บทที่ 5

4

ไม่ชอบ

คำเตือน : มีเนื้อหาด้านพฤติกรรมที่รุนแรง อาทิ บุหรี่จี้ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

( หากรับไม่ไหวให้เลื่อนผ่านตอนนี้ก่อนค่ะ )

———————————————————

17.00 น.

ตกเย็นในวันเดียวกันกอหญ้าก็กลับมารวมตัวกันที่คณะอีกครั้ง คราวนี้พวกรุ่นพี่ก็แนะนำที่พักกัน ซึ่งที่พักก็คือตึกของคณะวิศวะ ห้องหนึ่งสามารถนอนกันได้หลายคนแต่ด้วยความง่ายของการแบ่งสมาชิกในแต่ละห้องเลยเอาตามจำนวนของกลุ่มที่แบ่งกันก่อนหน้า และแน่นอนว่าห้องของกอหญ้าก็มีกันแค่สิบคนเลยทำให้ภายในห้องค่อนข้างกว้างกว่าห้องอื่นและมีพื้นที่มากกว่าเดิม ส่วนพวกห้องนํ้าก็จะเป็นตามตึกที่มีประจำทุกชั้นหรือจะเป็นห้องนํ้าข้างล่างตึกที่ต้องเดินห่างออกไปหน่อย

“กิจกรรมของวันนี้มีอะไรบ้างอ่ะ” นินิวเอ่ยถามในขณะที่เธอกำลังขนของออกจากกระเป๋าเดินทางของตนเองอยู่

“เห็นบอกในไลน์กลุ่มกันมีแค่ทำป้ายแสตนเชียร์กับป้ายชื่อนะ นอกนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว” เมษาพูด

“กำหนดเหลืออีกสิบนาที ทางที่ดีไปรวมตัวก่อนเวลานัดจะดีกว่า” คราวนี้เป็นควีนที่ตอบพลางก้มมองนาฬิกาข้อมือของตนเองไปด้วย ส่วนกอหญ้าก็นิ่งฟังเพราะเธอเอาแต่คิดเรื่องข้อความนั้น ว่าตกลงแล้วใครกันแน่ที่เป็นคนส่งมาใช่คนที่คิดไว้จริง ๆ ไหม

ทุกคนภายในห้องต่างคุยสัพเพเหระกันไปต่าง ๆ นา ๆ จนกระทั่งเวลาผ่านมาพอประมาณก็ออกจากห้องแล้วเดินมายังห้องประชุมของตึกแทน เพราะตกเย็นแล้วการนั่งที่ลานเกียร์ก็คงไม่ค่อยจะสะดวกเท่าไหร่นัก นักศึกษาทุกคนต่างทยอยกันมาและเรียงนั่งเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบ โดยมีพวกรุ่นพี่อยู่ตรงหน้าเช่นเดิม บรรยากาศเมื่อตอนกลางวันกลับมาอีกครั้ง กอหญ้ารู้สึกหวั่นขึ้นมาเล็กน้อยเธอจึงเลือกที่จะนั่งอยู่ปลายแถว แล้วไม่นานทุกคนก็มานั่งจับกลุ่มกันครบ

“กิจกรรมวันนี้ของเราไม่มีอะไรมากอย่างที่ผมได้แจ้งเข้าไปในกลุ่ม ช่วยกันเตรียมอุปกรณ์สำหรับซ้อมเชียร์พรุ่งนี้ เสร็จแล้วหยิบข้าวกล่องแล้วกลับที่พักได้ครับ ส่วนพวกผมจะคอยตรวจเช็คงานและทำอย่างอื่นช่วยไปด้วย เข้าใจนะ” โคไรเป็นคนเอ่ยพูด เขาพูดอธิบายด้วยสีหน้าไร้อารมณ์และความรู้สึก ไคโรเป็นหนึ่งในสมาชิกของกลุ่มเพื่อนแบดซ์ ประวัติครอบครัวไคโรเองก็ไม่ธรรมดา คุณพ่อเป็นท่านนายพลที่ดำรงตำแหน่งผู้นำประเทศ คุณแม่เป็นศัลยแพทย์ชื่อดังด้านศัลยกรรมและเป็นเจ้าของคลินิกเสริมความงามอีกหลายแห่ง ไคโรเป็นลูกชายเพียงคนเดียวจึงถูกกดดันเป็นอย่างมากทั้งเรื่องการเรียน การใช้ชีวิตหรือแม้แต่การเลือกคู่ เดิมทีคุณพ่อและคุณแม่อยากให้ไคโรเรียนแพทย์แต่เขาไม่ชอบเลยกลายเป็นว่าไคโรชอบทะเลาะกับครอบครัวเป็นประจำ ภายใต้ใบหน้าอันราบเรียบและไร้ความรู้สึกของเขานั้นซ่อนไปด้วยความยากจะคาดเดา

