บทที่ 2 ตัวเล็ก

“ว่ามา” ถ้อยคำเรียบง่ายถูกเอ่ยขึ้นแผ่วเบาเมื่อชายหนุ่มนั่งลงที่ประจำตำแหน่ง มือข้างหนึ่งถูกยกขึ้นเท้าคางอย่างไม่ใคร่จะใส่ใจนัก ผู้ช่วยคนสนิทเดินเข้ามาภายในห้องพร้อมขวดไวน์ราคาแพงที่แช่อยู่ในถังน้ำแข็งเย็นจัดจนหยดน้ำเกาะพราวและแก้วไวน์ทรงสูงขอบทองงดงามประณีต

ไมเคิลปรายตาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น มองโรมที่หยิบจับสิ่งต่างๆ คล่องมือเพียงชั่วครู่ ก่อนจะถูกดึงความสนใจจากผู้ช่วยคนสนิทไปเนื่องจากเสียงของผู้เข้าร่วมประชุมคนหนึ่งเอ่ยปากขึ้นอย่างช้าๆ

“บอสครับ ตอนนี้พวกเราถูกมิเกลจับตามองอยู่ อาจจะทำให้เคลื่อนไหวไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่นัก.......”

“......” ไมเคิลขยับมือรับแก้วไวน์จากโรมมาถือไว้ โคลงแก้วภายในอุ้งมือ ก่อนจะยกขึ้นดมกลิ่นแล้วจิบเพียงเล็กน้อยโดยไม่พูดอะไร

“เปลี่ยนเส้นทางได้ไหมครับ” โรมที่ยืนอยู่ข้างกายเอ่ยถามขึ้นบ้างพร้อมเลิกคิ้วมอง

“คือ.... ถ้าเปลี่ยนเส้นทาง มันจะใช้เวลานานมากกว่าเดิมถึง 3 เท่า แถมยังสุ่มเสี่ยงเพราะต้องผ่านพื้นที่ชุมชน ผมเกรงว่า......”

ตึก

“.......” ชายหนุ่มขยับตัวเล็กน้อยแล้ววางแก้วลงบนโต๊ะจนเกิดเสียงแผ่วเบา ก่อนจะปรายสายตาขึ้นมองคนที่กำลังพูดอยู่ในตอนนี้ ทำให้คนที่สบตาด้วยสะดุ้งเฮือก แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าเป็นการพูดคุยผ่านหน้าจอทีวีขนาดใหญ่ ไม่มีทางที่คนซึ่งนั่งอยู่บนบัลลังก์จะทำอะไรตนเองได้ แต่อย่างไรก็ตาม ทุกคนในที่นี้ต่างรู้ดีว่าอำนาจของคนๆ นี้แผ่กระจายไปทั่วทุกพื้นที่แค่ไหน

“คือ ถ้าผมจะร้องขอให้ทางสำนักงานใหญ่มะ-”

“เมอร์สัน.....” เพียงแค่เอ่ยนาม เจ้าของชื่อก็พลันหน้าซีดไร้สีเลือด ยิ่งเมื่อได้เห็นว่าคนที่ตกกำลังคุยด้วยยกยิ้มมุมปาก เท้าคางลงกับโต๊ะ ปลายนิ้วมืออีกข้างถูกเคาะเป็นจังหวะเชื่องช้า เจ้าของชื่อก็พลันรู้สึกลำคอแห้งผาก การกลืนน้ำลายนั้นฝืดเคือง ดวงตาสีทองสุกปลั่งมองจ้องสบมานิ่งๆ ราวกับกำลังใช้ความคิด

“.......” ภายในห้องประชุมขนาดใหญ่ที่มีผู้เข้าร่วมเกือบ 30 คนพากันเงียบกริบอย่างตั้งอกตั้งใจ ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจ เสียงนาฬิกาที่เดินผ่านไปแต่ละวินาทีราวกับห้วงเวลาหยุดนิ่งตามคำสั่งของผู้เป็นนายใหญ่ของห้อง

ไมเคิลหยุดมือที่กำลังเคาะลงกับโต๊ะ และขยับไปใช้ปลายนิ้วมือถูวนรอบขอบแก้วใบสวยที่วางตั้งอยู่ ก่อนจะเอ่ยเสียงเนิบช้า

