Simula

"Pero alam mo Mare. . . once a cheater always a cheater. Kaya iyong asawa kong si Dindo, buti na lang iniwan ko na. Tingnan mo naman ako ngayon, looking young and healthy. Hindi tulad noon na mukha akong basahan." 

Napatango na lamang ako sa tuloy-tuloy na pagsasalita ng aking kaibigang si Olive. Magkaibigan na kami mula pa hayskul kaya sanay na ako sa ugali nito. Masyado itong prangka at matalim ang dila. Walang preno ang bibig nito kahit na nakakasakit na iyon ng damdamin. 

Pinagmasdan ko ng mabuti ang kaibigan. Gumanda nga ito ngayon at naging makurba ang katawan. Wala na ring mababakas na maitim na linya sa ilalim ng mga mata nito. 

Natatandaan ko pa kung paano ito pumalahaw ng iyak dahil sa asawa nitong si Dindo. Sa kasamaang palad kasi ay nambababae ang mister nito. Ako ang laging karamay ni Olive. Ako ang naging sandalan nito noong mga panahong panay pa ito pagdududa. 

"Ano ka ba? Past is past. Hindi mo naman kailangan pang balikan ang bangungot na iyon sa buhay mo, Olive. Masaya ako para sa 'yo," sabi ko sa kaibigan. Ngumiti rin ako kapagkuwan.

Natawa ito nang mapakla. Naiiling itong tiningnan ako mula ulo pababa. Tumaas din ang kilay nito at halatang may pagdududa ang tingin. Napainom pa ito sandali ng juice at pagkatapos ay tinitigan akong mabuti na parang inaarok.

"Kumusta ka naman, Mare? Mukhang nangayayat ka ngayon? Nasaan na ang ningning ng isang Laura Moran? Best Actress ng MMFF!" 

Pinandilatan ko siya agad ng mga mata. Napatingin din ako sa paligid ng restaurant. Napakalakas pa naman ng boses nito kaya baka marinig pa nang kung sino at magkainteres pa sa buhay ko. 

Matagal ko nang nilisan ang showbiz mula nang mag-asawa ako. At kung maaari ay kinalimutan ko na ang bahaging iyon ng aking buhay. Matagal na panahon na rin ang lumipas nang sinanay ko ang sarili na mamuhay ng normal dito sa probinsya. 

Napailing ako at napabuntonghininga. "Maayos naman. May konting problema lang din katulad ng karamihan," marahan kong sabi dito sabay kagat sa aking pang-ibabang labi. 

Maging ako ay hindi alam kung ayos ba talaga ako. Natatakot kasi ako sa posibilidad na ganoon nga. Hindi ko alam kung paano sasabihin sa kaibigan ang aking problema. Hindi ko alam kung paano haharapin ito. Hindi ko naman kasi naisip na pwede pala ang ganoon. Na pwede akong lokohin ng aking asawa.

Bakit ko nga ba maiisip iyon kung alam ko sa sarili kong mahal ako nito? Na lagi nitong sinasabi sa akin ang mga katagang iyon pagkatapos ng aming maiinit na pagtatalik. Ngunit, hindi pala sapat ang mga salita lamang galing kay Bernard. Hindi pala sapat ang mabulaklak na dila nito upang pawiin ang aking pagdududa.

Napailing ako sa naisip. Pilit kong winawaglit ang lahat ng aking pagdududa. Pilit kong kinukunsinti ang mga rason ni Bernard sa akin. Dapat magtiwala ako dahil asawa ko siya at mahal ko siya pero iba naman ang idinidikta ng aking isip. 

Si Bernard na aking asawa ay isang pulitiko. Mayor ito ng aming bayan kaya palaging abala araw-araw. May mga negosyo rin ito sa loob at labas ng aming lugar. Mayaman ang pamilya ni Bernard sapagka't ang angkan nito ang may hawak ng buong lalawigan ng San Vicente. 

Ang pamilya ni Bernard ay pamilya ng mga pulitiko. Governor ang ama nito sa buong lalawigan. May kapatid din itong isang lalaki na si Andrew-ngunit ang hacienda ang mas gusto nito. Ang hacienda na kanugnog ng Hacienda de Vergara. Ang Hacienda Guerrero.

"Hoy! Natulala ka na d'yan. Ano na? Nasaan na ang asawa mo? Akala ko ba susunduin ka niya? Aba'y sobrang tagal naman niya!" agaw ni Olive sa aking pansin.

Ipinilig ko ang ulo at agad kinuha ang cell phone sa aking bulsa. Tinawagan ko ang aking asawa ngunit panay ring lamang ang kabilang linya. Akmang ibababa ko na ang tawag nang sagutin nito iyon.

