Nanginig ang buo kong katawan nang bumagsak ang beer na hawak ni Sir Dante sa sahig at natapon ang laman niyon. Kaagad ko iyong dinampot. "Tanga!" singhal ni Sir Danny. "P-pasensya na po, Sir Danny!" yuko-ulo kong paghingi ng pasensya saka inabot sa kanya ang beer. Tiningnan niya lang iyon at hindi tinanggap. Umismid pa. "Ipapainum mo pa sa akin 'yan?! Tanga ka nga!" Napanguso ako habang nakayuko. Tumalsik pa ang laway niya sa mukha ko. "Itapon mo na ‘yan, tanga!" Talagang may pahabol pang singhal bago tumalikod at iniwan kami. Pigil ang pag-iyak ko nang humarap sa mga kaibigan at kay Nanay. Tinapik na lamang nila ang likod. "Hindi ko naman po, sinasadya!" aniko. "Oo, alam namin na hindi mo sinasadya. Pagpasensyahan mo na lamang si Danny." Hinaplos ni Nanay Donna ang likod ko. Pasensya na naman? Hanggang kailan? Malamang hanggang sa boss ko siya at hardinera nila ako. Ang hirap makisama sa taong gaya niya, kung makapagsabi ng tanga, parang ang laki ng nagawa kong pinsala. "Sig
"Arrianne!" malakas na singhal ang umuntag sa akin mula sa likuran ko. "Sir Dante..." nahihiyang sambit ko. Kaagad akong yumuko nang makita ang galit nitong mukha. "Pasensya na po." Hindi ko na magawang tingnan ang boss kong matanda. Sa galit niya, alam kong may paglalagyan ako. Alam kong sumubra na rin ako. Boss ko pa rin kasi ang loko-lokong lasinggong ito na tumulak sa akin. Hindi dapat ako nagbitaw ng ganoong salita. Pero sinagad niya kasi ang pasensya ko. Tiniim ko ang mga mata kasabay ang pagbuntong-hininga."Pumasok ka na Arrianne! Bukas na natin pag-usapan itong nangyari!" sabi niya na bakas sa boses ang dismaya. "Pasensya na po uli, Sir Dante," ani ko at matamlay na tumalikod. Ramdam ko ang pagkirot ng mga tuhod at siko ko ngayong paalis na ako sa harapan nila. Kanina kasi, parang namanhid ang katawan ko dahil sa inis kay Sir Danny, at hiya kay Sir Dante. Ang malas naman, hindi man lang ako umabot ng isang buwan dito sa mansyon. Sesante agad.Marahas na buntong-hininga an
Lumandas ang mga mata ni Sir Danny sa kamay ni Joel na mahigpit na nakalingkis sa baywang ko. Kunot- noo ko siyang tinitigan matapos matanggal ang puwing sa mata ko. Saka binaling ang tingin ko kay Joel na matalim din ang tingin kay Sir Danny. Kung magtitigan ang dalawa parang mortal na magkaaway. E, ngayon nga lang sila nagkita. Pero bakit ba biglang sumulpot ang lalaking ito na siyang dahilan kung bakit aalis ako sa trabaho, kahit mabigat sa loob ko."B-bakit po, Sir?" utal kong tanong pero na kay Joel ang tingin. Hila-hila ko ang manggas ng t-shirt niya. Ayaw kasi lubayan ng tingin ang boss ko. Ewan ko ba sa lalaking ito. Parang leon na gustong lapain itong boss kong buang. "Bakit? Do you know, kung ano ang nakapaloob dito sa kontrantang pinermahan mo? O talagang tanga ka lang kaya hindi mo na intindahan?!" "Danny!" singhal ni Sir Dante. Umiiling pa ito habang papalapit kinaroroonan ng Anak.Buti na lamang at nakita ko ang paghinto ng kotse ni Sir Dante. Muntik na naman kasi akon
"Arte-ate!" Umawang ang bibig ko. Touch na sana ako sa pabigay niya ng gamot, hindi naman pala bukal sa loob. Ay... ewan! "Arrianne! Ano ba ang pumasok sa utak mo at bigla ka na lang umalis?!" Singhal ni Nanay ang sumalubong sa akin pagpasok ko ng quarters. Mabuti na lamang at wala ang iba kong mga kasama. Ang sakit siguro sa tainga kung sabay silang tumalak. Lalo tuloy akong nanghina. Hindi pa nga ako naka-get over sa mga nangyari kanina. Heto, sermon naman ang bungad sa akin ni Nanay. "Pasensya na po, Nay," halos pabulong kong bigkas. Tumiim ang bibig ko at yumuko pagkatapos. Bakas kasi ang inis sa mukha ni Nanay, ngunit may pag-aalala akong nakikita. Parang maiiyak pa nga. Guilty tuloy ako. Alam ko naman kasi na mali nga ang ginawa ko. Mali ang hindi kausapin si Sir Dante, bago ako umalis. At lalong mali na hindi ako nagpaalam sa mga kasama ko. Naging insensitive ako sa puntong iyon. Hindi ko naiisip na mag-aalala sila. Hindi ko na isip na masasaktan sila. Sarili ko lang ang nai