“พี่ไคโรโคตรจะหล่อเลยอ่า แกว่ามั้ยกอหญ้า” นินิวที่นั่งอยู่ตรงหน้ากอหญ้ากระซิบกระซาบขึ้นมา พร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่ม

“จริง ๆ แก๊งนี้ก็หล่อทุกคนนะ แต่ไม่ขอยุ่งดีกว่า” เมษาที่ได้ยินสองคนกระซิบกระซาบกันแอบมาแจมด้วย

“เราก็เหมือนกัน” กอหญ้าตอบเห็นด้วย

“ไม่ยุ่งหรอกน่า แต่มองคนหล่อเป็นอาหารตาชั้นเลิศเลยนะ”

“ให้มันน้อย ๆ หน่อยนิว” ควีนพูดแซวเพื่อนที่เอาแต่ถํ้ามองหนุ่ม

แต่ไม่ใช่แค่พวกเธอหรอกที่คอยซุบซิบกัน สาว ๆ คนอื่นก็ไม่ต่างกัน ทุกคนต่างพูดถึงความหล่อเหลาและความเพียบพร้อมของกลุ่มรุ่นพี่ทั้งนั้น

“น้อง ๆ คะ พี่ส่งใบรายชื่อของน้อง ๆ ทุกคนลงในกลุ่มไลน์แล้วนะ แล้วก็มีบอกด้วยว่าแต่ละกลุ่มทำหน้าที่อะไรกันหากมีอะไรอยากถามเพิ่มเติมเดินมาถามพวกพี่ได้ตลอดนะคะ^^” ในขณะนั้นเองเสียงของขนมผิงก็เอ่ยขึ้นทำให้ทุกสายตามองไปที่เธอและพร้อมเพรียงกันฟังอย่างตั้งใจก่อนจะขานรับเสียงดังลั่นหอประชุม

จากนั้นไม่นานแต่ละกลุ่มก็แยกย้ายกันเดินไปขนอุปกรณ์อีกตึกมาเพื่อจะเริ่มทำ โดยกลุ่มของกอหญ้าก็ได้รับหน้าที่ในการทำป้ายเชียร์หลังแสตน ซึ่งเป็นงานชิ้นใหญ่กว่ากลุ่มอื่นพอสมควร กลุ่มของเธอจึงมีรุ่นพี่อย่างพวกยูกิและขนมผิงรวมถึงไคโรและเจคมาอยู่ด้วย

ภายในหอประชุมทุกคนต่างเดินอลเวงกันเพื่อหามุมจับกลุ่มทำกิจกรรมรวมถึงกลุ่มของพวกเธอเอง แล้วไม่นานกลุ่มของกอหญ้าก็เลือกมุมได้ พวกเธอพากันนั่งลงและจับเข่าคุยกันทันที บางคนก็ขนพวกกระดาษสำหรับออกแบบป้ายมาก่อนอยู่แล้ว

“กลุ่มของน้องกอหญ้าใช่ไหม พี่ขอสองคนไปถืออุปกรณ์ช่วยพี่หน่อย” ในขณะที่รุ่นน้องนักศึกษาปีหนึ่งกำลังปรึกษากันอยู่เสียงฝีเท้าของรุ่นพี่สุดหล่อสองคนก็เดินเข้ามาหา พอทุกคนเงยหน้ามองก็ต่างต้องเก็บความตื่นเต้นเอาไว้เพราะหนึ่งในคนนั้นคือเจค เจคเป็นถึงนักแสดงที่มีชื่อเสียงมากและประวัติครอบครัวของเขาเองก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน

