Seven : Prinsesa ng Biyudo

YZZA ‘s POV

BITBIT ang isang maliit na bag na naglalaman ng isang bihisan, nasa dibdib ko ngayon ang magkahalong kaba, pag-aalangan at pananabik. Kaba, dahil hindi ko alam kung ano ang trabahong papasukan ko kay Don Samson. Ayon sa tatay ko, pinapunta daw ako ng Don sa mansion dahil may iaalok ito na trabaho para sa akin.

Pag-aalangan, sapagkat alam kong no’ng una pa lamang nakita ko ang Don ay marami na akong bagay na ikinakailang rito at ibang negatibong bagay na hindi koalam kung bakit ko naiisip laban sa matanda ngunit biyudong mayaman sa buong baryo Magtulis, Romblon.

Ang huli ay pananabik. Ito ang unang araw ko na nakita ng malapitan ang Mansion De Aguirre. Katulad ng karaniwan, ang mga kagaya naming anak lamang ng mga trabahador ng hacienda ay walang puwang sa loob ng mansiyon ng mga ito.

Pero sinong mag-aakala? Ang isang anak ng tarabahador na kagaya ko ay nakatuntong at makakapasok na sa loob ng magara at malawak na tirahan ng aming amo, Ang Aguirre.

Sa kabilang paghahati-hati ng aking isipan, mas nangingibabaw pa din sa akin ang magkaroon ng trabaho. Hindi na ako magiging pabigat kina Inay at Itay at hindi na din ako mabibilad ng sobra sa init ng araw. Idagdag pa na matutulungan ko pa sila Inay at itay sa mga gastusin sa bahay.

Alam kong labag din sa kalooban ko ito, lalo pa at huli na ng sinabi ni Itay tungkol sa pagpunta ko rito.Ayon kay Itay, umutang na daw ito ng pera para may pambili kami ng bigas. Nakiusap ang aking Itay Samuel sa Don na kung puwede ay makautang ito ng cash advance. Iyon pala ang iniabot rito ng Don kahapon. Pera pala iyon at cash advance. Iyong wala pa nga ako nakapagsimula ng trabaho ay inutangan na.

Nalungkot ako sa ginawa ng aking Itay pero hindi naman ako nagtanim ng galit rito. Nauunawaan ko si Itay, malamang na kung ako din ang nasa poder nito ay baka hindi lang ganoon ang gagawin ko. Ang kaso nga lang ay binigla ako ni Itay. Kung kahapon pa sana ng hapon or kagabi nito sinabi na magtatrabaho na

ako sa mansion ay baka napaghandaan ko.

Hindi sana ako nagulat.

Pero okay lang, ang mahalaga ay makakatulong na ako sa aking mga magulang . Sayang pa itong bakasyon, susulitin ko na sa trabaho. Kahit pa sabihing gusto ko sanang makaipon ng pera para sa aking susunod na pag-aaral sa kolehiyo.

Gamit ang isang malalim na paghugot ng sariwang hangin at marahas na pagbuga, nagpatuloy na ako sa paghakbang papasok sa loob. Nandito na ako kaya wala nang atrasan ‘to. Kailangang kong panindigan ang trabaho ko.

Gaya ng inaasahan ko, malawak at napakaluwang sa loob. Tadtad ng mga nagagandahang palamuti ang buong paligid, mga indoor plants at bukod pa roon, may mga naglalakihang mga paintings na nakadisplay. Muntik nang lamunin ng mga nakikita ng mata ko ang aking atensiyon kung hindi ko lang naalala ang sinabi ng isang Ginang kaninang nasa gate pa ako.

Ayon sa Ginang na napagtanungan ko kung nasaan si Don Samson, ang sagot nito ay nasa loob ng living room. Kanina pa daw ako nito hinihintay. Wala sa mukha nito ang pagkairita pero bakas sa mukha nito ang paghanga sa akin. Isang paghanga na hindi ko na nabigyang-pansin pa dahil nagmadali na din ako kaninang pumasok ayon na din sa sabi nitong kanina pa ako ng Don hinihintay.

Kilala ko ang Don. Hindi lang sa mga haka-hakang naririnig ko sa mga kakilalang obreros ng hacienda kundi maging sa kinukuwento ng aking Itay at Inay. Ayon sa mga magulang ko, mahirap daw si Don Samson kausapin. Ayaw na ayaw din daw nitong pinaghihintay ng matagal.

