LOGINPOV ni Gerry: Pagkababa namin ng bus mula sa field trip, halos lahat ng estudyante ay nagsisigawan sa tuwa, pagod pero masaya. May mga nag-aasaran, may mga nagkukuwentuhan pa tungkol sa mga nangyari sa biyahe — mga tawa, mga hiyawan, parang isang maingay na piyesta ng kabataan. Ako lang yata ang tahimik. Hindi ko alam kung bakit, pero mula pa kaninang nasa bus kami, may kung anong kaba na hindi maalis sa dibdib ko. Parang may kulang, parang may mali. Pagdating namin sa campus, agad akong napatingin sa gate. Sanay kasi akong nakikita ro’n si Roffana — minsan nakasandal sa pader, minsan nakaupo sa bench, nakangiti habang inaabot sa akin ang tinapay o mainit na kape. ‘Yung simpleng ngiti niya, sapat na para maibsan lahat ng pagod ko. Pero ngayong gabi, ibang-iba. Wala siya. Pinilit kong ngumiti. “Baka maaga lang umuwi,” sabi ko sa sarili ko habang inaayos ang bag. Pero habang unti-unting nagsisi-uwian ang lahat, habang nauubos na ang ingay sa paligid, unti-unti ring lumalalim ‘yung ka
Tahimik si Roffana habang naglalakad sa pasilyo ng Manila University. Ramdam niya ang kakaibang hangin sa paligid—mga matang nakasunod sa bawat kilos niya, mga bulungan na pilit niyang binabalewala kahit sa bawat hakbang ay parang pinupunit ang lakas ng loob niya. “Siya nga ‘yun, ‘yung babae sa video…” “Grabe, ang kapal! May Ninong daw ‘yun ah!” “Eh halikan pa more! Haha!” Napatigil si Roffana. Nanlalamig ang kanyang mga palad, mabilis ang tibok ng puso. Video? Anong video ang sinasabi nila? Hindi pa man niya nalalaman ang buong pangyayari, bigla siyang ipinatawag ng principal. Habang naglalakad patungo sa opisina, tila bawat hakbang niya ay papalapit sa bangungot na hindi niya kayang takasan. Pagdating niya, sinalubong siya ng malamig na titig ng principal. “Miss Roffana,” panimula nito, mabigat ang boses. “May natanggap kaming video clip. I want you to explain this.” Dahan-dahan nitong inikot ang laptop. At sa sandaling iyon, parang gumuho ang mundo ni Roffana. Doon sa screen
Simula nang malaman ni Roffana ang tungkol sa kanyang pagbubuntis, halos hindi na siya sumipot kay Max. Hindi niya na rin binubuksan ang mga mensahe nito sa messenger — puro tanong, puro paratang. Sa bawat vibration ng cellphone niya, para siyang natataranta. Kaya madalas ay naka-silent na lang ang phone, nakatago sa bag na parang ayaw na niyang mapansin ng mundo. “Roffana! Sagutin mo naman ako!” Nanginginig ang kamay niya habang binabasa ang isa sa mga mensahe ni Max. “Ginagawa mo na naman akong tanga. Akala mo makakatakas ka sa’kin?” Pinunasan niya ang mga luha at ibinulsa ang telepono. Hindi niya na gustong makipag-ayos o makipag-away pa. Si Max — isang kaklaseng naging mapilit at madaldal, pero kailanman ay hindi naging parte ng mundong gusto niyang panindigan. Ang tanging dahilan kung bakit nakatira siya ngayon sa boarding house ay dahil kay Ninong Gerry — siya ang naghanap ng lugar, nagbayad ng renta, at sinigurong ligtas si Roffana habang nag-aaral sa Maynila. Ngunit
Pagkasarado ng pinto, napaupo si Roffana sa malamig na sahig. Nanginginig ang kanyang mga daliri habang pinipigil ang pag-iyak na matagal na niyang nilulunok. “Hayop ka, Max…” mahinang bulong niya, puno ng poot at pagod. “Hindi mo alam kung gaano mo akong winasak.” Ngunit sa gitna ng galit, may gumuguhit na kakaibang kaba sa kanyang dibdib—parang may lihim na kumakapit sa loob niya. Ilang araw na rin siyang balisa, nahihilo, at madalas masuka. Akala niya’y stress lang dulot ng nangyari, pero ngayong tahimik na ang paligid, naririnig niya ang malakas na tibok ng puso niya—tila may gustong sabihin. Lumipas ang mga oras. Gabi na nang hindi na niya mapigilan ang kutob. Isinukbit niya ang kanyang lumang jacket, nagtakip ng sumbrero, at lumabas ng boarding house. Malamig ang hangin habang naglalakad siya sa makitid na kalsada patungong kabilang bayan. Bawat yapak niya ay mabigat, parang kinukundena ng budhi. Pagdating sa botika, halos hindi siya makatingin sa cashier. “Isa pong pregna
Kinabukasan, bumalik sa tila normal na ritmo ang buhay ni Roffana at Ninong Gerry. Parang walang nangyari kagabi, pero sa bawat tinginan nila, may apoy na hindi na muling namatay. Lalo na tuwing magtatama ang kanilang mga mata — may kakaibang alon ng init at guilt na sabay na gumigising sa puso ni Roffana.Isang umaga, nadatnan niya si Gerry sa sala, inaayos ang mga libro’t kagamitan nito. Tahimik lang siya, pero napansin niyang may kakaibang saya sa mukha ng lalaki.“Roffana,” sabi ni Gerry, mahinahon ngunit may bahid ng panghihinayang sa tinig, “ilang araw akong mawawala. Kailangan kong sumama sa field trip ng mga estudyante sa Volcano Marvol. Doon ko ipapaliwanag ang tungkol sa geothermal site. Pero babalik din agad ako, ha?”Tumango si Roffana, pilit na nakangiti. “Sige po, Ninong. Ingat po kayo.”Ngunit habang sinasabi niya iyon, parang may pinitas na parte sa puso niya.Nang tumalikod na si Gerry para ayusin ang mga dokumento, hindi niya napigilan ang sarili.“Ninong…” mahina ni
Kinabukasan, hindi nagising si Roffana sa tunog ng alarm. Mabigat ang kanyang mga talukap, parang binuhusan ng malamig na hangin ang kanyang buong katawan. Masakit ang ulo niya, at ang init na bumabalot sa kanyang balat ay tila apoy na ayaw mapawi.Nilingon niya ang paligid ng kwarto. Madilim pa, pero hindi na siya makatulog. Ang nangyari kagabi ay parang pelikulang paulit-ulit na ipinapalabas sa isip niya. Ang boses ni Max, ang kanyang ngiti, ang paraan ng pagkasira ng kanyang dignidad — lahat iyon ay nakatatak sa kanyang alaala.Ayaw niyang bumangon. Ayaw niyang humarap sa mundo. Lalo na kay Ninong Gerry.“Hindi ko kayang makita siya,” bulong niya habang pinipigilan ang luha. “Hindi ko kayang itago ang hiya na ‘to.”Sa kabilang banda ng lungsod, maagang pumasok si Max. Nakaupo siya sa bench sa labas ng silid, nakatingin sa pinto. Tahimik. May halong kaba at pag-asa sa mukha.“Tiyak kong darating siya,” mahina niyang sabi sa sarili. Ngunit habang lumilipas ang oras, unti-unting nabur







