Chapter 5

Celeste Amara Valdez (POV)

Madaling araw, biglang bumigat ang dibdib ko. Para akong nakalutang sa dilim. Hindi ko alam kung saan ako naroroon, walang direksyon, walang ilaw puro echo lang ng mga hakbang at boses na hindi ko makita ang pinagmulan.

"Dónde estás…?"

"She shouldn’t be here…"

"Corre… rápido…"

"We will find you."

Nanlamig ako. Hindi ko kilala yung mga boses, pero halong Spanish at English yung mga salita nila. Malabo, parang nagmu-murmur lang sa tenga ko pero diretso pasok sa utak. At habang tumatagal, parang palapit nang palapit.

Biglang may malamig na kamay na parang humahawak sa braso ko. Napasigaw ako:

“Stop! No! Please!”

Pagdilat ko ng mata, pawis na pawis ako. Basang-basa ang pisngi ko dahil umiiyak pala ako habang natutulog. Tumayo ako bigla, hinahabol yung hininga ko, hawak ang dibdib na parang sasabog.

Buti na lang, hindi nagising sina Mama at Papa, pati mga kapatid ko. Kung narinig nila ako, baka sobra silang mag-alala.

Pilit kong inaalala yung panaginip, pero habang iniisip ko, lalo lang sumasakit ang ulo ko. Parang may sumasakal sa sentido ko. Kaya pinilit kong humiga ulit. Hanggang sa sa sobrang pagod at hilo, nakatulog ulit ako.

“Ate Celeste! Gumising ka na!”

Bigla akong ginising ng dalawang kapatid ko. Pagmulat ko, maliwanag na yung paligid.

“Oh my gosh, what time is it?!” napabangon agad ako, gulong-gulo.

Pagtingin ko sa labas, ang ingay. May malalakas na tawanan, may kantahan, at ang daming tao sa kalsada. Sumilip ako sa bintana at halos mabingi sa dami ng sigaw at tunog ng sound system.

“Wait—what is happening here?!”

Sinalubong ko yung tingin ng mga kapatid ko na naka-ngiti lang.

“Ate, fiesta po ngayon!” sagot ng bunso kong si Noel, sabay tawa.

“What?! Fiesta? As in ngayon? Why didn’t anyone tell me?!”

Pumasok si Mama dala yung plato ng pandesal. “Anak, sorry nakalimutan ko sabihin sayo dahil tulog kana kagabi dahil sa pagod. Fiesta natin ngayon sa barangay.”

“Fiesta…” bulong ko, parang wala pa ring idea.

Ngumiti si Mama. “Opo. Araw ng pasasalamat at selebrasyon. Kaya lahat ng tao busy, lahat nagkakasama-sama. Kahit sino, welcome. Kain, sayawan, tawanan.”

Napatango ako kahit medyo lutang. “So… parang one big party?”

“Yes, anak,” sagot niya, sabay lagay ng pandesal sa kamay ko. “Kaya kumain ka na, baka abutan ka ni Liza mamaya.”

At sakto, dumating si Liza, dala ang isang bayong. Pawis na pawis pero nakangiti.

“Celeste! Halika na, tulungan mo kami. Ang daming ginagawa sa labas.”

Nagkibit-balikat ako. “Wait lang, girl. Hindi ako prepared. Like, look at me.” Tinuturo ko yung messy kong buhok at crumpled na shirt.

“Arte mo talaga. Eh fiesta naman, hindi fashion show!” natatawa niyang sagot.

Napatawa rin ako, kahit medyo nahihiya. Pero sa loob-loob ko, gusto ko pa rin kahit papaano presentable. Kaya kumuha ako ng hair clip, inayos konti yung bangs ko, tapos smile. “Okay na ba ‘to? Para akong fiesta-ready na barbie.”

“Barbie na pawisin,” tukso ni Liza, sabay hila sa akin palabas.

Paglabas ko ng bahay, muntik akong malula sa dami ng tao. May mga banderitas nakasabit sa buong kalsada. May nag-iihaw ng manok, may nagluluto ng pancit sa malalaking kawa, may mga bata nagtatakbuhan hawak ang lobo. May nag-aayos pa ng stage sa may barangay hall.

