เหนือพันธะ 2 : จุดเริ่มต้นของกองเพลิง 2/3

วันต่อมา

“เราไปก่อนนะ ไว้เจอกัน!” ลัลลาเบลโบกมือลา แล้วตรงไปยังรถของทางบ้านที่มาจอดรอ

“ขอให้สนุกนะ” มือเล็กยกขึ้นโบกลาเพื่อน คืนนี้ลัลลาเบลต้องไปงานปาร์ตีนั่นสินะ ในใจก็ได้แต่อวยพรให้เพื่อนตัวเองสมหวังนั่นแหละ

ร่างบางหันหลังเดินตรงไปทางด้านหลังของมหา’ลัย เพื่อไปขึ้นรถกลับบ้านอย่างทุกวัน เส้นทางที่ให้รถจอดรอเป็นจุดพิเศษที่ทางมหา’ลัยปิดเอาไว้สำหรับฉัน ตลอดทางเดินจึงมีเพียงความเงียบและเสียงใบไม้พัดตามแรงลมเท่านั้น

“อ่า...”

กึก!

สองเท้าหยุดก้าวเดินแล้วหันมองไปรอบตัว ผีเหรอ หรืออะไร หรืองู แต่เสียงเหมือนเสียงคนมากกว่า แต่นี่มันกลางวันอยู่เลยนะ ผีที่ไหนจะออกมา ฉันหยุดความคิดตัวเองและก้าวเท้าจะเดินต่อ แต่ทุกอย่างก็หยุดนิ่งไปเมื่อเสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง

“พ พี่ฟานคะ อื้อ!”

เสียงผู้หญิงเรียกชื่อใครบางคน และเสียงครางนั่นทำให้คิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลยนอกจากกิจกรรมเข้าจังหวะ เฮ้อ! เรื่องปกติของวัยนี้ที่ชอบอะไรตื่นเต้นใช่มั้ย

“พี่สเตฟานคะ อ๊ะ...” เดี๋ยว...สเตฟานงั้นเหรอ

ฉันหันมองไปรอบตัวเพื่อหาจุดที่เสียงนั้นดังมา สเตฟาน...จะใช่เขามั้ยนะ แล้วมาทำอะไรผู้หญิงในที่แบบนี้ สองเท้าก้าวเดินขยับเข้าไปใกล้ซอกระหว่างอาคาร

กึก!

กรุ้งกริ้ง ~

จ้อง ~

แต่ยังไม่ทันจะเข้าไปใกล้มานัก สองเท้าต้องหยุดยืนนิ่งอยู่กับที่ แมวเหมียวตัวน้อยเดินออกมาจากมุมอาคาร หยุดหันมองสบตากับฉันขนาดนี้เป็นใครก็ต้องรู้ว่ามันกำลังสนใจอะไรอยู่

เมี้ยว ~

เสียงร้องของแมวตัวน้อยดังไปทั่วบริเวณ ยังไม่จบเพียงเท่านั้นเมื่อมันกำลังเดินเข้ามาหา ความอยากรู้อยากเห็นหายไปทันที การโดนจับได้ที่มาใช้เส้นทางนี้ไม่สนุกแน่ อุตส่าห์ปิดตัวเองมาได้ตั้งนาน ช่างเถอะสเตฟานไม่ได้มีแค่คนเดียวสักหน่อย

บางทีเขาอาจจะสนใจลัลลาเบลจริงก็ได้ คงไม่มาทำเรื่องอะไรแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่น เมื่อคิดได้เช่นนั้นร่างบางหันหลังเพื่อเดินไปยังหลังมหา’ลัย แต่เหมือนพระเจ้าจะกลั่นแกล้ง เพราะเจ้าแมวตัวน้อยยังคงเดินตามหลังมาไม่ห่าง

เมี้ยว ~

เจ้าแมวนี่เสียงดีจริง แล้วยังจะเดินตามฉันมาอีก

เมี้ยว ~ เมี้ยว ~ เมี้ยว ~

“เสียงดีจริง ไปด้วยกันเลย” เดินตามไม่หยุดขนาดนี้อยากไปอยู่กันด้วยละสิ

ฉันหันกลับไปทางแมวตัวน้อยแล้วก้มอุ้มเธอขึ้นมาไว้ในอ้อมอกและในจังหวะที่เงยหน้าขึ้นกลับมายืนหลังตก สายตาก็เห็นกับเท้าคู่หนึ่งเดินออกมาจากซอกตึก

“...” ฉันรีบหันหลังกลับทันที และทำเป็นมองไม่เห็น

“เดี๋ยว...” เสียงผู้หญิงร้องทัก แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

เมี้ยว ~ แมวในอ้อมแขนร้องทักแล้วเงยหน้าขึ้นมอง

“...” นี่ก็ร้องเก่งจริง

“ไม่มีหูหรือไงถึงเรียกแล้วไม่ได้ยิน” เสียงของเธอแสดงถึงความไม่พอใจที่ถูกเมิน

“เรียก...เหรอคะ” ฉันหันหลังกลับไปทางเธอแล้วชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง

“...” ผู้หญิงกอดอกมองฉัน

“...” แต่ความสนใจตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่เธอเลยสักนิด รอยแดงที่ต้นคอนั่น...