“อะ…เอ่อ…หนูไปเองค่ะ” ‘สายป่าน’ หนึ่งของสมาชิกในกลุ่มเอ่ยขึ้นมาพร้อมยกมือขึ้นเสนอตัวเอง ทำให้เจคมองไปที่เธอ

“มาสิ อีกคนละ” เจ้าของรอยยิ้มพราวเสน่ห์ยังคงตอบเช่นเดิม เพราะไคโรเอาแต่ยืนนิ่งไม่ปริปากพูดอะไร จะว่าไปเขาก็ดูเย็นชาเหมือนคนไม่มีคนรู้สึกเลยก็ว่าได้

“แกกำลังจะไปเข้าห้องนํ้าพอดีไม่ใช่หรอกอหญ้า ไปช่วยพี่เขาถือด้วยสิ” ในขณะที่กอหญ้ากำลังนั่งเงียบอยู่นั้นเสียงของนินิวก็เอ่ยขึ้น ทำให้เจคมองไปที่กอหญ้า

“ค่ะ…เดี๋ยวหนูไปด้วยอีกคน” เมื่อกอหญ้าถูกมองกดดันจากสายตาของเจค เธอเลยยอมพยักหน้าตอบแล้วเหยียดกายลุกขึ้นเต็มความสูงเพราะตนจะไปเข้าห้องนํ้าพอดีตามที่นินิวพูด ต่อมากอหญ้าและสายป่านก็เดินตามหลังรุ่นพี่สองคนอย่างไคโรและเจคมาที่ห้องเก็บอุปกรณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะตลอดการเดินทุกสายตาก็คอยจับจ้องมาอยู่ตลอดทำให้กอหญ้ารู้สึกเกร็งเล็กน้อย การอยู่ใกล้คนดังก็ทำให้เธอแอบทำตัวยากเหมือนกัน

“เดี๋ยวเราสองคนช่วยถือพวกของเบา ๆ แล้วกันนะ พี่สองคนจะถือพวกของหนักเอง” พอมาถึงห้องอุปกรณ์เจคก็พูดขึ้น

“เอ่อ….พี่เจคคะ หนูขอถ่ายรูปกับพี่ได้ไหมคะ” และในตอนนั้นเองสายป่านก็รวบรวมความกล้าของตนเองแล้วพูดออกไป ในมือของเธอบีบโทรศัพท์กลางอกแน่นพร้อมกับกัดปากตนเองด้วยอาการประหม่า

“อยู่ในเวลากิจกรรม ไว้เวลาอื่นนะครับ” เจคตอบออกมาด้วยสีหน้าเป็นมิตร แต่รอยยิ้มนั้นกลับทำให้สายป่านแอบผิดหวังเล็กน้อย เธอเก็บอาการนั้นเอาไว้แล้วไม่แสดงออกมาก ก่อนจะหยิบของที่เจคและไคโรเอาออกมาตั้งไว้ตรงหน้ากัน

“หนูขอเข้าห้องนํ้าก่อนนะคะ เดี๋ยวเสร็จแล้วตามไปทีหลัง” กอหญ้าเอ่ยบอกกับรุ่นพี่สองคนเมื่อทุกคนต่างได้ของที่ต้องการแล้วพร้อมจะกลับเข้าไปในหอประชุม

“ให้พี่ไปเป็นเพื่อนไหม” เจคถาม

“มะ ไม่เป็นไรค่ะ” กอหญ้าตอบออกไปแล้วยิ้มตอบ ก่อนที่เธอจะถือของเดินปลีกตัวออกมาเพื่อจะแยกไปเข้าห้องนํ้าส่วนทั้งสามคนก็เดินกลับไปยังหอประชุมเช่นเดิม

คนตัวเล็กเดินมุ่งตรงมายังห้องนํ้าของหอประชุม แต่ปรากฏว่าห้องนํ้าฝั่งซ้ายของหอประชุมมันติดป้ายบอกชำรุด ด้วยความที่กอหญ้าไม่รู้ว่ามีฝั่งขวาด้วยเธอเลยเลือกที่จะเดินลงมายังด้านล่างของหอประชุมแล้วเข้าห้องนํ้าใต้ตึกแทน ใต้ตึกค่อนข้างเงียบพอสมควร ไร้ผู้คนเดินเพ่นพ่าน บรรยากาศก็เริ่มมืดมากขึ้น ท้าวเล็กบนรองเท้าผ้าใบสีขาวคู่ใจเดินวนหาห้องนํ้ากระทั่งเจอเธอจึงผลักเข้าไปข้างในเบา ๆ อย่างระมัดระวัง เพราะประตูเข้าห้องนํ้าเหมือนจะถูกปิดไว้แต่ไม่สนิทมันเลยแง้มออกเล็กน้อย

