BAD CARELESS #6

BAD CARELESS #6

-หลายวันต่อมา-

“พี่วีจะไปส่งข้าวที่ไหนหรอคะ”

“ที่คอนโดครับ” ชายหนุ่มตอบพร้อมกับมองหญิงสาวผ่านกระจกมองหลัง

“แล้วเอ่อ คุณเพทายเค้าอยู่ไหนเหรอคะ”

“นายอยู่ที่บริษัทครับ หรือคุณใบข้าวอยากไปหานายครับ”

“มะ...ไม่ค่ะไม่” ใบข้าวส่ายหน้ารัว

“คุณใบข้าวเบื่อใช่มั้ยครับ” วีเอ่ยถามยิ้มๆ “นายคงเป็นห่วง เลยไม่อยากให้คุณใบข้าวออกไปไหน”

ใบข้าวส่งยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นแทน “ข้าวขอแวะตลาดหน่อยได้มั้ยคะ ที่ห้องไม่มีของสดเลย”

“ตลาด?”

“ใช่ค่ะ” ใบข้าวยิ้มกว้าง “ตรงก่อนจะถึงคอนโด ข้าวเห็นมีตลาดสดอยู่ค่ะ รบกวนพี่วีแวะให้หน่อยได้มั้ยคะ”

“ได้ครับ” วีพยักหน้าก่อนจะตบไฟเลี้ยวเข้าไปในตลาดดังกล่าว “เดี๋ยวผมลงไปช่วยถือมั้ยครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ใบข้าวส่งยิ้มกว้างให้ชายหนุ่ม “ข้าวซื้อนิดเดียว” ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไปทันที

-หลายชั่วโมงต่อมา-

แกรก!

ใบข้าวที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟากลางห้องหันไปมองเพทายที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้านิ่งๆ “คุณ หิวมั้ยคะ”

“...”

“พอดีวันนี้ข้าวทำข้าวผัด ก็เลยทำไว้เผื่อคุณด้วย” ใบข้าวพูดอย่างเกร็งๆ

“ไม่กิน” เพทายพูดเสียงนิ่ง ก่อนจะเดินผ่านหน้าหญิงสาวเข้าห้องนอนไป

“ไม่กินก็ไม่กินสิ ทำไมต้องทำหน้าดุด้วย” ใบข้าวพูดขึ้นก่อนจะเดินไปนั่งอ่านหนังสือต่ออย่างไม่สนใจ

-วันต่อมา ณ มหาวิทยาลัย-

ตึกตัก ตึกตัก

แกรก!

“คุณ...” ใบข้าวมองเข้าไปในรถพร้อมกับทำสีหน้าตกใจ

“จะยืนมองอีกนานมั้ย” เพทายถามเสียงนิ่ง “ขึ้นมา ฉันมีธุระต่อ”

“ค่ะๆ” ใบข้าวพยักหน้าก่อนจะเข้าไปนั่งบนรถ “ข้าวต้องไปด้วยเหรอคะ”

“...”

“แล้วนี่เราจะไปไหนกะ...” ใบข้าวชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าหนีเพทายที่มองมาที่เธอด้วยสีหน้าหงุดหงิด “ขอโทษค่ะ”

-ผ่านไปสักพัก-

เอี๊ยด!

“มันมาถึงยัง”

“ถึงแล้วครับนาย” ชายชุดดำพูดขึ้นพร้อมกับหันไปมองใบข้าว “เดี๋ยวผมให้คนของเราเฝ้าคุณใบขะ...”/“ไม่ต้อง”

“แต่มันอันตรายนะครับนาย”

“เป็นผู้หญิงของฉัน คิดว่าจะหนีเรื่องพวกนี้ได้เหรอไง” เพทายพูดกับลูกน้องก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่มองมาที่เขาด้วยสีหน้าสงสัย “ลงไปกับฉัน”

“ค่ะ” ใบข้าวพยักหน้าพร้อมกับเปิดประตูลงไป ก่อนจะมองไปยังรอบๆ ที่เหมือนจะเป็นโกดังอะไรสักอย่าง

หมับ!