“เส้นทางเดิม...... เคลียร์ทางให้สะอาด...... จะได้เดินทางง่ายๆ ......” ว่าจบก็ยกแก้วไวน์ขึ้นจิบอีกหน

“ตะ แต่ จะเคลียร์ทางก็ดูท่าว่าจะเกินกำละ-”

“เมอร์สัน......” น้ำเสียงเย็นเหยียบถูกเอ่ยขึ้นอีกครั้ง และในครั้งนี้ดวงตาสีทองตวัดมองจ้องดุดันจนรับรู้ได้ถึงความกดดันที่แผ่ออกมาจากรอบกายแม้จะอยู่ไกลกันคนละทวีปโลกก็ทำให้หนาวสั่นได้ไม่ต่างกันกับตัวจริงมายืนอยู่ตรงหน้า

“อย่าทำให้ฉันผิดหวัง.......” ว่าพร้อมเหยียดยิ้มบนดวงหน้า ในขณะที่เจ้าของชื่อคล้ายกับวิญญาณหลุดลอย เมื่อคนที่ตนต้องจัดการคือวายร้ายตัวเอ้ รับหมดทั้งอาวุธ ยา สารเสพติด แรงงานทาส แล้วนี่บอสจะให้ถอนรากถอนโคน..... ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าส่งของไม่สำเร็จจะเกิดอะไรขึ้น......

“ต่อไป” น้ำเสียงเด็ดขาดถูกเอื้อนเอ่ยอีกครั้ง คำให้คนที่ต้องรายงานคนต่อไปถึงกับสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วเริ่มต้นรายงาน

“จากงานที่ได้รับมอบหมายให้เชื่อมสัมพันธไมตรีกับกษัตริย์.........”

.

.

.

“มีอีกไหม.....” คำถามเรียบง่าย แต่ทุกคนกลับนั่งนิ่งเงียบกริบ ชายหนุ่มกวาดตามองไปรอบห้องที่ว่างเปล่า สบตากับตัวแทนของประเทศต่างๆ อย่างช้าๆ ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำปิดท้าย

“ปิดการประชุม.....” ว่าจบก็ปัดมือเพียงหนึ่งครั้ง หน้าจอที่ฉายภาพผู้เข้าร่วมการประชุมก็พลันดับลงอย่างรวดเร็ว เป็นเวลากว่า 3 ชั่วโมงที่ไมเคิลต้องนั่งฟังรายงานเรื่องต่างๆ จากผู้เข้าร่วมการประชุมทุกเรื่องที่ได้รับมอบหมาย และงานที่กำลังประสบปัญหาอยู่ในขณะนี้ถูกถ่ายทอดคำสั่งและหาแนวทางการแก้ไขไปทีละเรื่อง ด้วยคำสั่งที่เด็ดขาดและชัดเจน

“อืม.....” ชายหนุ่มครางในลำคอ เมื่อที่บ่าทั้งสองข้างนั้นถูกบีบนวดด้วยน้ำหนักมือที่พอดีช่วยทำให้ผ่อนคลาย แม้จะสบายมากเพียงใด แผ่นหลังกว้างที่เหยียดตรงก็ยังคงทระนงตั้งตระหง่านดังภูผาสูงใหญ่ ไม่มีการผ่อนปรนให้แม้กระทั่งตนเอง...

“ให้ผมช่วยไหมครับ” คำถามมาพร้อมกับมือที่ขยับไหวเคลื่อนต่ำลงอย่างช้าๆ ไมเคิลทำเพียงหยิบบุหรี่ที่วางอยู่ด้านข้าง ในกล่องสลักลายใบสวยสีเงินขึ้นมาคาบไว้ที่ริมฝีปาก เปลวไฟก็ถูกจุดประกายขึ้นแทบจะทันที โดยฝีมือของผู้ช่วยคนสนิทที่ส่วนปลายของบุหรี่ถูกเผาไหม้จนแดงฉานขึ้นอย่างช้าๆ และเพียงไม่นานนัก ควันสีขาวก็ลอยคลุ้งอยู่เบาบางภายในห้องที่ปิดทึบรอบด้าน

“ตามใจนาย....” เพียงเท่านั้นคือคำตอบ โรมทิ้งตัวลงคุกเข่าที่หว่างขา ฝ่ามือใหญ่ที่หยาบกร้านจากการฝึกฝนอย่างหนักหน่วง จับยกมือของผู้เป็นนายขึ้นช้าๆ พร้อมจรดริมฝีปากลงไปแผ่วเบา ตามด้วยคำตอบรับอย่างนอบน้อมเฉกเช่นทุกที

“เยส มายลอร์ด” สิ้นคำพูดนั้น ความอุ่นร้อนที่หลังมือก็จางหายไป วางมือทาบทับบนส่วนร้อนที่ยังคงสลบไสล ก่อนจะบดคลึงมือลงไปอย่างช้าๆ ปลุกปั่นให้เจ้าวายร้ายตื่นขึ้นจากนิทราที่หลับใหล......

