Four: Malapit na Panganib

Yzza's POV

Ngayon ay araw ng Linggo at as usual, pupunta na naman kami ng bukid. Doon na naman kami mag-aagahan muli at mag-aayos na din kami ng mga tanim na gulay. Mas maaga kami kaysa kahapon nang dumating sa bukid kaya naman mas marami kaming nagawa nang araw na iyon.

Busy ako sa pagcucultivate ng mga tanim na sitaw at kalabasa ni Inay nang mapansin kong wala sa paligid si Itay. Nawili ako sa aking ginagawa dahil nage-enjoy ako ng sobra kaya’t hindi ko na namalayang wala na pala sa paligid si Itay. Napahinto ako sa aking ginagawa at hinanap siya ng aking mga mata.

Tumingin na ako sa lahat ng sulok sa aking palibot pero hindi pa din nahanap ng mga mata ko si Itay. Sinulyapan ko si Inay na tuloy lamang sa ginagawa nito at wala pa ding malay na hindi na naming kasama si Itay. Naisip kong tanungin siya at baka nagpasabi rito si Itay patungkol sa pupuntahan nito at hindi na nakuha pang magpaalam dahil sa pagmamadali.

“Inay, napansin niyo po ba si Itay? Bigla lang kasi siyang nawala.” Nakakunot-noo kong tanong kay Inay. Napahinto naman siya at tiningnan ako ng diretso. Nakita ko sa mukha niya ang kawalan ng reaksiyon at panatag ng mukha.

“Ang sabi niya kanina ay magsasadya lamang siya kay Don Samson. May importante lamang silang pag-uusapan.” Saad niya at muli nang nagpatuloy sa ginagawa matapos akong bigyan ng isang makahulugang tingin.

Hindi na ako nagimbestiga pa pagkatapos ng sagot niyang iyon. Napatango na laamang din ako nang makuha ang sagot na kanina ko ibig malaman.

Nagpatuloy na akong muli sa aking ginagawa. Habang busy ako sa pagcucultivate ng mga tanim ay sumagi sa isipan kong muli si Don Samson. May paminsang naliligaw sa malawak na plantasyon ng mga gulay si Don Samson. Dahil marami itong negosyong inaasikaso, halos magawi roon ang Don.

Minsan naman daw ay naroon ito sa anak nitong si Loid Xavier na kasalukuyang nag- aaral din ng kolehiyo.

Sa tantiya ko nga ay magkasing edad lang kami ng anak nito. hindi din malayong magkaklase kami ng anak nito kung nagkataong iisang school lang at unibersidad ang aming pinapasukan.

Madalang na lang nagagawi sa Mansion ang Don Samson. Ang huling pagkakatanda ko nang pumunta roon ang Don ay nakaraang taon pa. May importante lang itong kinuha sa plantation kaya nagawi roon.

One year ago….

MAINIT na mainit ng umagang iyon kahit pa alas nuebe pa lamang . Araw iyon ng Sabado kaya magkasama kami ng Itay at Inay ng araw na iyon sa bukid. Sa kalagitnaan ng aking kabisihan ay hindi ko napansing may kausap si Itay. Although naririnig ko ang kanilang mga pag-uusap pero hindi ko na iyon pinansin dahil alam kung tungkol lang din sa pagtatrabaho namin sa bukid nila ang pag-uusapan ng mga ito.

“Mukhang sinuswerte tayo ngayon Samuel.” Narinig kong wika ng Don. Nasa boses nito ang saya at eksayted na pagbabalita kay Itay. “Lumalaki na ngayon ang produksiyon at supplay natin ng gulay hindi lang dito sa atin kundi maging sa kabilang bayan.”

“Naku, Don Samson. Nakakataba naman ng puso ang mga sinasabi niyong iyan kung sakaling totoo nga.” Tugon naman ni Itay na kahit alam kong hindi ko nakikita ang mukha niya ay alam kong sobrang masaya ito sa pinagsasabi ng Don.

“Sa tingin mo ba ay nagbibiro ako? Siyempre, totoo lahat ng sinasabi ko. Ito ang ikalawang dahilan kung bakit ako narito. Para lang ibalita sa’yo ang tungkol sa ating malakas na kita sa gulayan.”

