กับดักรัก 10 | น่าทำลาย

“เรียกพี่ครินทร์”

“เซย์ไม่กล้า…”

“ฉันเป็นรุ่นพี่ที่มหา’ลัย เรียกคุณไม่ทำให้ฉันดูแก่ไปหน่อยเหรอ?”

เซลีนชะงักไปนิด ริมฝีปากขบแน่นอย่างชั่งใจ เธอไม่กล้าสบตาคนตรงหน้าเลยสักนิด มือยังคงกำถาดแน่นเหมือนมันเป็นที่พึ่งสุดท้ายในห้องที่เริ่มรู้สึกว่าอากาศบางกว่าปกติ

“จะให้เซย์เรียกแบบนั้นจริงๆ เหรอคะ…” เธอเอื้อนเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“อืม” ครินทร์ตอบสั้นๆ ในลำคอ พลางเอนหลังพิงพนักโซฟา แขนแกร่งพาดพนักอย่างผ่อนคลาย สายตาคมเข้มจ้องมองคนตรงหน้า ราวกับสัตว์ป่าดุร้ายที่กำลังเล็งเหยื่อ

เซลีนจับแก้วเหล้าในมือแน่น เขาเป็นรุ่นพี่ที่มหา’ลัยก็จริง แต่ในขณะเดียวกันเขาก็เป็นเจ้านายของเธอ มันจะดูไม่ดีไหมหากเธอเรียก ‘พี่’ ทั้งที่พนักงานคนอื่นๆ เรียกเขา ‘คุณ’ กันหมด

“…พี่ครินทร์” เธอรวบรวมความกล้าเอ่ยเรียกอย่างที่เขาต้องการให้ทำ

ชายหนุ่มหรี่ตาลงเล็กน้อย ดวงตาคมกริบฉายแววความพอใจอย่างเปิดเผย มุมปากเขายกขึ้นเล็กน้อย มือหนายกแก้วเหล้าขึ้น

“ดื่มให้หมดแก้วแรกสิ” รอยยิ้มเอียงมุมผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา รอยยิ้มที่ทำให้บรรยากาศรอบข้างคล้ายจะแปรเปลี่ยนจากแค่ห้องทำงาน เป็นอะไรที่อันตรายกว่านั้น

แก้วที่สองถูกรินให้ตามมาไม่ทันตั้งตัว คราวนี้เซลีนเริ่มรู้สึกมึนหัว ดวงตาคู่สวยที่เคยคมชัดเริ่มพร่าเลือน ปลายนิ้วเย็นจัดวางแก้วลงบนโต๊ะเบาๆ แต่กลับเผลอพลาดจนเสียงกระทบโต๊ะ กึก ดังขึ้นเบาๆ

“เมาแล้วเหรอ?” ครินทร์เอ่ยถามพลางโน้มตัวมาข้างหน้า มือใหญ่คว้าแก้วของเธอไปเก็บเอง ริมฝีปากคลี่ยิ้มมุมเดิมที่ทำเอาหัวใจอีกคนสะดุดวูบ

“นะ…นิดหน่อยค่ะ…” เธอพยายามตั้งสติแต่เสียงตัวเองกลับฟังดูอ่อนแรงกว่าปกติมาก

“รู้ไหมว่าเวลาเธอเมา หน้าเธอจะขึ้นสีแบบนี้” เขาพูดพลางยกมือขึ้นแตะที่แก้มนวลใสเบาๆ แต่กลับทำให้ความรู้สึกของคนตัวเล็กวิ่งไหลไปทั้งตัว

เซลีนสะดุ้งเล็กน้อยกับสัมผัสของครินทร์ ดวงตาคู่สวยหลุบตาลงมองพื้น

“ซะ…เซย์ออกมานานแล้ว ต้องกลับไปทำงานจริงๆ แล้วค่ะ เดี๋ยวผู้้จัดการจะว่าเอา” เธอรีบเปลี่ยนเรื่อง กลืนความรู้สึกทั้งหมดลงคอ พยายามหาทางถอยหนีจากแรงดึงดูดประหลาดนี้

ครินทร์ไม่ขัดอะไร ริมฝีปากยกยิ้มบางๆ แต่ตาเรียบนิ่งอย่างจับผิด

“อืม”

เซลีนลุกขึ้นยืนตอนนี้เซเบาๆ จนต้องยึดขอบโต๊ะไว้ ยังไม่ทันจะได้ยืนเต็มตัว มือใหญ่นั่นก็คว้าเข้ามาแตะเอวพยุงไว้แบบไม่ให้ขออนุญาตก่อน

“ไหวไหม” เสียงเขาเอ่ยเบาๆ ข้างหู “ถ้าไม่ไหวพักห้องทำงานฉันก่อน…ค่อยลงไปทำงานก็ได้”

เธอแทบไม่รู้เลยว่าเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ สัมผัสตรงเอวที่แนบแน่น คำพูดฟังดูกำกวม หรือไอร้อนจากลมหายใจที่เป่าลดลงมากันแน่ที่ทำให้หัวใจสั่นคลอน เธอพยายามดึงสติและเบี่ยงตัวออกมาจากอ้อมแขนของเขา

