CHAPTER 4

“For Pete’s sake, Eliza! Nakikita mo ba ang anak mo?! Hindi ko na alam kung anong gagawin ko sa kanya!” Leandro’s voice rang sharply inside the hospital room. He was pacing back and forth, mukha niya puno ng frustration, panic, at takot. His fists were clenched, and his jaw was tight, like he was barely holding it together. Ilang araw na nasa hospital ang isa pa niyang anak na si Ellie.

“Leandro, please. Calm down muna. Wala pa tayong alam—”

“Calm down?!” He turned to her with fire in his eyes. “Paano ako kakalma, Eliza?! Sabihin mo sa’kin, paano? Nakikita mo ba ang anak mo ngayon? Limang araw na siyang walang malay! Limang araw !” Napalakas ang boses niya, halos manginginig na sa galit at awa. "Sa kanilang dalawa ni Elia kay Ellie ako natatakot. Marami siyang bagay na ginagawa na ipinagkakaba ko. Kahit gaano natin pinapakita na mahal natin siya para hindi iyon sapat sa kaniya."

Eliza tried to remain composed kahit nanginginig ang mga kamay niya.

“Mahal, magiging maayos din ang lahat. Pagsubok lang ito. Hindi natin alam kung ano talaga ang nangyari—”

“Talaga? Hindi natin alam?” Tumawa si Leandro pero puno ng sarcasm ang tono niya. “Alam mo ba kung anong nahanap sa dugo ng anak mo? high-grade ecstasy, Eliza! As in overdose. Hindi lang basta gumamit —na-Overdose siya! At take note, mataas na kalidad.”

Then he pointed at their daughter.

There she was—Ellie, lying motionless on the bed. Pale. Fragile. Her chest rose and fell ever so faintly under the oxygen tubes. Parang multo ng dating sigla ng bata nilang palaban, spoiled, pero mahal na mahal nila.

“Oh my God…” bulong ni Eliza, and her knees nearly gave out. She shook her head in disbelief, tears brimming. “Leandro… hindi siya gano’n. Hindi gagawin ni Ellie ‘yan. Kahit gaano siya kapasaway sa atin… hindi siya ganon. Kilala ko siya. Kilala natin siya. Ang mga ganoong bagay ay hindi niya magagawa.”

“Kilala mo siya? Paano ka nakakasiguro, ha?!” Leandro stepped closer, voice shaking but loud, intense, unrelenting. “Sabihin mo sa’kin, kailan mo siya huling nakausap nang matino? Bago pa ang nangyaring ganito? O nung tinakasan niya tayo para mag-bar kasama kung sinu-sinong tao?!”

“She’s not like that! Tumakas siya. Yes. Mali siya roon. Pero..."

“Talaga? Eh ano ‘to, Eliza?!” He threw his hands in the air, his voice rising again. “Accident? Coincidence?! She’s in a f*cking coma because of drugs, Eliza! DRUGS!” His voice cracked again, and he pressed the heels of his palms to his eyes, like trying to rub away the image of Ellie on that bed.

“Dapat nasa bahay siya. Dapat tulog siya sa kuwarto niya katulad ni Elia. Ng kakambal niya. Pero hindi. Nasa Ozem Pub Club siya, sumasayaw, nang napakaigsing suot na halos kita na ang underwear niya! Nakita ko sa CCTV! Akala mo ibon na nakatakas sa hawla! Ni hindi ko magawang itama ang lahat dahil hindi pa natin alam kung ano ang totoo.”

Eliza winced.

That was the part she couldn’t deny. Nakita rin niya. The video was everywhere. Viral. Her daughter is wild on the dance floor—her eyes are glassy, her smile is too broad, and her movements are erratic.

"Hindi ko alam saan tayo nagkulang..."

“Hindi natin siya nabantayan! ‘Yon ang kulang!” Leandro exploded. “We thought she was rebellious, yes, pero harmless! Akala natin party lang, nightlife lang, pasikat lang! Pero ito?! Drugs?! Overdose?! Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko sa kaniya. Binigay naman natin ang lahat ng luho na maibibigay natin.”

Eliza covered her mouth, shoulders shaking. Her knees gave in, and she slumped onto the chair beside the hospital bed, reaching out to hold Ellie’s cold, lifeless hand.

