Kabanata 2

Kabanata 2

Basang-basa ang kanilang mga katawan habang tinatahak ang madilim na kagubatan. Ang ulan ay tila walang balak tumigil, ngunit hindi iyon alintana ni Amara. Hawak pa rin siya ni Kael habang tinatakasan ang mga lobo na patuloy silang hinahabol. Ang kanyang puso ay kumakabog, hindi lamang sa takot kundi sa kakaibang koneksyon sa lalaking ngayon ay humahawak ng kanyang kamay.

Pagdating nila sa paanan ng bundok, tumigil si Kael saglit. Inamoy nito ang paligid, parang hayop na may matinding pakiramdam sa panganib. Nanatiling tahimik si Amara, pinagmamasdan ang pagbabago sa ekspresyon ng kanyang mukha—mula sa pagiging malamig at seryoso, ngayon ay alerto at mapanganib.

“Wala na sila sa paligid. Nawala na ang kanilang amoy,” sabi ni Kael, sabay lingon sa kanya. “Pero hindi ibig sabihin ligtas na tayo. Kailangan nating makarating sa hangganan bago sumikat ang araw.”

“Hangganan?” tanong ni Amara habang nililingon ang kagubatan.

“May barrier sa pagitan ng Blackmoon at El Cielo. Hangga’t wala ka pa roon, pwede ka pa rin nilang habulin. Pero kapag tumawid na tayo, hindi na sila makakapasok. Bawal silang tumawid nang walang pahintulot ng Alpha.”

Naglakad silang muli. Habang naglalakad, hindi mapigilan ni Amara ang mapansin ang sugat sa balikat ni Kael. Malalim at duguan pa rin ito, bagama’t tila mabilis na naghihilom.

“Masakit ba?” tanong niya.

“Sanay na ako sa sugat. Mas masakit kapag hindi kita kasama,” tugon ni Kael, sabay sulyap sa kanya.

Napakurap si Amara. “Kael…” bulong niya, namumula ang pisngi.

Tumawa si Kael nang bahagya. “Bakit? Ayaw mo?”

“Hindi naman sa gano’n. Hindi lang ako sanay…”

“Sanayin kita.” Bumigat ang tingin nito. “Dahil mula ngayon, hindi na kita bibitawan.”

Hindi alam ni Amara kung bakit, pero sa kabila ng lahat ng takot at kalituhan, ligtas siya sa piling ni Kael. Parang kahit saan siya dalhin nito, basta hawak siya nito, ayos lang.

Pagkaraan ng ilang oras, sa wakas ay narating nila ang hangganan. Isang malaking bato na may mga ukit ng lumang simbolo ang nakaharang sa gitna ng kagubatan. Sa ibabaw nito, may mga ukit ng buwan, mata, at hayop na tila lobo.

“Dito,” ani Kael. “Ipikit mo ang mga mata.”

Sinunod ni Amara ang utos. Narinig niya ang mahihinang bulong ni Kael—parang sinaunang wika. Biglang lumakas ang hangin, at naramdaman niya ang kakaibang init sa kanyang palad. Nang dumilat siya, nasa loob na sila ng ibang mundo.

Ang kagubatan sa kabila ng bato ay hindi gaya ng El Cielo. Mas madilim ang mga puno, mas malalalim ang lilim, at kahit ang mga bulaklak dito ay may kakaibang liwanag. Nakakatakot pero kakaibang ganda.

“Maligayang pagdating sa teritoryo ng Blackmoon,” ani Kael. “Dito ka na magsisimula.”

---

Dinala siya ni Kael sa isang lumang bahay na gawa sa kahoy at bato. Malaki ito, parang isang ancestral house na may modernong disenyo sa loob. May apoy sa fireplace, at naamoy ni Amara ang bango ng herbs at tea. Nakahinga siya ng maluwag.

“Magpahinga ka muna. Bihis ka, may mga damit sa kwarto sa itaas. Ako na ang bahala sa sugat ko,” ani Kael, sabay lingon sa balikat nito.

Pero bago pa ito makalakad palayo, nilapitan siya ni Amara at hinawakan ang kanyang braso.

“Hayaan mo akong gamutin yan,” sabi niya, marahan ang tono.

Hindi gumalaw si Kael. Hinila niya ang upuan at umupo, habang si Amara naman ay kumuha ng bandage at mainit na tubig mula sa lalagyan sa gilid ng kusina. Maingat niyang pinunasan ang sugat at inilapat ang gamot.

“Hindi ka takot?” tanong ni Kael habang nakatitig sa kanya.

“Takot… pero hindi sa’yo,” sagot ni Amara. “Takot ako sa sarili ko. Kasi hindi ko na alam kung sino ako.”