“วะ…ไหวค่ะ ขอบคุณนะคะ” เธอพยายามปั้นเสียงให้มั่นคงที่สุด แม้ในใจกำลังร้อนรุ่มเหมือนโดนไฟเผา

เซลีนก้าวขาออกไปอย่างระมัดระวัง โดยมีสายตาคมเข้มมองตามจนหายออกไปจากห้องทำงาน เหลือไว้เพียงกลิ่นหอมอ่อนๆ จากน้ำหอมที่ติดอยู่ในอากาศ

กลิ่นนั้นไม่ฉุน ไม่ยั่วยวนอย่างผู้หญิงที่เคยเจอ แต่กลับติดจมูกอย่างน่าประหลาด เป็นกลิ่นหวานละมุนที่ผสมกลิ่นผิวเนื้อจริงๆ ของเธอ

ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก มือหนาหยิบแก้ววิสกี้ที่เหลืออยู่ขึ้นมาจิบเบาๆ

“กูชักรอวันที่น้องสาวมึง…เป็นของกูไม่ไหวแล้วเซนต์”

•••

“ไปไหนมาเซย์ ร้านจะเปิดแล้ว” เพื่อนร่วมงานเอ่ยถามเซลีนที่เดินมาพอดี

“เซย์ไปเข้าห้องน้ำมาค่ะ ปวดท้องนิดหน่อย”

“โอเคๆ ไปทำงานต่อได้แล้ว เดี๋ยวผู้จัดการจะว่าเอา”

เซลีนพยายามตั้งสติให้มั่น เพราะแอลกอฮอล์ที่ดื่มกับครินทร์ก่อนหน้านี้ยังคงไม่จางหาย เธอกลับมาทำงานตามปกติ และอาการมึนเมาค่อยๆ หายไปในเวลาต่อมา

แต่สิ่งที่ไม่หายไป คือความรู้สึกวูบวาบในอก กับสัมผัสจากมือของเขาที่ยังติดอยู่ตรงเอว ไม่ว่าจะพยายามไล่ความรู้สึกนั้นแค่ไหนมันก็ยังฝังอยู่เหมือนเงาตามตัว

เซลีนยืนยิ้มให้ลูกค้าที่ทยอยเข้ามาในร้าน เสียงดนตรีเริ่มเปิดเพิ่มจังหวะตามเวลาที่คนเริ่มเต็มบาร์ แสงไฟจากสปอร์ตไลท์สาดไปมา ตกกระทบกับใบหน้าสวยหวานที่ไม่ได้แต่งเข้มแบบคนอื่นๆ หากแต่กลับดูน่ามองจนลูกค้าผู้ชายหลายคนมองกันไม่วางตา

“สั่งเครื่องดื่มหน่อยครับคนสวย” ชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งพูดขึ้นยิ้มๆ เสียงเขาดังแทรกเข้ามาท่ามกลางเพลง และเสียงคนคุยกันเซ็งแซ่

“ได้ค่ะ” เซลีนรับคำด้วยรอยยิ้มบาง แต่ไม่ได้ส่งสายตาเล่นด้วยเหมือนที่พนักงานคนอื่นๆ ที่ทำ

หญิงสาวจัดเครื่องดื่มให้ลูกค้าเรียบร้อย เสี้ยววินาทีที่เขายื่นมือมารับ แววตาของเขากลับเปลี่ยนเป็นสนใจพนักงานสาวคนนี้อย่างเปิดเผย

“ชื่ออะไรเหรอครับ?”

“เซลีนค่ะ” เธอตอบสั้นๆ อย่างสุภาพ แต่น้ำเสียงยังเจือความห่างเหิน

“ชื่อน่ารักจัง มีไอจีไหม เผื่อวันไหนพี่มาอีกจะได้ทักหา” ลูกค้าผู้ชายหน้าตาดีเล่นหูเล่นตากับเซลีน หากแต่อีกคนกลับไม่ได้สนใจเพราะโฟกัสงานเป็นหลัก

“เซย์ไม่ค่อยเล่นโซเชียลค่ะ” เธอปฏิเสธนิ่มๆ พลางเบี่ยงตัวไปหยิบแก้วใหม่เพื่อจัดเตรียมออเดอร์ต่อไป

เธอไม่ทันสังเกตเลยว่ามุมหนึ่งบนชั้นสอง มีสายตาคมกริบคู่หนึ่งกำลังมองลงมา

ครินทร์ยืนกอดอกมองเซลีนในชุดยูนิฟอร์มสีดำสนิทของไนต์คลับนิ่งๆ เขาไม่ได้หวง แค่ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของที่กำลัง ‘เป็นของเขา’

เขายกโทรศัพท์ขึ้นมา กดเข้าแอคหลุมของไอจี เลื่อนดูโพสต์เก่าๆ ที่มีไม่เยอะนักของเซลีน

ชีวิตเซลีนไม่ต่างอะไรจากกระดาษเปล่า ไม่มีรอยขีด ไม่มีรอยขาด น่าทำลายให้ยับดีเหมือนกัน…