บทที่ 8

7

ไม่หยุดง่าย ๆ

ดวงตากลมโตเหลือบมองตนเองผ่านหน้ากระจกของห้องนํ้ารวมด้วยอาการเหม่อลอย ในสมองของเธอเอาแต่ครุ่นคิดว่าวันนี้ตนเองจะเจอกับอะไรอีก ไหนจะเรื่องเมื่อคืนที่มันยังคงวกวนอยู่ในความคิด ทำเอาเธอแทบนอนไม่หลับ ทั้งเจ็บปวดร่างกายและกดดันกับความรู้สึกของตนเอง

“กอหญ้า”

“….” คนตัวเล็กยังคงเงียบโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าเมษามาหยุดยืนอยู่ข้างหลัง

“กอหญ้า แกเป็นอะไรรึเปล่า”

“ฮ…ฮะ?” พอมือเมษามาสะกิดที่บ่าก็ทำให้กอหญ้าหลุดจากห้วงความคิดของตนเองพร้อมกับละสายตามองไปที่เมษา

“ฉันถามว่าแกเป็นอะไรรึเปล่า”

“เราไม่ได้เป็นอะไร อาบเสร็จแล้วหรอ”

“เสร็จแล้ว”

“แล้วสองคนนั้นล่ะ”

“ควีนบอกให้เราไปก่อน เดี๋ยวควีนกับนิวจะตามไปทีหลัง”

“อ๋อ งั้นไปกัน” กอหญ้าพยักหน้าตอบแล้วเดินไปจับมือเมษา ทั้งคู่เดินออกมาจากห้องนํ้ารวม ด้วยความที่คณะวิศวะถูกใช้เป็นสถานที่จัดกิจกรรมบ่อย จึงมีห้องนํ้าไว้สำหรับพวกที่มาแข่งกีฬา การลองรับนักศึกษาหลายคนจึงสะดวกครบครัน สองสาวเดินกลับมาที่ห้องพักของตนเองตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว เหมือนทุกคนจะออกไปก่อนเวลานัดครึ่งชั่วโมงกันหมด วันนี้รุ่นพี่นัดซ้อมช่วงเช้า และช่วงบ่ายก็มีซ้อมต่ออีก หลังจากนั้นก็ซ้อมยิงยาวอย่างเดียวเพราะวันเปิดเรียนใกล้มาถึงแล้ว

“กอหญ้าแกไม่สบายรึเปล่า ทำไมดูไม่โอเคเลย” เมษาที่เห็นสีหน้าของเพื่อนดูอิดโรยถามออกไปด้วยความเป็นห่วง ในขณะเดียวกันเธอก็เริ่มหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางมาแต่งหน้า

“เพลียนิดหน่อย เมื่อคืนนอนไม่สบายอ่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอก เราไหว”

“ถ้าแกไม่สบายบอกฉันได้นะ เดี๋ยวฉันบอกพวกรุ่นพี่ให้ วันนี้ซ้อมทั้งวันแถมตอนบ่ายแดดก็น่าจะแรง เดี๋ยวไม่ไหว”

“ไม่เป็นไรเลยเม เราไหวน่า” กอหญ้ายืนยันคำเดิมอีกครั้ง สาเหตุที่ไม่อยากพักการซ้อมเพราะเธอเกรงว่าแบดซ์จะหาเรื่องตนอีก

“แล้วแกหายไปไหนเมื่อคืน หายไปนานเลย เพื่อนเป็นห่วงกันแทบแย่”

“ขอโทษนะ มีเรื่องที่ต้องจัดการอ่ะ”

“ทีหลังแกก็อย่าหายไปนานแบบนี้อีก แล้วก็ตอบแชทด้วย”