“Kahit anong gawin natin, Leandro… anak pa rin natin siya…” she said through sobs.

But Leandro turned away, both hands on his waist, trying to breathe, trying not to break. “At kung hindi siya magising, Eliza? Ano na? Anak pa rin natin siya? Ni walang masabi ang doktor kung kailan siya gigising. Ni walang sinabi kung magigising pa ba siya? Maraming naghihintay sa kaniya. Ang mga pulis, ang may-ari ng OZEM Pub Club na 'yan. At tayo."

Silence fell, heavy and suffocating.

Bar?

Ecstasy?

Drugs?

Naguguluhang tanong ni Ellie sa sarili habang nasa gitna ng dilim.

Dahan-dahan siyang bumabalik sa ulirat, pero ang bawat attempt niyang imulat ang mga mata ay parang torture—namimigat ang talukap ng mga mata niya.

Nasaan ako...?

Naririnig niya ang boses ng magulang niya pero parang nag-e-echo. Ang mahinang iyak ng Mommy niya. Ang galit na boses ng Daddy niya. Ang mga sagutan ng mga ito ng dahil sa kaniya.

Gusto niyang sabihin na gising siya, pero paano?

“Ellie...” tawag ni Eliza, lumapit at hinawakan ang kamay ng anak. “Anak, please... gumising ka na. Mommy’s here. 'Wag mo naman kaming iwan. Lumaban ka, anak. Naririnig mo ba 'ko?"

'Mommy, gising po ako. Gising na gising. Naririnig ko po kayo.'

Leandro remained silent for a moment before he muttered, almost to himself, “Hindi ako papayag na mawala ka sa amin. Hindi ganitong paraan. Hindi dapat ang mangyayari ito sa’yo…”

Tumulo ang luha mula sa sulok ng mata ni Ellie.

Konti pa.

Isang pilit pa.

Baka... maimulat na niya ang mga mata.

Ngunit hindi.

Kahit anong puwersa niya namimigat iyon.

"Bar..." bulong niya sa isip. "Oo... nasa bar ako nun. May kasama ako..."

Sina Averrette at Lolli.

Kasama niya rin si Jojen ang boyfriend ni Elia.

Bakit nangyari ito sa kaniya?

Pilit na hinahagilap sa isipan niya ang mga huling alaala bago ang lahat ng ito. Parang may manipis na ulap sa utak niya—malabo, putol-putol, hindi buo.

Alam niyang um-order siya ng drinks. One... two... maybe three. Pero hindi naman siya lasing. Hindi pa sapat para mawalan siya ng malay.

After nun...

After nun... Tumigil ang pag-ikot ng mundo niya sa loob ng kanyang isip. Walang sumunod. Blackout. Walang memorya ng pag-uwi, walang memorya ng paglabas sa bar. Parang pinutol ang pelikula.

“Hindi normal ‘to…” bulong niya sa sarili. “Hindi ito dahil sa alak lang. Hindi ko to pinili.”

Tumindig ang balahibo niya.

“May... may naglagay ba sa inumin ko?”

Napakagat siya sa labi. Sinubukan niyang mag-isip kung sino ang kasama niya. Sino ang lumapit? Sino ang humawak ng baso niya? Sino ang nag-alok ng drinks?

Pero kahit anong pilit niya, wala. Blanko pa rin ang lahat.

“Pero kung may naglagay... sino? At bakit?”

May takot sa dibdib niya. Hindi lang siya basta nakaramdam ng takot sa posibilidad na may naglagay nga sa inumin niya—natakot siya sa ideya na ang gumawa nun sa kaniya ay ang mga kaibigan niya. 

Muli niyang narinig ang boses ni Papa Leandro, galit at basag.

"Kung hindi siya nakita ni Grayson… Hindi ko na alam kung maaabutan pa ba natin na buhay siya. O baka may nangyari na sa kaniya na masama."

Wala na siyang narinig na ano mang tugon mula sa Mommy Eliza niya. Tanging mga hikbi lang ang isinagot nito sa ama.

Fox Grayson.

Ito ang nakakita sa kaniya?

Paanong—

Biglang bumigat ang dibdib ni Ellie. Hindi lang sa iniisip niya kundi sa guilt, sa takot, at sa katotohanang wala siyang kontrol sa mga nangyari.

Ano ba talaga ang nangyari sa kaniya?