BAD ENG’ : 03 (2/2)

“แล้วคุณจะกินอะไรไหมคะ”

“ไม่”

นั้นไง! จะกินยังไงละ คุณเขาเคยยอมเปิดแมสซะที่ไหน

ใบชาพาตัวเองไปเลือกซื้อของกินอยู่พักใหญ่ ก่อนจะได้เป็นบะหมี่เกี๊ยวหมูแดงต้มยำของโปรดกับลวกจิ้มปลา จังหวะที่เธอเดินใกล้จะถึงโต๊ะ คนเฝ้าโต๊ะกำลังไถหน้าจอมือถือก็รีบเก็บมันเข้ากระเป๋าแจ็กเกตด้วยท่าทีมีพิรุธแปลกๆ คล้ายกับไม่อยากให้เธอเห็นอะไรที่เป็นส่วนตัวเลยสักอย่างเดียว

อาหารในมือถูกผู้ใหญ่ใจดีช่วยรับวางลงบนโต๊ะ และเธอนั่งลงฝั่งตรงข้ามหลังจากนั้น

“พรุ่งนี้เตรียมตัวด้วยนะ จะย้ายแม่ไปที่โรงพยาบาลW” อยู่ๆ เขาก็พูดออกมาโดยไม่ถามความสมัครใจสักคำ

“ไม่ต้องค่ะ” คำปฏิเสธออกมาไม่เต็มเสียงนักเพราะเธอเพิ่งส่งเกี๊ยวเข้าปากแหม็บๆ ก่อนเธอจะรีบกลืนแล้วชี้แจงต่อ “แม่ดีขึ้นเยอะแล้ว อีกสองสามวันหมอก็น่าจะให้กลับบ้านได้แล้ว”

คนเสนอนิ่งเงียบไปเมื่อความหวังดีถูกตีกลับคืน แต่ก็ต้องยอมรับอย่างจำใจในสิทธิ์ของความเป็นลูก หากเธอไม่ยอม ใครบังคับก็ไม่ได้ คิดได้แบบนั้นไอโฟนก็ถูกควักออกมาอีกครั้งแต่ไม่ได้ยกสูง เขาก้มมองแล้วใช้ปลายนิ้วหัวแม่มือกดหน้าจอสักพัก

ติ้ง!

ฝั่งหนึ่งเก็บ อีกฝั่งหยิบขึ้นมา

รูม่านตาสีเข้มขยายกว้างเมื่อเห็นข้อความเงินโอนเข้าบัญชีห้าหมื่น

“โอนมาทำไมคะ” โพล่งถามทั้งที่ยังมีอาหารบางส่วนคาอยู่

“ไว้จ่ายค่ารักษา”

อารมณ์แบบขอให้ได้ช่วย ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ใบชาได้แต่มองตาปริบๆ อยากจะถามเหลือเกินว่าไม่ได้เสียเงินให้เนี่ยมันนอนไม่หลับรึยังไง…?

แต่ก็เลือกปล่อยผ่าน เพราะจำนวนเงินนี่น่าจะน้อยกว่าการย้ายโรงพยาบาลหลายเท่า เป็นที่รู้ทั่วกันว่า W เป็นโรงพยาบาลเอกชนที่เลื่องชื่อเรื่องค่ารักษามากแค่ไหน

“ขอบคุณค่ะ” เธอวางตะเกียบลงแล้วยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ก่อนจะขยับริมฝีปากดักไว้ล่วงหน้าอีกหนึ่งประโยค “แต่ต่อไปคุณไม่ต้องให้เงินใบแล้วนะ”

“ทำไม” 

“ใบเป็นหนี้คุณเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้เนี่ย กลัวตามใช้ไม่หมด”

“ก็เรียนจบก่อน ค่อยว่ากัน”

“แต่ว่า…” พูดได้แค่นั้นก็ต้องเม้มปากแน่นเมื่อโดนดุเสียงแข็ง

“อย่าดื้อ”

จากนั้นร่างสูงก็ผุดลุกขึ้นแล้วเดินไปหยุดหน้าร้านขายน้ำ ราวๆ ห้านาที เขาก็กลับมาพร้อมช็อกโกแลตปั่นในมือ ของโปรดถูกวางลงต่อหน้าเด็กสาว เธอโค้งรับน้อยๆ แล้วมองตามจนชายหนุ่มนั่งลงที่เดิม

“มีอะไร” เขาถามเมื่อเห็นว่าสายตาเธอฉายแววคับข้องใจ ใบชาสูดเส้นบะหมี่เข้าปากและโพล่งออกไปทันที 

“คุณรู้จักกับพี่ชายใบไหม”

“ก็รู้ต้องรู้ปะ”

“ไม่ๆ แบบว่า รู้จักกันเป็นส่วนตัว พี่บีมรู้ไหมว่าคุณเป็นใคร” เธอเริ่มขยายความ ซักไซ้ สืบสาวราวเรื่อง ขณะเดียวกันก็ไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอใช้สายตาไล่ต้อนจับผิด ทั้งที่ไม่สมควร แต่วิญญาณอาชีพในฝันมันเริ่มแทรกซึมเข้ามาเรื่อยๆ

“ก็ไปถามมันดูสิ” เขาตอบปัด แถมหลบตา จังหวะนี้ใบชาจับโกหกได้ นั่นแปลว่าข้อสันนิษฐานของเธอมีความเป็นไปได้สูงมาก

แต่ทำไมพี่บีมไม่เคยพูดถึงเขาเลยละ?

“คุณเป็นดาราเหรอ” โทนเสียงจริงจังขึ้น จ้องเขม่นกว่าเก่า เขาเรียกว่าได้ทีละเอาใหญ่ เพราะไม่บ่อยมากนักที่จะมีโอกาสได้มานั่งคุยกันแบบนี้ ปกติเจอก็จะแค่เอาของมาให้แล้วก็กลับ

“ทำไมคิดงั้น”

ยังมีหน้าถามกลับ ไม่รู้ตัวเลยจริงดิ?

“ก็ดูดิ ปิดอะไรขนาดนั้น คุณไม่ร้อนบ้างเหรอ”

“ไม่…”

“ไม่ร้อน”

“ไม่ต้องยุ่ง”

มุมปากสวยกระตุกขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ยอมลดละ

“เอาจริงนะ ตอนนี้เหมือนใบนั่งอยู่กับอาชญากรข้ามประเทศ” ว่าแล้วเคลื่อนมองไปสอดประสานกับสายตาหลายคู่ของคนแปลกหน้า ด้วยการแต่งตัวและท่าทางของเขามันชวนให้คิด

แต่สายตาเหล่านั้นไม่ได้ทำให้รู้สึกเสียวสันหลังวูบเท่ากับ...

“เด็กอะไร พูดมากฉิบ!”

“ไม่อยากรู้แล้วก็ได้” เอื้อนเอ่ยเสียงแผ่วหลังถูกดุเป็นครั้งที่สองของวัน จากนั้นก็กินต่อไปแบบเงียบๆ