ตอนที่ 7 โดนตำ

คนตัวบางสะดุ้งโหยง หมุนตัวกลับมาอย่างรวดเร็วทั้งยังชี้ปลายมีดมายังเขา ดีที่เขากระโดดถอยหลังหลบได้ทัน ไม่อย่างนั้นปลายมีดแหลมคมนั้นคงฝังเข้ามากลางหน้าอกของเขาไปแล้วแน่ๆ

“เฮ้ย นี่จะฆ่าฉันเหรอ ของขวัญ”

“ก็ใครใช้ให้นายมาเล่นบ้าๆ กับฉันแบบนี้ ถอยออกไปไกลๆ อย่าขยับมาใกล้ฉันอีก”

“ฉันแค่จะมาดูว่าเธอหั่นผักเสร็จหรือยัง เห็นยืมงมอยู่ตั้งนาน จนฉันหุงข้าว หั่นหมู ทุบกระเทียมเสร็จแล้วเนี่ย”

“ก็นายเข้ามาข้างหลังฉัน”

“หึ คุณหนูของขวัญครับ ครัวนี้มันแคบ ถ้าฉันไม่เข้ามาดูเธอหั่นผักทางนั้น แล้วจะให้เข้าทางไหน”

“ไม่ต้องพูดมาก คนอย่างนายเจตนามันไม่ดีตั้งแต่ต้น อย่าคิดว่าฉันรู้ไม่ทันนายนะ ไอ้โรคจิต”

“ทำไมมองฉันในแง่ร้ายแบบนั้นล่ะ ฉันไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย”

นิดหน่อยน่ะ เขาไม่คิดหรอก แต่คนอย่างเขามันคิดเกินเลยไปไกลแล้วต่างหาก ก็ใครใช้ให้เธอทั้งสวยทั้งหอมแบบนี้ล่ะ ยิ่งมองเธอจากด้านหลัง เห็นบั้นท้ายงอนๆ เรียวขาขาวเนียนพ้นชายกระโปรงสั้นๆ ออกมาอีก แถมยิ่งอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนแบบนี้ เธอยิ่งดูน่ารักน่ากระแทกที่สุดจนเขาแทบจะอดใจไม่ไหวอยู่แล้ว

“เชื่อนายก็ออกลูกเป็นควายแล้ว”

“ยังไม่ทันมีผัวเลย จะมีลูกแล้วเหรอ”

“ไอ้บ้าฟืน”

“คุณหนูของขวัญทำไมพูดจาไม่เพราะเลยครับ ไม่เถียงด้วยแล้ว เดี๋ยวโดนคุณหนูกินหัว ไหนดูซิ ว่าหั่นผักไปถึงไหนแล้ว เฮ้ย นี่อะไรวะเนี่ย เธอหั่นยังไง ทำไมมันใหญ่แบบนี้เนี่ย”

คนกวนประสาทถลามาที่เขียง หยิบผักชิ้นใหญ่บ้างเล็กบ้างขึ้นมาดูแล้วมองหน้าคนหั่นอย่างทดท้อ

“ทำกับข้าวไม่เป็นจริงๆ สินะ”

คนสวยมองหน้าเขาเลิ่กลั่ก ทั้งยังหันไปยังหนุ่มสาวสองคนที่นั่งมองเธออยู่ไกลๆ ก่อนจะเชิดใบหน้าขึ้นเล็กน้อย

“ใครบอกนาย นายจะไปรู้อะไร หั่นใหญ่ๆ เล็กๆ แบบนี้นี่แหละดีแล้ว ฉันชอบกินใหญ่ๆ แต่ใครชอบชิ้นเล็กๆ ก็จะได้กินได้แบบไม่ลำบากไง คนความคิดตื้นเขินอย่างนายไม่มีวันเข้าใจหรอก เอาผักมานี่”

เธอคว้าบล็อคโคลี่ชิ้นใหญ่จากมือเขาคืนมา แล้วตั้งหน้าตั้งตาหั่นต่อไปในแบบที่ตัวเองอวดอ้างว่าทำเพื่อทุกคน แต่ความจริงแล้วนอกจากเข้าไปต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกินเองตอนดึกๆ เวลาที่แม่ครัวนอนหลับแล้ว เธอก็แทบไม่เคยเข้าไปในครัวเลยสักครั้ง เพราะไม่ชอบให้กลิ่นของอาหารติดตามผมและเสื้อผ้าสวยๆ ของเธอ

