10 ทีมใคร

ภาพตรงหน้าทำเอาเบย์ยืนนิ่งไปชั่วขณะ พร้อมกับภาพในคืนนั้นที่ฉายเข้ามาในหัวของเธอ

ภาพที่เธอถูกเขาสาวสะโพกเข้าออกอย่างไม่คิดยั้งแรง และภาพที่เขาดูดขบเม้มไปตามร่างกายของเธอด้วยความหื่นกระหายที่มี

เธอยังจำมันได้เป็นอย่างดี…จนในที่สุด

พรึบ!

เบย์ตัดสินใจที่จะหมุนตัวกลับเข้าหารถขนของอีกครั้งด้วยความพยายามอย่างหนักที่จะไม่นึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น ทว่าไม่ว่าเธอจะอยากให้มันหายไปแค่ไหน มันก็ยังคงฉายออกมาอยู่ดี ผิดกับลีโอที่ไม่รู้อะไร ได้แต่ยืนมองร่างบางที่ยืนหันหลังให้กับตัวเองนิ่ง

“ยังเหลืออะไรอีกครับ เดี๋ยวพี่…”

“เดี๋ยวยกเองค่ะ” เบย์ที่ได้สติตอบกลับคนตัวสูงไปเสียงเรียบพร้อมกับพยายามที่จะยกกล่องนมที่ซื้อมาให้เด็ก ๆ ขึ้นด้วยความทุลักทุเลอยู่ไม่น้อย เนื่องจากเธอพยายามจะให้ตัวเองรีบออกไปให้ห่างจากรุ่นพี่ตัวสูงโดยไวจึงเคลื่อนมือเข้าไปพยายามยกกล่องที่หนักอยู่ไม่น้อย

“เดี๋ยวพี่ยกให้ครับ” ลีโอที่เห็นรีบเอ่ยบอกร่างบางที่พยายามยกกล่องนม แต่เบย์ก็ไม่คิดสนใจ

“ไม่ต้องค่ะ ยกเองได้” หญิงสาวยืนกราน แม้ว่าเธอจะไม่ได้ตัวเล็กเท่าวาวา ทว่าแรงที่มีก็ไม่ได้เยอะถึงขนาดที่จะยกกล่องนมนี้ได้สบาย ๆ แต่ด้วยความที่อยากรีบเดินออกไป เบย์ก็ยังคงพยายามฝืน…

หมับ!

“เดี๋ยวพี่ยกเองครับ” ลีโอที่ทนไม่ไหวตัดสินใจเดินเข้าไปช่วยยกกล่องนมจากแขนสวย เบย์ที่ถูกโดนตัวก็ชะงักไปทันทีด้วยความตกใจก่อนจะพยายามดึงกล่องนมเข้าหาตัว

“ก็บอกว่าไม่ต้องไงคะ เดี๋ยวยกเอง”

“แต่มันหนักนะครับ”

“ยกได้ค่ะ” เจ้าของใบหน้าเรียวยังคงยืนกรานด้วยความดื้นรั้นเอาเรื่อง แววตาสวยจ้องมองยังคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าแววตาไม่ยอมและต้องการให้อีกคนผละออกมา ซึ่งแน่นอนว่า…ลีโอก็ไม่มีทางทำแบบนั้นเช่นกัน

“แต่เดี๋ยวพี่ยกเองจะดีกว่า”

“พี่พูดไม่เข้าใจเหรอคะ”

“แล้วทำไมน้องไม่ฟังเหรอครับ…มันหนักนะ” คนตัวสูงพยายามใช้เหตุผลในการพูดคุยกับหญิงสาวรุ่นน้อง เบย์ที่ได้ยินก็เผลอเม้มปากไปอย่างไม่รู้จะถกเถียงอะไรต่อ ทว่านิสัยไม่อยากจะยอมแพ้ง่าย ๆ ก็ดันแสดงออกมาในตอนนี้

