เหนือพันธะ 1 : จุดเริ่มต้นของกองเพลิง 1/3

“ไอรีน...มาหาแม่นะคะ”

หญิงสาวใบหน้าสวยราวเจ้าหญิงในเทพนิยาย น้ำเสียงอ่อนหวานใจดีที่เด็กสาวตัวเล็กพึ่งเคยได้ยินชื่อของเธอถูกเรียกด้วยเสียงไพเราะขนาดนี้ครั้งแรก ดวงตากลมโตจ้องมองรอยยิ้มหวานด้วยความรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังถูกดึงให้เข้าไปหา

เท้าเล็กก้าวเดินอย่างช้า ๆ ริมฝีปากบางเผยยิ้ม ความรู้สึกเหมือนมีนางฟ้าเข้ามาช่วยให้เธอหลุดออกจากขุมนรก แต่เพียงแค่เธอก้าวเดินได้ก้าวเดียว เสียงตวาดก็ทำเอาเด็กหญิงตัวน้อยสะดุ้งด้วยความหวาดกลัว

“ไอรีน! ถ้ามึงเดินเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้น กูจะฆ่ามึง!!” เสียงตวาดแข็งกร้าวของหญิงสาวผู้เป็นแม่แท้ ๆ ทำให้เท้าเล็กหยุดชะงักลงทันที

“...ฮึก”

เท้าเล็กหยุดก้าวเดิน เสียงสะอื้นด้วยความกลัวที่พยายามกลั้นเอาไว้ไม่ให้แม่แท้ ๆ ได้ยินเล็ดลอดออกมา ดวงตากลมเลอะคราบน้ำตาก็ยังจ้องมองไปยังผู้หญิงตรงหน้า สายตาอ้อนวอนขอให้เธอได้หลุดไปจากที่นี่และเหมือนคำอ้อนวอนภายในใจต่อพระเจ้าจะได้ผล

เมื่อผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาหาเธอด้วยตนเอง ชีวิตของเธอตั้งแต่เกิดจนตอนนี้อายุ 5 ปี ไม่เคยรับรู้ถึงคำว่าความรักจากผู้เป็นแม่เลยสักครั้ง ใช้ชีวิตอยู่ไปวัน ๆ ในฐานะ ‘ลูกนอกสมรส’ ของรัชทายาทลำดับที่หนึ่งแห่งราชวงศ์อิตาลี เธอเป็นเพียงตัวเรียกค่าเลี้ยงดูจากราชวงศ์เท่านั้น ชีวิตของเธอต้องดำเนินต่อไปในฐานะ...ตัวทำเงินให้แม่ของตนเอง

“ถอยออกมา! ไอรีนอย่าเข้าใกล้ผู้หญิงคนนั้น ไอรีน!” ยิ่งผู้หญิงตรงหน้าเข้ามาใกล้ เสียงของแม่ก็ยิ่งดังขึ้น มันดังและน่ากลัวจนเธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

“ฮึก ฮึก...” มือเล็กยกปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด

หมับ! พึ่บ!

เด็กสาวตัวน้อยถูกอุ้มลอยขึ้นเหนือพื้น กลิ่นหอมจากตัวคนที่อุ้มทำให้เธอปล่อยมือออกจากใบหน้าแล้วหันมอง เธอเองก็ก้มมามอง และส่งยิ้มหวานให้เช่นกัน มือเรียวยกขึ้นกดหัวให้เด็กสาวซบลงพร้อมกับผ้าคลุมปิดตัวเธอเอาไว้

“จัดการทำให้เธอสงบปาก แล้วเตือนเอาไว้ด้วยว่าไอรีนเป็นลูกสาวของฉัน ห้ามเสนอหน้ามาให้เห็นเด็ดขาด” เสียงพูดคุยที่เธอได้ยินนั้นทำให้หัวใจดวงน้อยพองโต

