LOGINSa isang mataas na burol sa Tuscany, kung saan ang mga hanay ng ubasan ay tila mga guhit ng tadhana sa lupa, matatagpuan ang isang lumang farmhouse. Dito, malayo sa ingay ng fiber optic cables at satellite signals, naninirahan ang lalaking dating kinatatakutan ng mga gobyerno at korporasyon. Si Marcus, ang Mastermind, ay isa na ngayong ganap na "multo."
Wala nang asul na liwanag mula sa mga monitors na tumatama sa kanyang mukha. Sa halip, ang tanging tanglaw niya ay ang malambot
Sa isang mataas na burol sa Tuscany, kung saan ang mga hanay ng ubasan ay tila mga guhit ng tadhana sa lupa, matatagpuan ang isang lumang farmhouse. Dito, malayo sa ingay ng fiber optic cables at satellite signals, naninirahan ang lalaking dating kinatatakutan ng mga gobyerno at korporasyon. Si Marcus, ang Mastermind, ay isa na ngayong ganap na "multo."Wala nang asul na liwanag mula sa mga monitors na tumatama sa kanyang mukha. Sa halip, ang tanging tanglaw niya ay ang malambot
Berlin, 1998. Ang lungsod ay tila isang malaking sugat na nagsisimula pa lamang maghilom matapos ang pagbagsak ng pader. Ngunit sa ilalim ng mga bagong kalsada at modernong gusali, ang mga lumang ugat ng espiya at lihim na operasyon ay nananatiling buhay.Sa isang abandonadong radio station sa gilid ng Spree River, ang hangin ay amoy kalawang, lumang papel, at ang kakaibang init na nagmumula sa mga naglalakihang mainframe servers. Walang kuryente ang gusali, ngunit ang ikatlong palapag ay nagliliwanag dahil sa mga improvised batteries at mga monitors na nagpapakita ng tumatakbong code na kulay berde.Dito, sa gitna ng kadiliman, unang nagtagpo ang tatlong kaluluwang hindi akalain na sila ang magiging arkitekto ng pinakamalaking underground network sa kasaysayan.“Marcus, dahan-da
Ang disyerto ng Sahara ay hindi na ang malupit na libingan na iniwan nina Liam at Elena tatlong taon na ang nakararaan. Sa gitna ng malawak na karagatan ng buhangin, itinayo ang Aten Memorial for Global Transparency. Ito ay isang arkitektural na milagro—isang serye ng mga naglalakihang haligi ng sand-blasted glass at white concrete na tila mga daliri ng isang higanteng umaabot sa langit.Ang bawat anggulo ng gusali ay sadyang idinisenyo ni Rafael para mag-reflect ng liwanag ng araw sa paraang bumubuo ng mga geometric patterns sa sahig. Ngunit higit sa sining, ang Memorial ay isang dambuhala at pisikal na hard drive. Sa ilalim ng bawat pundasyon ay nakabaon ang mga quantum servers na naglalaman ng Phoenix Protocol archive—ang lahat ng dumi, sikreto, at katotohanan ng Lazarus at ng Ghost Team.
Ang umaga sa villa ay hindi nagsimula sa huni ng mga ibon, kundi sa isang katahimikang tila bumibitay sa bawat hininga. Ang langit ay kulay abo, nagbabadya ng ulan na tila makikiramay sa bigat ng damdamin sa loob ng tahanan nina Liam at Elena.Sa dulo ng mahabang kahoy na mesa sa sala, nakaupo si Rafael. Sa harap niya ay ang kanyang laptop, ngunit ang liwanag na nagmumula sa screen ay hindi ang pamilyar na asul ng kanyang mga architectural designs. Ito ay isang madilim na berde, mabilis na tumatakbo ang mga linya ng code na tila mga uod na kumakain sa katahimikan ng silid.Pumasok si Liam (Billie), bitbit ang dalawang tasa ng kape. Huminto siya sa may pintuan. Ang kanyang mga mata, na sanay nang makakita ng panganib sa gitna ng kadiliman, ay agad na kumilala sa interface na nasa harap ng kanyang anak. Ang Phoenix Protocol. Isang ghost program na binuo nila ni Marcus bilang huling sandata—isang programang hindi sana dapat magigising kung naging matagumpay ang kanilang pagtatago.“Isara
May isang uri ng ingay ang katahimikan na tanging ang mga taong nanggaling sa gulo ang nakakarinig. Para kay Liam—ang lalaking dating kilala sa buong mundo bilang Commander Billie—ang katahimikang ito ay nakakabingi. Sa loob ng tatlong dekada, ang kanyang buhay ay sinukat ng mga decibels ng pagsabog, ang mabilis na rhythm ng typing, at ang tibok ng pusong laging nasa bingit ng panganib.Ngayon, ang tanging naririnig niya ay ang marahang paghampas ng alon sa pampang ng kanilang villa sa France at ang mahinang sipol ng takure sa kusina.Nakatayo si Liam sa beranda, hawak ang isang tasa ng kape. Pinagmamasdan niya ang kanyang mga kamay. Nanginginig ang mga ito, hindi dahil sa takot, kundi dahil sa labis na pagod ng isang katawang ngayon lang pinahintulutang tumanda.“Liam? Kanina ka pa ba gising?”Lumingon siya at nakita si Elena—ang kanyang Mariel. Ang kanyang historian, ang kanyang asawa. Nakasuot ito ng maluwag na puting linen robe, ang mukha ay wala nang bahid ng makeup o pagbabalat-
Namatay ang huling ugong ng generator. Kasabay nito ang paghupa ng hangin, tila pati ang kalikasan ay napagod sa kaguluhang idinulot ng teknolohiya at ambisyon. Ang disyerto, na kanina lamang ay isang larangan ng sub-harmonic vibrations at geometric warfare, ay bumalik sa dati nitong anyo: isang malawak, walang kibo, at malupit na karagatan ng buhangin.Sa itaas ng guho, nakatayo si Marcus at Rafael. Ang kanilang mga mukha ay balot ng abuhing alikabok, ang kanilang mga mata ay namumula hindi lamang dahil sa puyat kundi dahil sa takot na baka ang huling pagsabog ng enerhiya ay naging libingan na ng dalawang taong pinakamahalaga sa kanila."Wala nang frequency," bulong ni Rafael, habang nanginginig ang kanyang mga kamay na hawak ang tablet. "Patay na ang core ni Vance. Ang crystal, ang solar arrays... lahat. Wala na tayong kalaban, Marcus."Tumingin si Marcus sa malayo. Ang computer-related conflict na nagpahirap sa kanila sa loob ng ilang dekada—ang Lazarus, ang Chimera, ang Phantasma,