“Grabe, parang ang saya!” bulong ko.

“Oo, once a year lang ‘to,” sagot ni Liza. “Kaya lahat todo effort.”

Habang naglalakad kami, may mga kapitbahay na kumakaway.

“Ay, Celeste! Ang ganda mo, hija!” bati ni Aling Nena.

Napangiti ako. “Thank you po!” kahit medyo nahiya ako.

Dinala kami ni Liza sa kusina area kung saan andun yung mga nanay. Pinahawak ako ng kutsilyo para tumulong maghiwa ng gulay. At dahil sanay na ako nitong mga nakaraang araw, hindi na ako nag-inarte.

Pero bandang tanghali, habang inaayos ko yung mga baso sa mesa, bigla akong nakaramdam ng sakit ng ulo. Parang bumabalik yung naramdaman ko kaninang madaling araw.

“Celeste, okay ka lang?” tanong ni Liza, halatang concerned.

“Yeah… I think so. Maybe just tired.” Umupo ako saglit, uminom ng tubig. Buti na lang, after a few minutes, nawala rin.

“See? Kaya ko pa,” pilit kong ngumiti.

“Hay naku, kung mahimatay ka, sasapakin talaga kita pagkatapos,” biro niya.

Napatawa ako kahit medyo weak pa. “Noted.”

Pagsapit ng hapon, nagsimula na yung mga palaro. May pabitin, palayok, sack race, at egg relay.

Halos tumili ako sa tuwa nung makita si Papa na sumali sa sack race. “Go, Papa!” sigaw ko, sabay tawa nang madapa siya sa gitna.

Ang saya saya. Kahit simpleng laro lang, ramdam mo yung unity ng buong barangay.

Pagdating ng gabi, nagkaroon ng sayawan sa tapat ng barangay hall. May bandang tumutugtog, may mga ilaw na nakasabit, at halos lahat sumasayaw sa kalsada.

“Celeste, tara na!” hila sa akin ni Liza.

Nagkunwari akong nag-aalangan. “Wait lang, baka madumihan shoes ko.”

“Shoes agad iniisip? Nakaka-tense ka!”

Pero in the end, sumayaw rin ako. Tumawa, sumigaw, sumabay sa tugtog. For once, I wasn’t thinking about my nightmare, or about who I used to be. Just… now.

Habang nagkakatuwaan, biglang umakyat sa stage yung emcee.

“Mga kabarangay, time for the announcement! Sino kaya ang mga magiging kandidata para sa Ms. Barangay Tining bukas?”

Nagtilian yung mga tao. At sabay-sabay kong narinig yung pangalan ko.

“Celeste! Si Celeste!”

“What?! No way!” napahawak ako sa dibdib, nangingiti pero nanginginig.

Lumapit agad si Mama, halatang proud. “Anak, huwag ka nang mahiya. Subukan mo lang. Hindi mo naman kailangang manalo, ang mahalaga, makisali ka.”

“Yes, Celeste!” dagdag pa ni Liza, halos itulak na ako paakyat.

“Pero… I don’t even know how this works! I’ve never joined anything like this!”

“Eh di matututo ka. Kaya mo yan,” sagot ni Liza.

At ayun, wala na akong nagawa. Tinawag ako bilang nominee. Hindi pa ngayong gabi ang pageant, pero bukas.

Kinakabahan ako, pero habang nakatingin ako sa mga ngiti ng mga tao, sa mga palakpak, sa suporta nila Mama at Liza, may kakaibang init akong naramdaman.

Maybe… this isn’t so bad after all.

Pag-uwi ko, bagsak ako sa papag. Pagod, pero puno ng emosyon. Naalala ko yung masamang panaginip ko kaninang madaling araw, yung sakit ng ulo, yung kaba. Pero naalala ko rin yung saya ng fiesta, yung tawa, yung sayawan, at yung moment na tinawag pangalan ko.

Huminga ako ng malalim, at bulong ko sa sarili ko:

“Celeste Amara Valdez… nominee ka na. Ready or not, here we go.”

At dahan-dahan kong pinikit ang mata ko, umaasang bukas, magiging mas matapang pa ako.