“ครับ ดัชเชสมาเรีย” นางฟ้าเธอชื่อ...มาเรีย

“ฮึก...ฮึก” เสียงสะอื้นภายใต้ผ้าคลุม ผิวกายส่วนขารับรู้ถึงความเย็นของอากาศด้านนอก เธอกำลังถูกพาตัวออกมาจากนรกนั่น

“ไม่ร้องนะคะลูกสาวของแม่” สัมผัสอบอุ่นลูบสัมผัสบนหัว แม้จะมีผ้าคลุม แต่เธอก็รับรู้ได้ถึงความปลอดภัยนับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป

ณ พระราชวังประจำราชวงศ์อิตาลี

จ้อง จ้อง จ้อง ~

ดวงตาทั้งสามคู่จ้องมองมายังเด็กสาวน่ารักที่ยืนอยู่ตรงหน้า เด็กหญิงตัวเล็กในชุดกระโปรงสีหวาน ผมยาวสีดำถักเป็นเปียเดียวติดโบสีชมพูไว้ส่วนปลาย มือเล็กกำแน่นสายตาไล่มองผู้ชายทั้งสามคนตรงหน้าเธอ

“นี่ไอรีนลูกสาวของแม่เอง และก็เป็นน้องสาวของเฮนรี่กับฮาเซลตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป” คำแนะนำตัวของนางฟ้าคนสวยที่เด็กหญิงกำลังหลงใหล

“มีน้องนอกจากฮาเซลด้วยแหละ” เฮนรี่ รัชทายาทลำดับที่ 1 แห่งราชวงศ์อิตาลี เด็กชายวัย 7 ขวบส่งยิ้มกว้างมาให้ด้วยความดีใจ

“...” น้องสาวคนใหม่ก้มหน้าหลบสายตาด้วยความเขินอาย แต่ภายในใจกลับรู้สึกว่าอยากอยู่ที่นี่ ถึงจะยังไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นแต่ก็อยากอยู่กับนางฟ้า ความรู้สึกที่จะมีเพื่อนเล่นเป็นครั้งแรก กลิ่นหอมของเสื้อผ้า และคนรอบตัวที่ดูจสนใจมาที่เธอ

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าดังขึ้น เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็พบกับเด็กชายตัวสูงกว่าเธอเล็กน้อย ผมสีบลอนด์สวย นัยน์ตาสีฟ้าจ้องมองมา ฮาเซล รัชทายาทลำดับที่ 2 แห่งราชวงศ์อิตาลี อายุ 5 ขวบ เขามีอายุมากกว่าเธอเพียงไม่กี่เดือน มือเล็กยื่นมาตรงหน้าพร้อมกับอมยิ้มสีสวย

“เอาไปสิ ให้”

“...อื้อ” ไอรีนรับอมยิ้มมาถือเอาไว้

“ฮาเซลใจดีจังเลยค่ะ” เสียงหวานเอ่ยชมลูกชายคนเล็ก เขาไม่พูดอะไรต่อเพียงส่งยิ้มบางมาให้ ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เดิม

“ไอรีนเข้ามาหาพ่อสิ” เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายที่นั่งอยู่ดังขึ้น แต่เธอไม่เข้าใจคำว่า ‘พ่อ’ เพราะในชีวิตรู้จักแค่คำว่าแม่เท่านั้น

“เข้าไปหาพ่อกันค่ะ” ไอรีนเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างกาย

“...”

