บทที่ 9

8

น้องเฟรชชี่

เสียงรถจักรยานยนต์รุ่น ducati panigale v4s คันสีแดงดำขับเคลื่อนเข้ามาจอดยังหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ซึ่งเป็นที่พักอาศัยของครอบครัวแบดซ์ ในรอบหลายเดือนแล้วที่เขาไม่ได้กลับมาเพราะชายหนุ่มไม่ค่อยอยากกลับมาสักเท่าไหร่นัก

เนื่องจากถูกกดดันจากครอบครัวในเรื่องของการใช้ชีวิตและการหาคู่ แต่ในวันนี้เป็นวันเกิดของท่านผู้หญิง ศีรสกุล เทวพรวิพรหม ที่มีศักดิ์เป็นแม่ แบดซ์เลยยอมมา แต่กลับไม่มีของขวัญติดไม้ติดมือมาเลยแม้แต่ชิ้นเดียว

“คุณชายเชิญข้างในค่ะ คุณหญิงกับคุณผู้ชายรออยู่” แม่นมอย่าง ‘อรนุช’ ที่คอยยืนต้อนรับแขกอยู่หน้าประตูทางเข้าบ้านเอ่ยเชิญ แบดซ์เป็นลูกชายคนเดียวของศีรสกุลและพันเชษเขาจึงถูกยกย่องเป็นถึงคุณชายของตระกูล

“ผมฝากดูรถด้วย” แบดซ์เอ่ยตอบเพียงเท่านั้น มือหนาถอดหมวกกันน็อกออกแล้วฝากไว้กับแม่นมก่อนจะก้าวเดินเข้ามาภายในงาน บนร่างกายสวมชุดที่ไม่ได้ดูเหมาะสมกับงานวันเกิดของคนเป็นแม่สักเท่าไหร่

“ดะ เดี๋ยวค่ะคุณชาย” ไม่ทันที่อรนุชจะได้เอ่ยเรียกร่างสูง แบดซ์ก็เดินกลืนหายไปกับแขกภายในงานแล้ว

ชายหนุ่มไม่ได้สนใจสายตาที่มองตามหลังตนเองมาแม้แต่น้อย เป้าหมายของเขาคือคนเป็นแม่ที่ยืนคุยกับแขกในงานอยู่ การปรากฏตัวของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนทำให้ศีรสกุลหยุดบทสนทนาเอาไว้แล้วไล่สายตามองสภาพของลูกชายตนเองตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ตามแม่มาหน่อย แม่มีเรื่องจะคุยด้วย” เธอเอ่ยออกมาเพียงเท่านั้นก็เดินปลีกตัวห่างออกมาจากกลุ่มแขก แบดซ์เดินตามหลังคนเป็นแม่ก่อนที่สองแม่ลูกจะเดินห่างออกมาจากบริเวณงานพอสมควร ศีรสกุลหยุดยืนตรงโถงทางเดินของคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ต้นตระกูลเธออาศัยอยู่ทอดต่อทอดกันมาหลายรุ่น

“เรียกผมมามีอะไร” แบดซ์ไม่รอช้าเริ่มบทสนทนาของตนเองทันที

“วันเกิดแม่ทั้งที ลูกชายแม่ไม่คิดจะมาแสดงความยินดีหน่อยเหรอ”

“ผมก็มาแล้วนี่ไง”

“แล้วไหนของขวัญแม่”

“ของขวัญที่แม่อยากได้ มันไม่มีทางถูกใจแม่หรอกถ้าแม่ไม่ยอมเอ่ยปากพูดออกมาเองว่าต้องการรึเปล่า” ชายหนุ่มตอบออกไปตามความจริง สาเหตุที่ทำให้แบดซ์ไม่ค่อยถูกกับพ่อและแม่ของตนเท่าไหร่ ก็เพราะทั้งสองชอบบังคับเขาเรื่องหน้าตาทางสังคมมากเกินไป แม้แต่เรื่องคนรักก็ด้วย ตอนที่แบดซ์คบกับกอหญ้า

ท่านสองคนก็ไม่เห็นด้วยเท่าไหร่เลยทำให้เกิดการทะเลาะกันครั้งใหญ่เกิดขึ้น ถึงขั้นแบดซ์ถูกไล่ออกจากครอบครัวและเลือกที่จะลำบากอยู่กับกอหญ้า แต่สุดท้ายความรักของเขาก็ถูกทรยศเพราะโดนนอกใจ

“งั้นของขวัญของแม่ปีนี้ ยอมหมั้นให้แม่ได้ไหม ลูกสาวเพื่อนแม่กำลังจะบินกลับมาจากต่างประเทศ..”

