All Chapters of BAD BABY (ROCCO) 💊 จะรัก (ร้าย) แค่กับเธอ: Chapter 1 - Chapter 10

“เรียนผู้โดยสารทุกท่าน ขณะนี้รถไฟขบวน 850 ต้นทางกรุงเทพฯ ปลายทางเชียงใหม่…” เสียงประกาศจากสถานีรถไฟกรุงเทพฯ ดังก้องไปทั่วทั้งสถานี ซึ่งฉันเองก็นั่งอยู่บนรถไฟขบวนนี้และเป็นโซนตู้นอนชั้น1 โดยมีลักษณะเป็นห้องมีประตูปิดมิดชิด รวมถึงมีเตียงนอนสำหรับไว้พักผ่อนด้วย อาจเพราะเส้นทางที่รถไฟกำลังมุ่งหน้าไปต้องใช้เวลานานหลายชั่วโมงกว่าจะถึงที่หมาย และการเลือกรถไฟตู้นอนแบบนี้ก็ถือว่าสะดวกสบายสำหรับการเดินทางไกลในครั้งนี้ของฉันด้วย“หนูอลิซพอจะนอนได้ไหม” เสียงลุงดิเรกทนายประจำตระกูลเอ่ยถามขึ้น หลังจากที่ท่านพาฉันมาที่นี่“นอนได้ สบายมากค่ะ” จริงๆ ฉันชอบมากเลย เป็นประสบการณ์ครั้งแรกของฉันเลยที่ได้นั่งรถไฟแบบนี้“ถ้าอย่างนั้นหนูพักผ่อนเถอะ ถ้ามีอะไรเคาะเรียกลุงที่ประตูตรงนั้นได้เลย” ลุงดิเรกพูดพร้อมกับชี้ไปที่ประตูที่เชื่อมระหว่างห้องของฉันกับห้องของลุง“เข้าใจแล้วค่ะ” ฉันพยักหน้ารับ“งั้นก็พักเถอะ”หลังจากชายวัยกลางคนเดินออกไปฉันก็ปิดประตูลงกลอน ก่อนจะเดินมานั่งบนเตียงเล็กเงียบๆ ถ้าถามว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกยังไง ก็บอกได้คำเดียวว่าตั้งตัวไม่ทัน ทุกอย่างมันกระทันหันรวดเร็วจนฉันยังงงอยู่เลยว่าตอนนี้กำ

ถึง เพื่อนรักยินดีกับงานหมั้นด้วยนะรัก เราได้เห็นภาพงานหมั้นแล้ว รักสวยมากเลยตอนที่อยู่ในชุดนั้น 🥰แม้จะเสียดายที่ไม่ได้อยู่ที่งานด้วย แต่เราก็ดีใจกับความสุขครั้งนี้ของรักนะ เราขอให้รักกับพี่ฌอนรักกันนานๆ และมีความสุขด้วยกันตลอดไปนะอลิซ… ฉันส่งอิเมลหาเพื่อนแม้จะสั้นไปซักหน่อย แต่นั่นก็เป็นความรู้สึกจริงๆ ของฉัน ติ้ง…เสียงเตือนอิเมลเข้าหลังจากนั้นไม่ถึงนาที และฉันก็พอจะเดาได้ว่าอิเมลฉบับนั้นเป็นของใครRuk : อลิซอยู่ที่ไหน เราโทรหาอลิซตั้งหลายวัน แต่ติดต่อไม่ได้เลย อลิซเป็นอะไรรึเปล่าหลังจากที่อ่านข้อความเหล่านั้น ความรู้สึกผิดก็จู่โจมเข้ามาใส่ฉันทันที Alicia : เราสบายดี รักไม่ต้องเป็นห่วงนะ ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยเราจะติดต่อกลับไปอีกทีฉันไม่สามารถบอกอะไรไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว ก็ได้แต่หวังว่าเพื่อนสนิทจะเข้าใจฉันด้วยRuk : แค่อลิซบอกว่าสบายดีเราก็โล่งใจแล้ว เราไม่รู้ว่าอลิซกำลังเจอกับอะไร แต่เราจะรออลิซติดต่อมานะ ดูแลตัวเองด้วยนะได้เห็นความเข้าอกเข้าใจที่รักมีให้ฉันก็ยิ่งรู้สึกซึ้งใจ ที่ไม่ว่ายังไงเธอก็คือคนที่เข้าใจฉันมากที่สุด แม้ว่าฉันจะไม่ได้อธิบายอะไรให้ฟังเลยก็ตาม “อลิซ ลง

