Chapter 4

Celeste Amara Valdez (POV)

Nagmulat ako ng mata nang medyo mabigat pa ang pakiramdam ko. Normally, sanay na akong magising nang maaga these past days, pero ngayon… hindi. Ang sakit ng katawan ko, parang may binagsak na unan sa ulo ko. Napahilot ako sa sentido at napangiti habang naaalala ko kagabi.

Right. I slept late.

Not because of stress or kung ano mang problema pero dahil napasarap ang kwentuhan at laro naming magkakapatid kagabi.

Napahiga ako ulit, ini-stretch yung braso ko. Sa totoo lang, hindi ako sanay na ganito kagulo bago matulog. Ewan ko ba basta feeling ko Hindi ako ganito mamuhay. But here, last night, parang lahat ng rules tinapon sa bintana.

Kagabi kasi, pagkatapos naming kumain, bigla na lang nagyaya yung mga kapatid kong maglaro.

“Ate Celeste! Laro tayo, please!” sigaw ni Noel, yung pinakabunso na halos hindi na bumitaw sa kamay ko mula nang dumating ako.

“Play? Hmm, what kind of play?” tanong ko, half-English half-Tagalog, habang nakaupo ako sa papag.

“Tagu-taguan!” mabilis na sagot ng isa.

“Langit-lupa!” dagdag pa nung isa.

Napakunot noo ako. “Wait, what’s… langit-lupa?”

Sabay-sabay silang nagtawanan, halos gumulong sa sahig.

“Si Ate Celeste, hindi alam ang langit-lupa!” tuksuhan nila.

Napailing ako, pero natawa rin. “Hey, excuse me, don’t bully your Ate. I just didn’t grow up with… that.”

At ayun na nga. Tinuruan nila ako ng mechanics, pinapakita pa nila kung paano mag-“langit” kapag aakyat ka sa kahit anong mataas na bagay. First round pa lang, huli agad ako kasi ang bagal ko raw.

“Wala! Taya si Ate Celeste!” sigaw ni Noel, tumatawa.

“Fine, fine,” sabi ko, habang pilit tumatakbo kahit hindi naman ako athletic. Pero sa totoo lang, ang saya.

---

Pagkatapos ng laro, nag-iba ang mood. Biglang naging seryoso.

Naglatag kami ng banig at nagsiksikan sa iisang kumot, parang campfire setting kahit walang apoy. Nagsimula silang magtanong-tanong tungkol sa akin at sa buhay ko dati.

“Ate, mayaman ka ba dati?” tanong ng isa kong kapatid, inosente ang tono.

Napatingin ako sa kisame. “Hmm… maybe. Pero being rich doesn’t always mean masaya ka.”

Nagkatinginan sila, halatang hindi masyadong gets yung ibig kong sabihin. Pero they didn’t push it. Instead, sila naman ang nag-open up.

“Gusto ko maging teacher paglaki ko,” sabi ng pangalawang bunso, habang nakatitig sa madilim na kisame.

“Teacher?” napa-smile ako. “That’s beautiful. Why?”

“Para turuan yung mga bata na kagaya ko… tsaka para matulungan sina Mama at Papa.”

Naantig ako. Hindi ko mapigilang mapatingin sa kanya. At naramdaman kong kumislot yung puso ko in a way na hindi ko pa naramdaman dati.

“Eh ikaw, Noel?” tanong ko dun sa bunso.

Nagkamot siya ng ulo. “Ako? Gusto ko maging driver. Kagaya ni Papa. Pero mas malaki jeep ko!”

Sabay tawa siya nang malakas.

Napatawa rin kami lahat. “Wow, ang cute mo Noel. Dream big ha, bigger jeep!”

Sabay namang nagsalita yung pangalawa kong kapatid. “Ako naman, gusto ko maging engineer. Para makagawa ako ng malaking bahay para kay Mama at Papa. Ayoko na kasing tumutulo yung bubong kapag umuulan.”

Biglang natahimik lahat.

Ako mismo, napa-hinga ng malalim. I didn’t expect that. Pero ang bigat, in a good way.

“Engineer? That’s… amazing,” sabi ko, English na naman kasi hindi ko alam paano ilabas yung tamang salita.

“You know what? I’ll help you. We’ll all help each other. And someday, we’ll have that big house.”

Napatingin sila sa akin. Yung mga mata nila kumikislap, parang may sparkle na totoo.

“Ate, pangarap mo din yun?” tanong ng pangalawa.

I closed my eyes for a second, then opened them with a soft smile. “Yes. My dream is to build a big house for all of us. Yung may maraming kwarto, walang tagas ang bubong, at may kusina na hindi masikip. A house where we can all be safe and happy.”

Biglang nag-ingay sila, parang sabay-sabay silang nag-cheer.

“Ate Celeste! Go! Go!”

"Love you Ate Celeste!" Sabi ni bunso.

"Love you too bunso!" Sabay hug ko at naki hug na Yung ibang kapatid ko kaya ang ending nag Group Hug kami.

Napahawak ako sa dibdib ko. Seryoso, iba ‘to. Hindi ito yung usual kong moments dati, pero mas totoo, mas pure. I just don't know. But I'm happy right now with them.

Habang tuloy-tuloy yung kwentuhan namin, biglang sumilip si Mama at Papa.

“Ano na naman yan? Ang kukulit niyo,” sabi ni Mama, pero halata sa mukha niya na natutuwa siya.

“Ma, Pa! Sali kayo,” sigaw ng isa kong kapatid.

At ayun na nga. Umupo sila sa gilid ng banig, nakisali sa usapan. Si Papa nagkwento kung paano siya nangarap din nung kabataan niya pero napunta sa pagiging pedicab driver. Si Mama naman sinabi niyang gusto sana niyang maging seamstress na may sariling shop, pero hindi natuloy.

Hindi ko alam bakit, pero para kaming isang malaking barkada na walang gap sa edad. Lahat nagtatawanan, lahat nagshashare.

For the first time, I felt… home.

Parang bagong bago sa pakiramdam ko Yung ganito. Hindi ako sanay pero masaya sa puso.

Kaya ayun, natulog kaming lahat nang halos madaling araw na. Yung tipong hindi mo na maalala kung alin yung last na joke bago ka nakatulog. Basta ang alam ko lang, ang saya.

Kaya eto ako ngayon, late nagising, pero may kakaibang ngiti sa labi.

I sat up and whispered, “This… this is different. And I like it.”

Sa isip ko, tumatak yung sinabi ng kapatid ko tungkol sa bahay. Hindi lang sa Bahay kundi mapag tapos ko mga kapatid ko sa pag aaral nila maabot nila Yung dream nila And now, it’s also my dream. No our dream.

The rest of the day went by with chores, kwentuhan, and a lighter heart. Pero every moment, bumabalik sa isip ko yung bonding namin kagabi. Yung pangarap nila, yung pangarap ko.

That night ulit, habang nakahiga ako sa papag, naririnig yung huni ng kuliglig sa labas, napangiti ako.

“Celeste Amara Valdez,” bulong ko sa sarili ko, “ A daughter, someday, you’ll be the one to make that big house happen.”