“Isa kang Loba Luna. Ang piniling babae ng buwan—may kapangyarihang kayang balansehin ang digmaan at kapayapaan. At ako… ako ang Alpha na ipinanganak para protektahan ka.”

“Paano mo ako nahanap?”

“Ilang taon na kitang pinapanaginipan. Ang bawat Loba Luna ay may mate, at ang mate niya ay isang Alpha. Isa lang ang pwedeng maging kapareha niya. Ako ’yon. At tuwing buwan ng Blood Moon, mas lumalakas ang hatak sa pagitan natin.”

“Blood Moon?”

“Sa loob ng dalawang linggo, darating ang Blood Moon. Sa araw na ’yon, kung hindi pa rin natin maikokonsumo ang bond natin, puputok ang kapangyarihan mo… at baka hindi mo na makontrol. Kaya kailangan nating…”

Tumigil si Kael, tila nag-aalangan.

“Kailangan nating ano?”

“...magsanib,” sagot niya, mababa ang boses. “Kailangan nating magtalik, Amara.”

Napatitig si Amara sa kanya, nanlaki ang mga mata. “Ano?”

“Hindi kita pipilitin. Pero iyon lang ang paraan para lubos kang magising at makuha mo ang lahat ng kakayahan mo. Hindi ito basta ritwal lang. Iyon ang pag-uugnay ng katawan, isipan, at kaluluwa.”

Natahimik ang buong paligid. Nararamdaman niya ang mabilis na tibok ng kanyang puso, at ang init sa kanyang pisngi.

“Hindi pa ako handa,” bulong niya.

Tumango si Kael. “Alam ko. At hihintayin kita… kahit pa lumipas ang Blood Moon.”

Hindi alam ni Amara kung paano, pero sa mga salitang iyon, lalo siyang nahulog. Lalo siyang lumapit. At bago siya tumayo, muling hinalikan ni Kael ang kanyang palad—banayad, parang panata.

“Magpahinga ka na, Amara. Simula bukas, magsasanay ka na bilang isang Loba Luna.”

Sa unang pagkakataon sa kanyang buhay, naramdaman niyang may direksyon siya. Isang mundo ang bumukas—mapanganib, puno ng hiwaga, at pagnanasa. At sa gitna nito, ang isang lalaking hindi lang Alpha—siya rin ang lalaking hindi na niya kayang iwasan.

Muling umakyat si Amara sa itaas, at habang papasok sa silid, dama pa rin niya ang init ng huling halik ni Kael sa kanyang palad. Ang kwarto ay simple pero malinis—may malambot na kama, bintanang tanaw ang kagubatan, at isang aparador na puno ng kasuotan. Pinili niya ang isang puting oversized shirt at malambot na shorts, saka pumasok sa banyo.

Habang nakaharap sa salamin, tinitigan niya ang sarili. Sa ilalim ng liwanag ng ilaw, mas malinaw niyang nakita ang marka sa kanyang pulso—ang hugis kalahating buwan na tila kumikislap tuwing hahaplosin ng liwanag. Parang buhay. Parang may sariling diwa.

“Ano ka ba talaga, Amara?” bulong niya sa sarili.

Pagkatapos maligo, bumalik siya sa kama at nahiga. Nanginginig ang katawan niya, hindi sa lamig kundi sa pagod, sa takot, at sa emosyon. Sa loob ng isang araw, nagbago ang buong mundo niya. Hindi na siya si Amara na taga-El Cielo. Isa na siyang nilalang na bahagi ng isang mas malaking digmaan.

Hindi siya agad nakatulog. Ilang ulit siyang napapabalikwas ng bangon tuwing nakakarinig ng mga alulong sa labas. Ngunit sa tuwing naiisip niyang nasa loob siya ng teritoryo ni Kael, may bahagi ng kanyang damdamin na nanatiling kalmado.

---

Sa ibaba, si Kael ay nakaupo sa harap ng apoy, suot pa rin ang parehong pantalon at may bagong bandage na sa balikat. Nakatingin siya sa apoy, pero ang isip niya ay wala roon.

“Amara…”

Ang pangalan niya ay parang musika sa utak ni Kael. Hindi niya inaasahang makikita agad ito. Hindi pa dapat—hindi pa siya handa. Ang buong Blackmoon ay hindi pa rin handa. Kapag nalaman ng Konseho na nasa kanya na ang Loba Luna, tiyak na magkakagulo.

Pero hindi siya papayag na maagaw ito. Hindi ngayon. Hindi kailanman.

