LOGINShare
บทที่ 3 : คำขอโทษ 11
Last Updated:
2025-09-04 23:36:29กรึบ กรึบ
ชายแก่ยอมปล่อยให้ฉันลงจากรถม้า จากพื้นที่ ที่บลูกำลังเหยียบอยู่เห็นเพียงแค่กำแพงเมืองหลวงที่อยู่ห่างไปประมาณหนึ่งกิโล แค่มองจากตรงนี้และเงี่ยหูฟังก็ได้ยินทั้งเสียงของผู้คนและกองทหารมากมายที่เดินไปมากันให้ขวับ....ตุบ...เมืองหลวงที่มากด้วยสิ่งปลูกสร้างใหญ่โตและบ้านเมืองที่ก่อจากปูนหนาหลากสีสัน ยอดกำแพงหินที่เต็มไปด้วยนักเวทและทหารยามคอยดูแลความสงบเรียบร้อยของเมืองกรึบ กรึบ!...?ห่างไปไม่ไกลจากประตูเมือง ฉันสังเกตเห็นขบวนรถม้าขบวนใหญ่กำลังมุ่งตรงเข้าไปในเมือง“...ใครกันนะ”สายตาของฉันจ้องมองขบวนรถม้ากลุ่มนั้นอย่างเงียบๆ จากมุมไกล ใจกลางของขบวนปรากฏเป็นกลุ่มวัยรุ่นสามคน แม้จะเพ่งมองมากเพียงใดก็ใช่ว่าจะเห็นหน้าพวกเขาชัดๆ แต่จากท่าทางการทำไม้ทำมือโบกไปมาก็พอทราบได้ว่าพวกเขากำลังมีความสุข...อ๋อ ดูเหมือนจะเป็นคนดังสิท่าทันทีที่ขบวนใหญ่มุ่งตรงเข้าสู่ประตูเมือง ชาวบ้านมากมายต่างวิ่งกรูกันออกมาต้อนรับขนาบสองข้างทางโดยมีทหารมากมายกั้นการจราจรไว้ให้ขบวนรถม้านั้น
Latest chapter
Acacia Academ : ความลับของเราสองและทำนองต้องสาป บทที่ 3 : คำขอโทษ 12
กรึบ กรึบ“ขอบคุณที่ใช้บริการครับคุณหนู”“...ค ค่ะ”แค่เวลาเดินทางจากโรงเรียนไปเมืองหลวงเที่ยวเดียวก็สองชั่วโมงเข้าไปแล้ว นั่นหมายถึงฉันใช้เวลาเดินทางไปกลับสี่ชั่วโมง นั่งชมวิวและพูดคุยกับทีเซต้าก็อีกราวๆ สามชั่วโมง...ฮูก ฮูกและตอนนี้ก็เป็นเวลาของดวงจันทร์ที่ขึ้นเฉิดฉายเหนือน่านฟ้าฉันหยุดนิ่งอยู่ที่หน้าประตูบ้าน ไม่มีแสงไฟเล็ดลอดออกมา หมายความว่าแกรดคงออกไปข้างนอกไม่ก็เข้านอนไปแล้วล่ะตะวันลับขอบฟ้าไปได้พักใหญ่ๆ นกฮูกแถวสวนหลังโรงเรียนเริ่มออกจากรังมาหาอาหารกิน ส่วนฉันที่ทั้งวันทานแค่แอปเปิลสองผลทำได้แค่ประคองร่างอันหิวโซเดินขึ้นมาบนดาดฟ้าก็เหนื่อยล้าสุดจะทนแล้ว...แกรดจะทำข้าวเผื่อไว้มั้ยนะ...ใจหนึ่งฉันก็หวังให้ประตูที่กำลังถูกเปิดออกเป็นภาพของเด็กสาวที่นั่งรออยู่บนโซฟาพร้อมกับรอยยิ้ม....แต่อีกใจกลับโล่งอกหากรู้ว่าในบ้านไม่มีเธออยู่ประตูบานเล็กๆ ทว่ามันกลับหนักหน่วงจนฉันไม่กล้าเปิดมันออก เด็กสาวยืนพินิจพิเคราะห์ลูกบิดตรงหน้าพักใหญ่“...เอาเถอะ ยืนอยู่ตรงนี้ก็มีแต่จะโดนล
Acacia Academ : ความลับของเราสองและทำนองต้องสาป บทที่ 3 : คำขอโทษ 11
กรึบ กรึบ ชายแก่ยอมปล่อยให้ฉันลงจากรถม้า จากพื้นที่ ที่บลูกำลังเหยียบอยู่เห็นเพียงแค่กำแพงเมืองหลวงที่อยู่ห่างไปประมาณหนึ่งกิโล แค่มองจากตรงนี้และเงี่ยหูฟังก็ได้ยินทั้งเสียงของผู้คนและกองทหารมากมายที่เดินไปมากันให้ขวับ....ตุบ...เมืองหลวงที่มากด้วยสิ่งปลูกสร้างใหญ่โตและบ้านเมืองที่ก่อจากปูนหนาหลากสีสัน ยอดกำแพงหินที่เต็มไปด้วยนักเวทและทหารยามคอยดูแลความสงบเรียบร้อยของเมืองกรึบ กรึบ!...?