BAD CARELESS #7

BAD CARELESS #7

“โอ๊ยย~” ใบข้าวร้องขึ้นเบาๆ พร้อมกับค่อยๆ ซับแผลบริเวณคอของตนเอง “ท่าทางจะดวงตกจริงๆ นะเนี่ย” ก่อนจะติดพลาสเตอร์และถอนหายใจออกมาเบาๆ

จ๊อกก จ๊อกก~ ใบข้าวเอามือกุมท้องพร้อมกับนิ่วหน้า “หิวข้าวอะ” ก่อนจะเดินออกไปนอกห้องพร้อมกับมุ่งไปในครัวทันที

“กินไรดีอะ” ใบข้าวพูดกับตัวเองเบาๆ “ไข่เจียวก็ได้ง่ายดะ...ว้ายย!” ก่อนจะทำหน้าตกใจเมื่อเห็นเพทายยืนกอดอกมองอยู่ด้านหลัง “ตกใจหมด”

“บ่นอะไร” เพทายพูดเสียงนิ่งพร้อมกับจ้องหน้าหญิงสาว “ถอย” ก่อนจะเดินแทรกตัวไปหยิบน้ำในตู้เย็น

“กินข้าวมั้ย” ใบข้าวถามขึ้นเบาๆ “ยังไม่ได้กินข้าวหนิ”

เพทายกระดกน้ำพร้อมกับหันมามองหน้าหญิงสาวก่อนจะเดินออกจากห้องครัวไปโดยไม่พูดอะไร

“เหอะ กลัวว่าพูดแล้วเหรียญจะร่วงออกจากปากเหรอ” ใบข้าวบ่นขึ้นตามหลังเบาๆ ก่อนจะหันไปทำอาหารต่อ

ปึก “อะระ...”/“ ข้าวไง ทำมาเผื่อ จะกินก็กิน ไม่กินก็เททิ้งไป” ใบข้าวพูดขัดขึ้นพร้อมกับจ้องหน้าชายหนุ่ม “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่วางยาคุณหรอก ถึงแม้อยากจะทำแค่ไหนก็ตาม” ก่อนจะถือจานตัวเองออกไปนั่งที่ระเบียงด้านนอก

เพทายมองตามหญิงสาวที่เดินออกไปด้วยแววตานิ่งเรียบก่อนจะหันไปมองจานข้าวที่วางอยู่ตรงหน้า

-หลายวันต่อมา-

ปัง!

“อื้ออ” ใบข้าวสะดุ้งขึ้นด้วยความตกใจ หลังจากที่ได้ยินเสียงบางอย่างดังออกมาจากด้านนอก

เพล้ง!

เฮือก!

หญิงสาวสะดุ้ง ลุกขึ้นนั่งก่อนจะค่อยๆ เดินไปแง้มประตูดูเหตุการณ์ด้านนอก “เป็นอะไรอะ”

“อย่ามายุ่ง ซี้ดดด” เพทายพูดขึ้นพร้อมกับเอามือกุมแขนตัวเองไว้

“ทำไมเลือดออกเยอะแบบนี้อะ ไปโรงพยาบาลมั้ย”

“ออกไป อย่ามายุ่ง!” เพทายตะคอกขึ้นอย่างหงุดหงิด ก่อนจะกระชากแขนเสื้อตัวเองออก

แควก!

ใบข้าวมองชายหนุ่มสักพัก ก่อนจะเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลพร้อมกับมานั่งลงข้างๆ ชายหนุ่ม

ฟุ่บ! “ฉันบอก..”/“หยุด!” ใบข้าวพูดขัดขึ้นพร้อมกับเปิดกล่องปฐมพยาบาลออกมา “ฉันก็ไม่ได้อยากจะยุ่งนักหรอก เอาแขนมานี่หรืออยากให้เลือดออกหมดตัวก่อน!” ก่อนจะค่อยๆ เทแอลกอฮอล์ลงบนสำลีพร้อมกับแตะลงไปบนแผลของเพทายอย่างเบามือ

“โอ้ย!” เพทายร้องขึ้นพร้อมกับกำมือแน่น

ใบข้าวเงยไปมองชายหนุ่มก่อนจะก้มลงไปซับแผลของชายหนุ่มต่อ “แสบหน่อยนะ” ก่อนจะค่อยๆ ใส่ยาลงบนแผลของชายหนุ่ม แล้วค่อยๆแปะพลาสเตอร์

“เสร็จแล้วค่ะ” ใบข้าวพูดพร้อมกับเก็บของใส่กล่องพยาบาล

เพทายเอียงตัวลงพิงเบาะก่อนจะหลับตาลงช้าๆ ด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก

