Ang Nawawalang Bilyonarya

Yzza'z POV

MALALAKAS at sunod-sunod na katok sa labas ng pintuan ng aking kuwarto ang nagpabalikwas sa akin ng bangon. Araw  ng Sabado at gaya ng nakaugalian ng aming pamilya ay panahon na naman para pumunta sa bukid.

"Ano ba? Hindi ka ba gigising? Kanina pa ako katok ng katok at tawag sayo ng tawag dito a!" Dinig kong sigaw ni Inay Miriam mula sa labas. Mainit ang ulo nito ngayon ngunit hindi ko alam kung bakit. Hindi naman ganito madalas paggising niya sa akin. Paminsan-minsan lang naman na hindi na nakapagtataka.

"Opo, nandiyan na! Liligpitin ko lamang ang aking kamang tulugan." Magalang namang tugon ko para hindi na ito magalburuto pa sa labas.

"Bilis-bilisan mo diyan at mataas na ang araw. Baka abutin ka pa ng isang oras sa pagligpit mo diyan." muling hirit ni Inay. Hindi na ako sumagot pa at baka lalo lamang itong atakihin ng high blood nito. Kilala ko si Inay, the  more na sinasagot-sagot, the more na maraming pinagsasabi.

Minadali ko na ang aking ang kilos. Narinig ko ang palabas na mahihinang yabag. Nakahinga na ako ng maluwag. Alam kong umalis na ang aking ina sa labasng kuwarto ko at kung hindi ako magkakamali ay  nasa kusina na ito. Tiyak na nagliligpit na ito ng mga dadalhing gamit sa aming pagpunta sa bukid.

Sabado at Linggo ang schedule namin sa pagpunta sa bukid. Doon na kami kakain ng almusal gaya ng nakasanayan na. Magkakape lang kami saglit at sabay-sabay na kaming aalis. Gamit ang kalabaw na siya naming sasakyan, kailangang maaga pa kami makarating sa bukid. Kung hindi, masusunog na naman ang balat ko sa matinding sikat ng araw.

Ilang sandali pa ay patungo na ako sa kusina. Hindi nga ako nagkamali dahil doon ko nadatnan si Inay na bising-bisi sa ginagawa habang ako ay huminto muna sandali sa may pintuan ng aming kusina. Dahan-dahan akong humakbang palapit sa mesa na para bang ingat na ingat na makalikha ng anumang ingay na mapansin niya ang presensiya ko.Akala ko nga ay hindi niya napansin ang pagdating ko pero nagulat na lamang ako ng bigla siyang magsalita.

"Magtimpla ka na ng kape mo at baka bigla na lamang tayong tawagin ng Itay mo. Ikaw din, aalis kang hindi man lang nainitan nag sikmura. May itinabi akong suman diyan. Ubusin mo na at baka mapanis lamang." Pahayag niya na hindi man lang ako nagawang sulyapan.

Hindi na ako umimik at nagtimpla na lamang ng aking kape. Hinanap ko ang sinasabi niyang suman sa ibabaw ng mesa. Hindi nga siya binigo ng kaniyang ina. Agad naman siyang natakam nang makita ang dalawang suman na mainit-init pa.

LAGING ganoon na ang  ruta namin lalo na tuwing weekend. Nasanay na din ako sa ganitong buhay kaya kahit halos masunog na ang aking balat sa init ng araw ay naging natural  na lamang sa akin. Kahit pa nga minsan sa school ay tinutukso nila akong bukid girl ay balewala na sa akin. Naging karaniwang panunukso na lang din ang lahat para sa akin.

Sa kasalukuyan ay  fourth year high school na ako. Hindi naman kalayuan sa amin ang paaralan kaya nagtyatyaga na akong lumakad araw-araw. Tiis-tiis lang kahit walang baon. Hindi naman kasi importante ang baon para sa akin e. Ang mahalaga ay ang sipag at tiyaga kapag nag-aaral. At the end of the day kasi, hindi naman ako gutom kahit hindi ako nakapunta ng canteen para magsnacks.

Kahit pa sabihing minsan ay naiinggit ako  sa aking mga kaklase kapag naiiwan ako sa aking upuan habang sila ay magkasama at masayang pumupunta sa canteen. Naging habit ko na lamang ang pumunta ng library at doon ay ibuhos ang vacant time ko para magbasa at matuto.

Minsan lang din  ako nakakalabas ng bahay. Hindi din naman ako mahilig gumala e. Mas gusto ko pa ngang nasa bahay lang ako at walang iniintindi kundi ang mga household choirs. Halos nakulong na sa loob ng bahay namin ang aking beauty. Ni hindi ko nga napagaksayahang ayusin ang sarili. Sa buong buhay ko ay hindi ko naranasan ang mga lipstick na sinasabi. Malay ko diyan sa mga foundation na 'yan. Tanging pulbo lang at baby cologne ang alam kong ilagay sa katawan ko.

