Chapter 5: Bored

"WHICH color should I use next? This one... or this? Hmmm..." Gumala ang paningin ko sa mga nail polish na nagkalat sa harapan ko. Nang walang mapili sa mga 'yon ay napabuntong hininga na lang ako.

Bumaba ang tingin ko sa mga daliri. Sa ilang araw na lumipas, limang beses na yata ako nakapagpalit ng kulay sa kuko. Wala akong magawa rito sa bahay dahilan para ang daliri ko ang paglaruan ko, mapatay lang ang nararamdaman kong pagkabagot sa araw-araw. I have nothing to do here at home!

Isang mabigat na buntong hininga ang pinakawalan ko dahil sa sitwasyon ko. Naiinis na naman ako sa lalaking 'yon! It's Kane's fault! Lahat ng kamalasan sa buhay ko ngayon, siya ang dahilan! Siya lang! Wala nang iba pa!

Nagsisipa ako sa ibabaw ng kama para lang mailabas ang inis ko. Nang mapagod ay roon pa lang ako tumigil, hinihingal na sa ginawa. Pero ang galit ko kay Kane ay naririto pa rin!

Pabagsak kong inihiga ang sarili sa kama. I used my arm to hide my face. Unti-unti kong ikinalma ang sarili.

Sa ilang araw na lumipas, 'yon na yata ang pinakanakakabagot na mga araw sa buong buhay ko. I was always in my room. Daig ko pa ang kriminal! Parang nakakulong ako sa mismong pamamahay namin!

Wala akong ibang maramdaman kundi kabagutan. Kung hindi naman, matinding inis o galit para kay Kane. Awtomatiko na yatang kumukulo ang dugo ko sa tuwing makikita ko ang pagmumukha niya, o kahit maisip man lang ang pangalan niya.

Ngayon ay napapatanong ako sa sarili. Pa'no ako naging attracted sa gagong 'yon noong gabing makita ko siya sa bar? Dapat noong una pa lang ay naramdaman ko nang walang magandang idudulot sa akin ang lalaking 'yon!

I hate his face. I hate his gut. I hate his presence. I hate his whole existence! I really, really, really hate him!

Kaya naman sa mga lumipas na araw ay sinasadya kong pahirapan siya sa pagbabantay sa akin. Hindi ko muna sinusubukang tumakas, pero ginagawa ko naman siyang utusan para pahirapan lang sa trabaho niya kahit na sa totoo lang ay hindi naman na parte 'yon ng trabaho niya.

Lahat ng pwede kong mautos sa kanya, inuutos ko. Ikuha ako ng tubig, pagkain, at kahit paglilinis ng kwarto ko ay pinagawa ko na sa kanya. At kapag natapos, guguluhin ko na naman yun para lang linisin niya muli.

Namamanghang naiinis ako sa lalaking 'yon. Tila walang epekto sa kanya ang ginagawa ko. Sa tuwing makikita niya ang ginawa kong kalat, bubuntong hininga lang siya at walang sabing gagawin na 'yon. Kahit ang mga utos ko ay sinusunod niya lang. Ni walang halong reklamo. He must be very patient to keep up with me. Dahil kung siguro ibang tao 'yon ay nagtalo na kami. And that makes me hate him even more!

I want to get on his nerves. Kapag kay Daddy naman, madali ko lang nagagawa yun. Hindi ko lang pakinggan ang sermon niya o bilin niya, nag-iinit na agad ang ulo niya sa akin. Pero si Kane? Akala mo ay banal! Parang hindi marunong na mapikon o mainis! But he can't fool me anymore. I know he's a jerk. Konting push pa, lalabas din ang totoong kulay niya.

I heard a knock on my door. Marahas akong napabuga ng hininga at umayos ng pagkakahiga sa kama. Nang bumukas na ang pinto ay tumambad sa harapan ko si Kane. He's holding a tray full of food.

"Here's your lunch. Eat it before it gets cold."

I rolled my eyes at what he said. Tinatamad akong bumangon sa kama at tinapunan ng atensiyon ang pagkaing dala niya.

"I don't like that," sabi ko.

Kumunot ang noo niya. "Anong ayaw mo rito?"

"'Yong pagkain. Lahat. Palitan mo."

"Then tell me what you want. Ayon ang ipapaluto ko kay Manang." Tukoy niya sa tagaluto namin dito sa bahay.

"I can't think of anything," tinatamad kong sagot.

Napabuntong hininga siya. "Pa'no kung ayawan mo na naman ang iluto ni Manang?"

"E'di palitan mo ulit. That's it."

