Gabriel
Patakbo akong nagtungo sa office ko dahil nandoon daw si Stella at nagwawala. Hindi ko alam ang dahilan kung bakit niya 'yon ginagawa.
Nang makarating ako sa opisina, bumungad agad sa paningin ko ang mga kumpol ng tao na nakikiusyoso sa labas ng pintuan. Agad ko silang hinawi at pinagsabihan na bumalik na sa mga trabaho nila.
Nang makapasok ako sa loob, sinara ko ang pinto sa office. Laking gulat ko nang madatnan kong parang binagyo sa loob.
Nagkalat sa sahig ang mga basag-basag na piraso ng vase. Maging ang mga picture frame na nasa lamesa ko lang kanina, ngayon ay nasa sahig na rin at basag na ang frame.
"Anong nangyari dito?!" Naguguluhang tanong ko.
Nakaupo lamang si Stella sa sahig habang nakatitig sa kawalan.
Dahan-dahan akong lumapit sa kanya. Halos maitulos ako sa kinatatayuan ko nang mag-angat siya ng tingin sa akin. Hindi ko maipaliwanag ang nababak
4 years ago.I was sitting inside the consultant's room with my mom and my brother, lost in my own little world.Nakikita ko ang bawat pagbuka ng bibig ng doctor sa harapan ko, pero kahit anong pakikinig ang gawin ko sa kanya, parang lumalabas lang ito sa tainga ko.Cancer and leukemia. That's the only two words that caught my attention and I felt like I'm having a terrible nightmare right in this moment.Ang daming mga tanong na pumapasok sa isip ko. Anong mangyayari sa akin? Can I still have a normal life? Mamatay na ba ako? 20 years old palang ako. Paano ang magiging takbo ng buhay ko pagkatapos nito?Hindi ko akalain na sa isang iglap, guguho ang mundo ko.I thought what I had was just a simple flu and fatigue, but I was wrong. I keep seeing the symptoms dahil nasaksihan ko ang ito kay daddy, pero binalewala ko. Baka kasi praning lang ako.
"Tita! Ano pong gusto niyong pag-usapan natin?" puno ng siglang bati ko sa mama ni Gabriel nang makapasok ako sa kotse niya.She asked me to meet her in the park. Ilang bloke ang layo mula sa subdivision namin. Nagtaka ako dahil ito ang unang beses na ginusto niya akong makita. We're not really in good terms, actually. I could feel that she doesn't like me for her son. Kapag bumibisita rin ako sa bahay nila, napaka-aloof niya sa akin.Kinabahan ako nang makita ang madilim na ekpresyon sa mukha niya mula sa rearview mirror. Lagi akong natatakot na tumingin sa mga mata niya, nakakaliit kasi ng pagkatao ang mga titig niya.May inabot siya sa akin, it was her phone. Nagtataka man, kinuha ko na lang ito. Nang buksan ko ito, napasinghap ako nang bumungad sa paningin ko ang ilang pictures namin ni Brix na kuha niya.Nasa lobby kaming dalawa ng ospital at nakayakap ako sa kanya.That was
"Kailan mo pa ko niloloko?!!"Halos mabingi ako dahil sa malakas na pagsigaw ni Gabriel. Pinuno ng boses niya ang kabuuan ng botanical garden ng aming university. Tanging kami lamang ang narito sa lugar na 'to.Natatakot ako sa paraan ng pagtitig niya, punong-puno ito ng galit at pagkadismaya. Siguro kung ibang tao lang siya, baka napagbuhatan na niya ako ng kamay. But knowing how he respect women, he won't hurt me or even lay his finger on me even if I'm his most hated person now."Saan ba ako nagkulang, Kelly?"I shook my head. Wala siyang pagkukulang. Halos ibigay na niya ang buong mundo sa akin.Naramdaman ko ang panginginig ng nakatikom kong mga labi. Wala akong mabigkas na salita. Hindi ko alam kung paano ko pa dedepensahan ang sarili ko.Napayuko na lamang ak
Relapse.Isang salita lamang 'yon pero ang katumbas niya ay ang muling pagkawasak ng mundo ko. Parang isang replay lang ang nangyayari sa buhay ko.Kaharap ko na naman ang papa ni Brix. Nababasa ko ang lungkot sa mga mata niya nang sabihin niya sa akin ang isang masamang balita. Bumalik ang sakit ko.Nahigit ni mommy ang paghinga niya, kasabay ng paglandas ng luha sa pisngi niya. Umiiyak na naman siya. Magang-maga na ang mga mata niya kakaiyak simula pa kahapon.Si kuya naman, gaya ng dati pilit na nagpapakatatag. Nilalabanan niya ang pagtulo ng luha niya sa pamamagitan ng pagtingala sa puting kisame.Nang mga sandaling iyon, hindi ako umiyak. Parang naubos na nga ata ang luha sa mga mata ko. Wala na rin akong maramdaman. Bugbog na bugbog na ata ako sa sakit kaya namanhid na ata ako."Mamamatay na ba ako?"Iyon ang unang tanong na lumabas nang ibuka ko ang bibig ko. Humigpit ang hawak ko sa kamay ni mommy habang