"Hello?" sagot nito sa akin. 

Napakunot ang noo ko. Mukhang bagong gising kasi ang boses ng aking asawa sa kabilang linya na aking ipinagtataka. Napakaliwanag pa ng araw para maisipan ng asawa kong matulog sa opisina nito.

"Nasaan ka ba? Akala ko susunduin mo ako dito, Honey? Kanina pa ako naghihintay."

"Sorry Hon, may emergency meeting lang kasi sa City hall. Pwedeng mag-taxi ka na lang?" sagot naman nito. 

Mas lalong napakunot ang aking noo sa tinuran ni Bernard. Papaanong magkakaroon ng meeting ang City hall ng hindi ko alam? Ako mismo ang nagluluto para sa snacks ng mga ito kaya imposible. 

Bigla akong nakaramdam ng kaba para sa aking sarili. Alam kong mali ang magduda ngunit iba na ito sa mga nauna. Iba na ito kumpara sa dating mga dahilan ng aking asawa.

Sinong mag-aakala na ang isang taon pa lamang naming pagsasama ay magkakalamat na kaagad ang tiwala ko kay Bernard. Alam kong mahal ko ito ng higit pa sa sarili ko kaya hindi ko alam ang aking gagawin kung sakaling magloko nga ito.

"Mauna na ako, Olive at malayo pa ang byahe ko. Mag-ingat ka lagi," sabi ko dito matapos ibaba ang tawag ko kay Bernard.

Tumayo ang aking kaibigan at nilapitan ako. Niyakap ako nito nang mahigpit at hinalikan nang marahan sa aking pisngi.

"Tumawag ka sa akin kapag may problema ka Laura. Kung si Bernard man 'yan, naku! Sabihin mo sa akin, at ako mismo ang puputol sa ipinagmamalaki niya!"

Natawa ako nang mahina sa sinabi ni Olive. Dilat na dilat pa ang mga mata nito na para bang totoong nagagalit nga. Sa sinabi ni Olive ay gumaan ng kaunti ang aking pakiramdam. 

Sana ganoon lang kadali ang magsabi.

Sana ganoon lang kadali ang lahat.

Habang nasa byahe ay tulala lamang ako. Malayo pa ang aking byahe dahil nasa bayan ako ng San Martin, ang katabing bayan ng San Vicente. Buong byahe akong nakatingin lamang sa bintana ng sinasakyang taxi ng may mahagip ang aking paningin. 

"Manong, pakihinto po muna!" mabilis kong turan sa driver ng taxi. Tumalima naman ito kaagad. "Pakihintay po ako dito, Manong. May pupuntahan lang ako sa loob." 

Tumango ang driver, kaya mabilis akong bumaba ng sasakyan. Tuloy-tuloy ang lakad ko papasok sa Sofatel. Isang first class hotel sa bayan ng San Martin. Sa parking lot pa lamang ng hotel ay nakita ko na ang sasakyan ng aking asawa. Kumakabog ang dibdib ko habang nagtuloy-tuloy ang lakad patungo sa receptionist. Padabog kong ibinaba ang aking bag sa table nito kaya naman naagaw ko ang pansin ng babae.

"What's the room number of Mayor Bernard Guererro?" 

"Confidential po, ma'am."

"Answer me, dammit!" sigaw ko. 

Mukhang natakot ito sa aking tinuran kaya aligaga itong hinanap sa computer ang numero. Nang maibigay na ng receptionist ang aking pakay ay dumiretso kaagad ako doon nang hindi lumilingon.

Kumakabog ang dibdib ko sa antisipasyon. Nasasaktan na rin ang aking puso kahit hindi ko pa alam ang aking madadatnan. Nang nasa harap na ako ng pinto ng mismong kwarto ay walang pagdadalawang-isip ko itong pinihit pabukas. Mukhang enjoy nga ang nasa loob at hindi man lamang ito nag-abalang mag-lock. 

Dahan-dahan akong naglakad patungo sa nakabukas na kwarto. Bigla ko ring natutop ang aking bibig para pigilan ang nagbabadyang pagbunghalit ng iyak. Ang aking matapang na aura kanina ay biglang naglaho. Gusto kong sumigaw. Gusto kong magwala. Ngunit, hindi ko magawa. Ayaw sumunod ng mga paa ko sa anumang gusto kong gawin. 

Sa huli, hinayaan ko na lamang ang sariling panoorin ang taong minahal ko ng mahabang panahon na nagpapakasasa sa kandungan ng ibang babae. 

Mali. Hindi pala iba. Dahil kilalang-kilala ko kung sino ito. 

At alam kong napakasakit nito  para sa akin.