“ผมเคยบอกไปแล้วว่าไม่ชอบให้ใครมาบงการ ถ้าแม่อยากหมั้นมากก็หมั้นเอง”

“ที่ไม่ยอมไปดูตัวสักทีเพราะแฟนเก่าลูกเรียนที่เดียวกันรึเปล่า ?”

“แม่จะถามเรื่องเธอทำไม ไม่เกี่ยวกับยัยนั้น” ที่เขาไม่พร้อมจะดูตัวกับใครเพราะไม่อยากกลับไปเจ็บกับความรักอีกครั้งต่างหาก อีกอย่างแบดซ์เองยังมีความแค้นที่ต้องสะสางกับกอหญ้า

“แม่จะไม่บังคับแล้วกันแต่ถ้าไม่ใช่เพราะหนูคนนั้น แล้วทำไมอาทิตย์หน้าถึงเปลี่ยนเป็นไปรับน้องนอกสถานที่แทนล่ะ ทั้งที่ตอนแรกลูกบอกจะไปออกงานกับแม่” ศีรสกุลถามพลางแกว่งแก้วไวน์สีอำพันในมือของตนเองไปด้วยก่อนจะยกขึ้นจรดริมฝีปากสีแดงสดของตนเองแล้วเหยียดยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน

“ผมไม่จำเป็นต้องบอกเรื่องนี้กับแม่ งานกุศลบ้าบออะไรนั้นที่แม่ชอบทำปั้นหน้ากับพ่อ ผมไม่อยากไป ขี้เกียจแสดงละครตบตาคนอื่น” แบดซ์ตอบแบบไม่สบอารมณ์นัก เขาไม่ชอบการจับผิดของพ่อและแม่ตนเองเลยสักนิดหรือเพราะเป็นลูกชายคนเดียวเลยถูกจับตามองแบบนี้อยู่ตลอด มันอึดอัดจนอกแทบระเบิด

“ดูท่าแล้วลูกชายแม่คงไม่อยากมาวันเกิดของแม่สักเท่าไหร่ งั้นแม่ไม่บังคับแล้วแหละ แค่มาให้แม่เห็นหน้าแม่ก็ดีใจแล้ว”

“สุขสันต์วันเกิดก็แล้วกันนะครับ ผมมีธุระต้องไปต่อ คงไม่ได้อยู่ฉลองด้วย” แบดซ์เอ่ยออกมาแล้วรีบหมุนตัวเดินห่างออกมาจากคนเป็นแม่ เขาไม่อยากคุยนานกว่านี้เพราะอาจจะเกิดปากเสียงกันได้ หากศีรสกุลวกไปเรื่องดูตัวอีก ทั้งที่ความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคนแต่แบดซ์ก็ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพวกผู้ใหญ่ถึงชอบบงการ หรือเป็นเพราะผลประโยชน์ของตนเองแบบนั้นหรอ ?

…….

วันเชียร์กลาง

เวลา 07.00 น.

“ตื่นเต้นอ่ะ วันนี้พวกเราก็ได้เป็นนักศึกษาของคาบาเรียลแบบเต็มตัวแล้ว~” นินิวเอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้นพลางปัดแปรงแต่งหน้าลงบนใบหน้าของตนเอง ด้านควีนก็นั่งรอเพื่อนแต่งตัวอยู่บนเก้าอี้ ส่วนเมษาก็กำลังบังคับให้กอหญ้านั้นแต่งหน้าอยู่สาเหตุก็มาจากกอหญ้าของเพื่อน ๆ นั้นไม่ค่อยแต่งหน้าเท่าไหร่ วันนี้เป็นวันที่ทุกคนจัดเต็มเพราะทุกคณะจะมารวมตัวกันที่สนามกีฬากลางของมหาลัย เจอผู้คนมากมาย ใครไม่สวยก็ไม่เด่น

