EP38 รู้สึกผิด

หลังจากวันนั้นที่เธอฟื้นขึ้นมาทุกคนต่างแวะมาเยี่ยมเยียนและดีใจที่เธอปลอดภัยแต่ก็ต้องดูอาการต่อทีโรงพยาบาลอีกจนกว่าจะดีขึ้นก่อนจะกลับมาอยู่ที่บ้านตามเดิม

ฟอดด!!! "มองอะไร หื้ม" มาเฟียหนุ่มกลับอออกมาจากห้องทำงานเดินเข้ามาในห้องนอนก็พบว่าคนที่หลับไปก่อนหน้านี้ตื่นขึ้นมาแล้ว

"เปล่าค่ะ" ปากพูดแต่ดวงตาไม่ให้ความร่วมมือ เขาคิดว่าออกจากโรงบาลทุกอย่างจะดีขึ้น แต่ไม่เลย หญิงสาวเอาแต่เหม่อลอยพูดน้อยกว่าเดิมและงานแต่งก็ต่อเลื่อนออกไปอีกนานเพราะเหมือนว่าที่เจ้าสาวจะเปลี่ยนไปจากเดิม

"หิวข้าวยังครับ ไปทานข้าวมั้ยมีของโปรดหนูเยอะเลยนะ" เขาพยายามเอาใจเธอมากกว่าเดิมแต่ที่ได้รับกลับมาก็คือความเงียบและพูดน้อยลงของเธอ

"ฮึก.." เธอหลุดเสียงสะอื้นออกมาเบาๆ จนอีกคนสังเกตได้ก่อนจะรีบเช็ดน้ำตาออกเพื่อไม่ให้สามีเป็นห่วง

"ร้องไห้ทำไม ไม่เอาไม่ร้องนะคนเก่ง" นิ้วเรียวยาวเกลี่ยน้ำตาออกให้หญิงคนรักอย่างเบามือ และดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด

"ฮรึก ละ..ลูกมาลามุก ฮรึก มุกคิดถึงเค้า ฮือ" เมื่อได้รับความอบอุ่นจากอ้อมกอดที่คุ้นเคยเธอก็ปลดปล่อยน้ำตาออกมา

หญิงสาวร้องไห้จนตัวโยนใบหน้าสวยซบลงหน้าอกแกร่งร้องไห้ออกมาในอ้อมกอดของเขาโดยมีอีกคนลูบศีรษะเล็กปลอบประโลมและพยายามจะไม่แสดงท่าทีอ่อนแอให้เธอเห็น 

ถ้าเขาอ่อนแอเธอจะพึ่งใคร เขาต้องคอยเป็นคนปลอบใจและเป็นที่พึ่งยามที่เธอทุกข์ใจ แม้ในใจของเขาจะเจ็บปวดเพราะเสียงลูกน้อยไป

"ฮรึก มุกผิดเองที่กินยานั่น ฮือ ถ้ามุกปกป้องลูกได้ลูกคงอยู่กับเรา" ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นเธอก็เอาแต่โทษตัวเองว่าเป็นคนผิดที่ทำให้ลูกจากเธอไป

สายตาคมเหลือบมองเห็นเสื้อผ้าเด็กผู้หญิงที่หญิงสาวใช้นอนกอดทุกคืนด้วยใจที่เจ็บปวดไม่แพ้กัน

"เค้าไปสบายดีแล้ว ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะ สักวันเขาจะกลับมาอยู่กับเราเหมือนเดิม หยุดร้องนะคนเก่ง" แต่ละวันเขาก็ต้องเจอหญิงสาวเป็นแบบนี้ทุกๆ ครั้ง จนเขาเองกังวลอีกครั้งว่าเธอจะจากเขาไป

มือหนาห่มผ้าให้เธออย่างเบามือถือกดจูบขมับบางอย่างอ่อนโยนเมื่อเธอร้องไห้และเดินเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการทำธุระส่วนตัวแล้วกลับเข้ามานอนกอดเธแบนเตียงมอบความอบอุ่น

วันต่อมา

"คุณหนูคะ มีแขกมาขอพบ" สาวใช้ที่เข้ามาดูแลเธอเดินเข้ามาอย่างสุภาพ

"เธอบอกว่าชื่อแพรดาวค่ะ"

"อืม ขอบใจ" เธอเดินลงมาบนชั้นล่างเพื่อจะมาหาเพื่อนของเธอแต่ก็พบกับผู้หญิงที่นั่งวิลเชียร์รออยู่กับเพื่อนเธอมาด้วยเช่นกัน

ดวงตาคู่สวยสั่นระริกเมื่อเจอกับผู้หญิงที่เธอไม่อยากเจอสายตาก้มมองหน้าท้องของหญิงสาวคนนั้นที่นูนออกมาจนนึกไปถึงวันที่เธอตั้งครรภ์

"มาทำไม" ใบหน้าสวยหันหลังให้เพื่อไม่ต้องการเก็บสิ่งที่มันบั่นทอนจิตใจของเธอ

"ฉันอยากจะมาขอโทษคุณ ฉันเสียใจจริงๆ กับเรื่องที่เกิดขึ้น ฉันไม่ได้อย่าเป็นแบบนั้น ให้ฉันกราบคุณก็ได้"

"ออกไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ" หญิงสาวกำลังจะเดินขึ้นบรรไดเพื่อเลี่ยงการที่จะคุยกับเธอ

"ฉันขอร้องเถอะค่ะ คุยกับฉันก่อนได้มั้ย ฉันขอโทษจริงๆ เรื่องทุกอย่างฉันไม่เคยอยากให้มันเกิดขึ้น"

"ขอโทษหรอ เธอคิดว่าขอโทษแล้วลูกฉันจะกลับมาหาฉันหรือเปล่า เธอมีลูกนี่ เธอไม่เข้าใจหัวอกคนที่ต้องเสียลูกไปแบบฉันหรอก!!" เมื่อพูดถึงเรื่องของลูกสาวเธอ หญิงสาวก็ต้องเสียใจราวกับจะขาดใจเมื่อนั้น

"...."

