Kabanata 4

Kabanata 4

Maaga pa lang ay gising na si Amara. Sa unang pagkakataon mula nang dumating siya sa Blackmoon territory, tahimik ang paligid. Wala ang malamig na presensya. Wala ring mga alulong ng mga nilalang sa labas. Tanging ang mahinang huni ng mga ibon at hampas ng hangin sa mga dahon ang kanyang naririnig.

Nakahiga siya sa kama, ngunit mulat ang mga mata. Sa bawat pikit niya, muling sumasagi sa isipan ang nangyari kagabi—ang pulang mata, ang kakaibang anyo ng nilalang, at ang liwanag na bigla na lamang lumabas mula sa kanyang katawan.

“Nagising na ang Loba Luna…”

Hindi niya alam kung ano ang dapat maramdaman—takot ba, kaba, o pagkalito. Ngunit isa lang ang malinaw: wala nang atrasan. Laban na ito.

---

“Good, gising ka na.”

Napalingon si Amara sa pinto. Si Kael. Suot nito ang itim na long-sleeved shirt at combat pants, mukhang galing sa labas. May dugo pa sa kanyang manggas, pero ang mukha nito ay kalmado.

“Anong nangyari kagabi?” tanong niya habang umuupo.

“Isa sa mga Warg ang sinubukang pasukin ang teritoryo. Hindi siya ang huling susubok. At kapag dumating na ang Blood Moon, mas lalakas pa sila.”

Lumapit si Kael, naupo sa tabi ng kama. Tinitigan siya ng mariin, tapos ay marahang hinawakan ang kanyang kamay.

“Simula ngayon, kailangan mo nang magsanay. Hindi mo puwedeng asahan lang ang proteksyon ko. Darating ang panahon na ikaw mismo ang kailangang lumaban.”

“Anong klaseng pagsasanay?” tanong niya, halos pabulong.

“Pagsasanay ng katawan, ng isip… at ng puso,” bulong ni Kael, saka tumayo. “Magsimula tayo ngayon.”

---

Dinala siya ni Kael sa isang clearing sa gitna ng kagubatan, isang lugar na parang nilikha talaga para sa mga lobo. May mga bilog na bato, mga nakatayong poste, at malawak na espasyong pwedeng paggalawan. Naroon na si Lucian, nakasuot ng itim na leather armor, nakatayo sa gitna ng bilog.

“Ngayon pa lang ay dapat mo nang matutunan ang basics,” ani Lucian, malamig pa rin ang tono. “Pagkontrol ng lakas, tamang paghinga, paggamit ng instinct.”

“Ano ako, warrior?” sarkastikong tanong ni Amara.

“Hindi,” sagot ni Lucian. “Isa kang reyna. At ang reyna, dapat hindi pinoprotektahan lang—kundi lumalaban din.”

Nag-umpisa ang pagsasanay. Tinuruan siya ni Lucian ng mga tamang galaw—mga suntok, iwas, at pagbalanse ng bigat sa katawan. Sa una, palpak si Amara. Nadudulas siya, mabilis hingalin, at hindi makasabay sa bilis ng turo.

Pero sa bawat pagkadapa, bumabangon siya. Dahil sa bawat ulit ng pagbangon, unti-unti niyang nararamdaman ang lakas sa kanyang katawan—na parang dati nang naroon, naghihintay lang gisingin.

---

Sa kalagitnaan ng ensayo, nanonood lang si Kael mula sa isang tabi. Tahimik ito ngunit nakamasid. Sa bawat galaw ni Amara, nararamdaman niya ang koneksyon nila. Hindi lang pisikal. Hindi lang espiritwal. Isang bagay na mas malalim—isang paghila ng kaluluwa sa isa pa.

Nang matapos ang pagsasanay, hingal na hingal si Amara. Tumulo ang pawis mula sa kanyang noo pababa sa kanyang leeg. Napaupo siya sa isang bato habang binibigay ni Kael ang tubig.

“Hindi ko akalaing ganito kahirap,” sabi niya.

“Pero nagawa mo,” tugon ni Kael, sabay punas ng pawis sa kanyang pisngi. “At bukas, mas hihirap pa.”

Napahagalpak siya ng tawa. “Salamat sa babala.”

