Amnesia's Curse, Mafia's Love

*1 year and now after ng accident*

Celeste Amara Valdez (POV)

Mainit ang sikat ng araw nang magising ako. Pumasok ang liwanag sa maliit na bintana ng bahay namin. Kahoy at yero lang ang gawa nito, pero puno ng buhay sa ingay ng mga kapatid ko at tawanan nila. Huminga ako nang malalim, naramdaman ko yung init ng araw sa balat ko. Kahit papaano, nakakagaan ng pakiramdam.

Ako si Celeste Amara Valdez, 25 years old, panganay sa anim na magkakapatid. Nakaupo ako sa gilid ng papag, tuwid ang likod, parang sanay na sanay sa proper posture. Hindi ko alam kung bakit automatic na ganito ako umupo. Kahit simpleng duster lang ang suot ko, lagi nilang sinasabi na may dating pa rin ako kutis porselana, mahaba at makintab ang buhok, parang sosyal daw. Ako mismo, minsan nagtataka kung bakit ganito ako.

“Celeste, anak, kumain ka muna bago ka mag-igib,” tawag ni Mama mula sa kalan. Si Camille Valdez, nanay ko. Maliit lang ang kusina, pero amoy na amoy ang pritong tuyo.

Nag-ayos ako ng upo at ngumiti. “Yes, Ma. Wait, let me just… prepare myself.”

Napailing siya. “Naku anak, tubig lang ang kukunin, para kang pupunta sa party.”

Bumukas ang pinto, si Papa dumating, si Anthony Valdez, pawisan galing pasada ng pedicab. “Good morning, princess,” biro niya.

Napatingin ako sa kanya. “Papa, don’t call me princess, I’m—” Napahinto ako sandali bago ngumiti. “Well, maybe I am a little bit.”

Nagtawanan sila. Ewan ko ba, minsan parang ang dali lang magdala ng sarili ko, pero iba ang tingin nila sa akin.

Umupo kaming lahat sa mesa. Naghain si Mama ng tuyo at kanin. Kinuha ko ang kutsara’t tinidor, maingat at maayos ang hawak ko, parang sanay sa hotel restaurant. Habang kumakain ako, nakatitig sa akin ang mga kapatid ko.

“Ate, bakit parang ang arte mong kumain?” tanong ni Lucas, nakakunot ang noo.

“This is not arte, Lucas. This is proper etiquette,” sagot ko na parang automatic lumabas sa English tone ko.

“Grabe, Tagalog please,” natatawa si Enzo. “Di ka namin gets minsan.”

“Pero Ate sounds sosyal,” sabi naman ni Mia na nakangiti. “Gusto ko din matutong mag-English.”

Umiling si Mama. “Hala kayo, wag kayong puro English. Dapat marunong din kayo ng Tagalog.”

Natawa ako. “Sorry, Ma. I’ll try. Pero sometimes it just comes out naturally.”

Nagkatinginan lang sila habang kumakain. Ako naman, pilit kong ginagaya sila, pero kahit anong gawin ko, iba pa rin ang kilos ko.

Matapos kumain, sumama ako kay Mama mag-igib ng tubig. Bitbit ang balde, naglakad ako dahan-dahan, parang ayaw kong madumihan ang mga daliri ko. Ang hirap. Mabigat siya sobra.

“Anak, ilagay mo sa balikat, hindi ganyan,” turo ni Mama.

“Oh my gosh, Ma, that’s heavy! How can you even—ugh!” Halos mabitiwan ko ang balde. Natapon pa ang kalahati ng tubig.

Nagtawanan agad ang mga kapatid ko. “Ate, para kang artista!” sigaw ni Enzo.

“Exactly,” sagot ko, inayos ang buhok na nahulog sa mukha ko. “That’s why this doesn’t suit me.”

Napailing si Mama pero nakangiti. Parang natutuwa na rin siya kahit nahihirapan ako.

~

Hapon, tinuruan naman ako maglaba. Pinakita ni Mama paano kusutin ang damit.

“Like this lang, anak, simple lang yan.”

Tiningnan ko yung lumang t-shirt na hawak ko. Kinusot ko nang dahan-dahan, parang mamahaling tela. “Ma, this is… so hard. My hands are not designed for this.”