ฉันหนีหัวซุกหัวซุนเลยเมื่อเช้า เพราะตัวเองหาชั้นในตัวใหม่ไม่เจอ แล้วดันไปทำให้ชายขี้หงุดหงิดเจ้าของห้องนอนต้องตื่นขึ้นมาโวยวายจนได้ ทั้งๆ ที่ฉันก็ระวังแล้วแท้ๆ จริงๆ กฎข้อสำคัญของร็อคก็คือเรื่องเสียง เขาค่อนข้างเซนซิทีฟโดยเฉพาะตอนนอน ห้ามมีเสียงรบกวนใดๆ เลย พอหลุดออกมาจากห้องได้ ฉันก็ต้องกระหืดกระหอบนั่งรถไฟฟ้าเพื่อไปมหาลัยฯ เพราะวันนี้มีเรียนทั้งวัน และกลัวว่าตัวเองจะเข้าเรียนสาย เพราะวิชานี้อาจารย์ทั้งดุทั้งเข้มงวดเรื่องการเข้าเรียนสาย ฉันเองก็ไม่ยอมเสียคะแนนง่ายๆ ด้วยเรื่องแบบนี้ด้วย หลังจากนั่งรถไฟฟ้ามาได้5นาทีก็มาถึงหน้ามหาลัยฯ เรียบร้อย สรุปแล้วฉันมาถึงก่อนเวลาตั้งครึ่งชั่วโมงเลย“ทำเวลาได้ดีมากอลิซ!” ฉันชมตัวเองอยู่คนเดียว ก่อนจะเดินไปหาที่นั่งรอเพื่อนสนิทที่หน้าคณะ“อลิซมาคนเดียวเหรอ แล้วเลิฟล่ะ” กายเพื่อนร่วมห้องสุดหล่อของฉัน เดินโบกมือมาให้อย่างร่าเริงสุด“เห็นบอกว่าอยู่หน้ามหาลัยฯแล้ว น่าจะใกล้ถึงแล้วละ” ฉันตอบพร้อมกับมองไปหน้าคณะแต่ก็ยังไม่เจอวี่แววของเพื่อนเลย“โอ๊ะ! นั่นไงมาพอดีเลย” กายชี้ให้ฉันมองไปอีกทาง ก่อนจะเห็นรักวิ่งหน้าตั้งมาเลย“แฮ่กๆ เราไม่ได้มาสายใช่ไหม” รั

“อลิซกลับได้เลยนะ แล้วอย่าลืมวางกุญแจร้านทิ้งไว้ให้พี่ด้วยละ” พี่ทิมบอก เมื่อเห็นว่าฉันกำลังถือแก้วเข้าไปวางไว้ในครัว “รับทราบค่ะ เจ้านาย!” คงจะมีแค่พี่ทิมล่ะมั้งที่ฉันพอจะกล้าคุยเล่นด้วย ถึงแม้ภายนอกพี่เขาจะดูดุและเย็นชา แต่พอได้รู้จักมากขึ้นพี่เขาก็เป็นคนง่ายๆ สบายๆ ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด “แล้วกลับยังไงล่ะเรา” พี่ทิมที่ยืนรวบรวมใบเสร็จอยู่ดูท่าจะเยอะเอาเรื่อง “เรียกรถเหมือนเดิมแหละค่ะ” “กลับรถพี่ไหมล่ะ แต่ต้องรอพี่เอาบิลพวกนี้ไปให้ร็อคก่อนนะ” ฉันมองกระดาษเป็นปึ้งๆ พวกนั้น ก่อนจะตอบอย่างไม่ต้องคิดเลย“อลิซกลับกับพี่ทิมดีกว่า จะได้ไม่ต้องเสียเงินค่ารถ” “งกไม่เคยเปลี่ยน” พี่ทิมยีผมฉันจนยุ่ง คงหมั่นไส้ที่เห็นฉันงกแม้กระทั่งค่ารถกลับแค่ไม่กี่บาท “เขาไม่ได้เรียกว่างกสักหน่อย เขาเรียกว่ารู้จักเก็บออมต่างหากค่ะ” ฉันตอบอย่างภูมิใจ“นั่นแหละเขาเรียกว่าขี้งก” พี่ทิมส่ายหัวยิ้มๆ ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นสองที่เป็นห้องทำงานของเจ้าของคลับแห่งนี้ฉันเองก็เดินเข้าไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดนักศึกษาเหมือนเดิม ก่อนจะเดินออกมานั่งรอพี่ทิมตรงบาร์เครื่องดื่ม ระหว่างนั้นฉันก็เห็นว่าพนักงานคนอื่นๆ เริ่มทยอ

พอพี่ทิมบอกจะจัดการ ฉันก็รีบผวาเดินตามหลังออกมา จนเห็นว่าพี่ทิมเลือกที่จะเดินขึ้นไปชั้นบนคงจะเข้าไปหาร็อคแน่ๆ ถึงจะโล่งใจที่ไม่เห็นพี่ทิมอาละวาดตรงนี้ แต่ก็ยังวางใจไม่ได้เสียทีเดียว เพราะฉันเองก็เคยเห็นฤทธิ์เดชของพี่เขามาบ้างเหมือนกัน จะบอกว่าราบเป็นหน้ากองเลยแหละ แม้กระทั่งร็อคก็แทบเอาไม่อยู่เลยทีเดียวหลังจากเห็นว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ฉันก็รีบไปทำหน้าที่ของตัวเอง เพราะรู้สึกเหมือนมีสายตาของพนักงานคนอื่นกำลังมองมาที่ฉัน พวกเขาคงกำลังต่อว่าฉันแน่ๆ ที่มัวแต่อู้งานระหว่างที่ก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ของตัวเอง ฉันก็ได้ยินพี่ทิมตะโกนเรียกพนักงานทุกคนให้มารวมตัวกัน“ทุกคนมาตรงนี้หน่อยครับ” ท่าทางและคำพูดที่ดูสุภาพของพี่ทิมทุกคนเห็นจนชินตาอยู่แล้ว แต่ถ้าสังเกตุแววตาของพี่เขาดีๆ จะพบความแข็งกร้าวอยู่ในนั้นด้วย“พอดีผมได้ยินข่าวลือมั่วๆ เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของผมกับพนักงานคนหนึ่ง ผมได้ยินแล้วรู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่” หลังจากที่พนักงานเดินมารวมตัวกัน พี่ทิมก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงเริ่มพูดออกมาทันที“คงไม่ต้องให้ผมบอกหรอกนะว่าผู้หญิงคนนั้นที่พวกคุณพูดถึงคือใคร…” น้ำเสียงเอื่อยเฉื่อยติดหงุดหงิดของพี่ทิ