“อย่าลืมล่ะ มาเรียนไม่ได้มาหาผัว”

“ย่ะ! อย่าให้เห็นว่าแกมีผัวนะควีน”

“มีเมียว่าไปอย่าง” ควีนตอบเพราะเขานั้นออกแนวชอบผู้หญิงมากกว่าเสียอีก มาเรียนวิศวะก็มาเรียนเอาเท่เท่านั้นแหละ

“โอ๊ย! พ่อคนหล่อ” นินิวเบ้มากใส่

“แล้วเมื่อไหร่แกสองคนจะเลิกจิกกัดกันสักทีเนี่ย มาช่วยจับกอหญ้าให้ที กอหญ้าไม่ยอมแต่งหน้า” เมษาพูดแทรกขึ้นมา ขนาดชุดนักศึกษาเธอยังเลือกใส่แบบยาวเลยเข่าลงมาอีก มองดูแล้วมันก็เรียบร้อยเกินไป ไม่สมกับหน้าหุ่นที่มีอยู่

“หือ…เราไม่อยากแต่งอ่ะ มันหนักหน้า” กอหญ้ายังคงพยายามปฏิเสธ ใบหน้าส่ายพัลวัน

“แต่งเถอะนะกอหญ้า แกพึ่งเลิกกับแฟนมาต้องสวยเข้าไว้นะ อย่าไปจมปลักกับผู้ชายคนเดียว” นินิวพูดเสริมแล้วหันมามองกอหญ้ากับเมษาที่นั่งอยู่บนเตียง อันที่จริงเธอเองไม่ได้เสียใจมากขนาดนั้นหรอกแค่มันเศร้านิดหน่อย ไม่ถึงอาทิตย์กอหญ้าก็เริ่มชินแล้วเพราะเธอมีเพื่อนที่คอยซัพพอร์ตและคอยแวะเวียนมาหาอยู่ตลอด

แล้วอีกอย่างเหตุผลที่เธอคบกับเตก็ไม่ใช่เพราะความรักมันเพราะ ‘ เหตุผลบางอย่าง ’ ต่างหาก เตเป็นคนดีและดีมาก ถ้าไม่เกิดเรื่องบ้าบอนี้ขึ้นมาก่อนเธอเองก็อยากจะพยายามรักเขาต่อไปเหมือนกันแต่ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ จบทุกอย่างก็คงถูกแล้ว คนดี ๆ แบบเตไม่คู่ควรกับเธอหรอก..

“นะกอหญ้า แกต้องสวยมากแน่ ๆ เลยถ้าแกยอมแต่ง” เมษาทำหน้าออดอ้อน

“ส่วนชุดนักศึกษาก็เปลี่ยนหน่อย แกใส่แบบนี้ไม่เหมาะกับแกเลย มีของดีต้องโชว์สิ” ควีนพูดเสริม

“วันนี้พวกเราขึ้นแสตนเชียร์แค่ตอนแข่ง แข่งไม่นานมากก็ลงมา แล้วอีกอย่างพวกผู้หญิงนั่งอยู่ข้างล่าง ไม่มีอะไรให้น่าห่วง แกดูอย่างยัยเมสิ” พอนินิวพูดกอหญ้าก็เริ่มใจอ่อน และในที่สุดเธอก็ยอมพยักหน้าตอบตกลง

“ก็ได้ ๆ แต่งก็แต่ง”

“เปลี่ยนชุดนักศึกษาใหม่ด้วย ฉันเอามาเผื่อแก”

“เอาที่พวกแกต้องการเลย ยอมให้หนึ่งวัน” กลีบปากสีหวานเอ่ยตอบอย่างเหนื่อยหน่าย แต่มันก็มีความสุขดีที่มีเพื่อนคอยส่งเสริมให้ตัวเองเด่นให้ตัวเองดูดี แถมยังพร้อมซัพพอร์ตทุกเรื่องแม้จะรู้จักกันไม่นานมากก็ตาม

“เอาล่ะ ฉันจะเริ่มแปลงโฉมให้แกแล้วนะ” เมษาพูดออกมาแล้วดีดนิ้ว จากนั้นสองสาวหนึ่งสาวหล่อก็ช่วยแปลงโฉมให้กอหญ้า เกือบครึ่งชั่วโมงก็เสร็จเรียบร้อย

