INTRO

เมอร์ลีอาร์ คาเลนเซีย เจนนิวีพ

เจ้าหญิงลำดับที่ 3 แห่งราชวงศ์อิตาลี

เจ้าหญิงแห่งคาเลนเซีย

พระนามจริง ไอรีน พระนามแฝง คริส อายุ 25 ปี

น้องสาวต่างมารดาของเจ้าชายเฮนรี่และเจ้าชายฮาเซล เธอถูกรับตัวมาเลี้ยงดูในฐานะของเชื้อพระวงศ์ตั้งแต่ช่วงอายุ 5 ขวบ และปกปิดตัวตนนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เพียงเพราะต้องการใช้ชีวิตแบบคนธรรมดามาตลอด

จนกระทั่งวันหนึ่ง เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวตกหลุมรักคนที่ไม่ควรรัก ถูกปฏิเสธจนทำร้ายตัวเองและเสียสติ เพื่อนของเธอมอบชีวิต ร่างกาย และหัวใจให้ผู้ชายไร้หัวใจ ทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลใหญ่ผู้ครอบครองตำแหน่งในสภา และรัฐมนตรีมากมายของประเทศ

การทุ่มเทความรักนำพามาซึ่งความทุกข์ทรมานในชีวิต ผู้ชายไร้ความรู้สึกแบบเขาไม่เคยคิดจะหันมาสนใจ แม้แต่ตัวเธอเองยังถูกมองว่าเป็นเพียงผู้หญิงที่ตามตื๊อเขาไม่ต่างจากเพื่อน

จนในที่สุดความอยากเอาชนะ สยบผู้ชายที่ทนงตัวว่าเหนือกว่าเธอและขึ้นอยู่เหนือเขาอย่างแท้จริง จึงจำเป็นให้ต้องเปิดเผยตัวตนเพียงคำพูดของเขาที่ว่า 'มีเพียงราชวงศ์เท่านั้นที่จะอยู่เหนือเขาได้' ในเมื่อเขาเสนอเธอก็สนองให้ทันที...

"เคารพฉันสิ นี่เจ้าหญิงไอรีน คนที่เป็นเจ้าของนายไง...ผู้หญิงที่เขียนชื่อลงบนร่างกายนายน่ะก็คือฉันเอง"

สเตฟาน คาร์พาเธีย

อายุ 28 ปี

ทายาทเพียงคนเดียวตระกูลใหญ่ ตระกูลเก่าแก่ที่อยู่รองจากราชวงศ์ คนไร้ความรู้สึก ไม่เคยรักใครในสายตาของคนรอบตัว แต่ความจริงแล้วเขาไม่สามารถเอาใครเข้ามาแทนที่เธอได้ เพื่อนสนิทที่แอบรักมาตั้งแต่วัยเด็ก

แต่แล้ววันหนึ่งที่ตัวเขาลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับร่างกายที่ถูกผูกพันธะจากหนึ่งในเชื้อพระวงศ์ และตกเป็นของเธออย่างไม่สามารถหลุดหนีไปได้เลย เจ้าหญิงไอรีนหญิงสาวเพียงคนเดียวที่เขาเรียกเธอว่า 'ยายโรคจิต'

ขำขู่ของเธอที่เขาไม่สามารถขัดคำสั่งได้ และทุกคืนที่ต้องอยู่ร่วมกัน เขาต้องควบคุมตัวเองให้ผ่านพ้นไปอย่างยากลำบาก เมื่อเธอเห็นเขาเป็นของเล่นส่วนตัว ความรู้สึกของผู้ชายที่ถูกปลุกปั่นจนทำให้เขาแทบจะเป็นบ้า

"ยายเจ้าหญิงโรคจิต...ใช้ยากับฉันอีกแล้วนะ"

INTRO

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นดังขึ้นภายในคฤหาสน์ประจำตระกูลคาร์พาเธีย ร่างบางก้าวเดินผ่านบอดีการ์ดประจำของที่นี่ไปได้อย่างง่ายดาย ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ หรือแตะต้องตัวเธอ หญิงสาวผู้ครองหนึ่งในตำแหน่งสูงของราชวงศ์อิตาลี

กริ๊ก! แอ๊ด!

มือเล็กเอื้อมจับลูกบิดประตูแล้วดันเปิดทันทีโดยที่ไม่ขออนุญาต สายตาจ้องมองไปยังร่างสูงกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงขนาดใหญ่ บนตัวของเขามีหญิงสาวชุดเดรสรัดรูปนั่งคร่อมอยู่

แปะ แปะ แปะ!