Kung sa damit naman ay hindi din ako maarte. Kahit ano lang basta alam kong bagay naman sa akin at komportable akong suutin ay ayos na sa akin. Kung minsan nga ay napagkamalan pa nga akong nanay. Nakakatawa man ay hindi ko na lang pinansin.

Hindi naman mahalaga sa akin kung ano ang nakikita ng tao o sasabihin nila tungkol sa akin. What I know is, as long as I happy and contented for what I have, who cares? Hindi din naman ako mamatay kung hindi maganda ang suot ko at kahit magmukha man akong manang or nanay di'ba?

PAGKATAPOS ng halos apat na oras sa umaga na pagtatrabaho ay masaya pa din kaming magkasamang magpapahinga sa lilim ng isang malaking puno ng mangga. Magtatanghali na kaya oras na naman para maghanda ng pananghalian.

Si Itay Samuel  ang nag-aararo ng lupang pagtataniman namin ng mais at kamoteng baging. Ako naman at si Inay ang siyang naglilinis sa gilid ng taniman. Kami na din ang nagdidilig ng iba pang mga tanim naming gulay na minsan ay siya naming pinagkukunan ng aming ikabubuhay. Sa kakarampot naming kita kapag naipagbili na namin ni Inay ang mga inani naming gulay ay saka lamang kami makakabili ng mga gamit pangkusina at iba pang pangangailangan namin sa bahay.

Dahil Sabado noon, tiyak na ako na naman ang naglalako ng mga gulay. Matapos nga naming kumain ay pinauna na nila akong umuwi ng upang magtinda ng inani nilang gulay gaya ng upo, sitaw, ampalaya at okra. Hindi naman gaanong kadami ang dala ko kaya nakaya kong dalhin iyon pauwi.

"Pagkatapos mong maibenta ang lahat ay bumalik ka rito at magdidilig pa tayo mamayang alas singko." Paalala ni Inay sa akin bago ako umalis.

"Opo, Inay." Maikling tugon ko na lamang. Agad na akong lumakad upang mabilis kong maibenta ang aking mga panindang gulay.

__________

GANOONG uri ng buhay ang aking kinamulatan kaya nasanay na ako at no choice kundi harapin ang katotohanang nag-iisa lang akong anak ng mag-asawa na siyang nagsilbing parehong lalaki at babae sa mga ito. Halos lahat ng gawain ng isang lalaki ay nagawa ko na. Hindi ko na nga halos naranasan ang pagiging isang dalaga dahil sa masyado na akong busy sa lahat kong pagtulong sa aking mga magulang. Halos nakalimutan ko na nga ang mag-ayos at gumala gaya ng mga ginagawa ng mga kaklase ko.

Kunsabagay, may mga tao talagang masuwerteng ipinanganak na mayaman.  Iyon bang kahit maghilata na lamang sa buong maghapon ay  wala ng poproblemahin pa. Hindi kagaya ko na kung hindi magbilad sa araw at magpakahiya sa paglalako ng mga panindang gulay ay hindi makakain ng tatlong beses sa isang araw.

Hindi naman ako nagsisisi o naiinggit sa mga ito. Ano din kung laki ako sa hirap? Mahal na mahal naman ako ng Itay Samuel at Inay Miriam ko. Ano din kung sunog sa araw ang aking balat? Ano kung nagbebenta ako ng mga panindang gulay? Marangal na trabaho naman iyon e.

Ang isa pang dapat kong ipagpasalamat ay dahil hindi naman iresponsable ang aking mga magulang. Palagi nila akong sinusupurtahan sa aking pag-aaral.  Hindi din nila ako pinababayaan sa aking mga gastusin. Basta ang sabi lamang nila sa akin, kung magpapakabait lamang ako at maging masipag sa pagtulong sa kanila sa bukid, hindi nila ako bibiguin.

Ang nakakalungkot lang kasi ay hanggang hayskul lamang ang maipapangako nila sa akin. Hindi na daw nila kaya pang tustusan ang aking gastusin sa kolehiyo. Iyon din ang aking pinoproblema sa kasalukuyan.

Ngayon pa lamang ay iniisip ko na kung paano ako makakapagpatuloy sa aking pag-aaral sa kolehiyo. Gustong-gusto ko talaga makapagtapos para matulungan ko sila Inay at Itay. Gusto kong makapaggraduate at magkaroon ng magandang trabaho.

Pangarap kong maahon sa kahirapan ang aking mga magulang. Ayuko nang habang buhay silang magsasakripisyo para sa akin.  Gusto kong  makita sila na isang araw ay ako naman ang magsisilbi sa kanila. Gusto kong makita silang maging proud sa akin at maging karangalan nila sa gitna ng karamihan.

Ang kaso nga, hindi ko na alam kung paano ko mapagpatuloy ang aking pag-aaral. Sino naman kaya ang tutulong sa akin para maipagpatuloy ang aking pangarap?