.

.

.

“เรียกโคลด์กลับมาด้วย ฉันมีงานให้มันทำ” ว่าจบก็ยกไวน์ขึ้นดื่มจนหมดแก้ว ลุกขึ้นแต่งตัวและปล่อยทิ้งคนที่หายใจเหนื่อยหอบเอาไว้เบื้องหลัง

ไมเคิลก้าวเท้าในจังหวะที่มั่นคงแต่ไร้สุ้มเสียง เดินไปที่ห้องๆ หนึ่งซึ่งมีขนาดใหญ่ไม่ต่างจากห้องของตน แถมยังอยู่ติดกันเรียกได้ว่าห่างเพียงกำแพงกั้น หลังจากเปิดเข้าไปแล้วก็กวาดสายตามองหาเจ้าของห้องท่ามกลางความมืด เดินลากเท้าไปทิ้งตัวลงนอนข้างกายของเด็กตัวจ้อย ขยับดึงให้เข้ามานอนซุกอกของตน

“อื้อออ พี่จ๋า...” เสียงเล็กพึมพำแผ่วเบา ไมเคิลลูบแผ่นหลังและศีรษะเป็นการกอดปลอบพร้อมเอ่ยด้วยเสียงนุ่มทุ้ม

“หลับนะครับ” เจ้าตัวเล็กขยับตัวเล็กน้อยอย่างออดอ้อนโดยไม่รู้ตัว ในขณะที่ไมเคิลยกยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก

“ฝันดีครับตัวเล็ก” ว่าพร้อมกดจูบที่หน้าผากแนบแน่น นอนกอดเด็กตัวเล็กเอาไว้ในอ้อมแขน

ในกลางดึกค่ำคืนนั้น ใครบางคนแวะเข้ามาดูบอสของตนที่ห้อง ปรากฏว่าไม่พบ จึงขยับย้ายไปดูที่ห้องข้างๆ กันแทน และได้เห็นภาพของสองพี่น้องที่กอดกันกลมดิ๊ก อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นลูบศีรษะคนตัวเล็กภายในอ้อมกอดของบอสใหญ่แผ่วเบา หลังจากนั้นจึงผละไปแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างไร้สุ้มเสียง โดยหารู้ไม่ว่าเพียงทันทีที่คล้อยหลัง นัยน์ตาสีทองสุกสกาวก็เปิดลืมขึ้นไร้ร่องรอยง่วงงุน ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งเมื่อวางใจว่าในค่ำคืนนี้จะไม่มีมดแมลงตัวไหนเล็ดลอดเข้ามาได้อีก.......

“บอสเรียกผมหรอครับ” โคลด์มารายงานตัวหลังจาก 7 วันให้หลัง เนื่องจากคำสั่งเรียกตัวกลับเป็นการด่วนและงานที่รับไปแล้วนั้นก็ต้องเสร็จเรียบร้อยร้อยดีด้วยเช่นกัน แม้งานจะหนักหน่วง หากแต่โคลด์ก็ยังคงยืนตัวตรงแน่วมองสบตากับคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่บุกำมะหยี่สีแดงสด ไมเคิลที่เหลือบสายตามองผู้พูด ละสายตาออกจากเอกสารที่กำลังอ่านอยู่ มองจ้องคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ก่อนจะเหยียดหลังตรง วางประสานมือกันบนโต๊ะ เอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำ เนิบช้า และเย็นเหยียบจับขั้วหัวใจ

“ไปกรีนแลนด์ต้าร์ ทำความสะอาดเส้นทาง ถ้า ‘มัน’ พลาด....” ชายหนุ่มทอดท้ายเสียงเล็กน้อย รอยยิ้มจุดขึ้นบนริมฝีปาก หากแต่แววตาไม่สื่อถึงห้วงอารมณ์