Tumagal ang titig niya sa akin, tila sinusukat ako. Pinagtaasan ko siya ng kilay upang ipakitang walang epekto sa akin 'yon. I won't retreat!

He just shrugged his shoulders and turned his back on me. Walang sabi siyang umalis ng kwarto ko dala ang tray ng pagkain.

Nang mag-isa na lang ay napahawak ako sa tiyan ko. Sa totoo lang ay medyo gutom na ako. Gusto ko lang mag-inarte nang mahirapan siya. Mahaba-haba rin ang distansiyang nilalakad niya mula sa kusina patungo sa kwarto ko. Kaya nagkukunwari akong ayaw ang pagkain na dinala niya para lang pagurin siya.

Lahat ng bagay, kahit maliit lang, basta't makita ko lang siyang mahirapan ay gagawin ko!

I WAS busy watching a series on N*****x when I heard my phone rang. Mabilis na nawala sa pinapanood ko ang atensiyon ko at kaagad na dinampot ang phone ko na nakalapag sa aking gilid. Tila nabuhayan ang dugo ko nang makita ang pangalan ng kaibigan.

"Carla!" I exclaimed as I answered her call.

"My God, Leticia. Are you still alive?" exaggerated niyang tanong dahilan para umikot ang mga mata ko, pero sa huli ay mahina pa rin na natawa.

"Yup, I'm still alive. Halata naman, 'di ba? Nasagot ko pa rin ang tawag mo."

She laughed.

"Anyway, what happened to you? You're missing in action for days now. Don't tell me, nagbabagong buhay ka na?"

Sarkastiko akong tumawa. "No way, that will never happen."

"Then... what happened? Hindi ka na sumasama sa girls' night out natin."

Kinagat ko ang pang-ibabang labi. Alam naman ni Carla ang nangyari noong huling tumakas ako, pwera na lang ang tungkol sa nangyari sa amin ni Kane. That's too embarrassing to tell her. Panigurado, tutuksuhin lang ako ng kaibigan dahil inuna ko ang kalandian ko nang gabing 'yon.

"Nagpapalamig lang ako," dahilan ko na lang at bumuntong hininga. "Anyways, mukhang napapanatag na naman ulit sila sa akin. So..."

"So, pwede ka nang tumakas ulit?" pagpapatuloy niya sa tumatakbo sa isipan ko.

I grinned. "Yes."

"See you tonight, I guess?"

"Yeah, see you tonight."

Sandali pang nakipagkumustahan sa akin ang kaibigan bago tuluyang pinutol na ang tawag.

May lumitaw na maliit na ngisi sa labi ko nang mailapag na ang phone sa gilid ko. Matagal na rin naman ang ilang araw kong pananahimik sa bahay. Kung sakaling 'di pa ako makakabas muli ay baka 'di ko na talaga kayanin. Mababaliw na ako!

Aside from that... It's time to test my new bodyguard. Let's see what he got. Let's see if Kane can handle me.

Dahil sa nabuong plano, naisipan kong obserbahan ang mga tao ni Daddy sa bahay. Pansin kong iilan na lang sila. Siguro ang iba ay kasama ng ama ko. Ang narinig ko kasi kanina ay may lakad na naman ito sa kalapit na lalawigan.

"Oh, Leticia," bulalas ni Manang nang makita ako sa kusina.

Bahagya akong ngumiti. "Hello po, Manang."

"Bakit nandito ka? May gusto ka ba? Ipagluluto kita."

Mabilis akong umiling. "Sa totoo po nyan..." Sandali akong natigil sa pagsasalita nang mapansing pumasok si Kane sa loob ng kusina. Mukhang nakarating na sa kanya ang balitang paglabas ko sa aking kwarto. "Gusto ko pong magluto ng pagkain para sa sarili ko."

"Ay, ganun ba?" She smiled sweetly. "Anong maitutulong ko?"

"No po," agad kong tanggi. "I can do it alone. Just... Just let me use the kitchen."

Tila naguguluhan man, wala siyang nagawa kundi ang tumango. Napansin ko naman sa gilid ng mga mata ko si Kane, magkakrus ang dalawang braso sa dibdib habang prenteng nakasandal sa pader.

Palihim na umikot ang mga mata ko bago naglakad na patungo sa pantry. Nangalikot ako roon ng maaaring iluto. Agaw pansin pa si Manang na hindi pa rin umaalis sa kusina, tila magpiprisinta pang tulungan ako. Maliit akong ngumiti at tumango sa kanya, sinesenyasan siyang maaari na niya akong iwanan. She can't do anything but leave. Now it's only me and Kane who are in the kitchen right now.

