Semua Bab Amnesia's Curse, Mafia's Love: Bab 1 - Bab 10

*1 year and now after ng accident* Celeste Amara Valdez (POV) Mainit ang sikat ng araw nang magising ako. Pumasok ang liwanag sa maliit na bintana ng bahay namin. Kahoy at yero lang ang gawa nito, pero puno ng buhay sa ingay ng mga kapatid ko at tawanan nila. Huminga ako nang malalim, naramdaman ko yung init ng araw sa balat ko. Kahit papaano, nakakagaan ng pakiramdam. Ako si Celeste Amara Valdez, 25 years old, panganay sa anim na magkakapatid. Nakaupo ako sa gilid ng papag, tuwid ang likod, parang sanay na sanay sa proper posture. Hindi ko alam kung bakit automatic na ganito ako umupo. Kahit simpleng duster lang ang suot ko, lagi nilang sinasabi na may dating pa rin ako kutis porselana, mahaba at makintab ang buhok, parang sosyal daw. Ako mismo, minsan nagtataka kung bakit ganito ako. “Celeste, anak, kumain ka muna bago ka mag-igib,” tawag ni Mama mula sa kalan. Si Camille Valdez, nanay ko. Maliit lang ang kusina, pero amoy na amoy ang pritong tuyo. Nag-ayos ako ng upo at ngumit

Celeste Amara Valdez (POV) Maaga pa lang, gising na ako. Hindi ko nga alam kung bakit. Siguro dahil excited ako? O baka naman kinakabahan. Basta ang alam ko, mas maaga pa akong gumising kaysa kay Mama. Napatingin ako sa paligid ng kwarto naming maliit yung papag na gawa sa kahoy, banig na tinutulugan ng mga kapatid ko, at mga laruan nilang nakakalat pa rin sa gilid. “Celeste, this is it,” bulong ko sa sarili ko habang dahan-dahan akong tumayo. Kinuha ko agad yung maliit na salamin na nakasabit sa dingding. Medyo nagulat ako kasi may konting eyebags pa ako at sabog ang buhok ko. “Oh my gosh, no. Hindi pwede ito.” Napabuntong-hininga ako pero natawa rin. Kahit pala dito, hindi ko maiwasang mag-arte. Pero bago lahat, inuna ko ang maglinis. Oo, me—Celeste Amara Valdez, na dati allergic sa household chores, ngayon kusa nang kumukuha ng walis tambo. Hinawi ko muna ang mga laruan nina Enzo at Lucas. Pinulot ko yung maliit na kotse na naiwan ni Noel kagabi, tapos inayos sa tabi ng pap

Celeste Amara Valdez (POV) Madaling araw, biglang bumigat ang dibdib ko. Para akong nakalutang sa dilim. Hindi ko alam kung saan ako naroroon, walang direksyon, walang ilaw puro echo lang ng mga hakbang at boses na hindi ko makita ang pinagmulan. "Dónde estás…?" "She shouldn’t be here…" "Corre… rápido…" "We will find you." Nanlamig ako. Hindi ko kilala yung mga boses, pero halong Spanish at English yung mga salita nila. Malabo, parang nagmu-murmur lang sa tenga ko pero diretso pasok sa utak. At habang tumatagal, parang palapit nang palapit. Biglang may malamig na kamay na parang humahawak sa braso ko. Napasigaw ako: “Stop! No! Please!” Pagdilat ko ng mata, pawis na pawis ako. Basang-basa ang pisngi ko dahil umiiyak pala ako habang natutulog. Tumayo ako bigla, hinahabol yung hininga ko, hawak ang dibdib na parang sasabog. Buti na lang, hindi nagising sina Mama at Papa, pati mga kapatid ko. Kung narinig nila ako, baka sobra silang mag-alala. Pilit kong inaalala yung panagini

Celeste Amara Valdez (POV) Naglakad ako sa gitna ng stage, chin up, smile, parang sanay na sanay. Narinig ko yung sigaw ng mga pinsan kong lalaki, todo cheer. “Go Celeste! Woooh!” Nagulat pa ako kasi kahit hindi ako kilala ng lahat, may ibang tao ring sumigaw. “Ang ganda niya!" “Parang artista!” Tuloy-tuloy ang paglakad ko hanggang sa dulo ng stage. Doon ako nag-pose one hand sa bewang, isang light wave sa crowd. Kita ko yung mga ilaw ng cellphone camera, may nagvi-video. Ang saya ng energy! Yung reaction ng crowd? Halo-halo talaga: may nagulat, may impressed, at may mga rivals kong hindi makapaniwala. Nakita ko pa yung slight irap ni Clarisse habang pumalakpak siya nang medyo pilit. Si Bianca naman? Halos hindi makatingin. Pero I didn’t care. Ang mahalaga, ramdam ko yung support ng crowd kahit hindi pa ako taga-barangay, parang tanggap na nila ako. “Ladies and gentlemen, let’s now proceed to our casual wear competition!” anunsyo ng host. Naka-line up na kami backstage. Isa-i

Celeste Amara Valdez (POV) Akala ko tapos na ang lahat after the coronation. Like, crown, sash, konting speech, tapos na. Pero pagkagising ko the next day, iba yung energy ng bahay. “Celeste! Gising na, may event pa tayo later!” sigaw ni Camille mula sa labas ng kwarto. Napakunot noo ako. “Event? Didn’t we just finish the pageant kagabi?” Pagbaba ko, nakita ko si Liza at Mama abalang-abala sa kusina. May nilalatag na dahon ng saging, may nag-aayos ng trays ng ulam, at may mga kalderong halos singlaki ko. “Wait lang, Ma, ano ‘to? Para saan lahat ng food?” tanong ko habang dumudukot ng lumpia. “Boodle fight, anak!” sagot ni Mama, parang sobrang normal lang. “Boodle fight?!” napa-echo ako. “What even is that?” Si Papa natawa. “Makikita mo mamaya. Basta kumain ka lang, wag ka nang magtanong.” The whole morning, parang detective mode ako. Lumapit ako kay Camille. “Cousin, ano ba talaga yung Boodle fight?” She grinned. “Secret! Basta masaya ‘yun.” Lumapit din ako sa k