เสียงปรบมือดังขึ้นพร้อมกับเท้าเรียวก้าวเดินเข้ามาในห้อง หญิงสาวบนเตียงสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ซึ่งฉันไม่ได้ให้ความสนใจผู้หญิงคนนั้นแม้แต่นิด เพราะเป้าหมายคือผู้ชายที่ใช้สายตาเบื่อหน่ายมองมาที่ทางนี้ต่างหาก

“ไง...” เสียงกล่าวทักของฉันยิ่งทำให้อีกฝ่ายแสดงความรำคาญออกมาอย่างชัดเจน

“ไม่ต้องสนใจเธอหรอกครับ” สเตฟานยกมือกุมสะโพกอวบเอาไว้ให้นั่งทับกลางลำตัวเขาไว้เช่นเดิม แล้วบังคับโยกสะโพกของเธอบดเบียดกับกลางลำตัว

“อะ อื้อ!” เสียงหลุดคราง

"แบบนั้นแหละครับเด็กดี"

พึ่บ!

ข้างเตียงยุบลงตามน้ำหนักตัวที่นั่งลง ไอรีนเอื้อมมือมาโอบกุมหน้าอกทั้งสองข้างจากด้านหลังแล้วออกแรงบีบ ใบหน้าสวยวางปลายคางลงบนไหล่เล็ก แต่สายตาของเธอกลับจ้องไปยังผู้ชายที่นั่งอยู่

“ฉันจะนับหนึ่งถึงสามเธอต้องออกให้พ้นจากที่นี่ หรือจะเชื่อมั่นในตัวผู้ชายตรงหน้าก็ได้นะว่าเขาจะปกป้องเธอได้ อ้อ! ลืมแนะนำตัวฉันเจ้าหญิงลำดับที่สามแห่งราชวงศ์อิตาลีค่ะ ผู้ที่สามารถทำให้คุณหายไปอย่างไร้ร่องรอย และลบประวัติของคุณได้เพียงภายในหนึ่งนาที”

พึ่บ!

สิ้นเสียงคำเตือนหญิงคนนั้นก็ยันตัวถอยห่างออกแล้ววิ่งหนีออกไปจากห้องทันที สายตาของสเตฟานจ้องมองมาที่หญิงสาวผู้ครอบครองตัวเขา เจ้าหญิงไอรีน

ปึง!

เสียงประตูปิดดังลั่น และเมื่อผู้หญิงคนนั้นออกไปแล้ว ภายในห้องจึงเหลือเพียงเราสองคนเท่านั้น

“จัดการตัวเองให้เรียบร้อยภายในห้านาที” พูดจบร่างบางก็ลุกขึ้นยืน แต่ก็ถูกมือของสเตฟานเอื้อมมาจับเอาไว้ซะก่อน

หมับ!

“เก่งจังเลยนะ แต่หมายถึงปาก” เขาออกแรงดึงตัวเธอให้ขยับเข้าไปใกล้

“ขอบคุณที่ชม ฉันปากเก่งมานานแล้ว หรือว่าจะห้ามไม่ให้ฉันพูดเหรอ” คนถูกดึงพยายามยื้อตัวเอาไว้ และแน่นอนว่าแรงที่น้อยกว่าย่อมแพ้

หมับ!

ไอรีนถูกกระชากไปซบลงบนอกกว้าง มือข้างหนึ่งถูกสเตฟานจับเอาไว้แล้วเลื่อนกุมกลางลำตัว ส่วนกายแข็งหลบซ่อนอยู่ภายในเขากุมมือเธอไว้ไม่ให้ขยับหนี

“ปากคนเรามันห้ามกันไม่ได้ แต่มันทำให้แตกได้” พูดจบริมฝีปากแดงยกยิ้มมุมปาก แต่สายตาเขากลับเลื่อนมองไปยังจุดที่มือเล็กกุมเอาไว้ ไอ้สิ่งที่พูดกับสิ่งที่ต้องการมันไปกันคนละความหมาย

“คุกเข่าต่อหน้าฉันสิ” ร่างบางโน้มหน้าเข้าไปใกล้

“ถ้าคุกเข่าต่อหน้าเธอ ด้วยส่วนสูงของฉันมันจะอยู่พอดีปากเลยนะ” ทุกอย่างที่เขาสื่อไปคนละความหมายที่ฉันพูด ไม่แปลกใจที่ทำไมเพื่อนของฉันถึงหลงเขามาก ก็ไอ้บ้านี่...เกินจะรับมือไหว

——————✧◦♚◦✧——————