ติ้ด! ติ้ด!

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นไม่ใช่ของฉัน และไม่ใช่ของผู้หญิงตรงหน้าแน่ เพราะมันดังมาจากบริเวณข้างตึก และไม่ต้องสงสัยนาน เมื่อร่างสูงก้าวเดินออกมาพร้อมกดรับโทรศัพท์

“เฮเลนอยู่ที่ไหน เดี๋ยวเราเดินไปหา” เขาเดินคุยโทรศัพท์ผ่านเราทั้งคู่ไปโดนไม่คิดจะหันมามอง ผู้ชายคนนั้น...สเตฟาน ผู้ชายที่ลัลลาเบลแอบรัก มาทำอะไรกับผู้หญิงที่นี่

“อย่าคิดจะสนใจเขาเด็ดขาด” ผู้หญิงตรงหน้าพูดขึ้นทันทีที่เห็นว่าฉันมองตามหลังเขา

“...” แค่มองก็คิดว่าสนใจแล้วเหรอ โคตรไร้สาระเลย

“เอางี้...” เธอเดินเข้ามาใกล้แล้วส่งยิ้มหวานให้

“...”

“ดูจากการแต่งตัวเชย ๆ นี่น่าจะเป็นรุ่นน้องฉันใช่มั้ย เรียนปีไหน” เชยเหรอ ก็มาเรียนต้องให้แต่งยังไงยะ

“ปีหนึ่งค่ะ”

“พี่ชื่อเอวา แล้วผู้ชายคนนั้นชื่อสเตฟาน”

“...” บอกทำไม ฉันถามเธอตอนไหน

“เราพึ่งมีอะไรกันในห้องชมรมเก่า เอาไปเล่าให้เพื่อนฟังได้นะ ใคร ๆ ก็รู้จักสเตฟานกันทั้งนั้น”

ฉันเข้าใจสิ่งที่เธอต้องการละ อยากให้เอาไปพูดต่อทั่วมหา’ลัยสินะ อยากเปิดเผยความสัมพันธ์ แต่ฝั่งนั้นคงไม่อยากให้ใครรู้ หรือเขาก็ไม่ได้สนเธอตั้งแต่แรก

“ขอบคุณที่แนะนำตัวให้รู้จักโดยที่ยังไม่ได้ถามนะคะ” พูดจบก็ส่งยิ้มแล้วหันหลังกลับเดินไปหลังมหา’ลัยทันที

“เดี๋ยว! ทางนั้นเขาห้ามเดินผ่านนะ จะไปทำอะไร” จะอยากรู้อะไรมากมายเนี่ย!

พึ่บ! แมวตัวน้อยถูกชูขึ้นเหนือหัว สองเท้าก้าวเดินไปข้างหน้า

“เอาน้องแมวไปคืนค่ะ!” น่ารำคาญ

เมื่อหลุดออกจากสายตาของผู้หญิงคนนั้นได้แล้ว ก็แอบเดินมาจนถึงทางออกข้างหลังมหา’ลัยรถสีขาวจอดรออยู่นานแล้ว ถึงจะเคยขออนุญาตที่จะเดินทางกลับเองด้วยรถประจำทางไปแล้ว แต่แม่ก็ไม่ยอมอยู่ดี

ปึง!