"Pati ba naman sa pagluluto ng pagkain ko, babantayan mo ko?" mataray kong tanong, hindi na nag-abalang tapunan pa siya ng tingin.

"I'm your bodyguard, what do you expect?"

I rolled my eyes. "What? May magbabanta ba sa buhay ko habang nasa kusina ako ng sarili naming pamamahay?"

"Who knows," pilyo niyang sagot, tila nang-aasar.

Tila gustong mag-usok ng ilong ko sa inis sa kanya. I know he's here just to make sure I won't try to escape. Siguro hindi talaga trabaho ng bodyguard ko ang proteksyunan ako mula sa mga banta ng kaaway ni Daddy sa politika. Ang totoong trabaho nila ay bantayan ako para hindi makatakas!

Inalis ko na lang ang atensiyon kay Kane at itinuon sa paghahanda ng mga rekado para sa lulutuin ko ngayong hapunan.

"Do you know how to cook?" Mayamaya ay rinig kong tanong ni Kane. All his attention is on me. Pinapanood niya ang bawat ginagawa ko.

"Ang kapal naman ng mukha mo para isiping hindi ako marunong."

I heard him laugh.

"Parang araw-araw ang dalaw mo sa sobrang kasungitan mo."

"Ikaw ba naman ang araw-araw kong makita, talagang mag-iinit ang ulo ko." Tuluyan na akong bumaling sa kanya at sinamaan siya ng tingin. "Now, will you shut up? I'm busy preparing the ingredients here. Masyado kang maingay, I can't focus."

Hindi siya kumibo dahilan para pumeywang ako.

"O mas maganda, lumayas ka na lang sa paningin ko. Iwanan mo 'kong mag-isa rito sa kusina. Baka mamaya ay mawalan pa ako ng ganang kumain dahil sa pagmumukha mo."

Maliit siyang ngumisi. Itinaas niya ang mga kamay na tila sumusuko.

"Fine. Just call me if you need something."

Pinanood ko ang paglabas niya ng kusina. Nakahinga ako nang maluwag nang tuluyang maiwanan na lang akong mag-isa. No maids. No bodyguards. Finally!

Ilang minuto ko pang pinakiramdaman ang paligid. Nang makasiguradong wala na talaga si Kane sa paligid ko ay tinigilan ko na ang ginagawa.

Will I going cook for myself? No way! Ni simpleng pagpiprito nga lang yata ay hindi ko na magawa ng tama. I just need an alibi so I could leave my room without them suspecting me.

"It's time for your plan, Leticia." I was grinning when I left the kitchen. May pinto sa kusina kung saan ay deretso na patungo sa hardin ng bahay. Imbes na magtungo sa madalas kong dinadaanan kapag tumatakas, ay nagtungo ako sa likod ng matataas na halaman.

Sinipat ko ang pader na nasa harapan ko. Ugh, it's too high! Paano ko aakyatin ito?

Nagpalinga-linga ako sa paligid para humanap ng gamit na mapapakinabangan ko. Mabilis kong kinuha papalapit sa akin ang mga malalaking banga na nakita ko. Nahirapan pa ako dahil sa mga bigat ng mga 'yon.

Sinigurado ko munang hindi ito basta-basta tutumba bago ako dahan-dahan na tumuntong sa mga 'yon. Napangiti ako nang mapansing gumagana ang plano ko. Dahan-dahan lang ang galaw ko dahil maliit lang ang natatapakan ko. Isang maling galaw ay baka madisgrasya ako.

Nasa tuktok na ako ng pader nang may marinig akong sumipol. 'Yong sipol na animo'y nanunukso.

Tumingin ako sa kabilang banda ng pader, kung saan ang daan patungo sa labas ng bahay. Gano'n na lang ang panlalaki ng mga mata ko nang makakita ako roon ng pigura ng isang lalaki. Tila naghihintay sa akin doon.

"The gate is open, bakit dito mo pa naisipang dumaan?"

I panicked when I heard someone's voice. Huli na nang natanto kong maling nagpadala ako sa gulat. Dahil sa isang maling galaw, nawalan ako ng balanse habang nasa itaas ng pader.

My heart stopped beating when I realized that I was going to fall. I couldn't do anything but close my eyes.

This is so embarrassing. It will be the first time that it will happen to me—

Natigilan ako sa pag-iisip ng kung ano-ano nang matantong wala akong naramdaman na sakit dahil sa pagkakabagsak sa sahig. Instead, I felt strong arms around me.

I slowly opened my eyes. Biglang nanuyot ang lalamunan ko sa nakita.

It's Kane... He managed to catch me when I was about to fall.

And... he's too close to me.