siya kinibuan. Bad trip ako ngayon! Wala akong gana na makipagtalo sa kanya. Ipinagpatuloy ko lamang ang ginagawa ko. Tinutulungan niya naman ako. Natapos din namin sa wakas ang ginagawa naming dalawa. Malinis na ang buong kwarto. Ipinagtimpla niya ako ng kape. Hindi ako nagsasalita. Na kay Jordan ang isip ko! H*******k nayun! Nagawa pa akong ipagpalit sa iba. Pati nga briefs niya ako pa ang bumibili eh! Gag*ng iyon!

“Heto na po ang kape niyo, Dra. Alonzo,” magalang na saad ng intern sa akin.

Salubong ang lamang ang kilay ko habang nakatingin ako sa kawalan. Bwisit na lalaking iyon! Kagandahan ko lang pala ang habol niya! Eh di sana naghanap na lang siya ng mga model na mauuto niya. Kapag talaga nakita ko ang lalaking yun! Ipapabala ko siya sa kanyon ng bataan! Naihampas ko ang kamay ko sa mesa.

“Makakapatay talaga ako ng tao!” galit na galit kong saad.

Nagtaka na lang ako ng biglang lumapit sa akin ang intern. Nakaluhod ito sa harap ko na para bang itinuturing niya na Dyosa ako. Nangingilid ang mga luha nito habang nakatingin sa akin. Ipinagsalikop niya ang dalawang kamay habang nakatingin sa akin.

“Sorry po, Dra. Alonzo. Hindi na po mauulit! Promise ko po na lilinisin ko na po itong opisina natin bago ka dumating!” nagmamakaawa nitong sabi sa akin.

Pumamewang ako! Ano bang ginagawa ng intern na ito? Kalaki-laking tao lumuluhod sa harap ko. Teka nga! Bakit ba siya lumuluhod? Hindi naman ako sa kanya nagagalit ah! Sa h*******k na boyfriend ko ako galit! Kumulo na naman ang dugo ko nang maalala ko ang boyfriend kong g*go!

“Tumayo ka nga diyan! Ano bang ginagawa mo?” naiirita kong tanong sa kanya.

Mabilis sa alas-kwatrong tumayo ito. Mas matangkad siya sa akin. Malaki ang katawan at hindi maipagkakaila na gwapo siya. Pero hindi ko siya type. Masyadong mahina ang puso niya. Kumbaga hindi siya matapang. Hindi rin naman siya bakla dahil balita ko may girlfriend daw itong nurse din ng ospital na ito.

“Pasensya na po talaga. Hindi na po mauulit.” panghihingi ng tawad nito sa akin.                    

    “Huwag mo namang takutin ng ganyan ang mga intern natin, Dra. Alonzo! Wala kang karapatan na maliitin ang mga intern!” dumadagundong na boses ni Dra. Hernandez.

    Kibit-balikat kong tiningnan si Harold. Inginuso ko sa kanya si Dra. Hernandez. Palagi na lang kasi ako nitong napagbibintangan na minamaliit ang mga intern. Sadyang takot lang kasi sa akin ang mga intern. Dahil kasi iyon sa pangyayari sa Emergency Room kung saan ginulpi ko ang lalaking nananakit sa asawa niya. Napaharap tuloy ako sa board ng ospital. Mabuti na lamang at hindi nila ni-revoke ang lisensya ko. Laking pasasalamat ko din at naging witness ko iyong asawa ng gag*ng lalaking iyon! 

    “Hindi po siya sa akin galit, Dra. Hernandez. Advance lang po akong mag-isip kaya akala ko po galit siya sa akin,” pagpapaliwanag naman ni Harold sa matandang bugnutin.

    “Pinagtatanggol mo talaga siya, Dr. Jacinto! Ikaw talagang babae ka! Masyado ka talagang mayabang no?! Tinatakot ka ba niya, Dr. Jacinto? Sabihin mo sa akin, ngayon din!” nagpupuyos ang galit nitong saad.

    Ngumiti ang intern kay Dra. Hernandez. Saka nilapitan ito at tinapik-tapik ang braso ng matanda. Mula kasi nang maharap ako sa board ako na lang palagi ang nakikita ni Dr. Hernandez. Palagi na lang ako ang masama paningin niya. Kahit na hindi ko naman siya inaano! Pinag-iinitan niya talaga ako.

    “Relax ka lang, Dra. Hernandez. Mag-ingat ka po sa alta -presyon,” mahinang sabi ni Harold sa matandang kulang na lang ay sabunutan ako.

    Iginiya ito ni Harold sa isang silya. Matalim lamang ang tingin nito sa akin. I gave her a poker face. What?! Wala naman akong ginagawang masama! Ako pa nga ang nilalait niya. But I must ask for forgiveness at once dahil senior ko pa din siya. Dapat maging magalang ako sa kanya.

    “I’m sorry for the misunderstanding, Dra. Hernandez. Hindi na po ito mauulit,” panghihingi ko ng tawad sa kanya. 

    Kumalma naman ang aura niya. Binigyan siya ni Harold ng tubig. Nakatingin lamang siya ng maigi sa akin. Mukhang sinusuri niya kung bukal ba sa loob ko ang panghihingi ng tawad sa kanya. Ngumiti lamang ako sa kanya ng matamis. Bumuntong-hininga ito at nilagok ang tubig. Ibinagsak niya ito sa mesa.

    “Hindi na ba magbabago ang desisyon mo?” maya-maya ay tanong nito.

    Seryoso itong nakatingin sa akin. Napakunot naman ang noo ko. Ano bang desisyon ang tinatanong ni Dra. Hernandez? Napakamot ako sa ulo. Napasinghap ako nang hawakan niya ang kanan kong kamay. Parang maluluha niya akong tiningnan.