“ก็เก็บกวาดให้เรียบร้อย”

“ครับ บอส” โคลด์โน้มตัวลงรับคำสั่ง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป สวนทางกับโรมิโอที่ถือกาน้ำชากลิ่นหอมกรุ่นอยู่ในมือ

“จะไปแล้วหรอครับ” ชายหนุ่มเอ่ยทักขึ้นเบาๆ โคลด์หันมามองพร้อมพยักหน้ารับ พร้อมแยกเขี้ยวใส่

“บอสนายเอาแต่ใจชะมัด”

“ฮึฮึ บอสผมก็บอสของคุณเหมือนกันครับ” โคลด์โคลงหัวเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยต่อ

“เพราะบอสเรียกกลับกะทันหัน ผมถึงต้องเร่งงานให้เร็วขึ้น จาก 1 เดือน กลายเป็นให้จบภายใน 7 วัน” โคลด์พูดด้วยสีหน้าอ่อนล้า โรมยิ้มอ่อนบางส่งให้อย่างเข้าอกเข้าใจ

“ขอให้เดินทางราบรื่นครับ” บอกทิ้งท้าย ก่อนจะค้อมหัวให้เล็กน้อย ยกมือขึ้นเคาะประตูแผ่วเบาเชิงขออนุญาตแล้วจึงเปิดเข้าไป เจ้าของห้องทำเพียงปรายสายตามองเล็กน้อย แล้วจึงขยับมือไม้เซ็นชื่อด้วยปากกาสีดำอย่างรวดเร็วและประทับตราปิดผนึกจดหมายด้วยน้ำตาเทียนสีดำทองอันเป็นสัญลักษณ์ประจำตระกูล โรมเดินไปรินน้ำชากลิ่นหอมกรุ่นแล้ววางตั้งไว้ให้เจ้านายของตน ก่อนจะผละไปจัดการงานที่คั่งค้างซึ่งอยู่บนโต๊ะที่ตั้งอยู่คู่กัน

เวลาไหลผ่านไปอย่างช้าๆ ไมเคิลนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ กวาดสายตาอ่านเอกสารและจรดปลายปากกา ส่วนโรมนั้นก็เดินวนเวียนอยู่รอบตัว คอยหยิบจับเอกสาร ประสานงาน ติดตามผล สลับกับการชงชาและกาแฟ

กว่าที่จะรู้ตัว รอบกายนั้นก็ถูกครอบงำด้วยความมืดมิด ไมเคิลวางปากกาลง เปลือกตาปิดพับพักสายตา สัมผัสหนักๆ ที่อยู่บนบ่าทำให้รู้สึกดี ไมเคิลทำเพียงหลับตาและนั่งนิ่งๆ ยอมให้ผู้ช่วยคนสนิทบรรเทาความเมื่อยล้าที่เกิดขึ้น

“พรุ่งนี้.....”

“วันเสาร์ครับ บอสจะให้ผมจองร้านอาหารที่ไหนดีครับ?”

“ไม่ต้อง.... ตัวเล็กจะเข้าครัว”

“ครับ”

“เตรียมเนื้อไว้ให้ฉัน.....”

“ครับ” สิ้นคำตอบรับ ไมเคิลก็หยัดกายลุกขึ้นยืน เดินออกไปจากห้องทำงาน และไม่ลืมที่จะแวะเข้าห้องใครบางคนที่ตนแอบลักลอบเข้ามาทุกคืน

สายตาคมกล้าสีทองสุกปลั่งเปล่งประกายในความมืดมิด สายตาพุ่งตรงไปหาคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงหลังใหญ่ ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ ทรุดตัวนั่งลงที่ด้านข้าง ปลายนิ้วมือไล้เกลี่ยกรอบหน้าและปัดปอยผมออกจากหน้าผากมนของร่างเล็ก

“ฝันดีครับ... ตัวเล็ก...” พูดพร้อมประทับริมฝีปากลงที่หน้าผาก ก่อนจะขยับไล้มาที่เปลือกตา แวะสูดดมกลิ่นหอมที่ข้างแก้มเนียนนุ่ม และจบลงที่ริมฝีปากบางเบาราวปีกผีเสื้อ

