3.Darvey: PoV

DARVEY: POV

“Cheers! Woohooo! Congratulations, Pards! Wala ka nang poproblemahin ngayon sa mga magulang mo, ‘di ba?” sigaw ni Drick habang tinutungga ang alak.

“Yeah, that’s true, Pards,” sagot ko habang ngiting-ngiti sa kanila.

“How about that girl?” sabat ni Cindy, sabay lingon sa direksyon ni Rheana.

Napatingin din ako sa kanya—mag-isa lang siya sa isang mesa. Tahimik. Parang estranghero sa sariling selebrasyon. Pero ngumiti ako pabalik sa kanya, para hindi mahalata.

“Honey, napag-usapan na natin ‘to, ‘di ba? And you agreed,” malambing kong tugon kay Cindy. Pero ang totoo, hindi ko rin alam kung anong klaseng gulo ang pinasok ko.

Tahimik lang si Rheana. Mag-isa. Habang kami nina Cindy at Drick ay nagtatawanan at nag-iinuman sa kabilang mesa.

“Excuse lang muna, guys. Mukhang kawawa naman ‘yung bride ko!” sabay tawa ko na parang wala lang. Pero may halong totoo. Nakakaawa talaga siya. Kaya nilapitan ko siya.

“Sweetie, are you okay?” tanong ko, kunwa’y nag-aalala.

“Okay lang ako,” sagot niya, pilit na nakangiti.

“Gusto mo bang makisali sa amin?”

“Ok—”

Hindi ko na siya pinatapos. Alam kong ayaw kong magsama ang asawa ko at ang nobya ko sa iisang table. Masisira ang lahat.

“Pero sweetie, ayoko talaga sa babaeng nakikihalubilo sa barkada ko, lalo na kung asawa ko pa. Kaya kung okay lang sa’yo, ihahatid na muna kita sa boarding house mo. Bukas, susunduin kita. Sabay na tayong pupunta sa bago nating bahay. Okay lang ba, sweetie?” Lambing ko, sabay yakap sa kanya.

“O-oo... okay lang sa a-akin,” sagot niya, may alinlangan sa tinig. Pero napangiti ako. 'Yan ang gusto ko—yung babaeng tahimik, hindi mareklamo.

Nagpaalam na ako sa barkada ko. Ibinyahe ko si Rheana papunta sa Cubao, kung saan siya nagbo-boarding.

“I love you, sweetie... Kaya love na love kita nu’n pa. Napaka-understanding mo,” sabi ko habang hinahagod ang kanyang kamay. Pero hindi niya alam, scripted lang lahat ng ‘to.

“Medyo nailang lang ako, Darvey. Biglaan kasi ang lahat,” sabi niya habang nakatingin sa bintana.

“It’s okay, sweetie. Darating ang panahon, magiging close din tayo. Basta wag kang magbabago, okay?” Masaya kong sabi, sabay halik sa kanyang labi.

“Darvey! Baka mabangga tayo!” gulat niya.

“Oops, sorry, sweetie. Nandito na pala tayo. Babalikan na lang kita bukas. Kunin mo na lahat ng gamit mo, ha? Simula bukas, magsasama na talaga tayo bilang mag-asawa.” sabay pakita ko sa kanya ng wedding ring na suot ko.

Ngumiti siya, kahit bakas sa mata niya ang pag-aalala. Nagpaalam na ako.

Pagkaliko ko sa kanto, agad kong hinubad ang wedding ring at ipinalit ang singsing na magkapareho ng kay Cindy.

Alas-onse na ng gabi nang makabalik ako sa bar na inupahan ko. Nandoon pa rin si Cindy—halatang nababagot na sa kahihintay.

“Honey, I'm here... Tara na! Nasaan si Drick?” tanong ko habang kinikindatan siya.

“Umalis na siya! Ang tagal mo! Siguro nagt*lik pa kayo ng babaeng ‘yon!” galit niyang sabi.

“Whahaha! Honey, nagseselos ka? See, ‘yan ang reason kung bakit ayaw kitang pakasalan—selosa ka!” sabay tawa ko. “Don’t worry, wala nangyari sa amin. Hinatid ko lang siya. Promise.”

“Saan naman tayo pupunta ngayon?”

“Saan pa? Sa pamilya ko!”

“What?!”

“Diba gusto mong makilala ng parents ko bilang asawa ko? This is it, honey,” sabi ko, habang kinikindatan siya. Napangiti siya, sabay yakap sa leeg ko.

“Wow! Napapabilib mo talaga ako, honey! I love you!” bulong niya, sabay halik.

Naghalikan kami. Walang iistorbo—ako lang ang nagpaupa ng bar. Mabilis uminit ang mga palitan namin ng halik, pero siya na rin ang tumigil.

“Ituloy na lang natin sa hotel. Pero ngayon, gusto ko muna makilala ang family mo!” uhaw niyang sambit.

“Hindi tayo sa bahay pupunta. Sa hospital tayo,” seryoso kong tugon.

Napakunot ang noo niya. “Why? What happened to your dad?”

Hindi ako sumagot. Ngumiti lang ako, at inilahad ang braso ko. Kumapit siya. Umalis na kami.

Ilang oras ang lumipas...

Nasa harap na kami ng silid ni Papa. Nang pumasok kami, nagtatawanan sila ni Mama—wala man lang bakas ng sakit.

“Wow, Papa! You look so happy ha?!” biro ko. Nagkatinginan silang dalawa, sabay tingin kay Cindy.

“Iho! Anak! Siya ba ang pakakasalan mo?” bungad agad ni Mama, litaw ang excitement.

Hindi pa ako nakakasagot, nilapitan na agad ni Mama si Cindy.

“Welcome to the family, hija. Wag kang mahihiya sa amin ng Papa mo, ha?”

Sadyang mababait ang mga magulang ko. At kapag may gusto sila, kahit ayaw ko, napipilitan ako. Kagaya ngayon—nagpagulong-gulong pa si Papa sa hagdan para mapapayag ako.

“Wag na kayong mag-alala sa kasal namin... Dahil married na kami,” proud kong sabi.

“Talaga?! Ikaw, ha! May tinatago ka pa palang kapilyuhan, anak!” sabay tawa ni Mama.

Magdamag na nagkuwentuhan si Mama at si Cindy. Pero habang tumatagal, halatang naiinis na si Cindy. Nakangiti pa rin siya—pero kita sa mga mata niya ang inip.

“Cindy, hija… Sumama ka na sa bahay. Tutal kasal na pala kayo. Kaya kung ano ang kanya, sayo na rin,” saad ni Mama, habang napapadilat ng mata si Cindy.

“Hahaha, si Cindy talaga…” ang nasambit ko na lang sa isip ko. Andito na ang gulo... Pero ako? Kalma lang. Sanay na sa ganito.

kinaumagahan :