BAD BABY (ROCCO) 03 : รูมเมท(roommate)

“พี่ทิม อลิซกลับก่อนนะคะ” ตอนนี้เที่ยงคืนแล้วเป็นเวลาเลิกงานของฉันแล้ว 

“โอเค พรุ่งนี้เจอกันครับ” ผู้จัดการหนุ่มสุดฮอตประจำร้านตอบกลับด้วยสีหน้าเหนื่อยล้าไม่ต่างจากฉัน

“สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้ ก่อนจะเดินออกมาขึ้นรถแท๊กซี่ที่เรียกผ่านแอปเอาไว้

“คอนโด…ใช่ไหมคะ” 

“ใช่ค่ะ” ฉันรีบตอบพี่คนขับแท๊กซี่ออกไปทันทีหลังจากที่เข้ามานั่งในรถเรียบร้อยแล้ว

แม้ว่าฉันจะเลิกงานดึกเป็นประจำ แต่แท๊กซี่เลดี้ก็ทำให้ฉันสบายใจขึ้นเยอะและหมดกังวลเรื่องความไม่ปลอดภัยไปเลย ฉันว่าบริการนี้เหมาะกับสาวๆ มาก

นั่งรถไม่ถึง10นาทีก็มาถึงคอนโด บรรยากาศที่เงียบสงัดแสนคุ้นเคยไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกกลัวเลย แต่ฉันกับรู้สึกง่วงมากกว่า 

พอมาถึงห้องฉันก็รีบอาบน้ำแปลงร่างมาอยู่ในชุดนอนลายกระต่าย ก่อนจะจัดแจงเวฟอาหารแช่แข็งอย่างรวดเร็วเพราะรู้สึกว่าตัวเองตาจะปิดเต็มทีแล้ว 

หลังจากที่ได้อาหารมาเรียบร้อยฉันก็รีบเดินไปที่ระเบียงและนั่งลงที่เก้าอี้ตรงนั้น ก่อนจะนั่งกินข้าวเงียบๆ 

ฉันนั่งกินลมชมวิวยามค่ำคืนระหว่างที่กินข้าวมื้อดึกบ่อยๆ ในช่วงนี้ เพราะอยู่ๆ ก็มีรูมเมทอย่างไม่ได้ตั้งตัว ไหนจะต้องย้ายที่นอนมาที่โซฟาของห้องรับแขกอีก ทำให้สถานที่การกินอาหารของฉันต้องเปลี่ยนไปด้วย เพราะถ้านั่งกินที่ห้องรับแขกเหมือนเดิมกลิ่นอาหารมันก็จะอบอวลจนนอนไม่หลับ 

ระหว่างที่นั่งกินไปได้ครึ่งกล่อง เสียงกุกกักที่หน้าประตูก็ดังขึ้น แต่ฉันเลือกที่จะไม่หันไปดูเพราะรู้ดีว่าเสียงนั้นเป็นใคร 

“กินเสร็จแล้วไปเวฟข้าวให้ฉันด้วย” คำสั่งสั้นๆ พร้อมกับกลิ่นแอลกอฮอล์ที่คุ้นเคย ไม่ต้องบอกก็คงเดากันได้แล้วใช่ไหม

“ค่ะ” ฉันหันหลังไปมอง ก่อนจะรับคำสั้นๆ 

นี่ก็เป็นเหมือนกิจวัตรประจำวันตั้งแต่พวกเราได้มาเป็นรูมเมทกัน นั่นก็คือการที่ร็อคมักจะออกคำสั่งให้ฉันทำนู้นทำนี่ให้ ก็อย่างเช่นทำอาหารหรือเวฟอาหาร ทำความสะอาดห้องนอน รวมถึงซักผ้าให้เขาด้วย แต่เขาไม่ได้ให้ฉันทำฟรีๆ หรอกนะ เขาจ่ายเงินให้ฉันเป็นค่าจ้างด้วย จนตอนนี้ฉันได้เงินมาจากเขารวมกับเงินค่าเช่าห้องแล้วก็ประมาณ60,000บาทเลยทีเดียว (ฉันไม่ได้เห็นแก่เงินเลยนะ แต่ถ้างานที่ได้ทำมันไม่ได้ยุ่งยากอะไรฉันก็ยินดีทำ ฮ่าๆ) 