ไมเคิลทิ้งตัวลงนอนที่ด้านข้าง ดวงตาจ้องมองใบหน้ายามหลับใหลของเด็กน้อยในปกครอง อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นลูบศีรษะพร้อมพึมพำแผ่วเบา

“เมื่อไหร่ตัวเล็กจะโตสักทีครับ หื้ม.....” คำถามที่ไร้ซึ่งคนตอบ มีเพียงกาลเวลาที่หมุนผ่านเท่านั้นที่สามารถบอกได้

“บอสครับ.....” เสียงแผ่วเบาราวกระซิบพร้อมกับใครบางคนที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างไร้สุ้มเสียง ดวงตาสีทองราวราชสีห์ตวัดสายตามองจ้อง เมื่อผู้ช่วยคนสนิทกล้ารบกวนเวลาพักผ่อนของเขาที่มีอยู่น้อยนิดจนแทบหาไม่ได้ด้วยประโยคที่ว่า…..

“พบหนอนแล้วครับ”

“รอ” น้ำเสียงเฉยชาถูกเอื้อนเอ่ยออกจากริมฝีปากบางของผู้เป็นนาย มือยังคงลูบไล้เส้นผมและใบหน้าของคนหลับแผ่วเบา กล่อมให้เข้านอนด้วยท่าทีอ่อนโยนนุ่มละมุน

“ขออภัยด้วยครับ.... เขาจะตายในอีก 1 ชั่วโมงนี้” คิ้วเรียวรูปดาบขมวดเข้าหากัน ก่อนจะผละลุกขึ้นจากเตียงช้าๆ เอ่ยถามไปพลาง

“เพราะ?” ถามแล้วก็โน้มตัวจูบที่หน้าผากอีกครั้ง หาเศษหาเลยกับเด็กตัวเล็กที่เป็นดั่งผ้าขาว บริสุทธิ์ และงดงามยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เขายอมแลกทุกสิ่งทุกอย่างที่มีอยู่ในมือเพื่อรอยยิ้มที่สดใสราวแสงอาทิตย์สาดส่องมายังความมืดมิดที่เขาเป็น

“ยาพิษครับ” ไมเคิลพยักหน้ารับ ตรวจสอบอาวุธคู่กายที่ยังคงอยู่ติดตัว นั่นคือมีดเงินแกะสลักด้ามลายมังกร ตัวมีดเป็นรอยริ้วหยักย้อนคมเขี้ยว ทุกครั้งที่ปลายมีดไล้ปาดไปบนผิวเนื้อ สร้างความเจ็บปวดได้อย่างมากมาย และคราใดที่ปักฝังลงบนผิวเนื้อ มันจะฉีกกระชากจนไม่อาจรักษาให้ใช้งานได้ดั่งเดิม

และมันไม่ได้มีแค่หนึ่ง......

แต่มาถึงสอง....

นอกจากนี้แล้วไมเคิลไม่ลืมที่จะพกปืนสั้นสีดำมะเมื่อมไว้ตามส่วนต่างๆ ของร่างกาย แม้เขาจะมีความสามารถในการใช้มีดคู่ แต่ใช่ว่าฝีมือการยิงปืนของเขาจะด้อยค่า เมื่อจุดที่เขายืนนั้นอยู่สูงจัดจนหนาวสั่นสะท้าน สิ่งที่มอบความอบอุ่นให้ได้คือการกอดตนเอง.....

ไมเคิลทำเพียงพยักหน้าส่งให้ โรมก็หมุนตัวเดินนำออกไปก่อน ทั้งคู่พากันก้าวเดินลงบันได ลึกลงไปเรื่อยๆ ตามหนทางที่ทอดยาว ลงสู่ชั้นใต้ดิน

“โรม”

“ครับ”

“ทำห้องรับแขกใหม่.....”