Ngunit sa halakhak na iyon, may sumingit na katahimikan. Nagtitigan sila. Si Kael, dahan-dahang lumapit. Tinapik ang kanyang baba, pinisil ang kanyang pisngi.

“Hindi ko akalaing magiging ganito ka ganda kapag pawisan,” bulong nito.

“Kael…” babala ni Amara, ngunit wala na siyang nasabi pa nang marahan siyang halikan nito sa labi.

Hindi iyon halik ng pagnanasa, kundi ng paghanga. Mainit pero banayad. Isang uri ng paghawak na hindi ginagamitan ng kamay, kundi ng damdamin. Sumagot si Amara, pinikit ang mga mata, at ilang saglit pa’y naglapat na ang kanilang mga katawan.

Dama niya ang tigas ng dibdib ni Kael, ang init ng kanyang hininga, ang tibok ng kanyang puso. Parang sinasabi ng lahat ng iyon: Nandito ako. Hindi kita iiwan.

Hanggang sa tuluyang lumalim ang halik, naging mas mapusok, mas malalim. Gumapang ang kamay ni Kael sa bewang ni Amara, hinapit siya palapit, at doon niya naramdaman ang kabuuan ng kanyang pagkatao—bilang isang babae, bilang isang mate, bilang isang Loba Luna.

Ngunit bago pa sila tuluyang matangay ng init ng damdamin, may dumating na alulong sa di kalayuan.

Hindi iyon alulong ng kaaway.

Ito’y isang senyales.

Dumating na ang Konseho.

Biglang tumigil si Kael. Nag-iba ang ekspresyon nito—mula sa pagiging mapusok, naging seryoso. Tumayo ito, lumingon sa direksyon ng tunog.

“Anong ibig sabihin niyan?” tanong ni Amara.

“Bibigyan nila tayo ng utos,” sagot ni Kael. “At isa sa mga posibleng utos… ay isuko ka.”

“Isuko ako?” gulat niyang tanong.

“Hindi ko hahayaang mangyari iyon,” mariin niyang tugon. “Kahit ako pa ang labanan nila.”

Habang papalapit ang yabag ng mga miyembro ng Moon Council, muling bumalik ang kaba sa dibdib ni Amara. Hindi pa siya handa. Hindi pa siya buo. Ngunit alam niyang oras na para tumayo… at harapin ang mundo bilang Loba Luna — reyna ng mga nilalang sa ilalim ng buwan.

Mabilis na dumating ang pitong miyembro ng Moon Council. Pawang matatangkad, matatikas, at suot ang itim at pilak na balabal na may simbolo ng buwan sa kaliwang dibdib. Lahat sila ay may dala-dalang kapangyarihan na agad na nagpabigat sa hangin sa paligid. Si Kael ay agad na lumapit upang salubungin sila habang si Amara naman ay nanatiling nakaupo sa isang tabi, pilit nilalabanan ang kaba sa dibdib.

Ang pinuno ng Konseho ay si Elder Theron — maputi na ang buhok, ngunit hindi mapapantayan ang lakas ng presensya. Ang kanyang mga mata ay kulay abo, at tila ba kaya nitong makita ang lahat, pati ang mga itinatagong lihim.

“Alpha Kael,” malamig ang boses nito, “napag-alaman naming dinala mo na rito ang Loba Luna… at patuloy mo siyang itinatago sa Konseho.”

“Hindi ko siya itinago,” sagot ni Kael, matatag ang tinig. “Dinala ko siya rito para sa kanyang kaligtasan.”

“Kaligtasan?” singit ng isa sa mga miyembro, si Elder Mira. “O para sa iyong pansariling hangarin? Aminin mo, Kael. Mate mo siya, hindi ba?”

Hindi sumagot si Kael agad. Tiningnan niya si Amara, na ngayon ay unti-unting lumalapit sa kanila. Nang magtagpo ang kanilang mga mata, nagkusa siyang humakbang sa gitna ng mga lobo.

“Ako si Amara,” aniya, buo ang boses kahit nanginginig sa loob. “Oo, ako ang Loba Luna. At totoo—si Kael ang mate ko. Pero wala kayong karapatang ilayo ako sa kanya.”