“จะมองอีกนานมั้ย เดินมา!” เพทายเดินมาคว้ามือหญิงสาวก่อนจะค่อยๆ เลื่อนไปกุมมือแล้วพาเดินเข้าไปด้านในโกดัง

ตึกตัก ตึกตัก

ใบข้าวมองไปรอบๆ ตามทางเดินที่เต็มไปด้วยชายชุดดำจำนวนมากที่โค้งหัวให้เธอด้วยสีหน้านิ่งเรียบ

หมับ!

ใบข้าวเอื้อมมืออีกข้างไปจับแขนเพทายไว้ด้วยสีหน้ากังวล ก่อนจะค่อยๆ เอามือลงเมื่อเห็นสายตาเย็นชาของชายหนุ่มที่มองมาที่เธอ

“เอามันออกมา” เพทายพูดเสียงนิ่งก่อนสายตาจะหันไปมองชายหนุ่มคนหนึ่งที่ถูกลากออกมาจากมุมมืด

ใบข้าวมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างสงสัย ก่อนจะเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อเห็นสภาพของชายหนุ่มที่ถูกลากออกมา

“ใครสั่งให้มึงมาเผาสินค้าของกู” เพทายพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน

“...”

“ไม่ตอบ?” เพทายยิ้มมุมปากก่อนจะหันไปสบตากับลูกน้อง “พามันมานี่” ก่อนจะเดินไปหยิบมีดบนโต๊ะพร้อมกับเดินเข้าไปหาชายหนุ่มคนดังกล่าว “เอามือมันออกมา”

“ปล่อย! ปล่อยกู!” ชายหนุ่มคนดังกล่าวพูดพร้อมกับพยายามดิ้นหนี “ปล่อยดิวะ!”

ฉึก!

“อ๊ากกก!” ชายหนุ่มร้องขึ้นพร้อมกับเงยหน้าจ้องเพทายอย่างเคียดแค้น “มึง!”

“ใครสั่งมึงมา!” เพทายตะคอกด้วยความโมโห “ตอบกู!”

“ไม่!”

ฉึก! “อ๊ากกก! แม่งเอ้ยย!” ชายหนุ่มร้องขึ้นมาราวกับจะขาดใจ “กูจะฆ่ามึง! อ๊ากกก!”

กึก! เพทายกดมีดลงไปหนักขึ้นพร้อมกับแสยะยิ้มมุมปาก “จะฆ่ากูเหรอ หึ เอาสิ”

“อึก!” ชายหนุ่มคนดังกล่าวกำมือแน่นราวกับจะขาดใจพร้อมกับมองตามเพทายที่เดินหันหลังกลับไปยืนที่เดิม

“อ๊ากก!” ชายหนุ่มคนดังกล่าวตะโกนขึ้นพร้อมกับสะบัดตัวออกจากลูกน้องของเพทายแล้ววิ่งเข้าไปหาใบข้าวที่ยื่นอึ้งอยู่ไม่ไกล

หมับ!

“กรี๊ดดด!” ใบข้าวร้องขึ้นด้วยตัวสั่นเทาพร้อมกับหันไปมองหน้าเพทาย

“ปล่อยกู!” ชายหนุ่มจ่อมีดไปที่คอของใบข้าว “เลือกเอาว่าจะปล่อยกู หรือให้อีนี่ตาย!” พร้อมกับกดมือลงไปบนคอของหญิงสาวจนมีเลือดไหลออกมา

“มึงขู่กูงั้นเหรอ” เพทายยิ้มมุมปากก่อนจะปรายตาไปมองใบข้าว

“ฮึก คะ...คุณ ฮืออ ช่วยด้วย”

“จะปล่อยกูหรือจะมองแฟนมึงตาย!” ชายหนุ่มตะโกนขึ้นอย่างบ้าคลั่งเมื่อเห็นว่าเพทายยังยืนนิ่งอย่างไม่สนใจ

“เอาสิ อยากทำอะไร ทำเลย” เพทายยืนกอดอกพร้อมกับยิ้มมุมปาก ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบพร้อมกับจ้องเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยแววตาเฉยชา “ยืนเฉยทำไมอะ ทำดิ กูรอดูอยู่”

