Kabanata 44

WALANG kurap kong itinarak ang talim ng aking espada sa kalaban ko nang makakuha ako ng pagkakataon, idiniin ko pa iyon kaya mas nagkalapit kami. Nabitawan niya ang hawak niyang armas at gulat na tumingin sa espada kong nakatarak sa kaniyang dibdib habang ako ay nakangisi lamang.

Kaya kong maging malupit ng ganito sa mga nilalang na sagad ang kalupitan katulad niya.

Marahan niyang inilapat ang paningin sa akin, tinangkang magsalita ngunit dugo lamang ang lumabas sa kaniyang bibig.

"Paalam, Ginoo," mahina kong wika. Hinugot ko ang espada pabalik sa akin dahilan upang tumalsik ang kaunti niyang dugo sa akin. "Sinabi ko naman sa iyo na malas ka ngayon," wika ko habang pinapahid ang dugo niya na napunta sa pisngi ko.

Walang buhay siyang bumagsak sa lupa, ang lugar kung saan niya pinagmalupitan ang mga nilalang na ito sa paligid ko.

Sino ang mag-aakala na sa lugar kung saan niya unti-unting pinapatay ang mga nilalang na mas mahihina sa kaniya ay si