จริงๆ เป็นรูมเมทของร็อคก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่กลัว เขาแทบไม่ยุ่งวุ่นวายกับฉันเลยด้วยซ้ำ จะมีบ้างที่เขาติดนิสัยเผด็จการบ้าอำนาจปลุกฉันให้ลุกขึ้นมาเวฟอาหารให้กลางดึกหลังจากที่เขากลับจากคลับ หรือวันไหนถ้าฉันหยุดอยู่ห้องแล้วเขาออกไปทำงานที่คลับ พอกลับมาก็จะให้ฉันทำอาหารสดๆ ใหม่ๆ เอาไว้ให้เขาด้วย หน้าที่รูมเมทของฉันก็จะประมาณนั้นแหละ

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

อาหารแช่แข็งที่เวฟเสร็จร้อนๆ ถูกจัดใส่จานพร้อมเสริฟ และนี่ก็เป็นอีกนิสัยของร็อคที่เขาจะไม่ยอมกินอาหารที่อยู่ในกล่องที่เอาเข้าไมโครเวฟ ฉันจะต้องเทใส่จานให้เขาเท่านั้น

“ขอบใจ” รอไม่นานเจ้าของห้องนอนคนใหม่ก็เปิดประตูออกมา ด้วยสภาพที่มีผ้าขนหนูพันรอบเอวไว้ผืนเดียวเท่านั้น

ส่วนฉันก็ไม่ชินสักทีได้แต่ก้มหน้าก้มตายื่นจานอาหารให้เขาไป ก่อนจะหันหลังและเดินออกมา 

จริงๆ แล้วฉันก็ไม่จำเป็นต้องชินกับการที่เขาเปลือยอกให้เห็น เพราะร็อคได้บอกเอาไว้แล้วว่าเขาจะอยู่ถึงแค่สิ้นเดือนนี้เท่านั้น 

“เฮ้อ…” หลังจากพยายามสงบจิตสงบใจได้แล้ว ฉันก็รีบเข้านอนทันทีก็ตอนนี้ตี1กว่าๆ แล้ว ฉันเองก็ฝืนไม่ไหวแล้วด้วย

 (Rocco’s talk) 

ผมนั่งกินอาหารที่รูมเมทเอามาให้พร้อมกับนั่งทำงานของตัวเองไปด้วย แม้ว่าเวลามันจะดึกมากแล้วก็ตาม แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อตอนนี้ผมต้องรับผิดชอบคลับที่ตัวเองเพิ่งเทคโอเวอร์มา เรื่องเรียนสำหรับผมไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่เรื่องบริหารคลับนี่สิงานหนักเอาเรื่องเลยทีเดียว เพราะมันมีอะไรยิบย่อยให้ผมต้องจัดการอยู่ตลอด ถึงจะปล่อยให้คนอื่นจัดการแต่มันก็ไม่ค่อยถูกใจผมเท่าไหร่ ตอนนี้ผมเลยต้องลงมือเองทุกอย่าง

“คืนนี้ท่าจะยาวแล้วละ ดื่มกาแฟสักแก้วดีกว่า” 

