Chapter 005

Dahlia’s POV

Tahimik akong naglalakad sa hallway ng kumpanya matapos ipasa kay Sir Henri ang ilang mahahalagang dokumento. Sinubukan kong huwag pansinin ang mga mapanuring tingin ng ibang empleyado, pero hindi ko maiwasang maramdaman ang kakaibang atmosphere sa paligid.  

Hindi ko alam kung nagkataon lang, pero parang mas naging mausisa ang mga tao sa akin nitong mga nakaraang araw. May ilang nagbubulungan sa gilid, at may mga matang palaging sumusunod sa bawat kilos ko.  

Hindi ko alam kung bakit. Wala namang ipinahayag si Sir Henri tungkol sa amin.  

Agad namang bumalik sa isipan ko ang nangyari nakaraang gabi. Hindi ko aakalaing pati si Inay ay madadamay sa plano namin—bagay na alam kong hindi maiiwasan.  

Pero sa kabila ng lahat, masaya ako.  

Kahit pa isa lang itong kontrata, may dugong Pinoy pa rin si Sir Henri. Hiningi pa rin niya ang basbas ni Inay.  Napagalitan pa nga ako, pero ang mahalaga… pumayag siya.

Mabilis kong iwinaksi ang iniisip ko at nagpatuloy sa paglalakad. Ngunit bago pa ako makalayo, isang pamilyar na pigura ang biglang humarang sa daraanan ko.  

Si Irina Lim.

Matangkad, elegante, at perpektong nakasuot ng corporate dress na bumabagay sa kanya. Ang mala-diyosa niyang itsura ay parang sinadyang ipamukha sa akin ang malaking pagkakaiba namin.  

Agad akong nagdahan-dahan sa paggalaw, pero hindi ko naitago ang bahagyang pag-aalalang lumandas sa mukha ko.  

“Hindi ko akalaing makikita kitang naglalakad nang ganito lang, parang ordinaryong empleyado,” malamig niyang sabi, sabay ngiting hindi aabot sa kanyang mga mata. “Nakasanayan kong ang babaeng malapit kay Yanno ay laging espesyal.”  

Huminga ako nang malalim at sinubukang dumaan sa gilid niya, pero agad niyang hinarangan ang daan gamit ang braso niya. 

"Hindi ko alam kung dapat kitang kaawaan o pagtawanan," aniya, may bahid ng pang-iinsulto sa tono niya. "Ang isang katulad mong simpleng babae, isang hamak na sekretarya lang, ay nasa tabi ngayon ng isang Henri Yanno Garciaz? Hindi ba katawa-tawa ‘yon?"  

Napatingin ako sa kanya at pilit pinakalma ang sarili ko. "Ano ba talaga ang gusto mong sabihin, Miss Lim?"  

Nakita ko ang bahagyang pagngangalit ng kanyang panga bago ito agad napalitan ng pilit na ngiti.  

"Dhalia," aniya, kunwari kalmado. "Alam mo bang nilalaro ka lang ni Yanno? Sa tingin mo ba, seryoso siya sa’yo? Ginagamit ka lang niya para takasan ang arranged marriage namin. Pero kung gusto mo, puwede kitang tulungan. Aangkinin kong mulii Yanno."  

Kumulo ang dugo ko sa sinabi niya. Alam kong dati silang magkasintahan, pero bakit parang hindi niya matanggap na tapos na iyon?  

Tumawa ako nang bahagya at tinapunan siya ng malamig na tingin. "Kung gusto mong makuha siya ulit, bakit hindi mo subukang lumapit sa kanya ngayon at tanungin kung gusto ka pa niya?"  

Nakita ko ang bahagyang pagkagulat sa kanyang mukha bago ito agad napalitan ng matalim na tingin.  

"Napaka-kapal ng mukha mo," bulong niya, at bago ko pa namalayan, bigla niyang sinadyaang masagi ang braso ko nang malakas. Halos mawalan ako ng balanse, pero agad akong nakaapak nang maayos.  

“Ano bang problema mo?” inis kong tanong.  

"Ano? Hindi ka marunong makisama sa mga taong alam mong hindi mo ka-level?" patuloy niyang pang-iinsulto. "Siguro dapat mong malaman kung saan ka dapat lumugar, Dhalia. Hindi ka bagay kay Yanno."  

Alam kong dapat hindi ko na siya pinatulan, pero hindi ko kayang palampasin ang pangmamaliit niya.  

"Bakit? Dahil lang ba hindi ako katulad mo? Dahil hindi ako lumaki sa yaman at hindi ako kasing perpekto mo?"  

Nakita ko ang pagtaas ng kilay niya, at bago pa siya makasagot, isang pamilyar na boses ang pumuno sa buong hallway.  

"Ano'ng nangyayari rito?"  

Napalingon kaming dalawa, at doon ko siya nakita.  

Si Sir Henri.  

Nakatayo siya roon, nakasuot ng mamahaling suit, ang presensya niyang puno ng awtoridad at hindi matitinag. Ang matalim niyang tingin ay nakatutok kay Irina, halatang narinig ang ilang bahagi ng pag-uusap namin.  

Parang bumagal ang oras nang lumapit siya sa amin. At bago pa ako makagalaw, marahan niyang hinawakan ang kamay ko.  

Narinig ko ang ilang paghugot ng hininga sa paligid. Hindi ko rin alam kung bakit, pero pakiramdam ko, lahat ng tao sa hallway ay nakasaksi sa eksenang ito.  

“Yanno,” tawag ni Irina, pilit ang mahinahong tono. "Nagpapaliwanag lang ako kay Dhalia. Gusto ko lang siyang tulungan—"  

"Hindi mo na kailangang makialam, Irina," malamig niyang sagot. "At sana, huwag mo nang babastusin ang fiancée ko."  

Nakita ko kung paano nanlaki ang mga mata ni Irina sa sinabi ni Sir Henri. At ngayon ko lang napansin kung paano rin nakatuon ang buong atensyon ng mga empleyado sa amin.  

"Fiancée?" halos sabay-sabay na bulong ng mga naroroon, tila hindi makapaniwala sa narinig.  

"Seryoso ka ba talaga, Henri?" tanong ni Irina, may halong pag-aalinlangan at bahagyang pagngangalit ng panga.  

Tumango si Sir Henri bago lumingon sa mga empleyadong tahimik na nakatingin sa amin. Doon ko lang lubos na napagtanto kung gaano kadaming mata ang nakatutok sa amin. Lahat ay tila nag-aabang sa susunod na mangyayari.  

At sa isang iglap, bigla akong kinabahan.  

Si Sir Henri ay hindi lang basta lumingon sa mga tao. 

Magsasalita siya.

At hindi nga ako nagkamali.  

Sa harap ng lahat, sa mismong hallway ng kumpanya, inanunsyo niya ang tungkol sa kasal namin. 

"Simula ngayon, gusto kong malaman ng lahat na ako at si Dhalia ay magpapakasal." Itinaas niya ang kamay ko, para bang sinisiguradong walang makaka-question sa sinabi niya. "At umaasa akong irerespeto ninyo ang desisyong iyon."  

Nagkaroon ng sandaling katahimikan. Alam kong marami ang nagulat, marami rin ang naiinggit, at higit sa lahat, si Irina ay mukhang hindi makapaniwala sa sinabi ni Sir Henri.  

Nakita ko ang bahagyang panginginig ng kanyang mga kamay.  

At sa unang pagkakataon, hindi ako naging talunan.