กับดักรัก 11 | สัญญาจะชดใช้คืนให้

วันต่อมา

แสงแดดยามสายส่องลอดกระจกใสสะอาดของแผนกการเงิน เซลีนก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง มือกำเอกสารแน่นขณะเดินผ่านทางเดินเงียบๆ ที่ได้ยินแค่เสียงรองเท้ากระทบพื้นและเสียงเครื่องปรินต์บางจุดในออฟฟิศที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ

“ขอพบเจ้าหน้าที่ฝ่ายการเงินค่ะ นัดไว้ตอนสิบโมง”

เซลีนแจ้งพนักงาน พร้อมส่งบัตรประชาชนและเอกสารนัดหมายให้

พนักงานเช็กข้อมูลไม่กี่วินาที ก่อนพยักหน้าและชี้ไปยังห้องฝั่งขวา

“เชิญค่ะ”

เธอสูดหายใจลึก เดินเข้าไปข้างในด้วยหัวใจเต้นแรง ประตูเปิดออกเผยให้เห็นเจ้าหน้าที่หญิงวัยกลางคนแต่งกายเรียบร้อยกำลังนั่งรออยู่หน้าโต๊ะ พร้อมเอกสารปึกหนึ่งวางเรียงกันอยู่

“เชิญนั่งก่อนค่ะ คุณเซลีนใช่ไหมคะ”

“ใช่ค่ะ”

“คุณแม่ของคุณได้รับการรักษาเป็นผู้ป่วยในในแผนก ตั้งแต่วันที่สิบสองที่ผ่านมา และตอนนี้ทางเรากำลังเตรียมแผนการรักษาไว้ให้ ซึ่งรวมถึงการผ่าตัดสมองในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เบื้องต้นเราจะคุยรายละเอียดค่าใช้จ่ายในส่วนที่เกิดขึ้นแล้ว และแผนค่าใช้จ่ายล่วงหน้าสำหรับขั้นตอนถัดไปค่ะ”

เซลีนพยักหน้าเบาๆ แม้ว่าข้างในเริ่มหน่วง แต่พยายามตั้งใจฟังทุกคำของเจ้าหน้าที่

“นี่จะเป็นค่ารักษาพยาบาลในช่วงเจ็ดวันที่ผ่านมา ทั้งหมดเป็นเท่านี้ค่ะ” เจ้าหน้าที่เลื่อนเอกสารมาให้เซลีนดูพร้อมกับใช้ปากกาจิ้มยอดเงินทั้งหมด

เซลีนอึ้งเล็กน้อย แต่พยายามไม่สะท้อนออกทางสีหน้า

“ยังไม่รวมค่าปรึกษาแพทย์เฉพาะทางที่จะทำการผ่าตัด และค่าวางมัดจำก่อนผ่าตัดค่ะ ส่วนนี้ยังไม่ถึงเวลาเรียกเก็บ แต่เราขอแจ้งล่วงหน้าไว้ก่อนว่า ค่ามัดจำเพื่อยืนยันคิว ซึ่งจะต้องชำระก่อนการผ่าตัดภายในอาทิตย์นี้”

เซลีนกลืนน้ำลายลงคอ เธอค่อยๆ พยักหน้า หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

“ส่วนของยอดที่เกิดขึ้นจนถึงปัจจุบัน ทางโรงพยาบาลจะออกเป็นใบแจ้งหนี้งวดแรกให้ค่ะ ต้องชำระภายในเจ็ดวันทำการนับจากวันนี้ หรือหากไม่สะดวก ทางเรามีแผนการผ่อนชำระร่วมกับสถาบันการเงินที่เป็นพาร์ตเนอร์ โดยสามารถเลือกแบ่งจ่ายได้ค่ะ”

เจ้าหน้าที่ส่งใบแผ่นเอสี่ให้เธอหนึ่งแผ่น เป็นเอกสารชี้แจงยอดค้างและตัวเลือกการผ่อน

“ในกรณีที่คุณเซลีนชำระยอดเต็มจำนวนภายในเจ็ดวัน จะไม่มีดอกเบี้ยใดๆ เพิ่มเติม แต่ถ้าต้องการผ่อนชำระ ต้องเซ็นเอกสารสมัครร่วมกับบริษัทการเงินของทางโรงพยาบาล เราจะส่งเรื่องไปให้พิจารณา และแจ้งผลภายในหนึ่งถึงสองวัน”

เซลีนหอบใจลึกๆ กัดริมฝีปากล่างแน่น เงินมากมายขนาดนั้นเธอคงหาไม่ทันตามกำหนด แต่จะทำยังไงได้ ชีวิตแม่เธอก็สำคัญไม่แพ้กัน