ผมลุกออกจากโต๊ะทำงาน พร้อมกับถือจานข้าวที่กินหมดแล้วออกจากห้องมาด้วย 

เพียงแค่ก้าวเท้าออกมา สายตาของผมก็ปะทะเข้ากับร่างเล็กที่กำลังนอนคุ้ดคู้อยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ ปากแดงจัดเผยอน้อยๆ จนได้ยินเสียงกรนเบาๆ เล็ดลอดออกมา ไหนจะจมูกที่โด่งเป็นสันดูดื้อรั้นนิดๆ ขนตางอนยาวเรียงเป็นแพเข้ากับดวงตากลมโตสีน้ำตาลของเธออย่างดี รวมถึงใบหน้าขาวใสกับแก้มป่องๆ ที่แดงระเรื่ออยู่ตลอดเวลา ทำให้มองออกทันทีว่าเธอคือลูกเสี้ยว

จริงอยู่ว่าเราสองคนเคยเรียนมัธยมที่เดียวกัน แต่ตอนนั้นยัยนี่เชยขั้นสุด เพราะชอบใส่แว่นสายตาอันใหญ่แถมยังหนาเป็นนิ้วอีกต่างหาก ทำให้ตอนนั้นผมมองใบหน้าของเธอไม่ค่อยชัดเจน จนกระทั่งวันนั้น…วันที่ผมเผลอไปเหยียบแว่นตาของเธอแตก ผมก็ไม่เห็นเธอใส่แว่นอีกเลย จนมาเห็นอีกทีก็ตอนที่ผมมาอยู่ที่นี่นั่นแหละ

แว่นอันใหม่ของเธอก็ยังคงเชยเหมือนเดิม จนผมถึงกับรับไม่ได้ต้องรีบลากตัวอลิซไปร้านตัดแว่น พร้อมกับเลือกอันใหม่ที่เข้ากับเธอที่สุด อีกอย่างผมเองก็รู้สึกผิดอยู่นิดๆ เลยอยากจะชดใช้ให้ด้วย

หลังจากที่ยืนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยผมก็ต้องรีบสลัดความคิดพวกนั้นออกไป ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องครัวที่แสนจะมืดมิด ก็เจ้าของห้องอย่างอลิซมีนิสัยที่ต้องปิดไฟให้มืดสนิทถึงจะนอนหลับได้ 

ตอนที่มาอยู่กับเธอวันแรกก็เกิดเรื่องที่ทำให้หงุดหงิดหัวเสียเพราะเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน

ตอนนั้นมันก็ดึกมากแล้ว และผมอยากจะออกไปหาน้ำกิน แต่พอเปิดประตูออกมาผมก็ถึงกับยืนนิ่งเพราะมองอะไรไม่เห็นเลย อีกอย่างเพิ่งมาอยู่ที่นี่วันแรกสวิตซ์ไฟอะไรผมก็ยังจำไม่ค่อยได้ เลยตัดสินใจค่อยๆ ก้าวขาเดินไปข้างหน้าช้าๆ โดยที่มือของผมก็กวาดไปรอบๆ ด้วย แต่เดินไปยังไม่ถึงไหนผมก็ต้องสะดุดล้มไปทับเจ้าของห้องตัวเล็ก ที่เจ้าตัวกำลังร้องอื้ออ้าไม่เป็นคำ จนผมต้องรีบเด้งตัวลุกขึ้นราวกับนั่งทับของร้อน ก่อนจะรีบกวาดมือไปคลำหาสวิตซ์ไฟจนเจอในที่สุด

คนตัวเล็กลุกขึ้นนั่งและจับไปที่หน้าของตัวเอง จมูกของเธอแดงก่ำ เท่านั้นผมก็รู้ได้ทันทีว่าตัวเองนั่งทับใบหน้าเล็กนั้นเข้าอย่างจัง แล้วการล้มทับของผมมันคงจะแรงมากอลิซถึงได้เลือดกำเดาไหลออกมา ทำให้คืนนั้นผมต้องช่วยห้ามเลือด พร้อมกับดุแม่นี่ไปชุดใหญ่ ที่เธอเล่นปิดไฟซะหมดจนผมมองทางไม่เห็น หลังจากนั้นอลิซก็เลยเปิดไฟห้องน้ำทิ้งเอาไว้ให้เพื่อส่องทางเวลาผมเดินออกมาจากห้อง 