ห่างไปไม่ไกลจากประตูเมือง ฉันสังเกตเห็นขบวนรถม้าขบวนใหญ่กำลังมุ่งตรงเข้าไปในเมือง“...ใครกันนะ”สายตาของฉันจ้องมองขบวนรถม้ากลุ่มนั้นอย่างเงียบๆ จากมุมไกล ใจกลางของขบวนปรากฏเป็นกลุ่มวัยรุ่นสามคน แม้จะเพ่งมองมากเพียงใดก็ใช่ว่าจะเห็นหน้าพวกเขาชัดๆ แต่จากท่าทางการทำไม้ทำมือโบกไปมาก็พอทราบได้ว่าพวกเขากำลังมีความสุข...อ๋อ ดูเหมือนจะเป็นคนดังสิท่าทันทีที่ขบวนใหญ่มุ่งตรงเข้าสู่ประตูเมือง ชาวบ้านมากมายต่างวิ่งกรูกันออกมาต้อนรับขนาบสองข้างทางโดยมีทหารมากมายกั้นการจราจรไว้ให้ขบวนรถม้านั้น
Acacia Academ : ความลับของเราสองและทำนองต้องสาป บทที่ 3 : คำขอโทษ 10
บทที่ 3 : คำขอโทษจิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ“...”“...”มันเกิดขึ้นโดยที่ฉันไม่ได้คิดเตรียมใจมาก่อนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน พอลืมตาตื่นก็เข้าใจว่านั่นไม่ใช่ฝันกลางเตียงนอนที่เปียกชุ่มไปด้วยคราบน้ำรักจากเมื่อคืน ผ้าชิ้นเล็กที่ถูกอีกฝ่ายโยนออกไปข้างเตียงอย่างไม่ไยดี และเจ้าของผลงานที่กำลังนั่งคุกเข่าก้มหน้าขอขมาลาโทษฉันอย่างวิงวอนถึงผ้าปูที่นอนและผ้าห่มผืนหนาเหล่านั้นจะถูกแก้ไขทำให้แห้งด้วยเวทมนตร์ แต่เรื่องเมื่อคืน ...มันย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้แน่“....อึก”“....”เด็กสาวคุกเข่าสองข้างลงติดพื้น มือทั้งสองวางไว้หน้าเข่าแล้วก้มหัวลงจนหน้าผากชิดติดพื้นเธอนั่งก้มอยู่อย่างนั้นตั้งแต่ฉันยังไม่ตื่นเสียด้วยซ้ำ“....เราขอโทษ”“....”“....บลู”พรึบ...“...?”บลูลุกออกจากเตียงอย่างระมัดระวัง เธอค่อยๆ เอื้อมมือไปเก็บชั้นในของตัวเองขึ้นมาก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยไม่แยแสแกรดที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าแม้แต่น้อยปึง!เสียงประตูที่ถูกปิดอย่างใส่
Acacia Academ : ความลับของเราสองและทำนองต้องสาป บทที่ 2 : คำทักทาย (NC) 9
“เรารู้ดี ...ว่าคำที่เธอบอกเราความลึกซึ้งมันไม่เท่ากัน ถึงอย่างนั้นเราก็อุตส่าห์รอวันที่จะได้เจอบลูตลอดเลยนะ ระหว่างนั้นก็คอยตั้งใจเรียน ฝึกทำงานบ้านหลายๆ อย่าง ....และปิดกั้นเรื่องความรัก”“....ทำไมต้องทำขนาดนั้-”แหม๊ะ.......?หยดน้ำใสๆ ไหลออกจากเบ้าตาของเด็กสาวตกลงมากระทบบนแก้มของฉัน“....เพื่อให้เธอเห็นว่าเราพยายามมากแค่ไหน เพื่อให้ครั้งแรกที่เราเจอกันมันสวยงาม ถ...ถึงอย่างนั้นเราก็ทำมันพัง ...ขอโทษนะ”....“.....ธ เธอสวยขึ้นมากเลยนะ”“....!?”ฉันคล้อยตามเรื่องเล่าของเธอจนปากดันเผลอพูดบางอย่างออกมา แน่นอนว่ามันทำให้เด็กสาวที่ยังคงคร่อมร่างของฉันตกใจเฮือกใหญ่“....ขี้โกง”...?หมับ!เด็กสาวเงียบไปพักหนึ่งก่อนที่เธอจะเริ่มมีท่าทีแปลกๆ แกรดตรึงแขนทั้งสองข้างของฉันไว้ไม่ให้ขยับไปไหน“จะทำอะไ-”จุ๊บ!เธอโน้มตัวลงจูบฉันอีกครั้งอย่างละเมียดละไม แม้จะพยายามออกแรงดิ้นมากเท่าไรก็ไม่มีท่าทีจะผลักเด็กสาวตรงหน้าออกไปได้เลยแฮ่ก ....แฮ่ก