“หึ เอาที่สบายใจเลยทูนหัว ฉันทำกับข้าวเพิ่มอีกอย่างดีกว่า อันนี้รบกวนเธอผัดในแบบที่คุณหนูของขวัญชอบด้วยนะครับ”

เธอตวัดสายตามองเขาด้วยความไม่ชอบใจ รู้หรอก ว่าเขาตั้งใจจะกลั่นแกล้งให้เธออับอาย แต่คนอย่างคุณหนูของขวัญคนสวยไม่จนแต้มง่ายๆ แน่ ยูทูปก็มี มันจะยากอะไร

“โอ๊ย เจ็บ”

กุ้งตัวโตกระเด็นหล่นจากมือ เมื่อคุณหนูของขวัญหันมาแกะเปลือกออกหลังจากหั่นผักหลายชนิดสำหรับทำผัดผักรวมมิตรสูตรเชฟของขวัญที่แอบเข้าห้องน้ำไปเปิดยูทูปเพื่อจดจำสัดส่วนของเครื่องปรุงมาอย่างคร่าวๆ แล้ว

เสียงร้องดังลั่นของคนตัวบางทำให้คนที่กำลังปรุงผัดกะเพราปิดแก๊สแล้วถลามาจับมือเล็กๆ ที่มีเลือดไหลซิบของเธอขึ้นดู

“โดนมีดบาดเหรอ”

“เปล่า กุ้งตำ”

“ฮะ กุ้งตำ”

“อือ ไม่ต้องมายุ่งน่า ฉันแค่จับมันแรงไปหน่อย มันลื่นหลุดมือ ตรงเขามันเลยตำฉัน”

เขา..กุ้งมีเขาด้วยเหรอ เกิดมาจนอายุยี่สิบสองปีก็เพิ่งรู้ ที่จริงเขาเห็นเธอยื่นๆ หดๆ มือจะไปจับกุ้งที่แช่น้ำอยู่ในอ่างล้างจานมาหลายรอบแล้ว รู้ว่าเธอกลัวมัน คงไม่เคยจับตอนมันดิบๆ มาก่อนล่ะสิ ถึงแสดงท่าทีกล้าๆ กลัวๆ แบบนั้น

แต่ใครจะคิด ว่าแค่เขาคลาดสายตา หยิบเครื่องปรุงมาเหยาะใส่กระทะแป๊บเดียว คุณหนูคนสวยก็โดน “เขากุ้ง” ตำเสียแล้ว

“พอเลย ไปนั่งไป เดี๋ยวฉันทำแผลให้ ของดิบมันสกปรกแผลจะอักเสบเอา”

“ฉันทำเองได้น่า”

“ของขวัญ ถ้าเธอดื้อ ฉันจะจูบเดี๋ยวนี้”

“ไอ้บ้าฟืน ถ้านายจูบฉัน ฉันจะกัดลิ้นนายให้ขาดเลย”

“หึหึ ยังไม่ได้บอกเลยว่าจะใช้ลิ้น โคตรลามกเลยเธอเนี่ย”

“ไอ้..”

“ถ้าอยากโดนจูบก็ด่ามา จะลากเข้าห้องด้วย ของยิ่งขาดๆ อยู่ เธอก็เห็นว่าฉันโสด คนเพิ่งเลิกกับแฟนมันหิวนะครับ”

เธอไม่พูดอะไรอีก แต่เดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร รอให้ผู้ชายดิบเถื่อนไม่สมกับหน้าตาหล่อๆ เอาอุปกรณ์ทำแผลจากในห้องนอนมาทำแผลให้เธออย่างอ่อนโยน

หลังจากที่เขาล้างแผล ใส่ยา แปะปลาสเตอร์ให้เธอเสร็จก็บริการเป่าลมอุ่นๆ ปลอบประโลมบาดแผลให้โดยไม่ได้ร้องขอ เธอมองเขาด้วยความตกใจในขณะที่เขาเองก็เงยหน้าขึ้นมามองสบตากับเธอพอดี