“Hands mo dinisenyo para magtrabaho, anak,” sabi ni Papa habang nakatingin. “Kahit sosyal ka, dapat matuto ka.”

Napabuntong-hininga ako. “Fine, I’ll try…”

Pero ramdam ko, ang lambot ng kamay ko, parang hindi bagay sa ganitong gawain. Minsan nga naiisip ko, bakit parang iba ako?

Nandoon si Aling Nora, kapitbahay namin, dumaan at nanuod. “Ay nako, Camille,” sabi niya kay Mama, “itong si Celeste parang hindi lumaki dito. Ang ganda kumilos, parang anak ng mayaman.”

Natawa si Mama. “Ganyan talaga siya. Pero masipag din yan, kahit nahihirapan.”

“Ang cute pa nga eh,” dagdag ni Aling Nora.

“Tingnan mo, parang nanonood kami ng artista pag nag-iigib siya.”

Nagtawanan silang lahat, pati mga kapitbahay na napadaan. Nahihiya ako pero ngumiti rin. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o maiilang.

--

Kinagabihan, habang nag-aayos ako ng mga labahin, napatingin ako sa sarili ko. Maingat ako sa bawat galaw, parang takot akong madumihan. Pagtingin ko sa balat ko maputi, makinis. Hindi bagay sa hirap ng buhay namin. Doon na ako napaisip.

“Bakit ganito ako? Bakit parang… iba ako?” bulong ko sa sarili.

Tumingin ako kay Mama. “Ma, bakit po parang ang arte ko minsan? Hindi ako sanay sa mga gawaing bahay. Minsan hindi ko maintindihan bakit hindi ako kagaya ninyo.”

Huminto siya, may hawak na basang damit, at huminga nang malalim. “Anak, normal lang yan. Hindi ka kasi lumaki dito sa umpisa. Naalala mo yung lagi kong kinukwento?”

Tumango ako, pero hindi ako satisfied. “About… the accident?”

“Oo,” sagot niya. “Pauwi ka noon galing trabaho sa bayan. May jeep na nasangkot sa aksidente. Ikaw ang isa sa mga pasahero. Anak, muntik ka nang mawala. Pero nung nakaligtas ka, hindi mo na maalala yung mga nakaraan. Blanko na lahat. Dinala ka dito, at mula noon, kami na ang pamilya mo.”

Natigilan ako, nakatingin sa sahig. “Pero bakit parang… iba ako? The way I move, the way I talk. Ma, I don’t even know bakit ang dali ko mag-English. Tapos kayo, nahahawa na rin. Minsan nga si Enzo biglang mag-English kahit mali-mali,” natawa ako pero halatang nalilito.

Ngumiti si Mama, pero may bakas ng lungkot. “Anak, minsan nga nagtatanong din ako. Pero importante, nandito ka. Hindi ko man alam lahat ng sagot, pero isa lang ang sigurado mahal ka namin.”

Lumapit si Papa, nilagay ang kamay niya sa balikat ko. “Celeste, wag ka masyado mag-isip. Basta tandaan mo, pamilya mo kami. At kahit anong mangyari, hindi magbabago yun.”

Napapikit ako. Totoo, mahal nila ako. Pero habang nakatingin ako sa makinis kong balat at sa kwintas na laging suot ko, lalo lang dumami ang tanong sa isip ko.

Why do I act like this? Why do I speak like this? Why do I feel like I don’t belong here… kahit mahal ako ng pamilya ko?

Pinisil ko ang pendant. May pumatak na luha sa gilid ng mata ko. Hindi ko alam kung sino ako noon. Pero ngayon, ako si Celeste Amara Valdez. Ate. Anak. Kahit mahirap, ito ang pamilya ko. Ito ang tahanan ko. Ito ang pagmamahal.

Sa labas, rinig ko ang tawanan ng mga kapatid ko. Pati mga kapitbahay, nag-uusap pa rin tungkol sa akin. May halong tuwa, minsan biro, minsan tanong. Pero sa totoo lang, nakikita ko yung saya nila kahit simpleng buhay lang. At doon ko naisip, siguro hindi importante kung saan ako galing. Ang importante, nandito ako ngayon.

Dahan-dahan akong nahiga. Unti-unting pumikit ang mga mata ko. Hindi ko alam na ang mga tanong na bumabagabag sa akin ay simula pa lang ng mas malaking kwento na darating.