“หนักก็ยกได้ค่ะ ที่บ้านยกของแบบนี้บ่อย” พูดจบ มือบางก็ทำการดึงกล่องนมหนักพอสมควรเข้าหาตัวอีกครั้ง ลีโอที่สัมผัสได้ถึงความดื้อรั้นอย่างมากของคนตรงหน้าก็นิ่งไม่พูดอะไร แต่เขาเลือกที่จะกระชากดึงกล่องนมที่อยู่ในมือคืนกลับด้วยแรงมหาศาลที่มีมากกว่า ส่งผลให้เบย์ที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเซไปตามกล่องนมจนเผลอเกือบแนบชิดไปกับคนตัวสูงที่อยู่ตรงหน้า

“…” เจ้าของใบหน้าเรียวชะงักไปในทันทีกับท่าทีของตัวเองกับรุ่นพี่หนุ่มในตอนนี้ ขณะที่ลีโอเองก็ชะงักไปกับกลิ่นแชมพูจากร่างสวยที่อยู่ตรงหน้า รวมถึงดวงตากลมดูดีที่เบิกกว้างจ้องมองเขา มันดูคุ้น…

“ทำอะไรกันอยู่” เสียงแสตมป์ดังขึ้น ทำให้สองคนที่ต่างยืนมองหน้ากันอยู่รีบผละออกในทันที ซึ่งคนที่ได้ยินคนแรกก็คือเบย์ มือบางรีบผละออกจากกล่องนมด้วยความรวดเร็ว

“อยากยกนัก ก็ยกเลยค่ะ” พูดจบ ร่างสวยในชุดนักศึกษาก็สาวเท้าเดินออกไปด้วยท่าทีเรียบนิ่งมีความเร่งรีบไม่อยากเผชิญหน้ากับรุ่นพี่ตัวสูงต่อ โดยแสตมป์ที่เดินเข้าใหม่ก็แสดงสีหน้างุนงง

“มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า” หญิงสาวถามลีโอที่ยืนอยู่ ชายร่างสูงที่ได้ยินจึงตอบกลับไปตามตรง

“เปล่าหรอก น้องเขาก็แค่จะยกกล่องนมนี้แต่มันหนัก ฉันเลยขอยกแทน” สิ้นเสียงทุ้มเอ่ยบอก ดวงตาคมก็หันกลับไปมองทางที่ร่างบางสาวเท้าเดินออกไปนิ่งด้วยความรู้สึกคุ้นอย่างบอกไม่ถูกที่ยังคงฉายขึ้นมาในความรู้สึก ทว่าสุดท้ายลีโอก็จำต้องเลิกสนใจทุกอย่าง ช่วยขนของเข้าไปไว้ภายในมูลนิธิต่อ

กระทั่ง…

ผ่านไปสักพัก

"ขอบคุณน้อง ๆ มาก ๆ เลยนะคะที่เลือกมาทำจิตอาสาที่นี่" เสียงเจ้าหน้าที่คนดูแลมูลนิธิยิ้มบอกกับนักศึกษากลุ่มจิตอาสาที่วันนี้ตั้งใจมา แสตมป์ที่ได้ยินจึงยิ้มตอบกลับ

"ด้วยความยินดีค่ะ ทางเราก็ดีใจมาก ๆ ที่ได้มาเจอน้อง ๆ และพี่ ๆ ในวันนี้" ก่อนที่ทุกคนจะส่งยิ้มเอ่ยลาให้กับเจ้าหน้าที่ที่ยืนอยู่ รวมถึงส่งเสียงบอกลากับคนที่อาศัยอยู่ภายในมูลนิธิด้วยความดีใจที่ได้มาทำจิตอาสาในวันนี้ โดยทันทีที่แสตมป์เดินมาถึงบริเวณลานจอดรถ

“แกกลับยังไง” แสตมป์หันถามรุ่นน้องคนสนิท เบย์ที่ได้ยินจึงตอบกลับ

“น่าจะกลับเองอะพี่ พี่สาวเบย์ยังทำงานไม่เสร็จ”

“งั้นกลับกับฉันไหม เดี๋ยวไปส่ง”

“ผ่านทางxxxใช่ไหมพี่”