“เข้าใจแล้ว” เสียงหวานเอ่ยตอบและยิ้มให้เพื่อนสาว แล้วพวกเธอก็แต่งตัวกันต่อ ในขณะนั้นเองโทรศัพท์มือถือของกอหญ้าก็มีข้อความทักเข้ามา เธอจึงหยิบขึ้นมาแล้วเปิดอ่านปรากฏว่าเป็นเตที่ทักมา กอหญ้ารู้สึกประหม่าเล็กน้อยแต่ก็ยอมกดตอบข้อความเตไป ให้ทุกอย่างดูเหมือนปกติที่สุด ทั้งที่ภายในใจรู้สึกผิดแทบแย่ แล้วก็ดูเหมือนว่าคำพูดที่เตพิมพ์กลับมาคล้ายเขาไปรู้อะไรบางอย่างเข้าให้

‘กลับจากซ้อมเชียร์เมื่อไหร่เรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน’

ทำไมมันดูทะแม่ง ๆ แปลก ๆ

“ไปกันกอหญ้า” เสียงเมษาแทรกเข้ามาในห้วงความคิดอีกครั้ง กอหญ้าเลยปิดหน้าจอเอาไว้พลางหยิบกันแดดมาทาลวก ๆ พร้อมกับรวบผมมัดเป็นหางม้าเอาไว้ ก่อนจะออกจากห้องเธอก็ไม่ลืมพกลิปกลอสติดกระเป๋าเพื่อเติมปากตนเองอีกด้วย

วันนี้ทุกคนนัดกันมาที่ลานเกียร์ กอหญ้าและเมษามาถึงก่อนเวลาสิบนาที สองสาวเลยจับจองที่นั่งม้าหินอ่อน เพราะพื้นที่มันไม่ค่อยว่างสักเท่าไหร่ ทุกที่นั่งถูกจับจองหมดแล้ว

“ขอโทษนะ พวกพี่สองคนขอนั่งด้วยได้ไหม” และในตอนนั้นเองเสียงของใครบางคนก็เอ่ยขึ้น พอมองเจ้าของต้นเสียงก็เจอเข้ากับขนมผิงและยูกิ และขนมผิงเป็นคนเอ่ยพูดพร้อมกับรอยยิ้มน่ารัก

“ได้ค่ะ” กอหญ้าพยักหน้าตอบ

“เราสองคนใช่น้องเมษากับน้องกอหญ้าที่อยู่กลุ่มด้วยกันเมื่อคืนรึเปล่า” ยูกิเป็นคนเอ่ยถามแล้วเมษาก็เอ่ยตอบ

“ใช่ค่ะ แล้วพวกพี่กำลังทำอะไรกันอยู่คะ”

“พี่กับผิงกำลังนั่งวางแผนกันอยู่ว่าจะทำยังไงกับแสตนเชียร์ของคณะเรา แต่ที่นั่งมันเต็มหมดเลยขอมานั่งกับพวกเราสองคนนี้แหละ ส่วนพวกผู้ชายเพื่อนพี่มันก็เอาแต่ขลุกกันอยู่ในชมรม พี่สองคนไม่อยากอุดอู้อยู่กับพวกมันเท่าไหร่ เสียงดังจนน่ารำคาญ” ยูกิร่ายยาวออกมาพลางทำสีหน้าหงุดหงิด

“เราสองคนก็ช่วยพวกพี่ทำได้นะ พวกพี่คิดกันสองคนหัวแทบระเบิดแล้ว” เจ้าของใบหน้าเรียวใสหน้าตาน่ารักเอ่ยพูดเสริม ขนมผิงมองแล้วมีเสน่ห์มาก ดูเป็นธรรมชาติแบบไม่ปรุงแต่งขนาดกอหญ้าที่เป็นผู้หญิงด้วยกันยังอดมองไม่ได้

“งื้อ ยินดีมากเลยค่ะ จริงไหมกอหญ้า”

“ใช่ค่ะ เดี๋ยวเราสองคนจะช่วยพวกพี่คิดเองนะคะ” กอหญ้าตอบและยิ้มบาง ๆ ออกมา เธอรู้สึกถูกชะตากับสองคนนี้มากโดยเฉพาะขนมผิง ส่วนยูกิพี่สาวคนนี้ดูตัวแม่ตัวมัมมากจนกอหญ้าไม่กล้าคุยด้วยเพราะออร่าความสวย ความเซ็กซี่มันพุ่งแรงเกินไป แถมหุ่นก็สวยอย่างกับนางแบบ เวลาสองสาวนี้อยู่ด้วยกันถึงจะสวยแตกต่างกันคนและแบบแต่ยืนคู่กันแล้วก็สวยน่ามองกันทั้งคู่ หนุ่ม ๆ ทั้งคณะก็คงอิจฉาแฟนในอนาคตของสองสาวไม่น้อย…

....