หลังจากคุยกับฝ่ายการเงินเสร็จสรรพ เซลีนเข้ามาเยี่ยมแม่ที่นอนอยู่บนเตียง

ก่อนหน้านี้เคยพาแม่ไปรักษาโรงพยาบาลรัฐแต่อาการไม่ดีขึ้น เธอตัดสินใจนำเงินเก็บทั้งหมดรวมถึงเงินที่พ่อเคยโอนเข้าบัญชี และเคยบอกว่าจะไม่แตะต้องมัน พาแม่มารักษาที่โรงพยาบาลเอกชนในราคาที่เอื้อมถึง เพราะอาการแม่ที่ทรุดหนักลงเรื่อยๆ ทำให้ค่าใช้จ่ายเพิ่มมากขึ้นจนเธอเริ่มไม่ไหว แต่เธอก็ไม่เคยท้อที่จะรักษาแม่ให้หายดี

“แม่ไม่ต้องห่วงนะ เซย์จะทำทุกทางเพื่อหาเงินมารักษาแม่ เซย์จะไม่ยอมให้แม่เป็นอะไร…”

เธอหมุนตัวเดินออกจากห้องพักฟื้น ไม่อยากใช้ตัวเลือกนี้เลย เพราะมันจำเป็นจึงต้องยอม เธอมองเบอร์ของพ่อที่เป็นตัวเลือกสุดท้าย ก่อนจะตัดสินใจกดโทรออก รอไม่นานปลายสายก็กดรับ

“พ่อคะ อาการแม่ทรุดหนักลงมากและต้องการผ่าตัดด่วน แต่เซย์ไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น พ่อจะช่วยพวกเราครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายได้ไหมคะ” เธอรีบพูดในสิ่งที่ต้องการ แต่คำตอบที่ได้กลับไม่ใช่พ่อที่ตอบกลับมา หากแต่เป็น…ภรรยาใหม่ของพ่อ

(นึกว่าใคร ที่แท้ก็พวกเหลือขอนี่เอง)

“ขอสายพ่อได้ไหมคะ”

(คงไม่ได้ คุณริวกิกำลังคุยงานกับลูกค้าคนสำคัญอยู่ เพราะงานนี้สำคัญกว่าพวกเหลือขออย่างพวกเธอ ไหนบอกว่าไม่ต้องการเงินของเขาไงหืม)

“เพราะมันจำเป็น แม่ต้องผ่าตัดด่วน”

(หึ นั่นมันคือปัญหาของเธอ แม่เธอ…ก็จัดการเองเอาสิ มาขอให้คุณริวกิช่วยทำไม)

“เซย์เป็นลูกเขา และ…”

(ก็แค่ลูกเมียเก่า ตอนนี้เขามีครอบครัวใหม่แล้ว บางที…เธอควรให้เกียรติภรรยาอย่างฉันด้วยนะ)

มือเล็กบีบโทรศัพท์ที่เอาแนบหูอยู่แน่น ก่อนจะรีบตัดสายทิ้งโดยไม่ตอบกลับปลายสาย คิดในใจ ไม่น่าโทรไปตั้งแต่แรก

“อ้าวเซย์ มาทำอะไรที่นี่”

“พี่แพมมี่…” เธอเรียกชื่อพี่ที่ทำงานเบาๆ ก่อนจะปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ “มาเยี่ยมแม่ค่ะ”

“แม่เราป่วยเหรอ”

“ค่ะ แล้วพี่แพมมี่ล่ะคะ มาทำอะไร”

“มาตรวจสุขภาพประจำปีน่ะ ว่าแต่แม่เราป่วยอะไร”

“เนื้องอกค่ะ”

“ตะ…ตายจริง! แล้วทุกอย่างโอเคไหม?” แพมมี่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนจะเอ่ยถามกลับไป

“ไม่ค่ะ เซย์ต้องรีบหาเงินมาจ่ายค่าผ่าตัด”

“พี่พอจะช่วยอะไรเราได้ไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่แพมมี่” เธอฝืนยิ้มบางๆ

“พี่เข้าใจนะ เพราะพี่เองก็เคยผ่านจุดนี้มา ตอนนั้นพ่อพี่ป่วยต้องผ่าตัดเหมือนกัน แต่โชคดีที่คุณครินทร์ยื่นมือมาช่วย ครอบครัวของเขาสนิทกับหมอที่เป็นเจ้าของโรงพยาบาล ทำไมเซย์ไม่ลองไปคุยกับเขาดู เผื่อเขาจะเมตตาช่วย”

แพมมี่กำลังส่องแสงสว่าง ให้คนที่กำลังหมองหม่นเจอทางออก เซลีนหลุบตาต่ำลงแล้วครุ่นคิด สิ่งที่แพมมี่พูดน่าสนใจ แต่ว่า…คนเหย่อหยิ่งอย่างเขา จะเหลียวแลพนักงานหน้าใหม่อย่างเธออยู่หรือไง

“คุณครินทร์เห็นแบบนั้น ใจดีมากนะ”

“ขอบคุณค่ะ ไว้เซย์จะลองดู…”

“ขอให้แม่เราหายไวๆ นะ”

เซลีนยิ้มบางๆ กับประโยคนั้น หลังจากแยกกับแพมมี่ เธอเดินกลับมาหาแม่ในห้องพักฟื้นอีกครั้ง มือเล็กเอื้อมไปจับมือของแม่มากุมเอาไว้ สายตามองหน้าแม่ที่ไม่ได้สติผ่านม่านน้ำตา

