5 อยากเอาชนะ

ผ่านไปสักพัก

ปัง! ปัง! ปัง!

'โธ่เว้ย!!...' ขณะที่เรียวปากหนากำลังจะสบถคำหยาบออกมาด้วยความหัวเสีย

'โอ๊ย!! หยุดเล่นสักทีได้ไหมแพทริค!' เสียงพราวดาวหันไปตะโกนใส่เพื่อนตัวสูงด้วยท่าทีรู้สึกหัวเสียยิ่งกว่า

'...' ร่างสูงก็นิ่ง

'ฉันอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องก็เพราะเสียงน่ารำคาญของนายเนี่ย!' ทันทีที่ริมฝีปากบางพูดจบ แพทริคก็จัดการโยนโทรศัพท์ลงบนที่นอนลุกขึ้นเดินตรงไปยังพราวดาวที่นั่งโวยวายอยู่

'ไหน อ่านอะไร' ว่าแล้ว มือหนาก็เอื้อมลงไปหยิบหนังสือเข้ามาดู

'พื้นฐานเทคนิคทางด้านการถ่ายภาพ...'

'...เธอจะอ่านไปเพื่ออะไร?' ใบหน้าหล่อเหลือบสายตาลงมองถามเพื่อนตัวเล็ก

'ก็ฉันไม่เก่งเรื่องการถ่ายภาพไง มันก็จะต้องรู้พวกเรื่องเทคนิคพื้นฐาน'

'กระจอก'

'หุบปากไปเลย!' เรียวปากสวยพูดใส่หน้าร่างสูงเสียงดังก่อนจะกระชากหนังสือตัวเองกลับ ทว่าแพทริคก็ยังคงจับหนังสือเล่มหนาไว้แน่นทำให้พราวดาวอดไม่ได้ที่จะหันไปส่งสายตาเอาเรื่อง

'แพท!'

'ติวให้ เอาไหม'

'เหอะ'

'จริงจังนะ เธอก็รู้ ฉันมีความรู้เรื่องพวกนี้อยู่แล้ว' ดวงตาคมมองหน้าเอ่ยบอกเพื่อนตัวเล็กท่าทีจริงจัง

'...' พราวดาวก็นิ่งมองหน้าเพื่อนด้วยความลังเล เพราะยิ่งอ่านเอง เธอก็ยิ่งไม่เข้าใจ หากได้แพทริคเข้ามาช่วยอธิบาย...

'ทำหน้าแบบนี้ คือสนใจใช่ไหม?' เรียวปากหนาถาม

'อืม' ใบหน้าสวยพยักหน้าตอบกลับตามตรง

'งั้นก็ดีเลย' สิ้นเสียงทุ้มเอ่ย อยู่ ๆ มือหนาก็เคลื่อนเข้ามาคว้าแขนเล็กของคนเป็นเพื่อนให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่ง

'อะ อะไรของนายเนี่ย?'

'ไปโยนโบว์กัน'

'ฮะ!?'

'ก็ถ้าเธออยากติวกับฉัน ก็ต้องไปโยนโบว์เป็นเพื่อนฉัน'

'ตลกหรือไงแพท! ไหนนายบอกว่า...'

'วันนี้ไม่มีอารมณ์ ค่อยติววันอื่น'

'นี่!'

'ไปกัน' แล้วมือแกร่งก็ลากพาเพื่อนตัวเล็กเดินออกไปด้วยกันทันที โดยตลอดทางก็มีเสียงโวยวายของพราวดาวดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย

'แพทริค ไอ้บ้านี่!...'

@BWxx

ตึก

ตึก

เสียงสองเท้าเล็กของพราวดาวถูกเพื่อนตัวสูงพาเดินเข้ามายังบริเวณลานโยนโบว์ลิงที่มีแสงสีมากมายรวมถึงเพลงจังหวะมัน ๆ

'อะ ของเธอ' แพทริคเอ่ยพร้อมกับยื่นถุงเท้าและรองเท้าสำหรับการใส่เล่นโบว์ลิงให้แก่ร่างบางที่เอาแต่ยืนทำหน้าหงุดหงิดอยู่

'รับไปดิ'

พรึบ!

ทว่าสุดท้ายยังไง คนตัวเล็กก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ นอกจากรับถุงเท้ารองเท้าเข้ามาสวมใส่เพื่อเล่นกิจกรรมโยนโบว์ลิงไปกับร่างสูงอย่างที่อีกคนต้องการ

'เลิกทำหน้าแบบนั้นดิพราว'

'ก็นายอะ! แม่ง...'