ก็นั่นแหละ…รูมเมทคนแรกของผมก็ต้องมีการปรับตัวกันพอสมควร 

เช้ารุ่งขึ้น

กุกกัก…

ผมที่เพิ่งจะได้นอนตอนตี4 ต้องขยับตัวตื่นเมื่อได้ยินเสียงบางอย่างอยู่ภายในห้อง 

“อยู่ไหนนะ…” เสียงเล็กพึมพำแว่วเข้ามาให้ได้ยินก็พอจะรู้แล้วว่าเจ้าของเสียงคือใคร

ผมหรี่ตามองไปที่ปลายเตียงก็เจอกับร่างเล็กที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ตรงตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่ที่เราสองคนแบ่งกันใช้ เธอเอาแต่พูดบ่นอยู่คนเดียว จนผมเริ่มจะรำคาญ ก่อนจะตัดสินใจตะโกนถามเธอออกไป

“หาอะไรอยู่” 

“คะ!” คนที่อยู่ในชุดคลุมสะดุ้งตัวโยนหันขวับมามองผมด้วยความตกใจ

“ถามว่าหาอะไร” ในที่สุดผมก็ต้องลงจากเตียง เพราะถ้าปล่อยให้เธอพึมพำรบกวนอยู่แบบนี้ผมคงไม่ได้นอนแน่

“คือว่าหา…เอ่อ หา” อลิซยังคงอ่ำๆ อึ้งๆ ไม่พูดออกมาซักทีจนผมทนไม่ไหว

“ก็ตอบมาสิเว้ย! ว่าหาอะไร” 

“มะ…ไม่หาแล้วค่ะ” ร่างบางที่กำลังสั่นเพราะตกใจตอบกลับมา ก่อนจะรีบเดินแกมวิ่งออกจากห้องไป

ผมได้แต่ถอนหายใจ ง่วงก็ง่วงโมโหก็โมโหที่ยัยนั้นมักจะมีท่าทางหวาดกลัวผมอยู่ตลอด แต่เมื่อกี้ผมก็เผลอตะคอกเสียงดังไปจริงๆ นั่นแหละ ก็แล้วใครบอกให้ยัยนั่นเอาแต่อ่ำอึ้งไม่พูดสักทีล่ะ 

“เฮ้อ…” 

หลังจากนั้นผมก็ไม่คิดสนใจอะไรอีก กลับไปนอนที่เตียงเหมือนเดิม แต่ตอนที่กำลังพยายามข่มตาหลับ อยู่ๆ ภาพของอลิซที่อยู่ในชุดคลุมตัวนั้นก็แวบเข้ามาในหัว เธอเหมือนเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จและคงจะสระผมด้วย เพราะกลิ่นแชมพูหอมๆ ลอยออกมาด้วย กลิ่นของอลิซมันติดจมูกจนผมจำได้ขึ้นใจไปแล้ว 

“ยัยเฉิ่มนั่นใช้แชมพูยี่ห้ออะไรวะ กลิ่นหอมติดจมูกจริงๆ” กลิ่นหวานหอมที่เหมือนกับขนมและผสมกับกลิ่นแป้งเด็ก ผมเองก็พอจะนึกได้ประมาณนั้น

“...แล้วทำไมผิวถึงดูบอบบางขนาดนั้นนะ” เนื้อตัวรวมถึงแก้มของเธอก็แดงระเรื่อจนผมเผลอมองอย่างลืมตัวอยู่หลายครั้ง

ผมคิดฟุ้งซ่านเกี่ยวกับอลิซจนเริ่มจะรู้สึกง่วง ก่อนจะค่อยๆ เคลิ้มและหลับไปอย่างไปอีกครั้ง

 (End Rocco’s talk)