Naging interesado naman ako na makita kung ano talaga ang reaksiyon ni Itay kaya naman ay natukso akong sulyapan sila. Nakuha ko yata ang atensiyon ng Don kaya naman parang natuka ito ng ahas ng makita akong sumulyap sa kanila.

Kitang-kita sa dalawang mata ng matanda ang isang napakalaking paghanga. Hindi ko halos nalaman kung ilang segundong nakapause lamang ito sa kinatatayuan at nakapako lamang ang tingin sa akin.

Binawi ko naman ang aking mga mata at ibinalik ang aking atensiyon sa aking ginagawa. Para namang nahalata ang Itay at malugod niya akong ipinakilala sa kaniyang amo.

“Siyanga pala, siya pala si Yzza, anak namin ni Miriam.”

Hindi ko na nakita ang naging reaksiyon ng Don dahil sa totoo lang ay ayaw kong salubungin ang mga mata nito. Habang tumatagal kasi ay hindi na paghanga ang nararamdaman ko mula sa Don.May nababasa akong pagnanasa sa mga mata nito lalo na nang hagurin nito ako ng tingin.

“Hindi mo sinabing may anak ka na babae? Sayang naman ang ganda niya at nabibilad lamang sa araw.” Narinig kong pahayag ng Don. Naramdaman ko ang paghakbang niya palapit sa kinaroroonan ko na nagbigay sa akin ng hindi maipaliwanag na takot at pagiging uncomfortable.

“Pasensiya na Don Samson. Madalang na din kasi kayong makakapunta rito kaya hindi niyo na napansin siya.” Paliwanag ng ama ko na hindi ko maisip ang dahilan kung bakit kaylangang magpaliwanag rito ni Itay. Porke ba tauhan nito ang aking mga magulang ay may karapatan nang malaman nito kung sino ang anak ng mga tauhan? Kailangan bang updated ito sa mga kaganapan ng buhay ng mga tauhan?

Ang awkward ha!

“No, it’s okay.” Dahil busy ako sa paghahanap ng sagot kung bakit kailangan ni Itay ang magexplain rito, huli na ng mapansin kong nasa likuran ko na siya at hinawakan ako sa balikat.

Isang bagay na ikinagulat ko at napasinghap sa bigla. Kahit kaylan ay hindi pa ako nahahawakan ng kahit na sinong binata o lalaki kaya iba sa pakiramdam ko ang ginawa ng Don. Mas lalong dumagundong ang kaba ko sa takot na natriggered kanina pa kung paano nito ako tingnan.

Agad kong inilayo ang sarili ko at tumakbo sa aking Inay Miriam. Kinikilabutan ako sa mga sandaling iyon, hindi ko alam kung bakit pero trust me, sobra-sobrang takot na hindi ko alam kung bakit.

Narinig kong mahinang tumawa si Don Samson. Takot na takot naman akong isiniksik ang sarili kay Inay.

“Relax, baby girl. Hindi kita kakainin. Gusto ka lamang makilala ni Don Samson.” Natatawang saad ni Don. Hindi na nito ako hinabol dahil na din siguro sa takot na nakalarawan sa mukha ko.

Ang buong akala ko ay ipagtatanggol ako ni Inay. Sesermunan lang din pala ako.

“Diyos ko namang bata ka, oo! Para ka namang ngayon lang nakakita ng tao.” Sermon ni Inay na pilit akong inilalayo sa katawan niya. “E gusto ka lamang namang makilala ni Don Samson.” Dagdag pa niya. “Umupo ka nga roon at may pag-uusapan pa kami ni Don Samson.”

Gusto ko sanang manlaban kay Inay dahil pilit niyang tinatanggal ang aking mga daliri pero hindi ko na nagawa. Nilunok ko na lamang ang takot kong nararamdaman lalo na noong paano akong tingan ni Inay nang binalak kong hindi umalis sa pagkakasiksik sa kaniya.

Para akong basang sisiw na naupo sa gilid at hindi sinubukan pang magsalita. Lumayo lamang sila ng ilang distansiya at mahinang nag-usap. Sinubukan kong tingnan sila buhat sa malayo. Wala na akong narinig sa kanilang pinag-uusapan liban na lang sa buka ng kanilang mga labi habang nagpapalitan ng sagot.

Nahuli pa ng mga mata ko ang pag-abot ni Don Samson ng isang bagay kay Itay. Kung pera iyon o kung ano pa man iyon ay hindi ko na alam.