BAD ENG’ : 03 (1/2)

[ มันมีจริงไหม...? คนที่หว่านพืชโดยไม่หวังผล      ]

ปึก!

ฝีเท้าเล็กหยุดชะงักเมื่อรับรู้ถึงแรงกระแทกเข้าหน้าผากอย่างจังหลังมัวแต่เดินกดมือถือเพื่อเรียกรถในแอพมาเรื่อยๆ ตามทางและก้าวผ่านประตูอัตโนมัติได้เพียงไม่กี่ก้าว ใบชาใช้เวลาเพียงเสี้ยววิในการตั้งสติ จากนั้นก็รีบโน้มตัวขอโทษขอโพยด้วยอารามลนลาน

“ขะ…ขอโทษค่ะ”

“ทำไมไม่รู้จักมองทาง”

เธอไล่สายตาขึ้นตามความสูงจนปะทะกับดวงตาคมเข้มของชายที่มีแมสดำปิดบังใบหน้า ขณะนั้นเขายังใช้มือข้างหนึ่งดึงปีกหมวกแก๊ปสีเดียวกันลงมาอีกระดับ คล้ายกังวลว่าใครจะจับสังเกตและจดจำใบหน้าได้ สุดท้ายเลื่อนมือสอดเข้าในกระเป๋าแจ็กเกตหนังทั้งสองข้าง

คนอื่นยังไม่รู้ แต่สาวน้อยฌาริดาจำได้ตั้งแต่แวบแรก

“คุณ” น้ำเสียงที่เปล่งออกมามันทั้งตกใจ และก็แอบแฝงความดีใจไว้ลึกๆ เพราะเธอกำลังคิดอยู่เลยว่าจะโทรหาเขาตอนนั่งรถกลับ แต่ผู้มีพระคุณแสนลึกลับดันโดดออกจากหัวมาปรากฏต่อหน้าในเวลาที่ต้องการความช่วยเหลือพอดีอีกแล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกนะ ที่เขาทำราวกับเป็นเทพหรือองครักษ์ประจำตัว

“แม่เข้าโรงพยาบาล ทำไมไม่โทรบอก” เขายิงคำถามเสียงเรียบพลางหรี่ตามองอย่างคาดคั้น ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเบิกกว้างในวินาทีต่อมา เหมือนเขาตกใจกับอะไรสักอย่างที่อยู่ด้านหลังเธอ

…อ๊ะ!

แต่ไม่ทันที่เจ้าตัวเล็กจะได้หันไปดู ร่างกายก็ถูกดึงเข้าแนบชิดแผงอกแกร่ง ก่อนเปลนอนคันยาวจะตวัดเฉียดพวกเขาทั้งคู่ไปเพียงเล็กน้อย นั่นแปลว่าถ้าใบชายังอยู่ตำแหน่งเดิมก็คงโดนชนกระเด็น

“ขอโทษครับ” บุรุษพยาบาลก้มหัวให้แบบผ่านๆ จากนั้นรีบพาผู้ป่วยเข้าไปด้านใน

โทษเขาไม่ได้หรอก เป็นเธอเองที่ยืนขวางทาง อีกอย่างพวกเขาต้องทำหน้าที่ด้วยความเร่งด่วน ไม่มีเวลามานั่งพิถีพิถันอะไรขนาดนั้น

และพอทุกอย่างกลับสู่สถานการณ์ปกติ ใบชาก็ดันตัวถอยหลายก้าวเพื่อรักษาระยะห่าง เลื่อนมือไปไขว้กันไว้ข้างหลัง โดยที่ยังหลุบมองปลายเท้าตัวเองตลอดเวลา เธอรู้สึกประหม่าแปลกๆ แบบบอกไม่ถูก นั่นคงเป็นเพราะความต่างของเพศสภาพ

“กินอะไรรึยัง” สุ้มเสียงทุ่มเอ่ยถามหลังทิ้งเงียบพักใหญ่

“…” ใบหน้าสวยส่ายแช่มช้าแทนคำตอบ

“ตามมา”

จบคำสั่งแกล้มบังคับ ช่วงขายาวก็ออกเดินนำหน้าลัดเลาะไปตามริมขอบฟุตบาท ใบชาขยับตามก็จริง ทว่าในหัวมีแต่คำถามมากมายผุดขึ้นมา

แวบหนึ่งเธอคิดนะว่าเขาเป็นคนไม่ดีรึเปล่า ถึงไม่อยากให้ใครรู้ถึงตัวตน แต่ถ้าเทียบจากสิ่งที่ได้รับมาหลายอย่าง มันบ่งบอกว่าไม่ใช่แบบนั้น

แล้วจะมีเหตุผลอะไรอีกที่ต้องปิดบังขนาดนี้ เธอนึกไม่ออกจริงๆ

ชายหนุ่มพาเธอมาจนถึงศูนย์อาหารยามค่ำคืนที่ถัดจากโรงพยาบาลประมาณสองซอย สาวน้อยกวาดมองบรรยากาศครึกครื้นโดยรอบพร้อมสอดส่องหาโต๊ะนั่ง เนื่องจากผู้คนพลุกพล่านจนแทบไม่เหลือที่ว่าง แต่ก็มีอยู่แถวโซนด้านในสุด

ก่อนร่างสูงจะหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้พลาสติกสีสด เขาไม่ลืมที่จะควักกระเป๋าเงินออกมาแล้วหยิบแบงก์ห้าร้อยยื่นให้

“ใบมีอยู่ค่ะ” เธอยกมือโบกปัดเป็นพัลวัน แต่พ่อหนุ่มสายเปย์ยังติดยื้อ เขายัดมันใส่มือเธอ

“เอาไป”

สุดท้ายสาวน้อยทำได้แค่ไหว้รับ และถามไปตามมารยาท ทั้งที่มีคำตอบในใจ