“อืม ผ่าน” แสตมป์ตอบกลับพลางไม่รอช้าที่จะหันไปสอบถามรุ่นน้องสาวอีกคนที่ยืนอยู่หมายจะไปส่ง ทว่าเสียงญาติของเธอกลับแทรกขึ้นมาบอกว่าจะไปส่งวาวาเอง แน่นอนว่าวาวามีท่าทีอึกอักแสดงออกมาอย่างชัดเจน ทำให้ลีโอที่ยืนอยู่ตัดสินใจเสนอตัวไปส่งอีกคน แสตมป์ที่เห็นท่าไม่ดีจึงบอกให้รุ่นน้องสาวตัวเล็กเลือก และสุดท้าย…วาวาก็เลือกที่จะกลับไปกับลีโอ ส่งผลให้หนุ่มวิศวะที่ยืนอยู่หยิบซองบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบเพื่อระงับอารมณ์ฉุนเฉียวที่เกิดขึ้นกับตัวเองในทันที เช่นเดียวกับเบย์ที่ยืนมองเหตุการณ์พวกนั้นอยู่เงียบ ๆ กระทั่งระหว่างทางการกลับบ้านของเธอ

“ศึกเมื่อกี้ น่ากลัวเนอะ” เสียงแสตมป์พูดขึ้นอย่างชวนรุ่นน้องคนสนิทพูดคุย

“ฮะ”

“ลีโอกับธามไง” ทันทีที่แสตมป์พูดจบ เบย์ก็เริ่มเข้าใจ

“ญาติพี่นี่…มีอะไรกับเพื่อนเบย์หรือเปล่า” หญิงสาวที่เริ่มรู้สึกสงสัยในท่าทีของรุ่นพี่วิศวะขึ้นเรื่อย ๆ อดไม่ได้ที่จะถาม แสตมป์ที่ได้ยินแบบนั้นจึงหันมองหน้ารุ่นน้องคนสนิท

“น้องวาวาไม่ได้บอกอะไรแกเลยเหรอ”

“วาวาเหรอ…ก็ไม่นะ ทำไมเหรอพี่”

“ไปถามน้องเขาเองจะดีกว่า ถ้าวันไหนเขาพร้อม ก็คงอยากเล่าเอง” แสตมป์บอกอย่างไม่ต้องการเข้าไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของใครจนเกินพอดี เบย์เองที่ถึงแม้จะรู้สึกสงสัยหลายอย่างก็พยักหน้ารับรู้อย่างเข้าใจทุกอย่างดี เพราะแม้กระทั่งตัวเธอเอง…ก็ยังมีเรื่องราวบางอย่างที่บอกเพื่อนสนิทตัวเองไม่ได้เลยเช่นเดียวกัน

“ว่าแต่แกทีมใคร” อยู่ ๆ แสตมป์ก็ยิ้มถามขึ้นมาอีกครั้ง ทำเอาเจ้าของใบหน้าเรียวที่นั่งอยู่ชะงัก

“หือ?”

“ลีโอกับธามไง อยากได้ใครมาเป็นแฟนน้องวาวา” สิ้นเสียงหวานเอ่ยถาม เบย์ที่ได้ยินก็เงียบไปในทันที

ทีมใครอย่างงั้นเหรอ…

ถ้าไม่ติดเรื่องที่เธอเคยมีอะไรกับรุ่นพี่คนนั้น

เธอก็คงเลือกเขาให้เพื่อนตัวเองอย่างไม่มีข้อแม้ใด ๆ ไปแล้ว เพราะเขาดูอบอุ่น ใจดี สุภาพ…แตกต่างจากธามโดยสิ้นเชิง

แต่พอเรื่องราวมันเป็นแบบนี้ ตัวเบย์เองก็ไม่อาจที่จะยกธงเชียร์รุ่นพี่บริหารได้อย่างเต็มที่

“ไม่รู้เหมือนกันสิพี่ ไม่ขอทีมใครก็แล้วกัน” เจ้าของใบหน้าใสยิ้มบอกด้วยท่าทีติดตลก ทว่านัยน์ตาสวยกลับเต็มไปด้วยความกังวลอยู่ไม่น้อยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ในอนาคตของเธอ เขา แล้วก็วาวา เพราะถ้าหากวาวาลงเอยกับลีโอขึ้นมา

เธอจะทำยังไง…

เธอควรที่จะบอกความจริงกับเพื่อนไหม หรือว่า…ควรที่จะอยู่อย่างอึดอัดใจให้เรื่องราวในคืนนั้นอยู่ติดไปกับแค่เธอ