‘อะ…อื้อ! ชะ…ช่วยเบาหน่อยค่ะ’

กอหญ้าที่วางอุปกรณ์ลงบนพื้นหยุดชะงักเมื่อเธอได้ยินเสียงของผู้หญิงเล็ดลอดออกมาจากห้องนํ้าหนึ่งห้อง ดวงตากลมโตกวาดมองหาต้นตอของเสียงก็พบว่าเป็นห้องสุดท้ายที่ถูกปิดแน่นและล็อกสนิท ไม่หนำซํ้า…เสียงดังกึกกักยังก้องห้องนํ้า คล้ายกับว่ามีคนกำลังอยู่ในห้องนั้นด้วยกันสองคนและกำลังทำอะไรบางอย่าง

‘อ๊ะ!…อ๊าา!’

กอหญ้าสงสัยกับเสียงนั้น เธอค่อย ๆ ก้าวเท้าเดินไปและแอบยื่นหน้าเข้าไปส่องตรงรูของประตูที่พอเห็นเป็นช่องยาวอยู่เล็กน้อย ภาพที่กอหญ้าเห็นตรงหน้าคือคนสองคนกำลังทำ ‘กิจกรรม’ กัน หน้าผู้หญิงเห็นชัดเจนเพราะหันหน้าเข้าหาประตูและแอ่นก้นไปทางด้านหลัง ส่วนผู้ชายสวมช็อปวิศวะกำลังโยกเอวสอบอย่างเมามัน แต่พอกอหญ้าจะขยับใบหน้าออกห่างสายตาก็บังเอิญเห็นหน้าผู้ชายชัดเจน เขาคนนั้นคือคนที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุด

“อึก…” ขาเรียวชาไปหมด ไม่คิดว่าตัวเองต้องมาเจออะไรแบบนี้ กอหญ้าถอยห่างออกมาและพยายามจะเดินออกไปแบบเงียบ ๆ แต่ไม่ทันที่มือเล็กจะได้แตะลูกบิดประตูเหมือนเธอก็ได้ยินเสียงบทสนทนาของทั้งสองว่าเสร็จกิจพอดีหากออกไปตอนนี้โดนจับได้แน่นอน กอหญ้านึกในใจก็รีบวิ่งเข้าไปหลบในห้องนํ้าอีกห้องทันที เธอยืนรอจนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าของคนที่เดินออกไป คนตัวเล็กจึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก..

กอหญ้ารวบรวมสติตนเองอีกครั้งก่อนจะก้าวเดินออกมาจากห้องนํ้าแต่แล้วกลิ่นของอะไรบางอย่างก็ลอยแตะจมูก จนทำให้ดวงหน้าหวานต้องเงยขึ้นหาที่มาของกลิ่น แต่แล้วร่างกายของเธอก็ต้องแข็งทื่อมากกว่าเดิมเพราะสายตาดันไปหยุดเข้าที่ร่างหนาของแบดซ์

เขายืนสูบบุหรี่ที่มุมของห้องนํ้า พร้อมกับมือหนาที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอีกข้างจับมวลบุหรี่ ใบหน้าหล่อมีเหงื่อผุดบนอ่างล้างมือมีซองถุงยางที่ใช้แล้ววางอยู่และมันก็เต็มไปด้วยคราบนํ้ากาม สายตาคมกริบยังคงมองมาที่เธอ กอหญ้าสงสัยทำไมเขาถึงยังไม่ออกไป แต่พอมองไปยังของที่ตนลืมเอาเข้าไปด้วยก็เข้าใจทุกอย่าง

“ขอโทษค่ะ มะ ไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษจริง ๆ นะคะ แค่จะมาเข้าห้องนํ้าค่ะ” กลีบปากสีหวานเอ่ยขอโทษออกไปพลางก้มหน้าหลบสายตา

