EP37 แด๊ดดี๊ขอโทษ..

นี่ก็ผ่านมาสองวันแล้วที่หญิงสาวคนรักหลับไหลไปส่วนมาเฟียหนุ่มหลังจากที่ฟื้นขึ้นมาเมื่อวานก็เอาแต่โทษตัวเองนั่งเฝ้าคนรักไม่ห่างข้าวปลาก็ไม่ยอมทาน

ซึ่งแผลของเขาก็ดีขึ้นบ้างแล้วแต่ก็ต้องล้างแผลประจำเพราะแผลยังไม่แห้งอาจจะติดเชื้อและก็ยังทำอะไรที่หนักๆ ไม่ได้เหมือนอย่างเคย

ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นมณีนุชก็จัดการเคลียร์ทุกอย่างที่สามีกับลูกชายทำและคืนบริษัทให้กับดำรงค์และรับผิดชอบเรื่องทุกอย่างโดยให้ทางการตรวจสอบธุรกิจและเป็นไปตามคาดมีเพียงธุรกิจการบินเท่านั้นที่ถูกกฏหมาย

และตอนนี้เธอก็หยุดเรื่องธุรกิจไปเพียงเพราะว่าตรอมใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและยังป่วยเป็นโรคซึมเศร้าเพราะสามีกับลูกชายได้ตายไป

แพรวาก็ยังคงกายภาพบำบัดและยังดูแลมารดาของตนรักเธอพร้อมกับช่วยดูแลธุรกิจต่อจากนนทกุลเพราะทุกคนเพิ่งรู้ว่าเธอกับนนทกุลจดทะเบียนสมรสกันแล้ว และเมื่อไม่นานมานี้เธอก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์ลูกของชายคนรัก

แพรวาเคลียร์เรื่องทุกอย่างกับมาเฟียหนุ่มและขออโหสิกรรมกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นแม้จะดีใจที่ตัวเองตั้งครรภ์แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่นนทกุลทำลายชีวิตเด็กที่จะเกิดมาเธอก็รู้สึกผิด

"แพรมาขอโทษกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น แพรเสียใจที่ลูกของคุณ อึก จากไป แพรขอโทษแทนนนท์จริงๆ" เธอพยายามจะลุกขึ้นเพื่อขอโทษเขาแต่ก็ทำไม่ได้

"ออกไป!! ฉันไม่รับคำขอโทษจากเธอ มันทำลายชีวิตครอบครัวฉัน ลูกฉันต้องจากไปทั้งที่ยังไม่ได้ลืมตาขึ้นมาดูโลกด้วยซ้ำ แต่เธอ... ออกไป!!" มาเฟียหนุ่มตะหวาดลั่นเพราะเขายังไม่พร้อมจะให้อภัยใคร

"ฮรึก แพรขอโทษจริงๆ แพรไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ เรื่องทุกอย่างมันเป็นเพราะแพรเอง" หญิงสาวร้องไห้ออกมาโดยมีน้องสาวอย่างแพรดาวปลอบใจอยู่ห่างๆ

เมื่อเห็นท่าไม่ดีแพรดาวก็พาพี่สาวออกมาแม้วันนี้ไม่ให้อภัยแต่วันหน้าก็คงมีวันที่เขาให้อภัย

"โธ่เว้ย!!!" ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ! มาเฟียหนุ่มต่อยหมัดใส่ผนังห้องน้ำด้วยความเสียใจ

"ฮรึก แด๊ดดี๊ขอโทษ.. ขอโทษที่ปกป้องหนูไม่ได้ ฮรึก แด๊ดดี๊ไม่สมควรได้เป็นพ่อคนเลย" น้ำตาลูกผู้ชายไหลอาบแก้มเพราะรู้สึกผิดและเสียใจเมื่อรับรู้ว่าลูกของตัวเองได้จากไปแล้ว

"ฮรึก ฮือ แด๊ดดี๊ขอโทษ.. " หลังมือเปอะเปื้อนไปด้วยหยาดเลือดสีสดแต่ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดด้วยซ้ำ เพราะความเจ็บปวดทุกอย่างมันอยู่ที่ใจ..

"..." ธามกำลังจะเคาะประตูเพื่อเรียกเจ้านาย แต่พอได้ยินทุกอย่างและรับรู้ว่าผู้เป็นเจ้านายร้องไห้ก็เพียงแต่ยืนก้มหน้าและรู้สึกเสียใจไม่ต่างกัน

เพรียวร่าพยายามพูดจาหว่านล้อมลูกชายให้ทานข้าวเสียบ้างเพราะตั้งแต่ที่ฟื้นชายหนุ่มก็ไม่ยอมทางอะไรเลย ส่วนอรพรรณก็เพียงเยี่ยมดูแลลูกสาวแม้ใจจะอยากอยู่เฝ้าแต่ก็ต้องเทียวไปเทียวมาเพราะมาเฟียหนุ่มดูแลทุกอย่างแทนเธอ