“ครับบอส ผมจะแจ้งทีมออกแบบให้ครับ” ไมเคิลพยักหน้ารับอย่างพึงพอใจ โรมีโอเป็นคนฉลาด เพียงพูดไม่กี่คำ ก็เข้าใจความต้องการของเขา ไม่ถามเซ้าซี้ให้มากความ ไม่ถามหาเหตุผล ทำตามคำสั่งและยึดความพึงพอใจของเขาเป็นหลัก นั่นจึงทำให้โรมีโอก้าวเข้ามายืนในตำแหน่งผู้ช่วยคนสนิท แน่นอนว่าฝีไม้ลายมือนั้นย่อมไม่ธรรมดาเช่นกัน

ร่างสูงใหญ่กำยำของไมเคิลเดินลึกลงไปที่เบื้องล่าง ภาพตรงหน้าปรากฏเงาให้เห็นเลือนรางจากหลอดไฟดวงเล็กที่ติดอยู่บนผนังสูง โลกเบื้องล่างใต้พื้นดินนั้นแตกต่างจากความศิวิไลซ์ที่ด้านบนอย่างสิ้นเชิง ไม่มีผนังบุนวมอย่างดี ไม่มีโคมไฟระย้า ไม่มีแม้กระทั่งอากาศบริสุทธิ์ให้หายใจ ที่เบื้องล่างนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นอับชื้นไร้แสงส่อง ผนังห้องเป็นกำแพงหินแข็งแกร่งทว่าเย็นเหยียบจับขั้วหัวใจ

ไมเคิลเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ โดยที่สีหน้าไม่มีการเปลี่ยนแปลง จนกระทั่งเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องๆ หนึ่ง ไม่ต้องให้ใครมาเทียบเชิญ ฝ่ามือแกร่งก็เปิดเข้าไปในทันที ภาพที่เห็นตรงหน้าไม่ต่างจากที่คิดเท่าไหร่นัก ชายหนุ่มเดินไปทรุดตัวลงนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ตัวหนึ่งด้วยท่าทีองอาจเยี่ยงราชาตรงหน้าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นหนอนบ่อนไส้ และมีผู้ช่วยคนสนิทยืนอยู่ที่ด้านหลังดั่งเช่นทุกที

“ทำไม....” คำสั้นๆ ถูกเอ่ยออกจากริมฝีปากบางเฉียบสีซีด ถ้อยคำไร้ความรู้สึกไม่อาจคาดเดาอารมณ์ของผู้พูด แต่ก็ทำให้คนที่กำลังคุกเข่าถึงกับสะดุ้งเฮือก และเงยหน้ามองช้าๆ ในดวงตาปรากฏความคั่งแค้นสุมอกจนแทบจะมอดไหม้

“สารเลว! ไอ้ชาติชั่ว!” ไมเคิลเหยียดยิ้มให้กับคำด่านั้น มองสบมานิ่งๆ หากทำให้คนที่ถูกมองรู้สึกด้อยค่า จนคล้ายว่าเป็นมดปลวกในสายตาของร่างสูง

“ดึงขึ้น....” น้ำเสียงสั่งการแผ่วเบา หากแต่กังวานก้องไปทั่วทั้งห้องแคบ โรมีโอขยับตัวอย่างรวดเร็วไปหยุดอยู่ที่หน้าคันโยกอันหนึ่ง แล้วขยับเคลื่อนมันช้าๆ

“อึก!” เจ้าของร่างที่ถูกดึงรั้งร้องขึ้นในลำคอ ข้อเท้าและข้อมือทั้งสองข้างถูกโซ่ตรวนพันธนาการและปักหมุดยึดไว้ที่พื้นดิน ในขณะที่รอบคอนั้นมีปลอกคอเหล็กกล้าเส้นใหญ่รัดตรึง และในตอนนี้สร้อยคอเส้นนั้นกำลังดึงรั้งสูงมากขึ้นเรื่อยๆ จนแทบหายใจไม่ออก ปลายนิ้วเท้าแตะสัมผัสพื้นเพียงเล็กน้อยให้พอพยุงตัว

“ทำไม....” คำถามเดิมถูกเอื้อนเอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยเสียงกดต่ำ คนที่กำลังถูกดึงรั้งหันมามองสบตา ก่อนจะถ่มน้ำลายใส่คนที่กำลังนั่งมองอยู่

“ถุ้ย!” ไมเคิลเหลือบมองคราบน้ำลายที่ตกอยู่ไม่ไกลจากปลายเท้าของตนเท่าไหร่นัก ก่อนที่ร่างสูงจะยันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างเชื่องช้า ขยับปลายเท้าก้าวเดินเข้าไปใกล้ ใช้มือข้างหนึ่งลูบไล้ใบหน้าของผู้โชคร้าย ก่อนจะเอ่ยเสียงนิ่งเย็นยะเยือก

“ไม่น่ารักเลยนะ ไซม่อน.....” เจ้าของชื่อขึ้งตามองจ้อง ในดวงตามีความโกรธแค้นปะปนอยู่กับความเศร้าสร้อย