“ก็ยังไม่ว่าอะไร”

“ขอตัวก่อนนะคะ กอหญ้าต้องรีบเข้ากิจกรรม” เธอยังคงก้มหน้าและคว้าเอาของก่อนจะสาวเท้าเดินออกไปแต่ไม่ทันไรร่างเล็กก็ถูกกระชากอย่างแรงจนของร่วงหล่นจากมือกอหญ้าและกระจัดกระจายบนพื้นห้องนํ้า แบดซ์มองเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่งก่อนจะกดร่างเล็กให้หันหน้าเข้ากับกระจกแล้วล็อกแขนเธอเอาไว้ที่ด้านหลัง มือก็คีบมวลบุหรี่ออกจากริมฝีปากหยักของตนเองพลางพ่นควันบุหรี่สีขาวออกมาให้ลอยคละคลุ้งทั่วบริเวณห้องนํ้า

“ฉันยังไม่ให้ออกไป”

“พี่ต้องการอะไรคะ..” เธอถามออกไปเสียงสั่น ใบหน้าเริ่มแสดงออกมาถึงความหวาดกลัว แล้วความรู้สึกจากอะไรบางอย่างก็จับเข้าที่กรอบหน้าของเธอ เป็นมือของเขาเองที่กำลังบีบคางมนอย่างรุนแรง

“อยากรู้ก็จะบอก ฉันอยากให้เธอทรมานทุกครั้งที่เจอฉัน เข้าใจรึยัง”

“จะ…เจ็บ”

“เลือกเอาครั้งนี้อยากโดนอะไร หนึ่งกับสอง”

“ไม่เลือกค่ะ ปล่อยกอหญ้า”

“ไม่มีช้อยข้อนี้”

“มะ…ไม่” เธอไม่อยากเลือกเพราะรู้ดีว่าแต่ละข้อคงไม่มีอะไรดีแน่นอน แต่หากไม่เลือกเลยข้อนี้จะน่ากลัวที่สุด เพราะเธอเคยเจอมาแล้ว

“เลือกมา”

“หนึ่งค่ะ เลือกหนึ่ง”

“นับว่าโชคดี”

“อื้อ! ฮือ…ไม่ ขะ…ขอร้อง” ก้นบุหรี่ถูกจี้ลงบนลำคอสวยในทันใดเมื่อกอหญ้าเลือกจบ ทำเอาเธอร้องไห้ออกมาอย่างทนไม่ไหวและนํ้าตามันก็ไหลออกมาไม่ขาดสาย เธอพยายามอดกลั้นความเจ็บปวดนี้เอาไว้ก่อนที่เวลาแห่งความทรมานจะจบลง ไม่นานก็เกิดรอยแดงบนลำคอระหงพร้อมกับคราบนํ้าตาบนใบหน้าสวย

“อยากรู้ไหมข้อสองคืออะไร”

“….”

“ถ้าเธอเลือก ต้องอมควยทำความสะอาดให้ฉันที่พึ่งเอาเสร็จเมื่อกี้”

“พอใจพี่แล้วใช่ไหมคะ..”

“ยัง”

“แล้วแค่ไหนพี่ถึงจะพอ”

“รู้แค่ว่า อย่าให้ฉันเห็นเธอในสายตาบ่อยก็พอ ฉันไม่ชอบเห็นเสนียดแบบเธอ” แบดซ์พูดออกมาแล้วยอมปล่อยให้กอหญ้าเป็นอิสระ ชายหนุ่มหยิบบุหรี่มวลเดิมขึ้นมาสูบต่อแล้วเขาก็เดินออกไปจากห้องนํ้าทันที ลับร่างของเขากอหญ้าก็ร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บ ตรงลำคอเกิดรอยแดงและเลือดไหลซึมออกมาเล็กน้อย มันเจ็บ…เจ็บมากจนเธอไม่อยากจะเจอกับเขาอีก

—————————————————

ฝากกดคอมเมนท์และกดถูกใจด้วยนะคะ กำลังใจเยอะไรท์จะมาต่อไว ๆ น๊า

ส่วนปมในอดีตต้องติดตามไปเรื่อย ๆ ค่ะ