“กินอะไรหน่อยมั้ย หรืออยากได้อะไรรึเปล่า” ใบข้าวถามขึ้นพร้อมกับมองไปที่ชายหนุ่มด้วยสายตาเป็นห่วง

เพทายส่ายหน้าเบาๆ “ไม่ กลับเข้าไปห้องเธอได้ละ”

ใบข้าวมองชายหนุ่มอยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจเดินกลับเข้าห้องตนเองไป

-สองชั่วโมงต่อมา-

“เฮ้อออ จะไปสนใจทำไมเนี่ย” ใบข้าวพลิกตัวไปมาอย่างนอนไม่หลับ ก่อนจะค่อยลุกขึ้นแล้วมองไปยังด้านนอก “ออกไปดูหน่อยดีกว่า”

แกรก!

ใบข้าวเปิดประตูออกไปอย่างแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไปหาเพทายที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม

“ทำไมหน้าซีดแบบนี้” ใบข้าวพูดเสียงเบาก่อนจะเอื้อมมือไปแตะที่แขนชายหนุ่ม “เป็นไข้จนได้” ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินไปหยิบกะละมังพร้อมกับผ้าขนหนูแล้วทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เพทาย

หมับ!

“ทำอะไร” เพทายพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “อย่ามายุ่งกับฉัน”

“ฉันจะเช็ดตัวให้ ไม่เห็นเหรอว่าตัวเองไข้ขึ้นอะ” ใบข้าวพูดขึ้นพร้อมกับเช็ดตัวให้ชายหนุ่ม “ช่วยถอดเสื้อให้หน่อยได้มั้ยคะ”

“ออกไป”

“นี่คุณ หยุดขู่สักวันได้มั้ย คนหรืองูอะ ขู่อยู่ได้” ก่อนจะค่อยปลดกระดุมชายหนุ่มออก “เป็นเพราะแผลอักเสบแน่เลยอะ ไข้เลยขึ้นสูงแบบนี้” ก่อนจะเอาผ้าชุบน้ำเช็ดไปบนตัวชายหนุ่มอย่างแผ่วเบา 

“นั่งอยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวเอายาลดไข้มาให้กิน” ใบข้าวพูดพร้อมกับยกกะละมังไปเก็บแล้วหยิบยามาให้ชายหนุ่มกิน

แป๊ะ! แป๊ะ!

ใบข้าวสะกิดแขนชายหนุ่มเบาๆ “คุณ ลุกมากินยาก่อน”

เพทายลืมตาขึ้นมาอย่างอยากลำบากเพราะพิษไข้ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบยาจากหญิงสาวมากินก่อนจะเอนตัวกลับไปพิงที่เดิม

ใบข้าวมองชายหนุ่มที่หลับตาสนิทอยู่ตรงโซฟา ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าห่มกับหมอนออกมาให้ พร้อมกับจับชายหนุ่มให้ล้มตัวนอนลงดีๆ

ฟุ่บ! ใบข้าวทิ้งตัวลงข้างๆ โซฟาก่อนจะดึงผ้าห่มห่มให้เพทาย ก่อนจะเดินกลับเข้าไปนอนที่ห้องของตนเอง

-วันต่อมา-

“อื้ออ อ๊ะ!” เพทายขยับตัวพร้อมกับเอื้อมมือไปกุมที่แขนของตนเอง “แม่งเอ๊ยย”

“ตื่นแล้วเหรอ” ใบข้าวเอ่ยทักขึ้นก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาชายหนุ่มแล้วยื่นมือไปแตะที่หน้าผากชายหนุ่ม “ตัวอุ่นขึ้นแล้วหนิ” ก่อนจะเผลอไปสบสายตากับเพทายที่มองมาที่เธอด้วยแววตานิ่งเรียบ

“นั่งรอตรงนี้นะ เดี๋ยวไปหยิบข้าวมาให้ จะได้กินยา”

เพทายนั่งเงียบพร้อมกับมองตามใบข้าวที่เดินหายไปในห้องครัว ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับถ้วยข้าวต้ม

“อะ กินข้าวซะ จะได้กินยา” ใบข้าวพูดพร้อมกับดันถ้วยข้าวไปตรงหน้าของชายหนุ่ม “ฉันให้ลูกน้องคุณซื้อยาแก้อักเสบมาให้ กินซะด้วย แผลคุณมันอักเสบ”

“อื้อ” เพทายพยักหน้าก่อนค่อยๆ ตักข้าวต้มขึ้นมาอย่างยากลำบาก

หมับ!

“มานี่” ใบข้าวคว้าช้อนจากชายหนุ่มก่อนจะเลื่อนถ้วยข้าวมาตรงหน้าของตัวเอง ก่อนจะตักข้าวต้มไปจ่อที่ปากชายหนุ่ม

เพทายมองหน้าหญิงสาวสักพักก่อนจะค่อยๆ กินที่จ่ออยู่ที่ปาก “โอ๊ยย ยัยบ้า” เพทายมองหน้าหญิงสาว “มันร้อน!”