Noon ako nawalan ng tapang na ituloy ang trabaho. Para akong asong nabahag ang buntot lalo pa at minsan ay muli ko na namang maalala ang klase ng titig ni Don Samson. Napahinto ako sa paghakbang malapit sa dining room nang makita ko ang bulto ni Don Samson na nakaupo pero nakatalikod sa gawi ko.

Nakaramdam ako ng panic sa klase ng aurang hatid ng matandang biyudo. May kung ano’ng negatibong bagay na nakisiksik sa isipan ko at lumikha ng desisyong pag-atras sa pakay ko rito. Para akong naduwag na ewan.

Hindi pa naman siguro huli ang lahat para umatras. Bahala na akong magtinda ng gulay kaysa magtrabaho rito at araw-araw makita ang pagmumukha ng Don. Bahala na din kung pagalitan ako ni Itay at Inay pero hindi ko talagang maatim na makasama o makita palagi ang Don oras-oras.

Mabilis akong tumalikod ngunit maingat na hindi makalikha ng anumang ingay o yabag para mapalingon ang Don. Nagpapanic na ang aking kalooban. May tinutumbok ang aking isip na hindi ko alam kung bakit iyon ang inabot. Nagpapanic na ang loob ko na kanina ang ay determinado nang magtrabaho.

‘Uuwi na lang ako, mukhang hindi ko yata kayang mabuhay rito. Bahala na kung maga---’

“O? Nandito ka na pala iha? Kanina ka pa ba diyan?”

Napahinto ako ng paghakbang ng marinig ang boses ni Don Samson. Malakas iyon, may himig pang-aakit.

Marahan akong napalingon upang harapin ang amo ng aking mga magulang. Wala akong balak na isnobin ang matanda, baka mawalan kamin ng kabuhayan. Hindi naman kasi ako pinalaking suplada kaya alam ko ang tamang asal at kung paano ang mabuting pakikiharap sa ibang tao.

Gusto ko sanang sabihing aatras na at uuwi na lamang pero kulang ang aking naipong lakas.

“H-hindi pa naman po.” Kaswal na tugon ko na hindi na hindi maitatago ang ilap ng mga mata. Nahuli ko na naman kasi ang Don na para akong sinusuyod ng tingin. Mabuti na nga lang at nakasuot ako ng sakong na lampas hanggang tuhod. Kung nagkataon ay baka tingnan na naman ako nito na parang hinuhubaran.

“Maupo ka. Hindi ka ba nangangawit na tumayo?” Alok nito sa akin at sinulyapan ang dala bitbit kong bag. Isang knapsack na uri ng bag lamang iyon kaya imposibleng maiisip nito na nabibigatan ako.

Tumayo ito at lumapit sa akin, “Hindi naman ako nangangain ng tao pero parang takot na takot ka.” Natatawang saad ng Don matapos makita ang mukha ko. Namamawis din ako at parang nanlalamig.

Hindi na ako nakatanggi ng tangkain nitong lapitan ako at hawakan sa braso.

Isang kibit-balikat lamang ang naging tugon nito sa akin. Pinaunlakan ko naman ang alok niyang pagkakaupo pero distansiya sa kaniya. Muli itong bumalik sa kinauupuan nito kanina

“Alam mo Iha, gusto ko lamang tulungan ang pamilya mo. Kaya nga inalok ko sila ng trabaho para sa’yo dahil ayon sa kuwento ng Itay Ramon mo, unti-unti na daw nanunuyo ang mga kanal at ilog sa hacienda na dala ng summer. Ibig lamang sabihin nito na, mawawalan na kayo ng kabuhayan kaya kailangang maghanap ang Itay mo ng ibang trabaho.” Mahabang paliwanag nito na relate na relate siya ng sobra.

Sukat din doon ay nagbago ang desisyon ko. Totoo lahat ng sinasabi ng Don. Papasok na ang summer kaya ang mga ilog at kanal na pangunahing pinagkukunan ng tubig para sa mga pananim na gulay ay nangangamba ng matuyo. Kahit kasi gaano man kalawak ng produksiyon ng gulay, pagdating ng tagtuyot, wala pa ding magagawa ang mga obreros ng hacienda kundi ang huminto.

Hindi din kayang tustusan ang patubig. Pagdating sa pera ay hindi problema. ‘Pag tuyo na ang source ng tubig, wala na ding magagawa ang mga tao kundi ang huminto muna sa paghahalaman at maghanap ng ibang trabaho.

Ilang dekada na ang ganitong problema kaya sanay na ang mga tao.

“Alam mo Hija, hindi naman mabigat na trabahong ibibigay ko sa’yo. Napakasimple lang.”