“แกมันปีศาจไมเคิล สักวันหนึ่งแกจะต้องสูญเสียสิ่งที่แกรัก อึก! ฉันของแช่งแกให้อยู่เหมือนตายทั้งเป็น!!” เจ้าของชื่อทำเพียงยกยิ้มมุมปาก เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเนิบช้าตามนิสัย

“ถึงวันนั้น.... ฉันจะคิดถึงเธอแล้วกัน..... แต่ตอนนี้ฉันมีความสุขดี เสียใจด้วยนะ” ว่าจบก็หมุนตัวหันหลัง ก้าวเท้าเดินออกจากห้อง หันมาเอ่ยสั่งกับผู้ช่วยหนุ่มด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“หาคำตอบโรม”

“ครับ” ในตอนที่ไมเคิลกำลังจะก้าวเท้าเดินออกจากห้องก็พลันชะงัก แล้วหมุนตัวกลับมาหาคนที่กำลังพยายามยืนให้ได้ด้วยปลายเท้า

“สูงอีกสักหน่อย..... ท่าจะดี” พูดพร้อมรอยยิ้มเย็น ในขณะที่โรมีโอตอบรับคำหนักแน่นและนอบน้อม

“เยส มายลอร์ด”

“หึหึ” เสียงหัวเราะอย่างพึงพอใจดังขึ้น ก่อนที่ประตูจะปิดพับลง เหลือทิ้งไว้เพียงชายผู้เป็นมือขวา ทำการรีดเค้นข้อมูลจากคู่ขาเก่าของผู้เป็นนายด้วยเวลาที่เหลือเพียงครึ่งชั่วโมงอย่างคุ้มค่ามากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

.

.

.

ไมเคิลเดินขึ้นมาจากชั้นใต้ดินของคฤหาสน์ ในตอนที่เดินกลับเข้าห้องของตน ใจนั้นนึกอยากเดินเข้าห้องของคนที่อยู่ติดกันแทน แต่เมื่อก้มลงมองดูตัวที่เต็มไปด้วยกลิ่นอับชื้นไม่พึงประสงค์ ก็จำใจเดินผ่านเลยไป กลับเข้าห้องของตนเองเพื่ออาบน้ำชำระล้างร่างกายและเข้านอน

ไมเคิลเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูสีเทาจนเกือบดำ เรือนกายแข็งแกร่งซึ่งมีรอยสักรูปมังกรอยู่ที่อกข้างซ้าย พันเลื้อยขึ้นไปจนถึงลำคอคล้ายมังกรคำรามมีหยดน้ำเกาะพราวตามผิวเนื้อ ที่ด้านล่างสวมใส่กางเกงนอนเนื้อนุ่มสีดำสนิท

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นแผ่วเบา พร้อมกับใครบางคนที่เปิดประตูเข้ามาในทันที โรมีโอขยับเข้ามายืนอยู่ภายในห้อง พร้อมทั้งเอ่ยปากบอกเล่าเรื่องราว

“เขาโกรธแค้นกับสิ่งที่บอสทำกับครอบครัวของเขาครับ พ่อของคุณไซม่อนคือไบรตัน ที่เคยมีประวัติยักยอกเงินของบริษัทและขโมยเอกสารการวิจัยรวมทั้งตัวอย่างการทดลองเมื่อ 5 ปีก่อนครับ”

“อืม” ตอบรับแผ่วเบาแล้วครุ่นคิดถึงเรื่องราวในอดีต เพราะไบรตันเคยโกงเงินบริษัทไปเป็นจำนวนมาก ด้วยปริมาณมากมายมหาศาลแม้จะถูกระบุเป็นบุคคลล้มละลายก็ไม่อาจชดใช้ได้หมด ดังนั้นจึงต้องหาหนทางที่สามารถใช้หนี้ได้คุ้มค่าและครบถ้วนตามเม็ดเงิน....

หนูทดลองคือคำตอบของเรื่องนั้น.......

และไม่ใช่เพียงแค่คนๆ เดียว แต่หมายถึงทั้งตระกูล......

ไม่เว้นแม้กระทั่งเด็กรับใช้......

นี่แหละ..... คือความดำมืดที่เป็นดั่งตัวตนของเขา.....

และแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวของเขาไม่เคยได้รับรู้

ไมเคิลเหลือบตามองไปทางผู้ช่วยเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยบอกเสียงเย็น

“อย่าขึ้นมาเดินด้านบนด้วยสภาพนั้นอีก.....” โรมก้มมองตัวเองก่อนจะแสดงสีหน้าเสียใจอย่างสุดซึ้ง เมื่อสูทสีขาวปรากฏรอยเลือดเป็นดวงๆ พร้อมกันนั้น ใบหน้าบางส่วนยังเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดของไซม่อน

“ขอโทษครับบอส...”

“เดี๋ยวเอวาตกใจ ไปซะ....” ถ้อยคำเย็นชาถูกเปล่งออกมาพร้อมกับเจ้าของร่างที่โยนผ้าเช็ดผมลงตะกร้าอย่างแม่นยำ โรมีโอค้อมตัวให้แม้ว่าผู้เป็นนายจะมองไม่เห็นก็ตามที และกลับออกไปอย่างไร้สุ้มเสียง ไมเคิลเดินก้าวเท้าไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงใหญ่วิจิตรงดงาม ร่างสูงปิดเปลือกตาลงพักผ่อน

เวลาไหลผ่านไปอย่างเชื่องช้า ดวงจันทราคล้อยเคลื่อน บานประตูถูกเปิดออกแผ่วเบา เสียงย่ำเท้าก้าวเดินขยับเข้ามาใกล้

ไมเคิลรู้สึกตัวตื่นแต่ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกไป มือที่แนบลำตัวกำกระชับมีดสั้นเอาไว้แน่น แรงยุบที่เกิดขึ้นบนเตียงหลังใหญ่ทำให้ร่างสูงระแวดระวังมากยิ่งขึ้น

ตุ้บ!

มีดสั้นในมือถูกดึงออกมาอย่างรวดเร็ว และคงจะปักเข้าร่างของผู้บุกรุกอย่างไม่ลังเลหากไม่ได้ยินเสียงครางงึมงำขึ้นมาเสียก่อน

“พี่จ๋า.....” ไมเคิลชะงักมือลงได้ทัน ก่อนที่ปลายมีดนั้นจะจิ้มเข้าผิวเนื้อและทะลุลงที่ลำคอ ชายหนุ่มลอบถอนหายใจช้าๆ ก่อนจะดึงมีดออกจากลำคอของเด็กน้อยที่เป็นดั่งแสงตะวัน วางมีดลงที่ข้างตัวอีกครั้งแล้วตวัดวงแขนโอบกอดเด็กน้อยในปกครอง

“ตัวเล็ก....” เสียงแผ่วเบาราวกระซิบ ปลายนิ้วมือไล้เกลี่ยผิวแก้มนุ่มนิ่มอย่างชอบใจ ยิ่งเจ้าของชื่อขยับตัวบดเบียดซุกซบมากเท่าไหร่ สองแขนก็ยิ่งโอบกอดรัดแน่นมากขึ้นเท่านั้น

ไมเคิลมองดูคนในอ้อมกอดอย่างหลงใหล อดไม่ไหวที่จะก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากอิ่มสีระเรื่อ ขบเม้มและดูดดึงแผ่วเบาอย่างถนอม

“ไม่มีใครบอกหรอ.....”

“อื้อออ” เด็กน้อยครางอื้อในลำคอคล้ายตอบรับ แต่กลับทำให้คนมองหายใจหอบกระเส่าเร่าร้อนเพียงเพราะเด็กตัวนุ่มนิ่มอยู่ภายใต้อ้อมแขน

“ว่าห้ามแอบเข้าห้องผู้ชาย....” ว่าจบก็กดจูบหนักๆ ลงไปอีกสักทีเพื่อยืนยันคำพูดนั้น แต่ไม่จาบจ้วงเกินไปจนทำให้เด็กน้อยตื่นขึ้นจากการหลับใหลในห้วงนิทรา ปลายจมูกคมสันไล้ดอมดมไปทั่วศีรษะและใบหน้าเล็กที่นอนซุกซบอยู่บนอก ก่อนที่ชายหนุ่มจะจมลงสู่ห้วงนิทราตามไปเช่นกัน

และคืนนี้นั้น เป็นอีกคืนที่เขาได้หลับพักผ่อนอย่างวางใจ.....