Chapter Four

Third Person POV

Akala ni Zhaine ay tapos na ang laban, ngunit isang estudyante pa ang naglakas-loob na kumuha ng kahoy upang ihampas sa kanya. Kahit nakatalikod siya, agad niya itong naramdaman at nasalo. Mabilis siyang lumingon at tiningnan ng malalim ang estudyanteng may hawak ng pamalo. Sa isang titig lang mula sa kanyang Lion eye, napaupo ito sa takot.

Sa kanyang matalim na mga mata pa lang, talagang magdadalawang-isip ka nang lumapit.

Nang magsitakbuhan na ang mga estudyanteng umatake sa kanya, inihagis niya pabalik ang pamalo sa isa sa mga ito—ngunit mas pinili nitong tumakbo sa takot.

Pagkaalis nila, bigla namang nawalan ng malay si Xian. Dito na muling bumalik si Jhai sa pagiging Zhaine. Maingat niyang nilinis ang mga pasa at sugat nito habang hinihintay na magising.

“Ms. Tuazon?!” gulat na tanong ni Xian nang magising.

“Bakit di mo kasama mga barkada mo?” tanong ni Zhaine.

“Nagkataon lang. Mga duwag kasi 'yung mga 'yon. Tyempuhan na ako lang ang naiwan,” sagot ni Xian.

Nang maayos na ang pakiramdam nito, agad na siyang nagpaalam.

“Okay, I will go home na ha. Late na rin. Umuwi ka na din.”

Habang papalayo si Zhaine, napatitig si Xian sa kanya.

“Pero... hindi siguro siya 'yon. Ang weird niya kaya. Ibang babae naman 'yung nakita ko kanina...” bulong niya sa sarili, palaisipan pa rin ang babaeng nagligtas sa kanya.

Pag-uwi ni Zhaine, sinalubong siya ng apat na kasama.

“Boss, mukhang pagod ka?” tanong ni Senko.

Inabot niya ang kanyang bag kay Whang at tinimplahan naman siya agad ng kape.

“Boss, kape ka muna.”

“Salamat, Whang. Alam n'yo ba? Para akong pumasok sa kindergarten. Ang gulo-gulo ng mga estudyante! Yung tipong gusto mong batukan isa-isa,” reklamo niya habang nauupo.

“Naku boss, ganyan din ako dati nung si Papa mo ang pumalit bilang pinuno ng Lion Warriors,” ani Senko.

“Pero unti-unti kong narealize na mali ang mga ginagawa ko. Kaya ipakita n’yo lang po sa mga estudyante kung sino kayo. Hulihin n’yo ang loob nila—ganyan ang ginawa ng Papa mo, kaya kami ganito.”

“Salamat... Na-miss ko tuloy si Papa. Sigurado matutuwa siya, natupad ko na ang pangarap niya para sa akin,” maluha-luha niyang tugon.

“Siguradong-sigurado ‘yan, Boss. Papahinga na po muna kami.”

“Sige. Salamat, Senko.”

Nagpahinga si Zhaine. Habang tinitingnan niya ang litrato ng kanyang mga magulang, nanumbalik ang kanyang pangako.

“Papa, gagawin ko ang lahat para matupad ang pangarap mo. Susundin ko ang mga turo mo. Gagabayan ko ang mga estudyante ko tulad ng paggabay mo kina Senko noon. Pangako, hindi ko hahayaan na mapasakamay ng kaaway ang simula mong adhikain.”

Kinabukasan, habang naghahanda siyang maligo, naghicab siya ng mahaba.

“Haaaaay…”

Naghihintay na sa mesa ang apat niyang kasama.

“Boss, may ibibigay po pala kami sa inyo,” ani Renko.

“Talaga?” excited na tanong ni Zhaine.

“Para po may pamalit ka,” dagdag ni Luan habang iniabot ang isang gift box.

“Salamat ha,” masayang sagot niya habang binubuksan ito.

Pagkakita niya sa laman—isang pares ng tracksuit—napangiti siya.

“Wow! Ang ganda nito. Salamat talaga!”

“Para po talaga sa inyo 'yan, Boss. Basta sa ikasasaya n’yo,” nakangiting tugon ni Senko.

Matapos iyon, nagpaalam na siya upang pumasok sa trabaho. Sina Senko at Whang naman ay nagtungo sa kanilang tindahan.

Habang papasok, matiyaga niyang hinintay ang lalaking nakita niya kahapon sa jeep. At hindi nga siya nabigo—kasabay niya itong naglakad.

“Di ba ikaw ‘yung kahapon? Naiwan mo ‘yung panyo mo sa jeep,” ani ng lalaki.

“Salamat! Ako nga pala si Zhaine Tuazon,” sagot niyang may kilig.

“Ako naman si Luke, isang private police inspector,” sabay talikod nito.

“Isa palang parak ito?!” gulat niyang bulong sa sarili.

“Hmm? May sinasabi ka, Ms. Tuazon?” tanong ni Luke.

“H-huh? Wala naman. Oh siya, dito na ako.”

“Teacher ka pala?” tanong ni Luke, tila di makapaniwala.

“Hehe, oo. High school teacher. Salamat sa pagsabay sa akin ha. Pasok na ako.”

8:00 AM. Pagpasok ni Zhaine sa kanyang klase, bumungad agad sa kanya ang mga poster na nakadikit sa blackboard—mukha niya, naka-bra at panty lang.

“Sino ang gumawa nito? Hmm, maganda na sana… kaso may kulang,” sabi niya habang pinupunit ang mga poster.

Tahimik ang buong klase, inaasahan na magagalit siya.

“Alam n’yo, ang isang tunay na photographer, dapat tinitingnan ang lahat ng anggulo. Kulang pa eh. Mamaya ko na sasabihin. Start na tayo ng klase.”

Biglang lumapit si Joric, lider ng section 12-D.

“Kamusta pare? May bago tayong teacher. Ang weird niya, pero siya ang adviser natin,” pakilala niya.

“Wala akong pakialam! Narinig n’yo na ba ang nangyari kay Xian kahapon?” sabat ni Kenn, galit ang boses habang papasok ng classroom.

“Pinagtulungan ako ng kabilang school. Sila ang may kagagawan nito!” galit na sumbong ni Xian.

“Hindi kami papayag na di natin sila mabawian!” ani Jerry, pangalawa sa liderato ng grupo.

Naalarma si Zhaine sa sinabi ni Jerry.

“Guys, kumalma muna kayo. Hindi madadaan sa init ng ulo ang lahat,” sabat niya.

“Manahimik ka, babae ka lang! Di ako papayag na may mananakit sa kaibigan ko!” sigaw ni Kenn.

“Bakit? Sa tingin mo ba, kapag gumanti ka, titigil na sila? O mas lalong lalala?”

Bumalik siya sa harap ng klase at tumingin sa lahat.

“Ang alitan, hindi laging dapat idaan sa dahas. Mas makakabuti kung idaan sa maayos na usapan. Naiintindihan ba ako?”

“Bahala ka sa gusto mo. Pero hindi mo kami mapapasunod,” mariing sagot ni Kenn.

Pagkatapos ng klase, gumawa ng plano ang buong 12-D upang gumanti sa kabilang school. Habang si Zhaine naman ay kasalukuyang nakikipag-usap sa isang co-teacher.

“Ms. Tuazon!” tawag ni Ms. Santos na agad lumapit sa kanya. “Narinig ko ang plano ng mga estudyante mo… susugurin daw nila ang kabilang school!”

“Anong?!” gulat na sagot niya, at agad siyang nagtungo sa classroom.

“Fermin! Galvez! Alfonso! Nasaan sina Lopez, Singson, at Xian?!”

“Di namin alam, Miss. Basta sabi nila babalikan daw nila 'yung nambugbog kay Xian,” mahinang sagot ni Fermin.

“At hinayaan n’yo lang?!” galit na sagot ni Zhaine.

“Inaawat namin pero ayaw nilang papigil,” paliwanag ni Alfonso.

“Ayaw din nila na sumama kami. Ayaw nilang madamay kami at masangkot. Kasi pag nangyari ‘yon, kick-out kami,” dagdag ni Galvez.

“Kahit pa! Dapat pinigilan n’yo pa rin! Di n’yo ba alam kung gaano karami ang kabilang grupo? Tatlo lang sila!”

Agad siyang tumakbo palabas upang pigilan ang mas malaking gulo.