Nagkatinginan ang mga miyembro ng Konseho. Hindi nila inaasahan na magsasalita siya. Hindi pa siya ganap na gising sa kanyang kapangyarihan, ngunit ang tindig niya ay gaya ng isang tunay na reyna.

“Hindi ito tungkol sa karapatan,” ani Elder Theron. “Ito ay tungkol sa balanse. Sa kaayusan. Kapag pinili mong manatili kay Kael nang hindi pa buo ang iyong kapangyarihan, ilalagay mo sa panganib ang buong lahi natin.”

Tumitig si Amara kay Theron. “At kung umalis ako, saan ako pupunta? Sa Konseho na ang turing sa akin ay isang sandata lang? Hindi ko pipiliing maging alipin ng sinumang organisasyon, kahit pa kayo ang may kapangyarihan.”

Pumagitna si Kael, tinabihan siya. “Kung ang layunin n’yo ay pigilan ang pagbagsak ng ating mundo, kailangan n’yong hayaang gisingin ni Amara ang kanyang kapangyarihan sa paraang pinili niya. At kung ako ang kanyang pinili… tatanggapin ko ang lahat ng kapalit.”

Ilang segundong katahimikan ang lumipas. Si Elder Theron ay hindi kumibo agad. Tila pinag-aaralan ang bawat galaw nila. Pagkatapos, nagsalita ito.

“May dalawang linggo bago ang Blood Moon. Sa loob ng panahong iyon, dapat ay ganap nang magising ang kapangyarihan ng Loba Luna. Kung hindi… kami na mismo ang kukuhang muli sa kanya.”

“Walang kukuha sa kanya,” mariing sagot ni Kael.

“Dalawang linggo, Alpha,” ulit ni Theron, sabay lingon sa mga kasamahan. “Pagkatapos niyon, babalik kami.”

Sa isang iglap, sabay-sabay silang naglaho sa manipis na usok na kulay abo, kasabay ng pagkalma ng hangin sa paligid.

Pagkauwi nila ni Kael sa kanyang bahay, parehong tahimik silang dalawa. Tahimik ang paligid, ngunit napakabigat ng atmosphere. Umupo si Amara sa gilid ng sofa, hawak ang kanyang mga palad, habang si Kael naman ay nakatayo sa may bintana, nakatanaw sa dilim ng kagubatan.

“Dalawang linggo…” bulong ni Amara. “Hindi ako sigurado kung kakayanin ko ‘to.”

Lumapit si Kael, lumuhod sa harap niya, saka hinawakan ang kanyang mga kamay.

“Makakaya mo. Sasamahan kita sa bawat araw. Walang lalapit sa’yo. Walang hahadlang. Pero kailangan mong makinig, Amara. Kailangang buuin natin ang bond.”

Napakurap siya. “Yung... bond na sinasabi mo—'yun na ba ‘yon? ‘Yung... pagsasanib?”

Tumango si Kael, dahan-dahan. “Hindi lang basta sex, Amara. Ito ay ritwal. Isang sagradong pagbubuklod ng mate. Kapag ginawa natin ito, hindi na tayo matitinag. Maging Konseho man o ang buong mundo, hindi na nila kayang paghiwalayin tayo.”

Namula ang pisngi ni Amara, ngunit hindi siya tumingin palayo. Tinitigan niya si Kael, sinusukat ang damdamin niya.

“Paano natin malalaman kung handa na ako?”

Hinaplos ni Kael ang kanyang pisngi. “Kapag tumibok ang puso mo hindi sa takot, kundi sa pagtanggap. Kapag hindi na lamang ako ang gusto mong protektahan ka—kundi gusto mo nang ipaglaban ang sarili mo. Sa araw na iyon, mararamdaman natin pareho.”

Napapikit si Amara. Sa dami ng iniisip niya, isa lang ang sigurado — bawat araw mula ngayon ay magiging pagsubok. At kapag dumating ang Blood Moon, hindi lang ang lakas niya ang kailangan niyang ipakita. Kailangan niyang pumili.

Sa pagitan ng liwanag at dilim.

Sa pagitan ng kapalaran at pag-ibig.

At habang magkalapat ang kanilang mga palad, alam niyang may isang bagay na hindi na niya kayang itanggi:

Gusto na niyang piliin si Kael.