I raised the shot glass that I am holding and shouted as the whole place negotiated with heavy background music. I’m currently on Dreamers, one of the well-known night bars in town.
I don’t usually go to this kind of places but I feel like I want to get drunk and get wasted for tonight. May nabasa kasi ako sa isang magazine na nakakawala raw ng sakit na nararamdaman ang alak. Is that even true? I don’t know. I feel dizzy but I can still feel the pain, and it’s damn pounding on my chest. I winced as I felt the bourbon drew a thin line down my throat as I drank it straight. Pagkatapos ay sumigaw ulit ako ng malakas habang sumasayaw at sinasabayan ang indak ng masayang musika. Ang dami kong tanong sa sarili ko. Mga simpleng tanong pero parang sobrang hirap na hanapan ng kasagutan. Bakit kailangan nating masaktan? Bakit kung kailan handa na tayong sumugal ulit ay saka tayo paglalaruan ng tadhana? Bakit kailangang paulit-ulit tayong umiyak sa parehong dahilan? Bakit kahit anong pilit nating sabihin sa sarili natin na natuto na tayo, sa huli ay parang hindi naman? Maybe love is not for me, or maybe I’m just not really lovable. Kaya siguro walang sumeseryoso sa akin, kaya siguro lagi lang akong niloloko, ginagamit at sinasaktan. O baka naman kasalanan ko rin, siguro ay masyadong mataas ang standard at expectations ko sa mga lalaki kaya mabilis akong masaktan kapag hindi nila nalagpasan ang standard at expectations na iyon. “Aliyah, let’s go home. Kanina ka pa pinapahanap ni Papa. Nag-aalala na siya sa ‘yo.” Agad akong natigilan sa pagsasayaw nang hilain ako ni Alison, ang kakambal ko. “I bet it’s about work, huh? Give me this night, Alison. I want to get drunk. I want to forget,” sagot ko at sumayaw ulit. Nagulat naman ako nang marahas niya akong hilain palabas ng bar. Sinubukan kong kumawala pero masyado akong nanghihina at nahihilo, at alam kong dahil iyon sa alak na ininom ko. “Let me go! Ano ba?” singhal ko sa kanya, tapos ay napalingon ako kay Youan Del Valle, ang asawa niya na nakatayo sa labas ng kotse at halatang hinihintay kami. “Oh, my ex-boyfriend who got my twin sister pregnant is also here,” pilit akong tumawa nang sabihin iyon. “Aliyah, you’re drunk. Umuwi na tayo,” saad ni Alison. “Let me ask your husband a question first,” natatawang saad ko, “Bakit ang gagago niyong mga lalaki? Bakit puro kayo manloloko, ha?” hindi naman siya sumagot sa tanong ko, nagbuntong hininga lang siya at napailing. “Aliyah, please,” saad at pagmamakaawa ni Alison sa akin. “Lolokohin ka lang niyan, Alison. Nagawa niya sa akin kaya gagawin din niya sa ‘yo! Men are good for nothing!” saad ko ulit. “Aliyah, you’re just drunk, please,” saad at pagmamakaawa ulit ni Alison. “I… I just want to be loved, Alison,” nanghihinang saad ko, kasabay no’n ay ang pamumuo ng luha sa mga mata ko, “I just want to feel loved. Pero bakit kailangang paulit-ulit akong masaktan at umiyak?” dagdag ko pa. I sat on the cold hard ground and covered my face using my hands as small sobs came out all of a sudden. Ang sakit. Alam kong paulit-ulit ko nang sinasabi pero nasasaktan talaga ako. Sobrang bigat sa pakiramdam. Naramdaman ko naman na niyakap ako ni Alison, and somehow, I felt loved. “I’m so sorry, Aliyah. Alam ko na isa ako sa mga dahilan kung bakit ka nasasaktan ngayon. This is long overdue but I want to say sorry,” ramdam ko ang sinseridad nang sabihin niya iyon. I felt guilty all of a sudden for digging an old corpse. Halos tatlong taon na simula nang mangyari iyon, nakabuo na sila ng pamilya at okay na ang lahat, pero inungkat ko pa rin. Youan Del Valle loves my twin sister so much, and I can attest to that. “I’m sorry, Alison. I’m just really hurt.” Pilit siyang ngumiti at marahang tumango, pero hindi nakawala sa akin ang luhang namumuo rin sa mga mata niya. Magsasalita pa sana ako pero pakiramdam ko ay umiikot na ang paligid ko, sobra na akong nahihilo at kusa nang pumipikit ang mga mata ko. “Let me drive her home, please.” Narinig ko ang boses ni Primo. Nandito ba siya o baka naman nagha-hallucinate lang ako? Tapos ay naramdaman ko na parang may bumuhat sa akin. “Kami na ang bahala sa kanya. I don’t think that this is a good idea, Primo. Kung ano man ang nagawa ni Papa, sana ay hindi mo dinamay ang kapatid ko,” narinig kong saad ni Alison pero parang walang pumapasok sa isip ko, wala na akong maintindihan sa mga nangyayari. I’m really drunk and I feel sleepy, but I want to drink