ครืด~ ครืด~

‘ออกมาเปิดประตูให้เตหน่อย’

‘เตยืนอยู่หน้าห้องกอหญ้า’

กอหญ้าเหลือบมองข้อความบนหน้าจอมือถือพลันหัวใจดวงน้อยของเธอก็กระตุกวูบขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอบีบโทรศัพท์ในมือแน่นและยกเข่าขึ้นมากอดเอาไว้ ตลอดระยะเวลาที่กอหญ้าค้างอยู่คณะ เธอก็เอาแต่คิดเรื่องนี้มาตลอด เธอไม่กล้าสู้หน้ากับเต และไม่รู้ว่าจะจัดการกับความสัมพันธ์นี้ยังไงต่อ

“เตรู้นะว่ากอหญ้าอยู่ในห้อง เตแค่มีเรื่องอยากจะคุยด้วย” เมื่อเธอได้ยินเสียงเตเอ่ยยํ้าตรงหน้าประตูห้อง ร่างเล็กก็ตัดสินใจเหยียดกายลุกขึ้นมาจากเตียงนอน ร่างบอบบางในชุดลำลองสบาย ๆ เดินออกมาเปิดประตูแล้วค่อย ๆ แง้มมันออกก็เห็นร่างของแฟนหนุ่มอย่างเต กอหญ้ามองหน้าเขาคล้ายกับว่ามีอะไรภายในใจและเธอก็สังเกตเห็นดวงตาของเตแดงกํ่าจากการร้องไห้มาตลอดระยะเวลาหลายวัน สีหน้าของเตทำให้เธอตกใจไม่น้อย ริมฝีปากบางจึงเอ่ยถามออกไป

“เต ร้องไห้หรอ”

“ขอเข้าไปก่อนได้มั้ย คุยข้างนอกมันรบกวนห้องอื่น”

“อื้อ” เธอพยักหน้าตอบและเดินนำร่างเตเข้ามาภายในห้องของตนเองแล้วเตก็กดล็อกประตู

“มีอะไรจะบอกเตมั้ย”

“เต หมายถึงอะไร” อันที่จริงก็พอจะรู้ แต่เธอก็ถามออกไปเผื่อมันไม่ใช่

“แฟนเก่ากอหญ้าเรียนอยู่คณะเดียวกันทำไมเตถึงไม่รู้เรื่องนี้”

“กอหญ้าคิดว่ามันไม่จำเป็น” ปากเอ่ยตอบก็ช้อนสายตามองคนตรงหน้าที่คล้ายกับกำลังพยายามเก็บกลั้นอารมณ์ของตนเองเอาไว้สุดขีด

“แล้วเหตุผลที่ขอเอากับแฟนเก่า มันจำเป็นหรอกอหญ้า” ใบหน้าหวานชาวาบขึ้นมาในทันใดเมื่อเตพูดคำนี้ออกมา เธอไม่ได้อยากทำเรื่องบ้า ๆ นั้นแต่เพราะถูกแบดซ์บังคับต่างหาก แล้วไหนเขาบอกลบทุกอย่างออกหมดแล้ว แล้วทำไม..

“มันไม่ใช่อย่างที่เตเข้าใจ”

“แล้วมันเป็นยังไง ฮะ! พูดมาสิ” เตตะคอกออกมาแล้วกดเปิดคลิปเสียงบางอย่างขึ้นมา

‘ชะ…ช่วยมีอะไรกับกอหญ้าหน่อย…ได้มั้ยคะ’

‘เจ็บค่ะ…กอหญ้าเจ็บ’

‘ทะ…ทนไม่ไหวแล้วค่ะ’

คลิปเสียงตอนนี้เขาไม่ได้กดถ่ายไม่ใช่หรอ แล้วทำไม

“เต กอหญ้าไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้” กอหญ้าพยายามอธิบายออกไป เธอโดนบังคับให้ทำแต่บอกออกไป ใครเขาจะเชื่อ