Nakuha ng Don ang atensiyon ko dahil sa totoo lang ay curious din ako sa trabahong papasukan ko.

“Ano po bang trabaho ang ibibigay niyo sa akin, Don Samson?” Hindi ko na napigilang magtanong pa rito. Kanina pa kasi ako nababagot. Kanina pa din naghihintay.

“Simple lang. Gusto kong kunin ka bilang moyordoma ng mansiyon. Hindi mo kailangang magtrabaho ng mahihirap na Gawain gaya ng mga katulong . Sayang ang ganda mong bata ka kung maglalampaso o magwawalis ka lamang ng sahig.”

Gusto kong malula sa inaalok nitong trabaho bagaman hindi din ako pamilyar sa kung anong uri iyon ng trabaho. Ito ang kauna-unahang trabaho ko kaya nangangapa pa ako at walang kaide-ideya sa kung ano ang iba’t ibang uri ng trabaho.

Parang natuwa si Don Samson nang makita kung paano ako naging interesado sa inaalok nitong trabaho.

“Plus ang sahod mo ay kada linggo mo makukuha at pwede ka ding mag-bale kung kailangan ng mga magulang mo ang pera.”

Okay na sana kung hindi ko narinig ang pangalang bale o cash advance. Para namang nabasa nito ang nasa isip ko kaya nagsalita ito ng gaya ng kung ano ang nakasulat sa isipan ko.

“Don’t worry. Hindi ko naman hahayaang ubusin ng Itay mo kuha ang sahod mo. Magtitira din ako ng para sa’yo.”

Hindi na ako nagpaapekto pa dahil sa sinabi nito. Parang nagkaroon ako ng kapanatagan, lalo pa at naiisip ko ang aking pag-aaral sa kolehiyo.

“Pero, sa isang kondisyon.”

Pakiramdam ko ay natuka ako dahil sa sinabi nitong may kondisyon. Bakit naman may kapalit pa? Lugi na nga ako pero may kondisyunes pa ang gurang na ito? Hmmp.

“Puwede bang Sam na lang itawag mo sa akin? Nakakatanda ‘pag Don Samson e. Bata pa naman ako a. Nasa fifty two pa lamang.” Brusko nitong sambit na nagpakita pa ng muscle sa balikat. Ibig ko namang matawa sa pinanggawa ng baliw na matandang ito. Kung hindi lang ito amo ng mga magulang ko, baka kanina ko pa ito pinatulan. Kaasar. Lakas mag-asar amp. Kala mo naman kung guwapo , e gurang na nga at may mga wrinkles na pero mayabang pa din.

Wala akong ibang ginawa kundi tingnan ang matanda at sakyan ang palabas nito. Mayamaya pa ay nagsimula na itong tumayo at may tinawag na pangalan. Ilang ulit din itong tumawag. Mayamaya pa ay may dumating na isang ginang na sa tantiya ko ay mga thirty plus pa lamang ang edad.

“Manang Goring, ihatid nga po ninyo si Yzza sa kaniyang magiging kuwarto. Turuan mo na din siya kung paano mamalengke ha? For now, siya na ang bagong mayordoma at hindi na ikaw. We talked about it yesterday kaya alam kong magaan na sa loob mong tanggapin ang tungkol dito.”

Napayuko ang naturang ginang na para bang no choice. Ikinagulat naman niya at ganoon kadilis nitong ibinigay sa akin ang naturang posisyon.

“Magtiyaga ka na muna sa laundry. Si Yzza na muna ang papalit sa’yo.”

Kiming umalis ang Yaya na para bang basurang itinapon matapos mapakinabangan. Gusto ko namang magsisisi dahil ako ang naging dahilan kung bakit ito natanggal sa pagka-mayordoma.

“Sige na at samahan mo na si Yzza.” Mando pa nito.

Hindi na sumagot pa si Aling Goring pero ramdam ko ang sakit ng pagkakasebak nito sa puwesto. Gusto kong isipin na nagalit ito pero sa ipinakita nitong pagiging conversationalist at pagkakaron ng sense of humor.

“Halika na senyorita.” Yaya ni Aling Goring na sumunod naman ako rito. Ikinagulat ko ang mapangahas nitong pagkatawag sa kaniya kahit Pa sabihing nagustuhan ko naman ang tunog na iyon.

Ilang sandali pa ay papalayo na kami nsa kinauupuan ng Don. Hindi ko na ito nilingon pa. Para saan pa ba? Wala naman akong itatanong e.