more. “I want to talk to your Dad, too. This can’t wait, okay? I’m so sorry for being a total jerk and hurting your sister but I love her, and I want to redeem myself, just… let me do this, please.” Wait, did I hear it right? Primo loves me? Baka panaginip lang ito, o baka dala lang ng tama ng alak kaya kung ano-ano na ang mga naririnig ko. “Bahala ka, but I’m warning you, Primo.” Naramdaman ko naman na naglakad na ang taong bumubuhat sa akin. Mayamaya lang ay naramdaman ko rin na marahan niya akong binitawan at isinandal sa isang upuan. All of a sudden, I threw up inside the car. “Jesus!” narinig kong saad ng isang lalaki. “Next time don’t drink if you can’t handle alcohol effects.” Sermon pa niya sa akin kaya marahan akong natawa. “Concern?” nanghihinang tanong ko habang nakapikit pa rin ang mga mata. “You are all just the same, you will act like you care when in fact you are just into something. You just want to get into my pants! Ganyan naman kayong lahat e. Mga pa-fall, pa-yummy, at pa-goodboy-kuno pero mga fuckboy at manloloko naman! Kung hindi niyo kayang mahiya sa mga sarili niyo, mahiya kayo sa sasabihin ng ibang tao at ng mga magulang niyo!” “This is the last time I’ll let you drink, Mrs. Hernani.” I heard him said. “You wish…” But wait, where is this guy taking me? Argh, my head hurts so badly. Next thing I know, I already lost my consciousness.Kasalukuyan akong naka-upo sa swivel chair sa opisina ko at nagtatrabaho nang makarinig ng katok mula sa nakasarang pinto. “Come in,” saad ko habang hindi inaalis ang tingin sa mga papel na nasa harapan ko. “Miss, I’m sorry to interrupt you,” nag-angat ako ng tingin kay Lyn, ang sekretarya ko at isa sa mga pinagkakatiwalaan kong tao sa opisina nang sabihin niya iyon. “It’s okay, Lyn. Do you need anything?” Nagbuntong hininga naman siya na ikinakunot ng noo ko. “I really can’t find someone na sasama sa ‘yo next week, Miss. Kailangan ko po talagang umuwi sa probinsiya namin kasi may sakit ang Nanay ko,” ako naman ang napabuntong hininga sa sinabi niya. I suddenly remember that we have to go to Pangasinan next week to attend a business conference. Dad was actually the one that they invited but he asked me to take over and represent Williams Group of Companies. “Lyn, I know that company leave is your right but I really need
“Why do you look so uneasy? Is my presence making you uncomfortable?” tanong ni Primo. Nasa isang sikat na steakhouse na kami at kasalukuyang kumakain ng tanghalian. Nagulat naman ako dahil sa tanong niya. I mean, yes, I’m kind of uncomfortable to have him here with us. Pero wala naman akong balak na sabihin iyon kasi hindi ko gusto na ma-offend siya. Was I too easy to read for him to ask that? Was I too obvious? I don’t know. “Uhm, no. I just feel tired,” pagsisinungaling ko. “You should rest more. Success won’t be fulfilling if your health is on the line,” aniya. Saglit akong natahimik dahil sa sinabi niya. May punto naman siya. But in my case? I cannot say that I am already successful. Si Dad ang successful. Sa kanya ang kompanya at nagtatrabaho lang ako sa kanya. I have always lived my whole life under his shadows, afraid to go out of my comfort zone, afraid to try something new. Natatakot kasi ako na baka sa isang
“Anything else?” tanong ko. Kasalukuyan akong naka-upo sa swivel chair sa loob ng conference room ng WGC main office. Nandito ang halos lahat ng department heads, managers, shareholders of WGC and even Dad. Katabi pa nga niya si Primo. Every month kasi ay nagkakaroon kami ng meeting. We’re trying to get the employees side, opinions and suggestions on how to make everything better. Sa panahon kasi ngayon ay ang daming nagsisi-alisang mga empleyado sa iba’t ibang mga kompanya dahil hindi nila gusto kung paano makitungo sa kanila ang mga nasa higher ups, Being leader and being a boss are two completely different thing. Hindi naman namin gusto na laging may empleyadong aalis dahil sa gano’ng dahilan. So as much as possible, we’re trying to meet their expectations. “Uhm, ma’am?” nagtaas ng kamay ang isang empleyado, nilingon ko naman siya tapos ay marahan pang tumango. “Go ahead,” “Uhm, Rhea po, Head ng Customer S
Bago pa sumapit ang alas sais ay mabilis ko nang niligpit ang mga gamit ko. Halos patakbo pa nga akong nagpunta sa banyo at nag-apply ng face powder at lip tint. Huminga rin ako ng malalim habang nakatingin sa salamin, tapos ay agad na natigilan nang mapagtanto kung ano ang ginagawa ko. What the actual hell? Bakit parang excited ako sa dinner namin ni Primo? And why did I even listen to him? Pinangunhan niya ako kanina, isa sa mga bagay na hindi ko gusto! He just said that we’re having a dinner together and he didn’t even ask for my opinion about it! So what am I doing right now? You’ve gone real mad, Aliyah! Singhal ko sa sarili ko. Pero siya rin namang nakapag-ayos na ako ay nagpasya ako na lumabas na lang ng banyo. Balak ko sanang bumalik sa swivel chair ko at buksan ang laptop ko, para kunware ay nagtatrabaho pa rin ako pero laking gulat ko pagkalabas nang makitang nakaupo si Primo sa swivel chair ko. “What are you
“Thanks, Attorney. I’ll just see you again tomorrow,” wika ko bago binuksan ang pinto ng kotse niya. Hinatid kasi niya ako rito sa tapat ng bahay namin pagkatapos naming mag-dinner. It’s already eight in the evening. Maaga pa ang ganitong oras para sa akin, hindi rin ako agad aantukin at balak ko pang magbasa ng mga business proposal sa study table ko sa kuwarto. Isa lang ito sa maraming mga bagay na nakasayan ko nang gawin. “I won’t be in the office tomorrow. I have a trial to attend,” sagot niya. “I’ll see you the next day, instead. Dito na ba kita susunduin o sa opisina na?” tanong pa niya. “I’m not sure. Baka kasi may mga kailangan pa akong tapusin sa opisina bago tayo bumiyahe. So, doon na lang siguro,” tumango naman siya sa sinabi ko. I was about to step out of the car when someone knocked on his car’s window. Muntik na akong mapatalon sa gulat dahil doon. Siya naman ay mahina lang na natawa sa reaction ko. Bahagy
“Are you okay?” tanong ni Primo. Kasalukuyan kaming nasa biyahe papuntang Pangasinan. If I am not mistaken, Lake House ang pangalan ng resort na pupuntahan namin para sa business conference. I’m sure of the name, I’m just not quite sure where exactly it is. Hindi pa naman kasi ako nakakapunta ro’n. “I’m just a bit tired. Ang dami ko kasing tinapos kahapon. Parang kulang pa ata ako sa tulog,” mababa ang boses na sagot ko. It’s true. Instead of finishing a lot of things first thing in the morning today, I had decided to finish everything yesterday. Alas kuwatro na nga ata ako ng madaling araw nakatulog. Tapos ay nagising naman ako ng alas seis ng umaga para gumayak na. Alas otso nang sunduin ako ni Primo sa bahay para makabiyahe na kami. Hindi gaya nang unang napag-usapan na sa opisina niya ako pupuntahan. “Anong oras ka ba natulog kagabi?” kunot-noong tanong niya habang nagmamaneho pa rin. “Alas kuwatro ng ma
Nang makarating sa resort ay dumiretso muna kami sa convention hall kung saan gaganapin ang business conference. Nagsisimula na nga ang event, at may mga kilalang personalidad na sa mundo ng business ang nagsasalita sa stage. Nakahanap naman kami agad ni Primo ng puwesto, tapos ay magkatabing umupo. Abala ako sa pakikinig kunware sa nagsasalita kahit na wala naman akong maintindihan. Iniisip ko pa rin kasi ang mga napag-usapan namin ni Primo sa sasakyan niya. Hindi ko talaga inakala na napakalungkot pala ng mga nangyari sa kanya. Ang dami na niyang pinagdaanan pero ngayon ay ngumingiti siya na parang ang saya lang ng lahat. Napakalakas niya. Feeling ko kung sa akin nangyari iyon, baka hindi ko kinaya. It’s either nabaliw na ako o baka nawala agad sa mundo. Hindi ko alam. Madalas ay nadi-disappoint ako sa mga desisyong ginagawa ko, nagagalit sa sarili kasi hindi lahat ng gusto kong gawin ay nagagawa ko, laging nakabase iyon kay Dad at sa kung ano
“How’s that?” nakangising tanong sa akin ni Primo pagkapasok namin ng hotel room. We’re done for today. Bukas na ulit ang susunod na conference. Magsisimula iyon ng alas otso ng umaga hanggang alas onse, tapos ay may libreng lunch ulit pagkatapos. “Did you see his face?” natatawang tanong ko bago ibinagsak ang sarili ko sa malambot na kama. “That was awesome, Attorney. Grabe nakakatawa!” masayang dagdag ko pa. Oo, tuwang-tuwa ako nang makita ang napapahiyang mukha ni Jeric. Hindi naman sa bitter ako, pero napakatamis lang na kahit na papaano ay nakaganti ako. Tumagal lang kami ng isang buwan ni Jeric. Simula noong maging kami, unang araw pa lang ay wala siyang tigil kaka-request na may mangyari sa amin. Of course, I’m not a fool to immediately do that. Akala ko noong una ay understanding kasi hindi naman talaga siya namimilit. He’ll just simply ask for it. At kapag humindi ako ay nagkikibit na lang siya ng balikat. But a