พอแต่งตัวเสร็จคนตัวเล็กก็เหยียดกายลุกขึ้นแล้วเดินไปส่องดูตนเองหน้ากระจกใบหน้าของเธอถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางแบรนด์ดังของเมษา ชุดนักศึกษาที่สวมดูพอดีตัวแต่หน้าอกของเธอมันดันใหญ่เกินขนาดเลยดันเสื้อออกมา กระโปรงทรงเอรัดรูปอวดเรียวขาเรียวและผิวขาวผ่อง

“เฮ้อ~ ภูมิใจ เพื่อนสวย” นินิวมองเหม่อแล้วเอ่ยออกมา

“ไปกัน เดี๋ยวเข้าไม่ทันกิจกรรม” ควีนเอ่ยบอกกับเพื่อน ๆ แล้วคว้าหยิบกุญแจห้องของตนเองขึ้นมา จากนั้นเธอก็เดินนำเพื่อนออกจากห้องไป ด้านนินิวและเมษาก็คล้องแขนกอหญ้าคนละข้างและเดินตามหลังควีนไป

โดยการเดินทางวันนี้จะใช้รถของเมษาไป สี่สาวเดินมาถึงรถก็สอดตัวเข้าไปนั่งข้างใน เมษาเป็นคนขับและนั่งข้างกายเป็นกอหญ้าส่วนเบาะหลังเป็นนินิวและควีน พอขึ้นมานั่งบนรถกันครบก็เคลื่อนตัวออกมาจากบริเวณหน้าหอ

จุดหมายปลายทางคือสนามกีฬากลางของมหาลัย โดยเวลาในการใช้เดินทางไม่นานมากก็มาถึง พวกเธอมาถึงก่อนที่เวลางานจะเริ่มขึ้นทำให้ตอนนี้บรรยากาศภายในสนามช่วงบ่ายเต็มไปด้วยความครึกครื้น

“ขนาดเรามาเร็วแล้วนะคนยังเยอะอยู่ดี” เมษาเอ่ยในขณะที่พวกเธอกำลังยื่นบัตรนักศึกษาให้กับรุ่นพี่เพื่อเช็คก่อนเข้าไปในสนาม

“เฟรชชี่ต้องมารวมตัวกันก่อนเพื่อรอรุ่นพี่มาบูม ไม่แปลกหรอกที่คนจะเยอะ” ควีนอธิบายเพราะพวกเธอต้องทำกิจกรรมในสนามก่อน พอครึ่งหลังของงานค่อยขึ้นแข่งแสตนเชียร์เป็นคณะ

“แล้วเราต้องไปรวมตัวหน้าแสตนของคณะเราใช่ไหม”

“ใช่” เมษาถาม ควีนจึงเอ่ยตอบแล้วพวกเธอก็เดินเข้าไปในสนามขนาดใหญ่ที่สามารถบรรจุคนได้เกือบสองหมื่นกว่าคน พอเดินเข้ามาก็มองหาคณะของตนเองจนเจอ จากนั้นจึงเดินไปอยู่บริเวณหน้าคณะเพื่อรอเวลานัด แล้วพวกรุ่นพี่จะเรียกมารวมตัวกันอีกทีก่อนเริ่มกิจกรรม

“นี่…พวกเรามาถ่ายรูปอัปสตอรี่ไอจีดีมั้ย” นินิวเอ่ยชวนเพื่อนด้วยรอยยิ้มพร้อมกับโทรศัพท์ในมือของเธอ เพราะตอนนี้เองนักศึกษาทุกคนก็ต่างถ่ายสตอรี่อัปลงไอจีกัน บ้างก็โดนพวกตากล้องที่เป็นนักศึกษาของมหาลัยเข้ามาสัมภาษณ์ทำคอนเทนต์หรือแม้แต่ขอถ่ายรูปลงเพจของมหาลัย

“เอาสิ” กอหญ้าตอบแล้วพวกเธอก็มาถ่ายรูปรวมกัน ในขณะที่สี่สาวยืนถ่ายรูปกันอยู่นั้นก็มีหนุ่มรุ่นพี่พร้อมกับกล้องคล้องคอเดินเข้ามาทักพวกเธอ