Nang maramdaman niyang bumigat ang presensya sa paligid, agad siyang tumayo. Mabilis siyang nagbihis at lumabas ng bahay. Sa labas, may isang lalaki na nakatayo sa lilim ng mga punongkahoy. Matangkad, maputi ang buhok, at may mga matang tila apoy.

“Lucian,” malamig na bati ni Kael.

“Hindi mo sinabi na dinala mo na siya rito,” sagot ng lalaki, mababa at malamig ang boses.

“Wala ka sa posisyon para pagsabihan ako.”

“Kael, alam mong delikado ‘to. Hindi pa buo ang proteksyon ng Loba Luna. Kapag may nakaamoy sa kanyang enerhiya, pupunta rito ang mga Kalaban. Ang mga Warg, ang mga Siren, at ang mga Lobo mula sa Red Fang.”

“I don’t care. Hindi ko na kayang patagalin pa. Kung hindi ko siya dinala, baka napatay na siya ngayon.”

Napabuntong-hininga si Lucian. “At alam mo bang kapag hindi mo siya nakabond bago dumating ang Blood Moon, puputok ang enerhiya niya at sasabog ang balanse ng buong teritoryo? Hindi lang kayo ang mapapahamak, Kael. Tayong lahat.”

Alam ito ni Kael. Alam niyang malaki ang risk. Pero alam din niyang walang ibang paraan.

“Wala ka nang magagawa. Nasa akin na siya.”

“Mahal mo na ba siya?”

Hindi agad nakasagot si Kael. Tumingin siya sa buwan, saka bumulong, “Wala sa plano… pero oo.”

---

Samantala, sa loob ng silid, muling nagising si Amara. Ngunit hindi dahil sa ingay—kundi sa isang kakaibang sensasyon. Parang may malamig na hangin na pumasok sa silid, at nang tumingin siya sa bintana, may isang pares ng mata na nakatitig sa kanya mula sa kadiliman.

Napapitlag siya, tumayo, at mabilis na sinara ang kurtina. Ramdam niya ang kilabot sa likod, pero hindi niya maintindihan kung bakit hindi siya makasigaw. Tila may bumubulong sa kanyang tenga, mahina pero malinaw:

“Hindi ka sa kanya. Sa akin ka.”

Napaatras siya, nanginginig. Sino ‘yun?

Agad siyang bumaba, at doon ay nadatnan niya si Kael na paalis na ng pinto.

“Kael!” tawag niya, agad itong lumingon.

“Anong ginagawa mo rito? Dapat nasa taas ka na.”

“May... may nakita ako sa labas. Parang may nanonood sa akin. Kael, hindi iyon normal.”

Nagmamadaling nilapitan siya ni Kael at hinawakan sa mga balikat. “May naramdaman ka ba?”

“Parang may malamig na kamay sa batok ko… tapos may boses—bumubulong. Sinabi niyang hindi ako para sa’yo.”

Suminghap si Kael. “Dumating na sila.”

“Ang alin?”

“Ang mga Warg. Mga lobong nilamon ng dilim. Hindi sila tulad naming may isip. Gutom lang sila sa kapangyarihan—at sa dugo.”

Kinabahan si Amara. “Kael…”

Tumingin si Kael sa kanyang mga mata, malalim, mainit. “Hindi kita pababayaan.”

At bago pa siya makapagsalita, inakbayan siya nito at siniil ng isa pang halik—mas matindi, mas mapangangailangan kaysa kanina. Parang sinasabi nito na wala nang ibang bukas kundi ngayon.

Ramdam ni Amara ang init ng katawan ni Kael, ang pagbilis ng kanyang hininga, at ang naglalagablab na damdaming pilit niyang pinipigil. Pero sa bawat segundo, lumalalim ang koneksyon nila.

Hanggang sa maramdaman niyang nawawala na siya sa realidad, unti-unting nalulunod sa init ng sandali.

Ngunit sa mismong oras na iyon, bumukas ang pinto.

“Kael!” sigaw ni Lucian. “May umakyat sa barrier. Papasok na sila!”

Mabilis na humiwalay si Kael kay Amara, nangingitlog ang panga at muling bumalik sa anyong Alpha. “Umakyat ka sa taas. Huwag kang lalabas.”

“Kael—”

“Amara, please,” mariin niyang sabi. “Huwag kang lalaban. Hindi ka pa handa.”

Tumango siya, kahit ang puso’y gustong sumama. Habang paakyat siya, ramdam niya ang alon ng enerhiya sa paligid. Isang bagong panganib ang paparating—at ito na ang unang pagsubok sa kanyang pagiging Loba Luna.

At sa dilim ng kagubatan, isang pares ng pulang mata ang nagliliwanag… naghihintay.