'แม่งอะไรวะ ก็คนมันไม่มีอะไรทำ'

'แต่ฉันอยากอ่านหนังสือไง! ไม่ได้อยากมาโยนโบว์'

'อ่านไปก็เท่านั้น ยอมรับเถอะว่ะ ว่าไอคิวเธอมันน้อย อ่านไปก็เท่านั้น'

'อะ...ไอ้แพทริค!'

'ฮ่า ๆ' เสียงทุ้มหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ แม้ว่าจะถูกมือเล็กฟาดเข้าใส่แขนแกร่งของเขาเข้าอย่างจังหลังจากที่ไปพูดจากวนประสาทใส่ร่างบางตรงหน้า โดยขณะที่สองคนกำลังยืนทะเลาะถกเถียงเล่นกันอยู่

'คุณแพทริคครับ จะรับเครื่องดื่มอะไรดีครับ" พนักงานชายคนหนึ่งเดินเข้ามาเอ่ยถามแพทริคขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ

'เหมือนเดิม' เรียวปากหนาหันตอบ พนักงานชายคนนั้นจึงพยักหน้ารับรู้ รีบเดินไปเตรียมเครื่องดื่มให้แก่ลูกชายคนรองของนักธุรกิจใหญ่ระดับประเทศในทันที

'เริ่มเลยไหม' ใบหน้าหล่อหันเอ่ยถามเพื่อนตัวเล็กที่ยืนอยู่ขึ้น

'เอาสิ' พราวดาวตอบกลับ ก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มเล่นเกมโยนโบว์ลิงไปอย่างทุกครั้ง

'อ๊ะ! หนักฉิบ...' เสียงเล็กหลุดสบถออกมาหลังจากที่พยายามยกลูกโบว์ลิงขึ้นมาหมายจะนำไปโยน

'จะไม่หนักได้ไง ดูเบอร์ที่เธอเลือกดิ'

'ยุ่ง...' ว่าแล้ว พราวดาวก็ยังคงดื้อรั้นพยายามยกลูกโบว์ลิงที่ค่อนข้างหนักเกินความสามารถของตัวเองขึ้นมา

พรึบ!

สุดท้ายแพทริคที่ทนไม่ไหวก็เดินเข้าไปปัดมือเพื่อนตัวเล็กออก

'เอาเบอร์ 7 ไม่ก็ 8 พอ' ริมฝีปากหนาเอ่ยบอกร่างบาง

'เรื่องอะไรอะ ถ้างั้นถ้านายใช้เบอร์ 14, 15 เล่น นายก็ชนะอะดิ' คนตัวเล็กเถียงอย่างไม่ยอม เพราะน้ำหนักลูกโบว์ลิงที่แพทริคแนะนำให้เธอใช้ มันค่อนข้างที่จะเสียเปรียบอยู่ไม่น้อย เพราะน้ำหนักนั้นเบากว่าที่อีกคนจะใช้เป็นอย่างมาก

'เธอก็ดูสังขารตัวเองด้วยสิพราว'

'ทำไม สังขารฉันมันทำไม'

'เตี้ย แต่ห้าว'

'แพท!'

'หึ ใช้เบอร์ 7 ไม่ก็ 8 ไป'

'ไม่เอา'

'พราวดาว'

'งั้นนายก็ใช้เบอร์เดียวกับฉันดิ จะได้เท่าเทียม' พราวดาวเสนอ

'อืม' คนตัวสูงก็พยักหน้าตอบกลับอย่างยอมในท่าทีของเพื่อนตัวเล็ก เพราะหากเขาไม่ยอมทำตามที่เธอบอก พราวดาวก็จะยังคงห้าวพยายามใช้ลูกโบว์ลิงที่มีน้ำหนักเกินตัวไม่เลิก

'เยี่ยม! นายเตรียมตัวแพ้ได้เลย' พูดจบ ร่างบางก็เดินไปยกลูกโบว์ลิงใช้ตามที่เพื่อนตัวสูงบอกเดินไปโยนเข้ายังลานโยนโบว์ตรงหน้าด้วยความหมายมั่นอยากเอาชนะ แพทริคที่เห็นแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะลอบยิ้มออกมากับความบ้าคลั่งต้องการเอาชนะของอีกคน สายตาคมเอาแต่หัวเราะยิ้มจ้องมองไปยังเพื่อนสนิทของตัวเองอยู่อย่างนั้น