“ขอโทษนะครับพี่สองคนขอถ่ายรูปน้องคนนี้หน่อยได้ไหม” รุ่นพี่หนุ่มชี้มายังกอหญ้า

“หนูหรอคะ ?” เธอเอ่ยถามออกมาด้วยอาการตกใจเล็กน้อย

“ครับ น้องนั่นแหละ”

“เอ่อ…ได้ค่ะ” ใบหน้าเรียวใสพยักตอบด้วยอาการงุนงงเล็กน้อย เธอไม่คิดว่าตนเองจะถูกรุ่นพี่ขอถ่ายรูปแบบนี้

“มายืนตรงนี้หน่อยครับ ว่าแต่น้องชื่ออะไร”

“กอหญ้าค่ะ” ร่างสวยเดินไปยังจุดที่ตากล้องบอกแล้วเอ่ยตอบ

“เดี๋ยวพี่นับหนึ่งถึงสามโพสต์ท่าเลยนะ”

“….” หญิงสาวพยักหน้าตอบเบา ๆ และรอเวลาที่ตากล้องนับ

“หนึ่ง สอง สะ…”

“ใครอนุญาตให้มึงมาถ่ายเฟรชชี่คณะกู” ไม่ทันที่ตากล้องหนุ่มจะได้กดถ่ายก็มีมือหนาของใครบางคนมาบังเอาไว้และยืนขวางร่างกอหญ้า พอตากล้องคนนั้นเห็นว่าเป็นใครเลยยอมเอากล้องลงเพราะเขาคนนั้นคือเฮดว๊ากของคณะวิศวะอย่างแบดซ์ที่ยืนชักสีหน้าหงุดหงิดใส่

“ถ่ายไม่ได้ใช่ไหมครับ”

“มึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง”

“แต่น้องอนุญาตให้ผมถ่ายแล้วนะครับพี่”

“กูบอกถ่ายไม่ได้ หรือมึงอยากโดน ?”

“ขะ ขอโทษครับพี่” ตากล้องตอบเสียงสั่นแล้วเดินปลีกตัวห่างออกมาเพราะเขาไม่อยากมีเรื่องกับลูกคนใหญ่คนโตอย่างแบดซ์ มันไม่คุ้มกับการได้รูปสาวสวยลงเพจหรอกนะ

หมับ…!

“แต่งตัวเหี้ยไร โป๊ฉิบหาย” แบดซ์ชักสีหน้าไม่พอใจใส่คนตัวเล็ก พร้อมกับโยนเสื้อช็อปของตนเองใส่ร่างกอหญ้า เธอเลยรับไว้แบบงง ๆ

“เอามาให้ทำไมคะ เสื้อของพี่” คนตัวเล็กก้มหน้าหลบสายตาดุ ๆ นั้นแล้วถามออกไป

“ใส่เอาไว้ ถ้าคืนนี้ไม่อยากโดนเอา” แบดซ์ยื่นหน้าเข้ามากระซิบที่ข้างใบหูของกอหญ้าแล้วกดเสียงตํ่า ทำเอากอหญ้าร้อนวูบวาบไปทั้งตัว ไหนบอกไม่อยากเห็นเธออยู่ในสายตาบ่อย

แต่ทำไมตนเองชอบโผล่มาให้เจอเองอยู่เรื่อยแถมยังขัดขวางความปังของเธออีก…

————————————————-

ต้องแจ้งก่อนเลยนะคะว่าเรื่องการรับน้องไรท์ไม่ได้อิงมาจากความเป็นจริงหรือลำดับขั้นตอนแบบเป๊ะ ๆ มีแค่ความจริงบางส่วน นอกเหนือจากนั้นไรท์ปรุงแต่งเข้าไปค่ะ หากใครชอบพระเอกธงดำ เด้าเก่ง ปากหมา นิสัยเหรี้ย ก็เซฟลงคลังไว้จ้า 😚

พระเอกเรื่องนี้ทั้งรักทั้งเกลียดเขาและหวงเก่งที่หนึ่ง !

>>>กลุ่มของพี่แบดซ์สามารถเข้ามาติดตามได้เลยนะคะ 🤟🏻