2.Rheanna : POV

"Grabe talaga, Sabrina..."

Nakahiga ako, nakatingala sa kisame, at hindi ko mapigilang manatiling nakangiti. Parang may mainit na alon na gumagapang sa balat ko sa tuwing naaalala ko siya. "Sobrang... sobra ang sarap ni Darvey. Parang bawat himaymay ng katawan ko nag-aalab pa rin ngayon. Hindi ko 'to malilimutan. Kahit kailan."

"Halatang in love na in love ka sa demonyong 'yan!" pang-aasar ni Sabrina habang sinasampal sa lababo ang baso. Ang kaluskos ng kristal ay sumasabay sa mabilis kong tibok ng puso—parang musika ng isang alaala na hindi ko kayang bitawan.

"Kapag nagmahal ka rin, Sab..." mahina kong tugon, yakap ang unan na para bang siya pa rin ang yumayakap sa akin. "Malalaman mo. Gagawin ko ang lahat para sa kanya. Kahit anong hirap. Kahit anong sakit. Hindi ko siya pakakawalan."

"Ha? Ikaw ang hindi bibitaw?" Huminto siya sa paghuhugas at tinitigan ako nang diretso—may halong pang-uuyam pero may pag-aalala rin. "Eh paano kung siya ang bumitaw sa 'yo? Hmm?"

"Hindi mangyayari 'yon!" mabilis kong sagot, halos nanginginig ang boses ko dahil sa tindi ng paniniwala. "Susundin ko ang lahat ng gusto niya. Wala akong hindi ibibigay."

"Sana hindi ka magsisi, Rheana," marahan niyang tugon bago niya ipinatong ang tuwalya sa balikat ko. Umiling siya, saka napabuntong-hininga. "Matulog ka na diyan, reyna ng delusyon. Baka mapanaginipan mo pa ang prinsipe mong may multo sa konsensya."

Pero kahit ipinikit ko ang mga mata, ang puso ko ay nanatiling gising.

Bawat eksena ng gabing iyon ay paulit-ulit na bumabalik—ang mabigat na hininga niya, ang mainit niyang mga kamay sa balakang ko, ang hapdi at sarap na sabay na gumuhit sa katawan kong inosente pa noon.

"Hinding-hindi kita pababayaan," sabi niya noon, nakaangat ang boses na parang pangako.

Isang pangakong naging dahilan kung bakit buong-loob kong ibinigay ang lahat sa kanya.

---

Flashback:

Ako at si Sabrina—magkapatid sa halakhak, sa iyak, at sa gutom.

Lumaki sa iisang kubo sa probinsya, na ang agahan ay minsan kalahating itlog lang na hinahati naming dalawa. Nang nagpunta kami sa Maynila, isang maliit na boarding house sa Cubao ang naging mundo namin—kisameng butas, sahig na laging basa pag umuulan... pero puno ng mga tawa at pangarap.

Nagtrabaho kami bilang waitress sa "Café Esperanza"—isang karinderyang laging mabango sa bawang at tuyo, laging maingay sa tawanan ng construction workers at reklamo ng estudyanteng nagpupuyat.

Doon ko siya unang nakita.

Unang Pagkikita:

Habang nagliligpit ako ng mga plato, may naramdaman akong tingin na parang dumiretso sa balat ko.

Nilingon ko—at doon ko siya nakita.

Naka-black polo. Ginto ang kuwintas sa leeg, kumikislap sa ilaw.

At ang mga mata niya... kayumangging parang nalulunod ang kaluluwa kapag tinitigan ka.

"Darvey Gonsalo," sabi niya.

"Pwede ko bang malaman ang pangalan mo?"

Napaupo ako nang hindi ko namamalayan.

Napakinggan ko ang mga kuwento niya—tungkol sa negosyo, sa biyahe, sa lugar na hindi ko man lang alam kung paano puntahan.

Unti-unting may humukay sa dibdib ko. At doon siya nanirahan.

---

Present Day:

"HOY! Gising na, Reyna ng Kahibangan!" sigaw ni Sabrina, marahas na hinila ang kumot ko. Kumapit ang lamig ng sahig sa mga talampakan ko. "Kung makangiti ka, akala mo nanalo ka sa lotto!"

"At least may rason akong ngumiti!" sagot kong may irap, pero napangiti rin ako nang makita ko siyang naka-pigtail—parang batang minamadali papuntang klase.

Tok. Tok. Tok.

Parang nanigas ang dugo ko.

Ang bawat katok ay parang mabibigat na hampas sa dibdib ko.

"S-Sab... may tao," bulong ko.

"Baka si Manang Berta lang 'yan—"

Pero nang buksan niya ang pinto—

Naging yelo ang hangin sa paligid.

Si Darvey.

Nakatayo sa hallway.

Naka-tailored black suit.

Perpektong buhok.

Relos na ang presyo ay higit pa sa sampung taong sahod namin.

"G-Good morning..." naupo ako sa kama, mahigpit ang kapit sa suot kong manipis at butas na pantulog.

"Let’s go," mahinang sabi niya. Walang emosyon. Walang lambing.

"Saan?" halos hindi lumabas ang boses ko.

"Sa simbahan. Ikakasal tayo."

Parang may sumabog sa loob ng ulo ko.

"A-Ano? Ngayon? Wala akong—"

"Wag kang mag-alala."

Ngumiti siya—pero ang mga mata niya nanatiling malamig.

"Sagot ko lahat."

---

Sa Kotse:

"Darvey... bakit biglaan?" tanong ko, pilit pinipigil ang panginginig ng mga kamay ko.

Ang amoy ng pabango niya—mamahalin, malalim—ay parang sumasakal.

"Gusto kong tapusin na ang lahat," sagot niya, mahigpit ang kapit sa manibela.

"May responsibilidad ako."

"Responsibilidad... sa akin?" tanong ko, halos pabulong.

Tumikhim siya. "Oo."

At sumagad ang paa niya sa gas.

Mabilis.

Masyadong mabilis.

Tulad ng lahat ng nangyayari.

Simbahan:

Ang chapel ay payapa—pero ang hangin ay mabigat.

At sa harap, nakatayo ang isang babaeng naka-red dress.

Si Cindy.

Ang titig niya kay Darvey ay parang punyal.

At ang ngiti niya ay parang tagumpay.

"Congratulations, honey," aniya, hinahaplos ang braso niya.

"Ang swerte mo. Ikaw ang pinakasalan niya sa huli."

Nanlaki ang mga mata ko.

Nanginig ang tuhod ko.

"Darvey..." bulong ko. "Ano ‘to?"

Pero hindi man lang siya lumingon.

"Let’s go, Cindy. May dinner reservation tayo."

Tumalikod sila.

At ako?

Naiwan.

Sa pinakalikurang upuan.

Hawak ang nalalantang bulaklak.

Habang unti-unting nauupos ang puso ko.

"Darvey..." bulong ko, halos hindi marinig.

"Bakit?"

Ang tanging sagot ay ang malayong ugong ng sasakyan niyang papalayong iniwan ako.