เช้าวันต่อมา

"เมื่อไหร่จะตื่นขึ้นมาครับคนดี พี่คิดถึงเราทุกวันเลยนะ ตื่นขึ้นมาบอกรักพี่อีกครั้งหน่อยสิครับ" ชายหนุ่มจับมือเล็กแนบแก้มสากอย่างแผ่วเบาน้ำตาก็ไหลซึมออกมา

"ไม่คิดถึงพี่เลยหรอ" ทุกวันนี้เขาเหมือนพูดคนเดียวคุยคนเดียวราวกับคนบ้าจนผู้เป็นมารดาทุกข์ใจ

"มาทานข้าวเถอะลูก เดี๋ยวน้องก็ตื่นขึ้นมา" แม้รู้ดีว่าทำอาหารทาทุกวันจะไม่มีใครทานแต่ก็ยังทำมาเช่นเคย แม้เป็นของโปรดของมาเฟียหนุ่มแต่เขาก็ไม่แตะมันเลย

วันต่อมา

ทุกๆ วัน มาเฟียหนุ่มจะนั่งเฝ้าหญิงคนรักไม่ห่างจนร่างกายซูบผอมหนวดเคราก็เริ่มมี ในระหว่างที่กำลังหลับไหลเพราะตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มกว่าๆ ด้วยร่างกายที่พักผ่อนไม่เพียงพอทำให้เหนื่อยและเพลียมากกว่าปกติ แต่มือก็ยังคงประสานกับมือเล็กไม่ยอมปล่อย

หญิงสาวที่กำลังมีสติและเริ่มขยับนิ้วเบาๆ สายตาค่อยๆ เปิดประสานขึ้นมาเหลือบมองรอบๆ และกลิ่นโรงพยาบาลก็ทำให้เธอรับรู้ว่าอยู่ที่ใด ร่างกายเริ่มตอบสนองเริ่มทำงานตามเช่นเคยและก็รับรู้ว่าลูกสาวในครรภ์ได้จากไปแล้วทำให้ใบหน้าสวยมีน้ำตาไหลออกมาอาบแก้มนวลด้วยความเสียใจ

"ฮรึก ฮือ" เสียงสะอึ้นไห้ทำให้มาเฟียหนุ่มที่หลับไหลรับรู้ถึงความผิดปกติจนต้องลืมตาขึ้นมา และภาพที่เขาเห็นก็ทำให้ยิ้มทั้งน้ำตา

"ฮรึก ที่รัก กลับมาหาพี่แล้ว" เมื่อทั้งสองสบตากันทำให้เธอยิ่งร้องไห้ออกมากว่าเก่า มือเล็กสั่นเทาลูบกรอบหน้าชายคนรักที่เปลี่ยนไปจนเห็นได้ชัด ร่างกายซูบผอม หนวดเครารุงรังจนเธอร้องไห้ออกมาอาบแก้ม

"ฮึก ทะ..ทำไมปล่อยตัวเองจังเลยคะ ผอมจังได้ทานข้าวบ้างหรือเปล่า ฮรึก มุกคิดถึงคุณที่สุดเลย" นิ้วเล็กเกลี่ยหางตาของชายคนรักเพื่อเช็ดน้ำตาที่ไหลให้อย่างเบามือก่อนที่เขาจะจับมือเล็กแนบแก้มสากพร้อมน้ำตามี่ไหลอีกครั้ง

"ฮรึก พะ..พี่นึกว่ามุกจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว ตื่นขึ้นมาฟังคำบอกรักจากพี่ พี่รักมุกที่สุด รักมากกว่าชีวิตตัวเอง ฮรึก เรามาเริ่มต้นครอบครัวกันใหม่นะ"

"มุกหลับไปหลายวัน ใจพี่จะขาดแล้วนะคนดี" เขากอดมือเธอแน่นเพราะกลัวว่าเธอจะหายไปจากเขา แค่ภาพที่เธอนอนจมกองเลือด และภาพที่เธอรับกระสุนแทนเขาใจเขาก็กระตุกวูบ กลัวว่าเธอจะจากไปตลอดกาล

"ฮรึก มุกจะไม่ไปไหนแล้ว ไม่ต้องร้องนะคะ ฮรึก มุกอยู่กับพี่แล้ว" ปลอบใจเขาทั้งที่ตัวเองร้องไห้ใจจะขาดเช่นกัน

"พี่ขอโทษที่ปกป้องมุกไม่ได้ พี่เป็นพ่อที่แย่ ไม่สมควรได้เป็นพ่อใครเลย ฮรึก แด๊ดดี๊ขอโทษ..."

"ไม่ต้องร้องนะคะ ไม่ต้องโทษตัวเอง" ยิ่งเห็นเขาร้องไห้ปานจะขาดใจเธอยิ่งเสียใจมากกว่า

"แด๊ดดี๊ขอโทษ..  แด๊ดดี๊ทำไม่ได้ตามที่สัญญาไว้เลย เรามาเริ่มต้นครอบครัวกันใหม่อีกครั้งนะคนดี"