“เออ ฉันลืม แหะๆ โทษที” ใบข้าวส่งยิ้มเจื่อนๆ ให้คนตรงหน้าก่อนจะเป่าข้าวต้มให้ชายหนุ่ม ก่อนจะจ่อไปที่ปากอีกครั้ง

-หนึ่งชั่วโมงต่อมา-

ใบข้าวใส่ชุดนักศึกษาเดินออกมาจากห้องนอน ก่อนจะเดินไปแตะหน้าผากชายหนุ่มที่นอนหลับสนิทอยู่บนโซฟา “ตัวไม่ร้อนแล้ว” ก่อนจะจัดผ้าห่มให้แล้วเดินออกไปจากห้องทันที

.

.

ครืดด ครืดด

“อื้ออ” เพทายลืมตาขึ้นมาช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ ควานมาหาโทรศัพท์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ

ตี๊ด!

(นายน้อยครับ)

“อื้อ” เพทายรับโทรศัพท์ก่อนจะค่อยๆ ดันตัวขึ้น “มีอะไร”

(มีอีเมลจากคู่ค้าของเราครับ)

“ด่วน?”

(เอ่อ ครับ) ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงเกร็งๆ

“มึงเอาไปให้ไอ้แทนจัดการ”

(คือ มันเป็นภาษาเยอรมันครับนาย)

เพทายเอามือลูบหน้าอย่างเพลียๆ “เออ เอาเข้ามาให้กูที่คอนโด”

(ครับ)

ตี๊ด!

เพทายวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นโพสต์อิตที่ถูกแปะไว้

“ข้าวเที่ยงอยู่ในไมโครเวฟ กินแล้วกินยาซะ”

จากหนุ่มหยิบโพสต์อิตขึ้นมาอ่านก่อนจะนิ่งไปด้วยสีหน้าที่คาดเดาไม่ออก

-หลายชั่วโมงต่อมา-

แกรก!

ใบข้าวเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับมองไปที่เพทายที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะอาหาร

เพทายเงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาวเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลงไปทำงานต่อ

“ทำอะไรอะ” ใบข้าวถามก่อนจะมองไปที่ชายหนุ่ม “กินข้าวรึยัง”

“...”

“เฮ้ออ” หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยๆ ก่อนจะวางของแล้วเดินเข้าไปในห้องครัว

-ผ่านไปสักพัก-

ปึก! “กินข้าวซะ จะได้กินยา” ใบข้าววางจานข้าวลงบนโต๊ะพร้อมกับจ้องหน้าชายหนุ่ม

“เอาออกไป ไม่กิน ไม่ว่าง” เพทายพูดในขณะที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่หน้าจอโน้ตบุ๊ก

ใบข้าวเดินไปข้างๆ ชายหนุ่มพร้อมกับยืนกอดอกนิ่ง “งานสำคัญกว่าสุขภาพของตัวเองงั้นเหรอ”

“จะมายุ่งอะไรกับฉันนักหนา ทำตัวอย่างกับเมีย”

“ไม่ต้องห่วง ผู้ชายแบบคุณฉันไม่เอาทำผัวหรอก” ใบข้าวพูดก่อนจะหยิบเอกสารขึ้นมาดู

เพทายนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้ามองหญิงสาว “อย่าลามปาม ฉันบอกแล้วไง...”

“ว่าไม่ชอบคนน่ารำคาญ” ใบข้าวพูดขัดขึ้น “รู้แล้ว ก็ไม่ได้อยากจะยุ่งนักหรอก ลุกไปกินข้าวเดี๋ยวพิมพ์ต่อให้”

“นี่เธอ...” เพทายพูดด้วยท่าทีอ่อนเพลีย

“ดูสภาพตัวเองหน่อย ไข้ขึ้นจนหน้าแดงหมดแล้ว ยังจะอวดดีอีก” ใบข้าวพูดพร้อมกับจ้องหน้าชายหนุ่ม “ไปกินข้าวซะ จะได้กินยา”

“...” เพทายมองหน้าหญิงสาวอย่างสงสัย

“ฉันเรียนเอกเยอรมัน” ใบข้าวพูดขึ้นอย่างกับรู้ว่าชายหนุ่มคิดอะไรอยู่ ก่อนจะยกโน้ตบุ๊กไปไว้หน้าตนเองแล้วเลื่อนจานข้าวมาไว้หน้าเพทาย “กินซะ เดี๋ยวก็ตายก่อนได้ใช้เงินหรอก”