“ฮึก ฮืออ” ใบข้าวร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัวก่อนจะมองไปรอบๆ ด้วยสายตาอ้อนวอน

“นายครับ” ลูกน้องคนสนิทเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันไปมองใบข้าวด้วยแววตาสงสาร

“ไม่ทำเหรอ” เพทายเอ่ยถามพร้อมกับยิ้มมุมปาก ก่อนจะพ่นควันบุหรี่ออกมา “เอาดิ กูรอดูอยู่”

“ฮึก ชะ...ช่วยด้วย” ใบข้าวหันไปมองหน้าเพทายเชิงข้อร้อง “ช่วยข้าว ฮึก ด้วย ฮืออ”

เพทายมองหญิงสาวตรงหน้าก่อนจะทิ้งบุหรี่ลงบนพื้น “เอาไง” พร้อมกับเอาเท้าเหยียบเศษบุหรี่ที่พื้น

“มึง...”

แกร๊ก!

ปัง!

กรี๊ดด!

 ใบข้าวกรีดร้องด้วยความตกใจพร้อมกับมองชายหนุ่มที่ทรุดลงไปกับพื้นพร้อมกับเลือดที่ไหลทะลักออกมาเต็มไปหมด “ฮึกก ฮืออ”

เพทายมองหญิงสาวด้วยแววตาไร้อารมณ์ก่อนจะเอาปืนกลับไปเหน็บไว้ที่เอวพร้อมกับหันไปหาลูกน้อง “ส่งศพมันกลับไปให้เจ้านายมันด้วย”

“ครับนาย”

เพทายยืนนิ่งก่อนจะมองใบข้าวที่นั่งสะอื้นด้วยใบหน้าซีดเซียว “กลับ”

ใบข้าวหันมามองหน้าชายหนุ่มก่อนจะค่อยๆ ดันตัวขึ้นพร้อมกับปาดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะเดินนำหน้าออกไปที่รถทันที

-บนรถ-

“ฮึก ฮืออ”

“จะร้องอีกนานมั้ย?” เพทายถามขึ้นเสียงนิ่ง “จะร้องอะไรนักหนาวะ!”

ใบข้าวสะดุ้งพร้อมกับกัดริมฝีปากของตัวเองแน่นอย่างพยายามไม่ให้เสียงสะอื้นดังออกมา “ฉันทำอะไรให้คุณอะ ฮึก”

“...”

“เอาจริงๆ เราแทบไม่รู้จักกันเลยด้วยซ้ำ แต่คุณ ฮึก คุณทำเหมือนคุณโกรธอะไรฉัน”

“หุบปาก!”

“ทำไม? ฉันไม่ทีสิทธิ์แม้แต่จะถามเลยงั้นเหรอ”

“นี่เธอ...”

“คุณนี่มัน...เลวจริงๆ ฮึก” ใบข้าวหันไปพูดใส่ชายหนุ่มด้วยสายตาแข็งกร้าว

หมับ!

เพทายกระชากแขนหญิงสาวเข้ามาใกล้พร้อมกับจ้องด้วยแววตาดุดัน “อย่าปากดีให้มันมาก!”

“...”

“อย่าลืมว่าพ่อของเธออยู่ในกำมือของฉัน!”

“ฉันก็แค่อยากรู้อะ ว่าฉันไปทำอะไรให้คุณ ฮึก ฮืออ”

“เงียบ! รำคาญ!” เพทายตะคอกใส่หญิงสาวก่อนจะหันหน้าออกไปนอกกระจก ก่อนที่ในรถจะกลับมาเงียบอีกครั้ง

-ผ่านไปสักพัก-

“เอ่อ ไปโรงพยาบาลมั้ยครับนาย” วีเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“ไปโรงบาล? ไปทำไม”

“ก็...” วีพูดก่อนจะมองไปยังหญิงสาวที่ใช้มืดกดแผลอยู่ข้างๆ

“แค่นี้ไม่ตายหรอก” เพทายพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจพร้อมกับปรายตาไปมองคนข้างๆ เล็กน้อย

ใบข้าวกำมือแน่นก่อนจะหันไปมองด้านนอกพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสาย