CHAPTER 6: THE DEAL

Consequences.

Bakit nga ba may consequences o  success sa mga ginagawa nating desisyon sa buhay?

Para ba ipamukha sa atin na nagkamali o nagtagumpay tayo? Para ba sabihin sa atin na kailangang maging maingat tayo sa pipiliin nating pagtapak, pagdedesisyon at pagtalunton?

Parang ang hirap naman ata nito. Lagi kang may iisipin na ibang bagay kapag pipili ka. Hindi ka genuinely na magiging masaya sa decisions mo lalo na kung mas uunahin mong isipin ang mga consequences.

Need ko ng payo niyo!

Ang consequences ba ang isang sign na isa akong talunan? Na wala akong ibang alam kung hindi ang piliin ang makakasakit sa akin? Na wala akong karapatang sumaya katulad ng iba?

No wonder, kaya rin ako hindi nagiging masaya, ng totoo, kasi lagi kong ikinukumpara ang buhay ko sa ibang tao.

Si Ate Dori.

She's married with the man of her dreams at bubuuin nila ang pamilyang pinapangarap nila, soonest.

Si Papa.

Masaya naman siya kay Mama, for almost 30 years, madalang silang magtalo sa mga bagay. Owner siya ng isang kumpanyang kilala at hinahangaan ngayon. May dalawa pang magagandang anak. I am just being factual.

Si Mama.

Wala rin ata siyang desisyon o plano na hindi nagtagumpay. Ang sabi niya, swerte siya dahil nakabingwit siya ng isang 'Juaneza.' Hindi man niya nakatuluyan ang tito Roman ko—my father's brother, natagpuan niya naman daw si Papa.

How sweet, isn't it?

Eh ako? Akala ko tagumpay na ako sa career at lovelife eh.

Hindi pa rin pala.

Akala ko magiging stable na lahat eh.

Akala ko lang pala, ulit.

Nakakamatay ang mga maling akala. Too much expectation, hurts.

Kinabukasan, binulabog ako ng alarm clock ko. Nagkusot ako ng aking mata saka tumingin sa aking wristwatch na binigay ni Oliver sa akin noong first anniversary namin.

Pati ba naman sa oras, maaalala ko siya?

7 am.

Masyado pang maaga by Ben and Ben,  kidding!

3 am na ako nakatulog. 10 am pa naman ang pasok ko. Tapos ko na lahat ng paperworks ko para ngayon at para sa susunod na linggo kaya okay lang ma-late today.

Wala rin ako sa mood para pumasok tapos mukha agad ni Mama at Papa ang babati sa akin. Mas lalo ko lang maaalala ang naging sagutan namin kahapon.

"Den, gising ka na ba?" tanong ni Manang Lorna saka kumatok sa pinto ko.

Sasagot sana ako ng 'Oo' pero...

"Tumatawag ang mga magulang mo, gusto ka raw makausap."

Agad akong nagtulog-tulugan nang marinig ko iyon. Sabing ayaw ko nga sila makausap eh! Ramdam kong binuksan ni Manang Lorna ang pinto nang wala siyang marinig na sagot mula sa akin.

Mahina siyang napatawa, mahinang-mahina lang talaga.

"Sige, Miriam, sasabihan ko na lang siya kapag gumising na."

Kinalabit ako ni Manang nang ibaba niya ang telepono sa may gilid ng lamp ko.

She knows me very, very well, better than my parents. Kahit ang simpleng pagtutulog-tulugan ko ay alam niya.

"Bakit ayaw mong makausap ang mga magulang mo? Nagkatampuhan na naman ba kayo?"

Oo nga pala, hindi pala alam ni Manang ang naging pagtatalo namin nina Mama at Papa kahapon sa opisina. Wala rin naman akong balak na i-open-up.

That's nonsense.

"Lasing ka rin nang umuwi ka kagabi? Naalala mo ba?" patuloy na pag-iinteroga sa akin ni Manang.

Oo, naaalala ko ang lahat kagabi. Hindi naman ako masyadong nag-inom eh. Inisip ko rin naman na may trabaho pa ako.

"Tinatamad po akong kausapin sina Mama. Naaantok pa po kasi ako eh," katwiran ko. "Nagkaroon na naman po ng yayaan ang mga ka-officemates ko kaya napainom po ako. And take note, wala po akong kasamang lalaki kagabi ah."

Hindi ko alam kung saan nanggaling iyong katwirang 'wala akong kasamang ibang lalaki kagabi.' Basta-basta na lang iyon lumabas sa bibig ko.

Ugh! Bahala ka na nga Manang Lorna kung paano mo i-f-filter iyong mga pinagsasabi ko.

"O-kay?" natatawang sabi niya. "Defensive ka na eh."

Dali-dali siyang lumabas ng kwarto ko dahil alam niyang lalabas na naman ang kapilyahan ko. Ayaw na ayaw ko pa naman na inaasar ako.

Ang dami kong ayaw.

Isa lang naman ang gusto ko eh. Gusto mong malaman?

Ang hindi mahusgahan base sa kung paano ako nakikita ng iba.

Napagdesisyunan ko ulit na matulog tutal wala na akong masyadong tatrabahuhin mamaya sa opisina. Ang sabi ni Manang, gusto raw akong makausap ni Papa.

Bago ako humarap sa Tatay ko, dapat may sapat na pahinga na ako. Sandamakmak na masasakit na salita na naman ang matatanggap ko mula sa kaniya.

Baka nga utusan pa niya ako na lumuhod sa harap ng isa sa mga pinakapaborito niyang empleyado. Favoritism.

Lagi na lang ako ang talo.

Aaaaaaaaaaah!

Napatili ako at napatakbo palabas ng kwarto ko nang dahil sa walang hiyang panaginip ko. Nagsiakyatan si Manang Lorna, Mang Romulo at dalawa pang batang maids nang marinig nila ako.

Nasa overreacting level 99999 kasi ako.

"Anong nangyari sa iyo, Den-den?"

Tinignan nila ang loob ng kwarto ko nang ituro ko sa kanila ang direksyon ng aking kama.

Did I scare them?

"W-Wala naman pong ipis, ma'am," saad ng isa sa mga batang katulong.

Sinabi ko bang may ipis?

"Ano bang nangyari, Denice?" tanong ni Mang Romulo.

"May lalaki po akong katabi riyan kanina! Si Ynigo po, nandiyan kanina!" taranta kong sagot.

"Pero, wala namang ibang taong pumasok dito," naguguluhang sagot ni manang sa akin. "Nananaginip ka lang."

Shit, panaginip? Parang totoong-totoo talaga eh. Muntikan na naming gawin iyong ano! Iyong ano!

Basta iyong ano!

Masyado ko nang iniisip ang alalay na iyon! Kahit sa panaginip, nagkikita na rin kami. Bakit kasi siya tumawag kagabi?

Hindi niya ba mapigilan ang sarili niya?!

"Mukhang seryoso ka sa napanaginipan mo ah," komento ni Manang saka inilapag ang pagkain na niluto niya at umupo sa upuan na kaharap ko.

"Hindi naman po masyado," pagsisinungaling ko.

Panibagong issue na naman ito.

"Maiba ako," aniya. "Nagkaproblema kayo ng mga magulang mo, ano?"

Hindi ko alam kung sasagutin ko ng totoo si Manang. Pero, kung hindi ko siya sasagutin, kukulitin niya pa rin naman ako kahit na anong mangyari.

"Medyo po," tugon ko at nagsimulang kumain. I can't look directly to Manang Lorna's eyes. Baka mahuli niya ako.

"Ayusin niyo agad ang problema niyong iyan," payo niya. "Alam mo namang ayaw ng Ate Dorine mo na nag-aaway kayo ng magulang niyo."

I nodded, sang-ayon naman ako sa sinabi ni Manang. Kung manghihingi ng tawad sa akin ang mga magulang ako at sinserong makikipag-usap sa akin, magkakaayos naman kami kaagad.

Hindi ako iyong tipo ng tao na madaling lumimot pero ako naman iyong tipong madaling magpatawad kahit na anong bagay pa ang nagawa sa akin ng isang tao.

"Maghanda ka na ng sarili mo. Nailagay ko na ang mga damit mo sa banyo," sabi ni Manang at pumunta na sa garden para magdilig ng pinakamamahal niyang mga tanim.

Ang mga tanim ang nagsisilbing anak nila ni Mang Romulo. Ang garden din ang madalas nilang maging tagpuan.

Isang malaking HOPE ALL.

As usual, hinanda ko lahat ng kakailanganin ko. Plain white T-Shirt na naman ang aking pang-itaas, tinernuhan ko pa ng corporate green blazer dahil napakalamig sa opisina ko.

Para akong nagtatrabaho sa mall.

Sabi ni Manong Romulo, siya na raw ang maghahatid sa akin pero tumanggi na ako. Nakita kong marami silang gagawin ni manang.

Darating daw ang Tito ko galing sa Norway kaya nagbilin ang magulang ko na paghandaan ang pagdating ni Tito.

Pangalawang pagkakataon ko pa lang siyang makikita ngayon. Siya raw ang nagpaaral sa akin dati noong pansamantala akong iwan nina Mama noong bumagsak ang kumpanya na iniwan ni Lolo sa kanila.

"Mag-iingat ka sa pagmamaneho, Den-den," paalala ni Manang. Paniguradong napapraning na siya dahil ngayon niya lang akong makikitang magmamaneho.

Kung hindi kasi ako nahahatid ng asawa niya ay pinipili ko na lang mag-commute. Well, I can drive. I know how to drive naman.

Bago ako makasakay sa kotse ko ay bigla naman akong nakatanggap ng mensahe.

From: Alalay na cute

Grabe ka. Pinatayan mo ako ng tawag kagabi. Hindi ka ba nakokonsensya?

Nangunot ang noo ko at nanliit ang aking mata dahil sa nabasa ko. Hindi raw ako nakokonsensya?

Inis kong dinutdot ang cellphone ko at nagtipa ng mensahe. Bad mood ako agad, nagt-text lang naman ako.

To: Alalay na cute

FYI, hindi kita pinatayan ng tawag. Na-lowbat ako. And, hindi ko naman responsibilidad na reply-an ka bawat oras, minuto o segundo. Tse!

Kahit sa mensahe ko, halatang isa akong masungit, bitter at supladang babae. Nakakainis naman kasi itong nag-text.

Ipapatay ko na sana ang cellphone ko para makapagmaneho na ako pero may tumawag naman. Akala ko naman si alalay, hindi pala.

Joycelyn calling...

"Hello?" bati niya. "Sorry naistorbo ata kita."

Napahawak ako sa manibela. Akala niya ata galit pa rin ako sa kaniya.

"No, wala naman akong ginagawa," tugon ko. "Actually, papunta na ako riyan sa opisina. May problema ba?"

Pinipilit ko na maging mahinahon. Lagi na lang kasing naka-high volume ang boses ko at baka akalain niya, galit na naman ako sa kaniya.

Isang minuto akong naghintay ng sagot ni Joyce sa tanong ko pero,

Call ended.

Ano na naman kayang trip ng isang iyon? Ngayon ko lang siya narinig na matamlay at malungkot.

I drive my way to our company, my parent's company. Parang iba iyong nararamdaman ko. Parang ang sama ng pakiramdam ko. Napakabigat na aura.

May hang-over pa ata ako ah.

Wala namang masyadong heavy traffic ngayon kaya nakarating agad ako in 30 minutes.

Ang mga guards, mukhang pinagsakluban din ng langit at lupa. Walang bumating Joycelyn sa akin gaya ng nakasanayan.

Kakatawag niya lang sa akin kanina ah. Nasaan naman kaya ang isang iyon ngayon?

Hindi ako sanay sa ganito.

Yumuyuko lang sa akin ang team ko na parang ang lulungkot din. Namatayan ba silang lahat?

Malapit na ako sa may opisina nang makarinig ako ng pagtatalo mula sa opisina ng tatay ko, I mean, opisina ni Mr. Juaneza na boss ko.

"Kung hindi mo mapakiusapan ang kaibigan mo, puwedeng-puwede ka nang umalis dito!"

Boses iyon ni Papa.

Nakatingin lang ako sa pinto nang opisinang iyon nang makita ko naman si Papa na palabas ng opisina niya.

Binigyan ko siya ng nagtatakang tingin. Inilingan niya ako na para bang disappointed sa akin. Ano na naman bang ginawa ko?

Nang makaalis si Papa ay pumasok ako sa opisina niya para malaman kung sino na naman ang binubulyawan niya.

Ang naabutan ko ay si...

Si Joycelyn, humihikbi, nakasalampak sa sahig.

Pinatayo ko siya pero agad niyang inalis ang kamay ko. Tumayo siya sa sarili niyang paa at dumiretso sa sofa kung saan naman nakaupo ngayon si,

Roxie Valeria.