Dinala ako ni Brix sa isang napakalawak na open field. Hindi ko alam kung saan ang lugar na 'to pero nakasisiguro ako na wala kami sa Sunny Ville. Mahigit 30 minutes din siyang nag-drive papunta rito."Nasaan tayo?" tanong ko.Tumingin lang sa akin si Brix at ngumiti. Kinuha niya ang kamay ko saka hinila ako para maglakad patungo sa gitnang bahagi ng field.Tanging ang buwan sa kalangitan at ang malamlam na ilaw na nanggagaling sa light post ang siyang nagbibigay sa amin ng liwanag."Ayos lang bang madumihan ka? Wala akong dalang pansapin?"Tumango ako bilang sagot bago sumalampak sa damuhan. Natatawa pa siyang umupo na rin sa tabi ko. Tahimik lang kaming dalawa habang nakatingala sa langit. Napakaliwanag ng buwan. Marami ring maningning na stars ngayon.Brix was right. Maganda nga talagang mag-star gazing dito.Umihip ang malamig na hangin. Nakita kong hinubad ni Brix ang suot niyang grey na jacket at ipinasuot niya sa
"Anak kaya mo pa ba? Dalhin ka na kaya namin sa ospital?""N-No, mom. Kaya ko," pagmamatigas ko.Hindi ko na mabilang kung ilang beses na akong nagsuka ngayong umaga. Halos wala na rin akong gana pa kumain. May nireseta sa akin na gamot ang papa ni Brix, pero mukhang wala namang epekto ang mga ito. Ramdam na ramdam ko ang panghihina ng katawan ko pero ayaw kong ipahalata sa kanila.Natatakot akong magpadala sa ospital. Baka sa oras na magpunta ako doon, hindi na ako makalabas pang muli."Huwag na kaya tayong magpunta ng reunion, dito na lang tayo sa bahay niyo, Kels. Tapos mag-movie marathon tayo," Danika insisted.Napansin ko ang pamumula ng mga mata niya. Alam kong nagpipigil lang siya umiyak.Simula nang malaman niya ang kondisyon ko, madalas na siyang magpunta dito sa bahay. Minsan pa nga dito na siya nag-oovernight kapag wala siyang pasok sa trabaho kinabukasan."Ano ka ba? Sayang naman 'yong dress na nabili k
Sa isang sikat na five star hotel idinaos ang reunion party. Magkahalong kaba at tuwa ang nararamdaman ko nang makapasok kami sa magarang lobby ng hotel.Para akong nasa renaissance period dahil sa medieval na desenyo ng wallpaper. May mahabang medieval stairway din kung saan ang ibang guest ay naroon at nagkukwentuhan.A castle style wrought iron chandelier was hanging on the ceiling, medyo dim lang ang ilaw nito. May mga poseur table din sa paligid to accomodate us.Biglang nanlamig ang mga kamay ko nang mapansin kong nagtitinginan na sa amin ang mga tao. I recognized them as my schoolmates, some of them are my classmates. And I guess, naaalala rin nila ako.Pinilit kong huwag magpaapekto nang marinig ko na ang mga bulong-bulungan nila. I got a little anxious but then I felt Brix and Danika hold my hands trying to put me at ease."We're here. You have nothing to worry about," seryosong bul
GabrielLumabas muna ako saglit sa may pool area ng hotel para magpahangin. Pakiramdam ko kasi, masu-suffocate lang ako kapag nanatili ako sa loob.Kung alam ko lang na pupunta sina Brix at Kelly, hindi ko na sana sinamahan pa si Stella.Alam ko, wala akong karapatan magselos habang nakikita ko kung gaano sila ka-sweet sa isa't-isa. Hindi ko na dapat 'to maramdaman pero para akong tinatraydor ng puso ko. Hindi ko kayang makita siyang masaya na sa iba, habang ako durog na durog na naman.Tangina.Mabilis kong nilagok ang laman ng bote ng beer na hawak ko. Gusto kong magpakalango sa alak at lunurin 'tong selos na nararamdaman ko, pero biglang dumating si Stella at inagaw ang beer na iniinom ko."Bakit ka umiinom? Magda-drive ka pauwi 'di ba?" nag-aalalang tanong nito.Hindi ko na lang siya inimikan. Inagaw ko ulit ang bote mula sa kanya pero inilayo niya ito sa a