Habang abala si Dark at ang kanyang ama sa kanilang masinsinang usapan," abala naman si Roxane sa paghahanap kay Lyka , ang bestfriend niya. Lyka! tawag ni Roxane habang naglalakad siya patungo sa silid ng mga katulong. Pagdating niya ro’n, walang tao o bakas ng katulong na galing doon kaya nagpasya siyang magtungo sa kusina. “Siguro nasa kusina si Lyka, makapunta na nga lang doon at nang makapaghiwa ng hilaw na mangga,” wika ni Roxane, bahagyang may pananabik pero may halong pagkayamot dahil sa gutom. Sa kanyang paglalakad, nasalubong niya ang dalawang yaya na kapitbahay lang nila dati—mga matalik na kaaway ng kanyang ina pagdating sa mga nagpapalaba sa kani-kanilang bahay. “Oi, bigtime ka na, aa, Roxane?! Anong ginawa mong panggagayuma kay Sir DN?! Baka gusto mo namang turuan kami para makabingwit din kami ng kasing yaman at kasing gwapo ni Sir Dark!” nakangising tanong ng dalawa, puno ng pang-aasar at pamimintas. “Ahmm… si Lyka, nasaan?” pilit na pag-iiba ni Roxane sa usa
“Mama… ano bang ginagawa niyo rito?! Bakit kayo nandito, paano niyo nalaman kung nasaan kami ng asawa ko?” takang tanong ni Dark sa kanyang ina, bakas sa mukha niya ang gulat at pagkairita. Napatingin siya saglit kay Levie na para bang may alam din sa nangyayari. “Naku, hindi niya pwedeng malaman na naglagay ako ng GPS tracker sa sasakyan nila… paano ko lulutasin ang tanong niya?” bulong ni Mrs. Vellama sa sarili, pilit na pinapakalma ang ekspresyon para hindi mahalata ang lihim. Pinipilit niyang ngumiti, ngunit sa ilalim ng kanyang ngiti ay may halong kaba. “Aba, syempre anak, may mga tao ako sa paligid na nagbabalita kung nasaan ka,” sagot niya, pilit na iniiba ang tingin. “Hindi ako pwedeng nakaupo lang habang ang babaeng ‘yan ay… ay pinupuno kana ng kasinungalingan sa buhay mo.” Magsasalita pa sana si Dark, ngunit napansin niyang tila may kakaibang anino sa kabilang kalsada—isang itim na van na hindi niya namamalayan kanina pa ito nakahinto. May maliit na logo sa gilid nito… pa
Hindi namalayan ni Roxane na basang-basa na ng luha ang kanyang mga mata. Iba’t ibang damdamin ang naglalaban sa loob niya—galit, inis, at tila may bahagyang kagalakan rin dahil siya rin pala ang ama ng ipinagbubuntis niya. Halos hindi niya makuha ang kanyang hininga, at bawat tibok ng puso niya ay parang nagpapaalala sa kanya ng bigat ng sitwasyon. “Umuwi na tayo, Dark! Dalhin mo muna ako sa pamilya ko… gusto kong makapag-isip nang mag-isa, kasama lamang nila!” wika ni Roxane, tinig niya halos nanginginig sa emosyon. Ramdam niya ang kakaibang tensyon sa kanyang katawan, parang bawat salita ay humahaplos sa sugatang damdamin niya. Biglang nanlaki ang mga mata ni Dark. Hindi niya lubos maisip na magiging ganun ang reaksyon ni Roxane—lalo na’t wala pa sa mga kamay niya ang pangangalaga sa pamilya ng babae. Walang bakas kung nasaan sila, hindi rin mahanap sa airport, o kahit saang lugar itrace ang Tatak CC na may hawak sa pamilya ni Roxane. Ang tanging nakasentro sa isip ni Dark ay a
“Dark, hindi ko alam kung ano ang isasagot ko sa tanong mo,” malumanay na wika ni Roxane, ang tinig niya halos nanginginig habang nakatitig sa nakaluhod na si Dark. Bawat salita ay puno ng kabigatan, dala ang damdaming matagal niyang itinago. Ramdam niya ang bawat tibok ng kanyang puso, tila bumibilis sa bawat saglit, habang ang mga mata niya ay nakatutok sa lalaking naging sentro ng kanyang mundo—ang kanyang asawa. “Wag kang mag-alala, mahal kong asawa,” dagdag niya, pilit pinipigil ang kaba sa kanyang tinig. “Maiintindihan ko ang magiging sagot mo. Handa akong maghintay, kahit pa dumugo ang aking mga tuhod sa kakahintay ng iyong kasagutan… marinig ko lamang ang matamis mong ‘Oo.’” Ang mga salita niya ay may halong tapang at takot, isang malumanay na panata sa sarili na haharapin ang katotohanan. Huminga siya ng malalim, pilit kinokolekta ang lakas ng loob. “Grabee… sasabihin ko na sa kanya ang totoo,” bulong niya sa sarili, ang mga labi halos nanginginig sa bigat ng damdamin. “Sas
“Nasaan na ‘yong babae kanina, Dark?” tanong ni Roxane, nakatingin sa gilid ng mukha nito habang hawak-hawak ang seatbelt. “Huh? O-okay na siya… kasama na siya ng kanyang pamilya,” mabilis na sagot ni Dark, bahagyang umiwas ng tingin. Nilakasan niya ang boses para magmukhang kampante, pero sa loob-loob niya’y ramdam ang kaba. Hindi puwedeng malaman ni Roxane ang nangyari sa babae, lihim niyang sabi sa sarili habang mahigpit ang kapit sa manibela. Baka magkaroon siya ng dahilan para mag-usisa… at baka hindi ko mapigilan ang sarili kong sabihin ang tungkol sa pamilya niya. Tahimik lang siyang nagmaneho, pero ramdam ang bigat sa dibdib. Muling bumalik sa kanyang alaala ang nangyari kanina. Pabalik na sana siya sa clinic ng mall kung saan iniwan ang babae. Pero pagpasok niya, nanlaki ang kanyang mga mata. Tulalang nakaupo at nakasandal ang doktor, mahimbing na natutulog sa kanyang swivel chair. Pati ang dalawang nurse, nakahandusay sa mahabang bench sa gilid, tila walang malay. Para
Tumingin si Dark kay Roxane, tila naghahanap ng tahimik na pagsang-ayon para tulungan ang babae. Ramdam niya kaagad ang mahinahong kumpirmasyon ni Roxane, kaya tumango ito nang walang pag-aalinlangan. Muling ibinaling ni Dark ang atensyon sa babae, ang kanyang mga mata puno ng lambing at pang-unawa, sabay abot sa kamay ng babae upang ipakita na ligtas siya. “Sumama ka sa akin, Miss. May pupuntahan tayo,” malambing na sabi ni Dark, halatang pinipilit niyang pakalmahin ang kaba at tensyon na ramdam sa paligid. “Talaga? Pupuntahan natin ang baby natin?” masayang sagot ng babae, sabay yakap kay Dark nang mahigpit, ang mga mata niya ay kumikislap sa halong tuwa at takot, halos hindi makapaniwala sa biglaang pangako. Tumango si Dark bilang sagot, ang banayad na ngiti niya ay nagbigay ng kumpiyansa sa babae. Ramdam ng babae ang init at proteksyon sa presensya ni Dark, at bahagyang huminga nang malalim, pilit kinokontrol ang sarili upang hindi mapahamak sa sobrang emosyon. Hindi pa sila na