“สวัสดีค่ะคุณรุสโซ” เสียงหวานกล่าวทักทายคนขับรถของตนเองหลังจากขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว

“ยินดีต้อนรับกลับครับเจ้าหญิง” รอยยิ้มของผู้ใหญ่ใจดีถูกส่งมาให้ แต่เขาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นเข้ากับเจ้าตัวเล็กที่อยู่บนตัก

“อ้อ น่ารักมั้ยคะ” เจ้าแมวตัวน้อยถูกชูไปตรงหน้า

“มอมแมมเชียว สงสัยเราต้องพาเจ้าตัวเล็กไปตรวจสุขภาพกันก่อนจะเอากลับไปที่พักนะครับ”

“คุณรุสโซใจดีจังเลยค่ะ” พวกเขาไม่เคยขัดใจ หรือดุว่าสิ่งที่ฉันทำ กลับกันยังตามใจเอามาก ๆ ซะด้วย

“สำหรับเจ้าหญิงผมยินดีเสมอครับ” พูดจบรถยนต์ก็เคลื่อนตัวออกไปทันที

แต่เรื่องราวเมื่อกี้ล่ะ...เรื่องของผู้ชายคนนั้น ถ้าฉันบอกลัลลาเบลไปเธอจะเชื่อมั้ยนะ แต่ที่ผ่านมาเพื่อนของฉันก็รู้มาตลอด งั้น...เล่าให้ฟังต่อหน้าดีกว่า ถือว่าเป็นการเตือนแล้วกันนะ

เมี้ยว ~

“เสียงดีจังเลยเราเนี่ย ร้องจนได้เรื่อง” ฉันพูดกับเจ้าตัวน้อยแล้วส่งยิ้มให้มัน ตั้งชื่อว่าอะไรดีนะ ~

วันต่อมา

‘Lullabelle: พึ่งตื่นขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้ไปเรียน ไว้เจอกัน’

ข้อความของลัลลาเบลถูกส่งมาในเวลา 14.30 น. เหมือนว่าเธอจะพึ่งตื่น คงเป็นผลจากปาร์ตีเมื่อคืน ก็อยากจะรู้ว่าพวกเขาเป็นยังไง แต่การรบกวนเธอในตอนนี้ก็คงไม่เหมาะเช่นกัน เอาไว้เจอหน้าก็แล้วกัน

“คริส” เสียงเรียกของเพื่อนร่วมห้องดังขึ้น

“อะไรเหรอ” ฉันหันมองไปตามเสียงเรียก ผู้หญิงสองคนเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ข้างฉันประกบซ้ายขวา

“ลัลลาเบลไม่มาเรียนเหรอ”

“อื้อ เห็นว่าไม่ค่อยสบายน่ะ” นี่พยายามช่วยแก้ตัวให้อย่างดีที่สุดแล้วนะเนี่ย มือเล็กเปิดโน้ตบุ๊กขึ้นเพื่อเตรียมตัวเรียน

“เพื่อนเธอบอกว่าแบบนั้นเหรอ”

“หมายความว่ายังไง” ฉันถามกลับไปในขณะที่ตัวเองสนใจไปที่หน้าจอ

“ไม่มีอะไร อาจารย์มาแล้วเรียนเถอะ” พูดจบทั้งคู่ก็ลุกกลับไปนั่งที่ของตัวเองทันที บางทีฉันคงต้องทำตัวอยากรู้อยากเห็นเรื่องคนอื่นแบบคนในมหา’ลัยบ้างแล้วแหละ

3 วันต่อมา

ปึก!

จู่ ๆ ลัลลาเบลก็ปิดโน้ตบุ๊กของตัวเองลงแล้วรีบเก็บของ ทำทีจะลุกออกจากห้องไปทั้งที่ยังอยู่ในคาบเรียน

หมับ!

“จะไปไหน” ฉันดึงแขนเธอเอาไว้แล้วกระซิบถาม

“เดี๋ยวเรามา โอ๊ะ! ไม่ใช่สิอาทิตย์หน้าเจอกัน”

“คาบเรียนพึ่งเริ่มเองนะ แล้วหายไปตั้งสามวัน พึ่งกลับมานี่ก็จะไม่เรียนอีกแล้ว” ลัลลาเบลดูลุกลี้ลุกลน ยิ่งฉันถามมาก เธอยิ่งแสดงอาการไม่พอใจ

“คริส...เดี๋ยวเรามา ไม่ต้องถามเยอะ” พูดจบเธอก็เดินออกจากห้องเรียนโดยไม่สนใจสายตาของทุกคนเลยสักนิด แต่เพราะที่นี่มีแต่ทายาทบุคคลสำคัญจากทั่วโลกเข้าเรียน อาจารย์จึงได้แต่มอง ไม่กล้าพูดอะไรออกมาทั้งนั้น

เธอหายไปสามวันหลังจากงานปาร์ตี กลับมาตั้งแต่เช้าก็เอาแต่พูดเรื่องปาร์ตีนั่นไม่หยุด ฉันเลยไม่มีโอกาสจะได้พูดสิ่งที่ตัวเองเจอมาเลย หรือบางทีพูดออกไปเธอก็คงไม่สนใจมันด้วยซ้ำ