หัวใจดวงน้อยเต้นกระตุกกับดวงตาคมกริบดำขลับแสนมีเสน่ห์ที่มันฉายแววแปลกๆ อยากจะดึงมือของตัวเองออกมาจากมือเขา แต่ร่างกายกลับไม่ขยับตามอย่างที่ใจคิด

 “เสร็จแล้ว”

“เอ่อ..ขอบใจ”

เสียงทุ้มดังขึ้นเรียกสติที่ตื่นเตลิดของเธอให้กลับคืนมา จึงค่อยๆ ดึงมือออกจากมือเขา แล้วเดินกลับมามองสบตากับกุ้งตัวโตนับสิบในกะละมังใบเล็ก

“ไม่ต้องทำแล้ว เดี๋ยวฉันทำให้ เธอรอผัดเฉยๆ ก็ได้ ดูนะว่าทำยังไง เดี๋ยวฉันจะทำให้ดู”

“ฉันทำเป็น”

“อ๋อ ทำเป็น งั้นเธอดูฉันแล้วกัน ว่าทำถูกต้องเหมือนที่เธอทำหรือเปล่า”

“อือ ทำสิ เดี๋ยวดูให้”

สาวสวยยกแขนขึ้นมากอดอก ดวงตากลมโตมองกุ้งที่อยู่ในมือเขาอย่างสนใจ จึงไม่ทันได้รู้ตัวว่าเขากำลังกลั้นขำอย่างสุดความสามารถ

ก็ไม่เห็นจะยาก แต่ทำไมเธอทำไม่ได้ กุ้งตัวโตมันลื่นเกินไปและเธอรู้สึกขยะแขยงกับสัมผัสแบบนี้ จึงทำออกมาได้ไม่ดีเท่าที่ควร เสียหน้าชะมัด

เมื่อเขาแกะเปลือกกุ้งจนหมด ก็หันมาผ่าหลังและทำความสะอาด เธอมองมือใหญ่ที่ทำทุกอย่างด้วยความคล่องแคล่วแล้วก็อดจะทึ่งไม่ได้

หมอนี่เองก็ท่าทางรวยอย่างกับอะไร แม่บ้านแม่ครัวคงมีมากมายไม่ต้องพูดถึง แต่ทำไมถึงทำอาหารได้คล่องแคล่วแบบนี้ ขนาดเธอเป็นผู้หญิงยังทำได้ไม่ถึงครึ่งของเขาเลย

เธอคิดว่าวันๆ หมอนี่เอาแต่ออกเดตและนอนคลอเคลียกับผู้หญิงเสียอีก ไม่น่าเชื่อว่าจะมีมุมนี้กับเขาด้วย

ปกติที่เธอมากินข้าวเย็นที่นี้ พวกเธอมักจะซื้ออาหารเข้ามา หรือไม่ก็โทรสั่งร้านประจำของพวกเธอ จึงไม่เคยเห็นเขาทำอาหารเองทุกขั้นตอนแบบนี้มาก่อน

“อะ เสร็จแล้ว เดี๋ยวฉันไปผัดกะเพราต่อ แล้วเธอก็ผัดผักได้เลย ต้องการผู้ช่วยไหม ฉันช่วยเธอได้นะ”

เธอรับจานกุ้งมาจากเขา แล้วถอยหลังหนีจนชิดเคาน์เตอร์อ่างล้างจานเมื่อเขาก้าวเข้าหาเธอด้วยท่าทีคุกคาม แถมยังใช้มือทั้งสองข้างเท้าเคาน์เตอร์อ่างล้างจานกักขังเธอที่ยืนถือจานกุ้งด้วยมือสั่นๆ และเอนหลังหนีจนแผ่นหลังแทบจะชนกับก๊อกน้ำ

เขาคว้าเอวบางแล้วรั้งเธอให้กลับมายืนเหมือนเดิม เพราะอีกเพียงนิด เธอคงเสียศูนย์และหงายหลังลงไปในอ่างล้างจานเป็นแน่ เอาเป็นว่าวันนี้กวนประสาทเธอเพียงเบาะๆ พอ