Acacia Academ : ความลับของเราสองและทำนองต้องสาป บทที่ 2 : คำทักทาย 8
ท้ายที่สุดฉันก็ยอมกลับเข้าหอตามคำเชิญของแกรด เด็กสาวเดินนำหน้าฉันอย่างช้าๆ หลังจากที่ฉันบอกเธอเรื่องแผลเล็กๆ ที่ขา แกรดไม่ได้ร่าเริงเหมือนตอนแรกที่เราเจอกัน ฉันสังเกตว่าแผ่นหลังของเธอมีเหงื่อออกจนเห็นเป็นรอยชัด...นี่เธอตามหาเรากี่ที่กันนะ? แอ๊ดดดดทันทีที่ประตูขึ้นไปยังดาดฟ้าถูกเปิด ภาพของดวงจันทร์ซึ่งแผ่แสงนวลสว่างทอลงมายังผืนหญ้าที่ฉันกำลังย่ำพร้อมกับเหล่าหมู่ดาวที่ส่องแสงเป็นประกาย มันทำให้ฉันประหลาดใจ...ไม่นึกว่าวิวข้างบนตามกลางคืนจะสวยขนาดนี้แกรดที่เดินนำฉันหยุดลงก่อนจะหันหลังกลับมามองฉัน ร่างของเด็กสาวที่ถูกแสงจันทร์สาดส่องช่างเพริศพรายเกินบรรยาย ครู่หนึ่งที่ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะที่ได้เห็นใบหน้าอันเหงาหงอยนั้น“เราชอบบลูนะ ...ชอบมาตลอดสิบปีและจะชอบตลอดไป”“....เอ๊ะ?”คำสารภาพรักจากปากของเธอต่างเต็มไปด้วยน้ำเสียงแสนจะเจ็บปวด“...เรารู้อยู่แก่ใจว่าบลูต้องไม่ชอบแน่ ถึงอย่างนั้นเราก็ยังดันทุรังจะเผยความในใจออกไป เราไม่สนอะไรทั้งนั้น หัวของเรามีแต่บลู มีแต่เด็กคนนี้วนเวียนเต็มไปหมด”
Acacia Academ : ความลับของเราสองและทำนองต้องสาป บทที่ 2 : คำทักทาย 7
....!?ฉันโกรธ ทั้งโกรธและผิดหวัง ฉันถูกคนที่เป็นเหมือนเพื่อนที่เคยคุยกันเมื่อก่อนจูบ ทั้งๆ ที่เราน่าจะคุยกันได้ดี ทั้งๆ ที่ฉันหวังว่าเธอจะเป็นเพื่อนคนแรกในโรงเรียนแท้ๆ....!!...ฮึกสติของฉันเริ่มกลับมา เบื้องหน้าของฉัน เด็กสาวที่ถูกฉันทำร้าย ในตอนนี้เธอกำลังร้องไห้ แก้มของเธอมีรอยแดงจากการถูกตบเมื่อครู่ เลือดที่ไหลออกมาจากมุมปากพร้อมกับน้ำใสๆ ที่ไหลออกมาจากเบ้าตาทั้งสองข้างทำให้ฉันได้สติ“...ขอโทษนะ เราไม่น่าทำแบบนั้นเลย”แกรดพยายามขอโทษฉันที่เผลอทำอะไรโดยพลการ เสียงที่สั่นคลอนด้วยความเสียใจและแก้มซ้ายที่เป็นรอยช้ำจนแกรดต้องเอามือมาปิดมันไว้ ...มันทำให้ฉันทำตัวไม่ถูก“ข ขอโทษนะ!”ตึกๆๆๆฉันรีบวิ่งออกมาจากจุดเกิดเหตุทันที ถึงตรงนี้ เด็กสาวนั้นรู้ดีว่าตัวเองทำผิดที่เผลอไปตบหน้าแกรด แต่อีกฝ่ายเองก็ผิดเช่นกันที่ทำกับฉันแบบนั้น...ฉันหนีความจริงออกมา ไม่มีเสียงห้ามปรามตามมาจากด้านหลัง สิ่งที่ฉันรับรู้คือเสียงกระซิกด้วยความเจ็บปวดของแกรด....“....ขอโทษนะบลู ...เรารอวันนี้มานานมาก
You may also like
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง
พงศ์พัชรา305 viewsเด็กดีของพี่หมอ
จินต์พิชา1.4K viewsเร้าใจลูกน้อง
นักเขียนเจ้าตอง(JaoTong)223 viewsหนี้พันธนาการ-Magmalava
นาวิกา252 viewsตรวนใจนายหัว
theoneyoulove361 viewsรักสุดใจนายหมดนวด
ต๋อง น่ะ702 viewsมาเฟียกับเมียรับจ้าง (Mpreg)
อักษรปรุงรัก2.4K viewsแม่นายใจเดียว
ลำเนา811 views