    “Ano pong desisyon?” tanong ko sa kanya dahil naguguluhan talaga ako sa inaasal niya.

    “Alam kong gusto mong lumipat ng ospital. Nakita ko ang application form mo sa desk noong nasa board ka. Nais mong lumipat sa Spencer Medical Center. Alam mo naman na kulang tayo ng magagaling na surgeon dito sa pampublikong ospital. And you are very rare, Dra. Alonzo. Please reconsider your decision.” 

    Kaya pala bigla na lang tumabang ang pakikitungo niya sa akin. Hindi pala dahil sa napatawag ako sa board kundi sa application form ko pala. Yes, I consider transferring to Spencer Medical Center. Jordan told me about the salary. Sabi niya malaki raw ang sahod doon. Mas malaki daw ang kikitain ko roon. Pero hindi ko itinuloy ang paglipat ko. Maging ang pagfill-up sa application form. Hindi dahil sa pera kaya ako nag medisina kundi dahil mahal ko talaga ang trabaho ko. I wanted to help those in need of medical care.

    “Hindi ko po itutuloy ang paglipat ko. I wanted to help the poor. Hindi ko po sila ipagpapalit sa mas malaking kikitain. Hindi po ako nagfill-up ng form. I love working here. Hindi ako magsisisi sa ginawa kong desisyon,” nakangiti kong sagot sa tanong niya.

    Kilala ako ni Liam spencer at siya ang mag-scout sa akin. Magkaklase kasi kami dati sa med school. Hindi ko nga alam kung bakit sa pampublikong university siya nag-aral. His parents were both billionaires. His mother is a CEO of the pharmaceutical. His father is the owner of the biggest hospitals in the country. Ikinuwento ko siya sa boyfriend ko dati. Kaya gustong-gusto ni Jordan na lumipat ako sa Spencer Medical Center. Bakit ba ngayon ko lang na-realize na mukhang pera lang pala ang boyfriend ko? Uminit na naman ang dugo ko nang maalala ko siya.

    Napangiting nagkatinginan si Dra. Hernandez at Dr. Jacinto sa isa’t-isa. Kapwa masaya ang mga ito sinabi ko. Nilapitan nila akong dalwa at niyakap. Napapikit naman ako. At least, nalutas ko ang isang misunderstanding between Dra. Hernandez and me. Sumisinghot-singhot pa ang mga ito.

    “You made the right decision, Hija. I am so proud of you!” pumipiyok na sabi ni Dra. Hernandez sa akin.

    “Masaya ako, Dra. Alonzo na hindi ka na lilipat ng ibang ospital. Basta kung nasaan ka, asahan mo na naroon din kaming dalawa ni Dra. Hernandez,” naluluhang sabi naman ni Harold.

    “Bakit ka umiiyak, Harold? Pagbutihin mo yung exam mo para makasunod ka sa akin kahit na saan pa ako magpunta!” saway ko naman kay Harold.

    Putik kasi naiiyak tuloy ako! Ayaw kong umiyak , eh! Kaya lang ngayon ko lang naramdaman na I am being loved. Kahit na hindi ko sila kaanu-ano. Natutuwa pa din ako. Ginantihan ko sila ng yakap kasabay ng pagtulo ng mga luha ko. Pinahiran ko ang mga luha nilang dalawa. Mga iyakin! Nahahawa tuloy ako!

    “Masaya lang talaga kami, dahil hindi ka na lilipat. Ilang buwan din naming inihanda ang mga sarili namin kung sakaling aalis ka na,” sagot ni Harold.

    “Oo nga, Hija. Kaya palaging mainit ang ulo ko sa ‘yo kasi akala ko lilipat ka talaga ng ibang ospital. Buti na lang at nagbago ang desisyon mo,” madamdaming saad naman ni Dra. Hernandez. 

    Binitiwan na nila ako saka humarap sila sa akin. Kapwa nakangiti ang mga ito sa akin. Pinahiran ko ang mga luha ko. Bwisit! Bakit parang ayaw ng tumigil ng luha ko sa pagpatak?! Napahagulhol ako! Putik talaga ayaw na niyang tumigil! Mabuti na lang talaga at hindi ako nagpa-uto ng husto sa lalaking iyon. Mabuti na lang talaga! Bakit ako umiiyak?! He doesn’t deserve it! Bakit ko siya iniiyakan?! Ngumawa ako ng husto hanggang sa lapitan nila akong dalawa. Hinaplos ni Dra. Hernandez ang likod ko. Kumuha naman si Harold ng tissue.

    “What’s wrong, hija? Why are you crying?” nag-aalala nitong tanong.

    Putik na lalaking iyon! Binilhan ko siya TV, ref, laptop at kung anu-ano pa. Lahat yata ng appliances niya sa bahay niya ako ang bumili! Anong kulang sa akin?! Binigay ko naman sa kanya lahat ng luho niya?! Humingi din siya sa akin ng kotse. Putek di pa bayad yun! Kapal naman ng mukha ng lalaking yun! Hanggang ngayon binabayaran ko pa rin ang kotseng yun!

    Mas lalo akong ngumawa nang may maalala. Ako nga pala yung nagbayad ng condo unit niya! Anak ng tokwa talaga! Ang dami kong nagastos sa kanya tapos ipagpapalit niya lang ako sa iba?! Walang kwentang lalaki! Patuloy lamang sa pang-aalo ang dalawa sa akin. Nag-aalala din ang mga mukha nila. Kanina pa sila nagtatanong kung ano daw ang problema ko!

    “I will kill that son of a b*tch!” may halong galit kong sigaw na ipinagtaka nilang dalawa.