Natawa ako. Paulit-ulit ang pagkiling ko sa ulo ko. Hindi... mali ang naiisip ko. Arte-arte ko nga raw, tapos gagamutin niya ang sugat ko. Imposible! Paulit-ulit akong umiling kasabay ang mahinang tawa. Para na nga akong tanga. Nahawa na yata ako sa pagkabuang ng boss ko, o dahil sa wala pa akong tamang tulog kaya kung ano-ano na lang naiisip ko. Pinilit kong burahin sa isipan ang walang basehan na naisip ko. Napabuntong-hininga ako pagkatapos magamot ang sarili. Naisip ko kasi... kung sakali ba na tinulungan ko si Sir Danny noong unang gabi na nagkita kami. Hindi niya ba ako pag-iinitan ng ganito? Magiging maayos kaya ang pakikitungo niya akin? Ayoko kasi ng ganitong feeling. Ang bigat kasi sa pakiramdam na may taong galit o ayaw sa akin.Gusto ko naman talaga sanang tumulong nang gabing 'yon. Pero naisip ko rin ang bilin ni Nanay. Nakakainis lang, dahil sa gabing iyon, naging miserable ang pamamalagi ko rito. Ang laki ng epekto sa trabaho ko ang nangyari.Kung iisipin hindi ako ang
"Joel, kanina ka pa?" tanong ko. Ang lapad ng ngiti nito at talagang agaw pansin ang kakisigan. Nakakasilaw nga!"Kararating ko lang, " sagot niya kasabay ang pagbukas ng pinto ng kotse. Agad naman akong pumasok. "Salamat." Masyado akong pa-girl. Hindi naman ako ganito. Pero ewan, kapag si Joel ang kasama ko. Pinipilit kong maging mahinhin, kahit hindi. Maton kasi ako. Ako iyong babae na hindi kailangan ng lalaki sa buhay. Pero... muntik ko na rin makalimutan ang magiging maton ko. Sa sobrang takot ko kay Sir Danny. Pero ngayon hindi na ako takot. Lalo na at alam kong wala akong ginawang masama at nagagawa ko ng maayos ang trabaho ko.Halos mapatalon nga ako nang marinig ko ang tili ng kambal at kalabog no'nong araw na huminigi ako ng sorry kay Sir Danny. May hang over pa yata siya no'n, o 'di kaya, tumaas ang presyon dahil sa akin. Natumba lang naman siya, pagtayo niya. Pinakakaba niya lang lagi ang kambal, si Nanay, at Sir Dante. "Arrianne... 'wag pagabi, ha!" pahabol na sabi ni
Sa sobrang gulat, napabitaw ako sa kamay ni Joel. Para akong dalagitang nahuli ng tatay na palihim na nakipag-date. Itong si Sir Danny naman kasi, parang Tatay nga kung makasikmat. "S-sir... day-off ko po ngayon," aniko. Nautal na naman tuloy ako. "Namasyal po lamang kami," dagdag ko pa. Pero teka, bakit ba ako nagpapaliwanag? Ano ba ang paki nito, kung mamasyal man ako sa araw ng day-off ko? Kaya lang, imbes sa akin ang tingin ni Sir Danny. Nakipagtitigan ba naman kay Joel. Ganito rin sila no'ng unang pagkikita nila sa labas ng village."Tara na, Joel," sabi ko. Hila ko na rin ang manggas ni Joel na ayaw din talaga patalo. "Alis na po kami, Sir—" Ang sarap na pag-untugin ang mga ulo nila. "Joel, tara na..." Sinadya kong maglambing para maawat ang titigan ng dalawa. Naagaw ko nga, hindi lang ang pansin ni Joel, pati na rin kay si Sir Danny. "Let's go, Anne." Matamis ang ngiti ni Joel at muling hinawakan ang kamay ko. Sekreto akong napabuga ng hangin. Sa dami naman kasing resor
Nahampas ko sa braso si Joel. Imbes na tulungan kasi si Sir Danny. Tawang-tawa pa. "Tumigil ka na nga sa katatawa, Joel! Ikaw ang may kasalanan kung bakit nangudngod 'yan!" turo ko si Sir. "Bakit ako? Umatras lang naman ako. Kasalanan niya, lalasing-lasing hindi naman pala kaya, " depensa nito sa sarili. "Tulungan mo na nga lang ako!" Papadyak akong naglakad palapit kay Sir Danny na hindi pa rin gumagalaw. Natuluyan na yata."Sir, bangon na po," tapik ko ang balikat niya. "Joel, tulungan mo nga ako." "Bakit mo pa 'yan tutulungan? Sabi mo, masama ang ugali ng boss mo na 'yan!" Kinagat ko ang ibabang labi at sinamaan siya ng tingin. Daldal din pala nito si Joel. "Kahit na masama ugali nito. Boss ko pa rin 'to. Bawi naman ang ugali niya sa Daddy niya! Ano, tutulungan mo ba ako o maghahanap ako ng ibang tutulong sa akin? " Medyo naiirita na rin ako sa akto nitong si Joel. Parang bata. Wala na siyang tugon pero lumapit naman at inalalayang tumayo si Sir Danny."Kung hindi lang talaga