‘พี่เข้าใจนะ เพราะพี่เองก็เคยผ่านจุดนี้มา ตอนนั้นพ่อพี่ป่วยต้องผ่าตัดเหมือนกัน แต่โชคดีที่คุณครินทร์ยื่นมือมาช่วย ครอบครัวของเขาสนิทกับหมอที่เป็นเจ้าของโรงพยาบาล ทำไมเซย์ไม่ลองไปคุยกับเขาดู เผื่อเขาจะเมตตาช่วย’

คำพูดของแพมมี่ฉายเข้ามาในหัว ดวงตาคู่สวยช้อนมองใบหน้าของแม่อีกครั้ง ไม่รู้ว่าเขาจะยอมช่วยเธอไหม ลองมาหลายวิธีแล้ว กล้าบากหน้าโทรหาพ่อที่ทิ้งตัวเองและพี่ชายไปตั้งแต่ยังเด็กเพื่อขอให้ช่วย การเผชิญหน้ากับครินทร์และขอให้ช่วยคงไม่ยากเกินไป…

K1NG CLUB

“ผู้จัดการคะ เซย์อยากเจอเจ้านายค่ะ”

เดย์ที่กำลังยืนเช็กของและตาดูไอแพดอยู่ชะงัก ก่อนจะดึงสายตามามองเซลีนที่มาก่อนเวลาเข้างานเกือบสองชั่วโมง ดวงตาคู่นั้นแดงก่ำราวกับเพิ่งผ่านการร้องไห้ แต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยถามในเรื่องนั้น

“มีธุระกับคุณครินทร์เหรอ”

“ค่ะ เซย์เจอเขาได้ไหม”

“วันนี้ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณครินทร์จะเข้าไหม พี่ไม่ได้รับแจ้งจากเขาตั้งแต่เช้าแล้ว” ปกติหากครินทร์เข้าร้านจะแจ้งตนก่อนเสมอ แต่วันนี้กลับเงียบกริบไร้วี่แวว เหมือนทุกครั้งที่ไม่เข้า

“มีเบอร์เขาไหมคะ”

“ธุระด่วนขนาดนั้นเลยเหรอ” เดย์เอ่ยถามเซลีนพร้อมกับกดสายตามองนิ่งๆ

“ใช่ค่ะ เซย์…รบกวนผู้จัดการด้วยนะคะ”

เดย์พยักหน้ารับ ไม่รู้ธุระที่เซลีนมีต่อเจ้านายแต่มันคงสำคัญมาก เขารับโทรศัพท์จากเซลีนมากดเบอร์เจ้านายแล้วส่งคืนให้

“ขอบคุณค่ะ” เธอมองเบอร์โทรของครินทร์ที่ผู้จัดการให้มา ซึ่งเบอร์โทรเขาสวยมาก เพราะเธอไม่เคยเจอเบอร์โทรแบบนี้มาก่อน

“แต่ไม่รู้นายจะรับเบอร์แปลกไหม ลองโทรดู”

“ค่ะ”

เซลีนเดินมายังห้องน้ำแล้วกดโทรหาครินทร์อย่างไม่รีรอ เธอลุ้นว่าเขาจะรับสายไหม แต่เหมือนฟ้าดินเป็นใจ เพราะปลายสายกดรับสายอย่างน่าอัศจรรย์

“ฮะ…ฮัลโหลค่ะ เซย์ค่ะนะคะ”

(เอาเบอร์ฉันมาจากไหน)

“เซย์ขอผู้จัดการมาค่ะ”

(มีธุระอะไร)

“พี่แพมมี่บอกว่าครอบครัวพี่ครินทร์รู้จักกับหมอที่เป็นเจ้าของโรงพยาบาล แถมยังเคยช่วยพี่แพมมี่เรื่องการผ่าตัดของพ่อ”

(แล้ว?)

“ตอนนี้แม่เซย์ป่วยหนัก ต้องผ่าตัดด่วน แต่เซย์ไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น…”

(อยากให้ฉันช่วย?)

“…ค่ะ” เธอตอบออกไปในที่สุด หัวใจเต้นแรงราวกับจะกระดอนออกมาจากขั้ว เธอไม่รู้เขาจะช่วยไหม แต่ลึกๆ ก็ภาวนาให้เขา…มีเมตตาอย่างที่แพมมี่บอก “แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ เซย์สัญญาจะชดใช้คืนให้พี่ครินทร์เองค่ะ”

(สองทุ่มฉันจะเข้าร้าน ค่อยมาคุยกับฉันอีกทีที่ห้องทำงานแล้วกัน)

“ดะ…ได้ค่ะ” เธอตอบอย่างไม่ลังเล รอยยิ้มถูกระบายบนใบหน้าพร้อมกับน้ำตาที่คลอรอบเบ้า ความหวังที่ไกลริบหรี่ตอนนี้อยู่ใกล้แค่เอื้อม…