"ฮรึก ทำไม ทำไมต้องเป็นเธอที่มีความสุข ทำไมเธอถึงมีลูก แต่ฉันล่ะ ฉันเสียลูก ทำไมไม่ให้ฉันได้มีเค้าเลย"

"ฉันต้องรู้สึกผิดแค่ไหนที่ต้องตื่นขึ้นมาทุกวันและรับรู้ว่าฉันไม่มีเค้าแล้ว"

".."

"เธอก็พูดได้นี่ เธอไม่ได้เสียลูกไปเหมือนฉัน เธอมันก็ดีแต่พูด ทำไมเธอต้องมีความสุขด้วย ฮึก และทำไมมันต้องเป็นฉันที่เสียใจ ฮือ" ร่วงเล็กทรุดลงร้องไห้ออกมาอย่างหนักจนเธอตกใจ

"ฉัน..ไม่มีอะไรจะแก้ตัว"

"ฮรึก ออกไป!!"

"ฉันขอโทษ.."

"ฉันบอกให้ออกไปเดี๋ยวนี้ ออกไป!!! ออกไปเดี๋ยวนี้ กรี๊ด!" ร่างเล็กโยนหมอนใส่เพื่อไล่และเสียงร้องไห้ดังลั่นทำให้บอดี้การ์ดแบะมาเฟียหนุ่มได้ยินเสียงกรีดร้องของความเจ็บปวดต้องรีบเข้าดู

"ฮรึก ออกไป กรี๊ดดด ฉันบอกให้ออกไป ฮืออ!!" ร่างเล็กสะอื้นไห้อย่างน่าสงสาร

"มุก!!" มาเฟียหนุ่มเห็นคนรักทรุดตัวร้องไห้ก็รีบวิ่งเข้ามาโอบกอดเพื่อปกป้อง

"ฮึก เอาเธอออกไป ฮืออ มุกไม่อยากเจอ เอาออกไป ฮืออ " ร่างเล็กโอบกอดมาเฟียหนุ่มแน่นก่อนที่เขาจะอุ้มเธอแนบอกแกร่งและหันมาส่งสายตาดุดันใส่แพรวา

"ออกไปจากบ้านฉัน! และก็ไม่ต้องกลับมาอีก ฉันไม่มีวันยกโทษให้พวกที่ทำลายครอบครัวฉัน!!" 

"เดร แพรขอโทษ.." แพรวาร้องไห้น้ำตาอาบแก้มรู้สึกผิดกับสิ่งที่คนรักทำลงไป

"อย่ามาเรียกชื่อฉัน ฉันไม่ได้สนิทกันกับเธอ!!" มาเฟียหนุ่มตะหวาดลั่นยิ่งภาพที่คนรักร้องไห้จนตัวโยนเขาก็ยิ่งอยากฆ่าผู้หญิงคนนี้ให้ตายคามือ ถ้าเขาไม่เห็นแก่เด็กในท้องเขาคงฆ่าแพรวาตายตามมันไปนานแล้ว

"ส่วนเธอแพรดาว ไม่ต้องพาผู้หญิงคนนี้มาที่นี่อีก ถ้าเธอยังอยากเป็นเพื่อนกับเมียฉัน และฉันก็ไม่อยากให้ความเป็นเพื่อนของฉันกับสามีเธอจบลงเพราะเธอ ต่อไปอย่าพาผู้หญิงคนนี้มาที่นี่อีก!!"

"ฮรึก ฮือ มุกอยากกลับห้อง ฮรึก" เสียงร้องไห้ของเธอมันทำให้เขาเจ็บปวดราวกับจะขาดใจ ยิ่งเธอร้องไห้มากแค่ไหนเขาก็ยิ่งเสียใจมากกว่าเธอร้อยเท่า

"กลับกันนะครับคนเก่ง ไม่ร้องนะ" มาเฟียหนุ่มก็เดินเข้าลิฟท์เพื่อขึ้นไปบนห้องของเขาที่ชั้นบนสุดของบ้าน

เมื่อมาถึงห้องมาเฟียหนุ่มก็วางร่างเล็กลงบนเตียงอย่างเบามือและห่มผ้าให้เธอ

"ฮึก ทำไมเธอต้องมีความสุข และทำไมมุกถึงต้องเสียลูกไปคนเดียว ฮือ มุกแค่อยากมีครอบครัวที่อบอุ่นก็แค่นั้นเอง"

"มีพ่อ แม่ ลูก ฮรึก แต่มุกไม่มีเค้าแล้ว ฮรึก"