“นั่นคือพ่อแท้ ๆ ของไอรีนไงคะ” นางฟ้าของไอรีนย่อตัวนั่งลงตรงหน้า

“...” สายตาของเธอสนใจแค่ผู้หญิงตรงหน้า

“ส่วนนี่...” เธอชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง

“แม่” เป็นคำแรกที่ไอรีนเอ่ยพูดตั้งแต่เจอกัน

“ใช่ค่ะ นี่แม่ของไอรีน” รอยยิ้มดีใจของนางฟ้าทำให้หัวใจดวงเล็กเต้นแรง รอยยิ้มของคนที่ดีใจกับอะไรมาก ๆ เหมือนรอยยิ้มนั้นดีใจที่มีเธออยู่ด้วย

หลายปีต่อมา

ไอรีนเข้ารับการอบรมในฐานะเจ้าหญิงลำดับที่ 3 แห่งราชวงศ์อิตาลี ได้รับชื่อใหม่ว่า ‘เมอร์ลีอาร์ คาเลนเซีย เจนนิวีพ’ พระนามจริง ‘ไอรีน’ แต่ด้วยกฎพิเศษของเหล่าเชื้อพระวงศ์ พระนามจริงมีไว้สำหรับบุคคลสำคัญของตัวเองเท่านั้น เธอจึงใช้พระนามแฝงว่า ‘คริส’

เธอเริ่มเข้ารับการศึกษายังสถานศึกษาพิเศษช้ากว่าคนอื่น แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะด้วยความเป็นเด็กสมองไว ไอรีนจึงเข้าเรียนตามเกณฑ์อายุเท่ากับเด็กวัยเดียวกันได้อย่างไร้ข้อกังขา

ในฐานะเจ้าหญิงคนพิเศษ เธอจึงขอที่จะอยู่ในฐานะเด็กสาวธรรมดาเท่านั้น ไอรีนปกปิดตัวตนมาตลอดตั้งแต่ก้าวเท้าออกสู่สังคมภายนอก ทั้งชื่อแฝง และนามสกุลของควีนมาเรียที่เธอได้รับอนุญาตให้นำมาใช้สำหรับเข้าเรียน

“ทำไมคริสนามสกุลเดียวกับควีนมาเรียเลยล่ะ” เพื่อนร่วมชั้นยืนล้อมโต๊ะเรียน

“เรา...เราเป็นเด็กกำพร้าที่ตระกูลควีนรับมาเลี้ยงน่ะ” เธอใช้คำตอบเดิมตลอดทุกครั้งที่ถูกตั้งคำถาม

“...งั้นเหรอ โอเค” พูดจบเธอก็เดินจากไปทันที

เป็นแบบนี้มาตลอด และเธอก็เริ่มชินชากับมันแล้วด้วย แม้ว่าตอนนี้จะเข้าสู่ชั้นระดับมหา’ลัย แต่เพราะยิ่งโตมากเท่าไร กลุ่มคนรอบตัวที่พยายามเข้าหาเธอ เพียงเพราะนามสกุลของควีนมาเรียก็มีมากขึ้น เธอยังมีความสุขในฐานะเด็กสาวธรรมดาแบบนี้ ไอรีนไม่ได้ต้องการใครเข้ามาเป็นเพื่อนเพียงเพราะผลประโยชน์ทางสังคม ก็ในชีวิตของเธอมีเพื่อนคนสำคัญแล้ว

หมับ!

“ใครเอ่ย ~”

จู่ ๆ ก็มีมืออ้อมมาจากข้างหลังปิดดวงตาทั้งสองข้างจนมืดสนิท แต่เสียงที่เอ่ยถามคุ้นหูมีหรือที่เธอจะจำไม่ได้

“ลัลลาเบล ~”

“ใช่แล้ว ~”

มือเล็กถูกปล่อยออกจากดวงตา ‘ลัลลาเบล’ ลูกสาวรัฐมนตรีกระทรวงสำคัญของประเทศ และเธอคือเพื่อนคนสำคัญ ถึงจะรู้ว่าฉันเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่ตระกูลควีนรับมาเลี้ยง เธอก็ไม่เคยรังเกียจ เราทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ระดับชั้นประถมจนปัจจุบัน

“อารมณ์ดีจังเลยนะวันนี้” ช่วงนี้เธอดูสดใสขึ้นมาก เหมือนผู้หญิงที่กำลังมีความรักเลย