Napansin kong umiiyak din siya kanina pagdating ko pero napalitan iyon ng ngisi nang makita niya ako.

"Roxie..."

"For your information, Ms. Valeria," pagtatama naman ni Roxie.

Biglang lumuhod si Joyce na ikinagulat ko. Hinihila ko siya pero sinisiko niya lang ako.

"Hindi puwedeng mawala sa akin ang trabaho ko, Miss Valeria," pagmamakaawa pa ni Joyce.

Hindi ko pa siya nakikitang maging desperada, ngayon lang. Normally, wala naman kasi siyang pakialam sa mga tao sa paligid niya.

Nang hawakan ko ulit siya ay bigla siyang nag-walk-out. Hahabulin ko sana pero hinawakan ako bigla ni Valeria.

Grabe itong babaeng ito. Ayaw talagang paawat eh.

"Bitawan mo ako," banta ko na sinunod niya naman.

"Easy ka lang, Juaneza," aniya at bahagyang natawa. "Baka hindi ka makapag-isip nang mabuti niyan.

"Ano namang iisipin ko? Ikaw?" mapang-asar kong tanong.

"Hmm. Sabihin na lang natin na kailangan mong isipin kung paano mo tutulungan si Joycelyn sa trabaho niya," sagot niya. "If you want to know all the details, you can ask your father."

Iniwan ako ni Roxie sa isang palaisipan. Ginugulo niya talaga ang buhay ko.

Dahil sa sinabi niya, agad kong tinawagan ang Nanay ko. Alam ko naman kasing hindi sasagot sa tawag ko si Papa.

Bad trip iyon at kapag nasa ganoon siyang mood, ayaw niyang makausap ang kahit sino. He hates saying some hurtful words to others when he's mad.

He'll regret it for sure.

"Napatawag ka, Denicery?" bungad ni Mama.

"What happened?"

Dinig ko ang pagtikhim niya. Alam niya na ang nangyayari. Alam kong may alam siya. Lahat ng desisyon ni Papa, sinasabi niya kay Mama.

"Alam mo na pala na gustong mag-resign ni Miss Valeria dahil sa naging away niyo?"

What?! Magre-resign siya? Eh bakit naman nadamay si Joycelyn sa problema namin ni Roxie?

"So..."

"So, dahil isa si Roxie sa mga pinagkakatiwalaan ng Papa mo, kung itutuloy niya ang pagre-resign, tatanggalin rin si Joycelyn ng Papa mo to make you suffer. That serve you as your punishment."

"What?!" Napasigaw na ako. Napunta sa akin ang atensyon na lahat. "Baliw na ba kayo? Kayo ang nagsasabi sa akin na kailangang ihiwalay ang personal issues mula sa trabaho pero ano itong ginagawa niyo ngayon?"

Bibuwelta pa sana si Mama sa sinabi ko pero pinatayan ko na siya agad ng tawag. I don't feel like talking to her.

Grabe na itong ginagawa nila!

Malamang, galit na galit na sa akin si Joycelyn ngayon. Dahil sa akin, mawawalan pa siya ng trabaho.

I know how important this job was and still, for my bestfriend. Dati, sinabi ko na kaya ko siyang tulungan para makapasok sa inaasam niyang pwesto pero ayaw niya.

Katulad ko, gusto niya ring paghirapan ang lahat. Kaya kami naging matalik na magkaibigan because I see myself in her.

Pero ngayon, ako pa ata ang sumira ng lahat nang pinaghirapan niya.

Paulit-ulit kong tinawagan si Joyce pero nagr-ring lang ang cellphone niya, ayaw niyang sagutin.

3 hours.

3 hours akong tumayo sa labas ng opisina ng Tatay ko para makausap siya nang masinsinan. Awa ng Diyos, dumating naman siya.

Ang kaso, dire-diretso lang siyang pumasok at parang hindi pa ako nakita. Hangin lang ata ako.

"Pa..." sabi ko pero nag-sink-in sa akin na nasa trabaho pala kami ngayon. "Mr. Juaneza."

Lumingon siya sa akin.

"Have you decided?"

I rolled my eyes. "Decide on what?"

"I thought, nakapag-usap-usap na kayo kanina noong iniwan ko kayo," sabi niya saka ngumisi.

"Puwede po bang linawin niyo sa akin?"

"Kumbinsihin mo si Valeria na huwag umalis, mananatili rin ang kaibigan mo."