“มีอะไรจะพูดอีกหรอกอหญ้า เตถนุถนอมกอหญ้ามาตลอดไม่เคยล่วงเกินแม้แต่ปลายเล็บ เพราะให้เกียรติและรอพร้อม แต่นี่อะไร! ทำไมสิ่งที่ได้กลับมาคือการทรยศหักหลัง” เตตะคอกออกมาเสียงดังอย่างคนฟิวส์ขาด ทำให้กอหญ้ารู้ตัวแล้วว่าคนอย่างแบดซ์มันไม่ควรเชื่อคำพูดของเขาเลยสักอย่าง เธอผิดหวังซํ้าแล้วซํ้าเล่า ไม่หนำซํ้าความสัมพันธ์ของตนเองและคนรักต้องมาจบลงอีก

แต่มันไม่ใช่แค่การเลิกราธรรมดา การเลิกรากับเตอาจจะทำให้ชีวิตของเธอกับยายตกอยู่ในอันตรายมากกว่าเดิมก็ได้..

“กอหญ้าถูกบังคับให้ทำ พี่แบดซ์บังคับกอหญ้า ขอโทษนะเต ขอโทษจริง ๆ” เธอไม่รู้ว่าจะพูดคำไหนแล้ว นอกจากคำว่าขอโทษ

“เตไม่น่าเสียเวลาคบกับกอหญ้าเลยว่ะ ผิดหวังฉิบหาย”

“…..” ไม่ใช่แค่เตผิดหวังในตัวเธอหรอก เธอเองก็ผิดหวังในตัวเองเหมือนกันที่โง่เขลาซํ้าซาก

“เตว่าเราคงไปต่อกันไม่ได้แล้วจริง ๆ พอมารู้แบบนี้มันคบไม่ลง ต่อจากนี้ต่างคนต่างอยู่นะกอหญ้า เตเสียใจมามากพอแล้ว เสียใจจนแม่งอยากตาย ๆ ไป” เตระบายออกมาและมันก็เป็นครั้งแรกที่ทำให้กอหญ้าเห็นนํ้าตาของเขา เตคงเสียใจมาก กอหญ้าเองก็ไม่อยากให้เตต้องมาทนกับคนที่มีแต่เรื่องแบบตนเอง หากจบความสัมพันธ์ครั้งนี้ได้เธอก็อยากจะจบเหมือนกัน ถ้าคบต่อคงมีแต่ความรู้สึกผิดในใจแต่ถึงจะเลือกทางนี้มันก็ไม่ได้ดีเสมอไป

“ทุกอย่างมันกำลังจะดี ขอโทษนะ ที่ทำตามสัญญาไม่ได้” กอหญ้าเอ่ยออกไปเสียงสั่นเครือ เธอไม่อยากจะร้องไห้ออกมาด้วยซํ้าแต่นํ้าตาที่กลั้นไว้มันก็ดันไหลออกมาอย่างไม่เชื่อฟัง คนตัวเล็กได้แต่ยืนสะอื้นและเตเองก็พยายามอดทนกับการจากลาครั้งนี้ ก่อนที่เขาจะยอมหันหลังและเดินออกมาจากชีวิตของกอหญ้า ภาพตรงหน้าพร่าเบลอมากขึ้น และมากขึ้นจากม่านนํ้าตาที่เอ่อคลออยู่ กระทั่งร่างกายของเตเดินหายจากห้องของเธอไป ตามด้วยเสียงประตูห้องที่ปิดตามลงมา..

ครืด…!

ในตอนนั้นเองหน้าจอมือถือก็สว่างวาบขึ้นมาพร้อมกับข้อความของใครบางคน มือเรียวยกขึ้นปาดนํ้าตาออกก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอ่าน

‘ส่งคลิป’

‘ลืมบอกมีอีกคลิปที่ยังไม่ได้ลบ’

เจ้าของข้อความนั้นคือแบดซ์..

————————————————-

บักชาติชั่วของแม่ ๆ เองขร่ะ