“ก็...” ลัลลาเบลโน้มตัวเข้ามากระซิบข้างหู

“...” ฉันเองก็เอียงหูตั้งใจฟังสิ่งที่เธอกำลังพูดเช่นกัน

“กลุ่มพี่สเตฟานชวนฉันไปงานปาร์ตีคืนพรุ่งนี้ด้วยนะ” ชื่อนี้อีกแล้ว

“แล้วจะไปมั้ย” ถึงจะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ก็ยังจะถามออกไป

“ไปอยู่แล้ว มีความจริงจะบอก...ฉันกับพี่สเตฟานกำลังคุยกันอยู่”

“ฮะ!” ฉันร้องขึ้นเสียงดังด้วยความตกใจ

“เบาสิคริส เสียงดังอายคนอื่นเขา” ลัลลาเบลเขย่าแขนฉัน ใบหน้าสวยแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย

“ไปคุยกันตอนไหน” ก็เขาไม่ใช่คนดีเลยนะ เปลี่ยนผู้หญิงไปเรื่อยไม่เห็นจะคบใครจริงสักคน

“ได้ประมาณอาทิตย์แล้ว” เธอพูดด้วยอาการเขินอาย

“แต่พี่เขา...”

“อวยพรให้ฉันสมหวังด้วยนะ”

“แต่เราไม่เคยเห็นเขาคบกับใครจริงจังเลยนะ” เราทั้งสองคนต้องคุยด้วยเสียงกระซิบ เพราะคนที่กำลังพูดถึงทุกคนในมหา’ลัยต่างรู้จักเขาดี

สเตฟาน ทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลเก่าแก่หนึ่งเดียวของอิตาลี ตระกูลผู้ครองเก้าอี้ตำแหน่งสูงของสภามากที่สุด เรียกได้ว่าทรงอิทธิพลพอตัวเลยละ ผู้ชายที่เพียบพร้อมย่อมเป็นที่สนใจของสาว ๆ

และนั่นยิ่งทำให้เขาเป็นผู้เลือก ไม่ใช่ผู้ถูกเลือก สเตฟานอายุเยอะกว่าพวกเราถึง 3 ปี เขาจึงเป็นรุ่นพี่ในมหา’ลัย ลัลลาเบลชอบและคลั่งไคล้มาตลอดตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอสมัยเรียนชั้นประถม แบบว่าคลั่งรักสุด ๆ จากแอบชอบมาเป็นแอบรัก รักเดียวไม่เคยเปลี่ยน

“เราอาจจะเป็นคนแรกก็ได้” ตอนนี้ลัลลาเบลคลั่งผู้ชายคนนั้นยิ่งขึ้นกว่าเดิมอีก แต่ทั้งสองคนก็เหมาะสมกันในทุกเรื่อง

“...” พอเห็นเธอมีสิทธิ์จะสมหวังกับรักแรก ฉันก็ไม่อยากขัดใจ

“พี่เขาน่ารักมาเลยนะ ดูนี่สิ” ลัลลาเบลเปิดแชตที่คุยให้ได้อ่าน ส่วนใหญ่ก็จะเป็นทางเธอมากกว่าที่คุย ส่วนเขาก็ตอบ แต่ใช้เวลานานกว่าจะตอบสักที

“อื้อ เราขอให้ลัลลาเบลสมหวังนะ เราอยากเป็นเพื่อนเจ้าสาว”

“ไปถึงแต่งงานเลยเหรอ เราอะไม่รู้ว่าจะใส่ชุดไหนไปงานดี คริสว่าแบรนด์นี้ดีมั้ย” ตอนนี้กลายมาเป็นฉันต้องช่วยเธอเลือกชุดสำหรับปาร์ตี จะว่าไปความรักก็ทำให้คนเราสดใสได้มากขนาดนี้เลยนะ